Ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοκτησία.
Βία γεννάει η Βία.

Υπερασπίζομαι την Αναρχία
Κατερίνα Γώγου

Ψηφίστηκε πρόσφατα ο νέος σωφρονιστικός κώδικας με όνομα «Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός Σωφρονιστικού Κώδικα -Τροποποιήσεις στον ν.2776/1999», ένα ακόμη νομικό έκτρωμα της αστικής δημοκρατίας που καταστρατηγεί ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων. Οι φυλακές παραμένουν στην δικαιοδοσία του υπουργείου προστασίας του πολίτη αντί του υπουργείου Δικαιοσύνης κάνοντας ξεκάθαρο ακόμα κ στον πιο αφελή την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους έγκλειστους. Πιο συγκεκριμένα, για κάποιες κατηγορίες κρατουμένων (πχ ” τρομοκρατία”) μειώνει τις άδειες ή τις κόβει τελείως, δυσκολεύει την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών μη επιτρέποντας στους κρατούμενους να σπουδάσουν. Επίσης, προβλέπεται η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας για όσους θεωρούνται ” επικίνδυνοι” πολιτικοί κ κοινωνικοί κρατούμενοι.
Η ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου δεν γίνεται σε τυχαίο χρόνο, γίνεται κατόπιν δημοσίευσης έκθεσης της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (ΕΠΒ) σύμφωνα με την οποία το ελληνικό κράτος δεν ευθυγραμμίζεται με τις ευρωπαϊκές οδηγίες.

Οι φυλακές βρίσκονται σε άμεση και αμφίδρομη σχέση με το πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα στις εκάστοτε συνθήκες. Μέσα σε ένα περιβάλλον λοιπόν δεκαετούς οικονομικής κρίσης που η εργατική τάξη έχει συνθλιβεί και εξαθλιωθεί, κράτος και κεφάλαιο αναβαθμίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο ώστε να απομονώσουν και να τιμωρήσουν τους παραβατικούς, τους παρίες, ή και τους ταξικούς τους αντιπάλους. Η πολιτική αυτή βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις πολιτικές που ασκούνται σε όλα τα πεδία: στο εργασιακό, στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον και αποκρυσταλλώνεται με τη ληστρική επιδρομή του κεφαλαίου απέναντι στα κατώτερα στρώματα με ταυτόχρονη πάταξη του εσωτερικού εχθρού.

Όπως και να ονομάζουν τις φυλακές είτε κέντρα κράτησης, είτε σωφρονιστικά καταστήματα η ουσία τους παραμένει η ίδια, το ίδιο φρικιαστική. Ο εγκλεισμός δεν σωφρονίζει αλλά συνθλίβει τους ανθρώπους. Η εξουσία επιδιώκει την συνεχή τιμωρία όσων παρανομούν. Αντιμετωπίζει τους κρατούμενους ως τους μοναδικούς υπαίτιους του εγκλήματος και υποκριτικά διαχωρίζει σε υγιές και άρρωστο το κοινωνικό σώμα. Η αστική δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρύψει την ταξική της θέση και φύση. Ένας αντικοινωνικός μηχανισμός όπως είναι το κράτος αντιμετωπίζει με μπάτσους τα ζητήματα του Δικαίου. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλάει για καλύτερες συνθήκες κράτησης, θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο καταστροφικό και επικίνδυνο τόσο για χιλιάδες ψυχές που βρίσκονται στα κελιά της αστικής δημοκρατίας όσο και για ολόκληρη την κοινωνία.
Οι φυλακές πέρα από τον εκδικητικό χαρακτήρα τους για τους εντός των τειχών λειτουργεί κ ως φόβητρο για το κοινωνικό σώμα, για όσους και όσες δεν μπορούν να επιβιώσουν ζώντας μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, ως φόβητρο για όσους και όσες αγωνίζονται.

Η ιστορία αγώνων μέσα στις φυλακές είναι τόσο μακραίωνη όσο κ η ίδρυσή τους. Ειδικά στον ελλαδικό χώρο όποια κατάκτηση και αν κερδήθηκε έγινε με αίμα και με κοινούς αγώνες έγκλειστων και μη. Τα παραδείγματα είναι πολλά, από την μεγάλη εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού το 1995, την εξέγερση στις φυλακές Μαλανδρίνου το 2007, την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων το 2008, την μαζική απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων το 2015 αλλά και τις σε πιο μικρή έκταση κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις. Εκεί που η ανυπακοή συναντιέται με τη σπίθα για την ελευθερία, εκεί είναι που οι αγώνες σημειώνουν νίκες και κάνουν τα τείχη να γκρεμίζονται. Από τις 28/10 οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού με κινητοποιήσεις διεκδικούν τα δικαιώματά τους και την κατάργηση του νέου σωφρονιστικού κώδικα.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των κρατουμένων.

Ενώνουμε τις φωνές μας με τους κρατούμενους και τις κρατούμενες ενάντια στην συνθήκη του εγκλεισμού.

Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο δίχως φυλακές

Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αλληλεγγύης ελευθερίας και κοινοκτημοσύνης.