Η καταστολή της κατάληψης στέγης μεταναστών/τριων Αλκιβιάδου 4 έρχεται σε συνέχεια της καταστολής της κατάληψης Ορφανοτροφείου το περασμένο καλοκαίρι στην Θεσσαλονίκη. Η επίθεση στις καταλήψεις στέγασης μεταναστών είναι κεντρικός πολιτικός σχεδιασμός και η αλληλεγγύη είναι το μόνο που μέχρι τώρα προστατεύει όσες υπάρχουν από μια γενικευμένη καταστολή. Το κράτος και οι κεφαλαιοκράτες δεν θέλουν τις ορδές των ανθρώπων που ξέφυγαν από τα ερείπια -που οι καπιταλιστές δημιουργούν ανά την υφήλιο- να έρθουν σε σύνδεση με τους ντόπιους καταπιεσμένους. Θέλουν τους μετανάστες/πρόσφυγες αποκομμένους από τον κοινωνικό ιστό, όταν δεν κλείνονται από τα τείχη κάποιου στρατοπέδου συγκέντρωσης να εγκλωβίζονται από τα τείχη της ματαιότητας, έρμαια σε ένα hot spot μακριά από τις πόλεις. Κολλημένους στην ημέρα της μαρμότας, σε μια ουρά για συσσίτιο, χωρίς στόχους, προοπτικές , με τσακισμένη αξιοπρέπεια να μετατρέπονται μέρα με τη μέρα σε άβουλα όντα που απλά υπάρχουν χωρίς να διεκδικούν πια τίποτα.
Οι καταλήψεις στέγασης μεταναστών είναι ένα σημείο που οι μετανάστες/πρόσφυγες δρουν ως ενεργά υποκείμενα παίρνοντας την ευθύνη των ζωών τους στα χέρια τους, έρχονται σε επαφή με ντόπιους ή μετανάστες προηγούμενων γενεών και αλληλεπιδρούν ώστε να μπορέσουν να προσαρμοστούν και να πατήσουν στα δικά τους πόδια. Δομούν κοινότητες αγώνα όπου διεκδικούν ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέναντι στην Ευρώπη φρούριο.
Η Αλκιβιάδου 4 καταστάλθηκε μετά από αίτημα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που είναι από το 1955 ιδιοκτήτης του κτιρίου. Η επίσημη δικαιολογία είναι πως θα γίνει ξενώνας για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες. Αν για κάτι είναι γνωστός στο ευρύ κοινό ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός τα τελευταία χρόνια είναι για το σκάνδαλο του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» και την κατασπατάληση εκατομμυρίων ευρώ σε κονδύλια τα οποία κατέληξαν σε τσέπες επιτήδειων. Λιγότερο γνωστό είναι πως ο ΕΕΣ έχει την χειρότερη δομή στέγασης ασυνόδευτων ανήλικων στην παιδούπολη της Αγριάς Βόλου. Στην πιάτσα των ΜΚΟ είναι πασίγνωστο πως ο συγκεκριμένος ξενώνας δεν κλείνει απλά και μόνο επειδή είναι του ΕΕΣ ενώ όσα παιδιά τοποθετούνται εκεί το σκάνε με την πρώτη ευκαιρία λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης που επικρατούν. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως πίσω από την κίνηση για ξεσπίτωμα τόσων ανθρώπων δεν βρίσκεται καμία ευαισθησία για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες παρά μόνο η ανθρωπιστική μπίζνα που στις μέρες μας ανθίζει.
Η ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους απέναντι στις καταλήψεις είναι τόσο παλιά και συνεχής όσο και η ύπαρξή τους. Ο κόσμος του αγώνα είναι ένας κόσμος σε τροχιά σύγκρουσης με το κράτος όποιοι και αν είναι οι διαχειριστές του και αυτή είναι μια σχέση αμφίδρομη. Από τις επιχειρήσεις «αρετή» στα Εξάρχεια τη δεκαετία του 80, στον εισαγγελέα Σανιδά, τις «εστίες ανομίας» και τελικά στις πολλαπλές εκκενώσεις καταλήψεων του Σύριζα οι κυβερνήσεις, με μόνη διαφορά κάποιες αποχρώσεις στη ρητορική, εξαπολύουν την ίδια λυσσαλέα επίθεση σε αυτούς που έμπρακτα εναντιώνονται στις επιταγές του κεφαλαίου, απελευθερώνοντας χώρους και στεγάζοντας εκεί την καθημερινή αντίσταση στον θαυμαστό καινούριο κόσμο που στήνουν οι εξουσιαστές για τους καταπιεσμένους όλου του πλανήτη.
Οι καταλήψεις όμως είναι αγώνες, σχέσεις, αλληλεγγύη, ιστορία. Οι αγώνες δε μαντρώνονται σε ντουβάρια γι αυτό και δεν καταστέλλονται όταν αυτά χαθούν. Οι σχέσεις που οικοδομούμε καθημερινά στους απελευθερωμένους χώρους δυναμώνουν ακόμα περισσότερο στις στιγμές που αυτοί δέχονται επίθεση. Η αλληλεγγύη που είναι ο συνεκτικός μας δεσμός για την οικοδόμηση των εγχειρημάτων μας γίνεται ασπίδα για να τα προστατέψει. Γιατί η ιστορία που γράφεται μέσα σε αυτά, η ιστορία των από τα κάτω, οι μνήμες όλων των στιγμών, των αγώνων, θα σέρνεται πάντα στους δρόμους της πόλης έτοιμη να συνδεθεί με νέες μνήμες και να γίνει πυρκαγιά που θα κάψει τον κόσμο της εξουσίας και του κεφαλαίου.
Αυτές τις μνήμες τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού και τις προασπίζουμε με τα κορμιά μας αν χρειαστεί απέναντι στα άδεια βλέμματα μπάτσων, δικαστών και εισαγγελέων που επιχειρούν να τις σβήσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μεγαλειώδης επιχείρηση ανακατάληψης της Villa Amalias από 92 αγωνιστές στις 09/01/2013. Το κράτος θεώρησε πως μπορεί να σβήσει 23 χρόνια σε μια στιγμή με την εκκένωση στις 20/12/2012. Η επιχείρηση ανακατάληψης όμως κάτω από τη μύτη των μπάτσων έφερε στο προσκήνιο απέναντι στα ντουβάρια, την αξιοπρέπεια του αγώνα. Μετά από 3 μέρες οι 10.000 διαδηλωτές που πορεύτηκαν για αλληλεγγύη στην Villa έδειξαν πια ήταν η γέννα της όλα αυτά τα χρόνια.
Στις 28/03/2017 η Villa Amalias θα ξαναγεννηθεί μέσα στα δικαστήρια της ευελπίδων όπου δικάζονται οι 92 τελευταίοι καταληψίες τις. Μέσα σε μια αίθουσα θα περάσουν γενιές, στιγμές, φίλοι, σύντροφοι, συναισθήματα για να βγάλουν ένα ακόμα απείθαρχο μεσαίο δάχτυλο προς τους δήμιους των ζωών μας. Χιλιάδες punk φαντάσματα θα υπάρχουν στην αίθουσα να περιγελούν τους δικαστές όσο αυτοί θα νομίζουν πως μπορούν να κρίνουν την ιστορία του Μεγάλου Σπιτιού. Και μαζί τους θα είμαστε και εμείς να βρωντοφωνάξουμε
10, 100, 1000δες καταλήψεις ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης σήψης
Αλληλεγγύη στους 92 τελευταίους καταληψίες τις Villa Amalias
Τα πάντα συνεχίζονται…