Άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Χριστόφορου Κορτέση
Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση
Συγκέντρωση αλληλεγγύης:
Πέμπτη 21/11 στις 18:00
καμάρα
Οκτ 14
Συγκέντρωση- μικροφωνική αλληλεγγύης στους μετανάστες
Συγκέντρωση- μικροφωνική: Τρίτη 15 Οκτωβρίου 18:00 καμάρα
Στις 29/9 φωτιά ξεσπάει στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Το αποτέλεσμα συνοψίζεται στο θάνατο μιας Αφγανής μητέρας και του παιδιού της. Λίγες μέρες νωρίτερα, στην ίδια περιοχή, ένα πεντάχρονο παιδί, την ώρα που παίζει με χαρτόκουτα, παρασύρεται και σκοτώνεται από φορτηγό, καθώς ο οδηγός θεώρησε τα εν λόγο χαρτόκουτα ως σκουπίδια και πέρασε από πάνω τους. Την ίδια στιγμή, το Αιγαίο και οι δρόμοι στα βόρεια της ελλαδικού χώρου συνεχίζουν να γεμίζουν με πτώματα μεταναστών. Πιο πρόσφατο γεγονός το ναυάγιο στις Οινούσες, που στοίχισε τη ζωή σε 7 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και παιδιά.
Όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα (και άλλα τόσα που δεν βγαίνουν ποτέ στη δημόσια σφαίρα) δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Είναι κομμάτι της πολιτικής του ελληνικού κράτους, αλλά και των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών, για τη διαχείριση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη φρούριο.
Η νέα κυβέρνηση παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη και με μία σειρά μέτρων πετάει χιλιάδες συνανθρώπους μας στο περιθώριο. Μία από τις πρώτες τις κινήσεις ήταν η κατάργηση του ΑΜΚΑ για τους μετανάστες, προκειμένου να τους αποκλείσει από τη δημόσια περίθαλψη, πράγμα που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη ζωή τους. Τα παιδιά των μεταναστών αποκλείονται από την εκπαίδευση και η οποιαδήποτε μορφή κοινωνικοποίησης θα μπορούσαν να γνωρίσουν, αντικαθίσταται από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, όπως είναι αυτές που επικρατούν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Η κατάσταση αυτή απογειώνει τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Σε δεύτερο επίπεδο, η ανάληψη της διαχείρισης των μεταναστών από τους μπάτσους, έχει να προσφέρει την επαναφορά των κλειστού τύπου κέντρων κράτησης και τις καταδιώξεις στην ηπειρωτική χώρα που καταλήγουν σε πολύνεκρα «τροχαία/δολοφονίες» μεταναστών/τριών που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο και στην ταυτόχρονη παράπλευρη απώλεια διερχόμενων οδηγών. Τέλος η μαζική εκκένωση των καταλήψεων στην Αθήνα που στέγαζαν μετανάστες και πρόσφυγες με όρους αξιοπρέπειας, χάρη στην τεράστια προσπάθεια και στήριξη από το κίνημα αλληλεγγύης έρχεται να εδραιώσει το περιθώριο, την απομόνωση, τον θάνατο ως κανονικότητα. Το τσάκισμα της αλληλεγγύης και τον δομών του είναι μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, μιας και οι καινούργιοι διαχειριστές της εξουσίας ποντάρουν πολλά στο δόγμα «τάξη και ασφάλεια» για την επιβίωσή τους. Προβάλλουν ξεκάθαρα το μέλλον όσων περισσεύουμε και αντιστεκόμαστε στις προσταγές κράτους και κεφαλαίου.
Μία από τις κυριότερες αιτίες που γεννούν τη μετανάστευση είναι οι καπιταλιστικοί πόλεμοι. Η ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών, οι συγκρούσεις για τα συμφέροντα των κυρίαρχων, η οικονομική εξαθλίωση και η πείνα που επιφέρουν, ευθύνονται για τη μετακίνηση ολόκληρων πληθυσμών. Όσοι και όσες καταφέρουν να επιβιώσουν από το ταξίδι, το μέλλον που τους περιμένει στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο είναι είτε να αποτελέσουν φτηνά εργατικά χέρια είτε σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή στη φυλακή ως περίσσευμα. Με την αναζωπύρωση των πολεμικών συρράξεων στη Συρία το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βρεθούμε ξανά με ανθρώπους κυνηγημένους γύρω μας. Εμείς από την πλευρά μας πάντως Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε θέση μάχης απέναντι σε εθνικιστικά και ρατσιστικά παραληρήματα, στην κρατική μηχανή (μπάτσους, στρατό, διευθυντές, δημάρχους κ λοιπούς παρατρεχάμενους) που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή δύσκολη και αβίωτη σε όλους αυτούς τους κατατρεγμένους του Κόσμου και σε όποια παρακρατική οργανωμένη ή μη ομάδα τολμήσει να απλώσει χέρι.
Με τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε από όποια μεριά του πλανήτη και αν προέρχονται, ενώ με τους εκμεταλλευτές μας εντός και εκτός των συνόρων η μάχη είναι διαρκής. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν το αλληλοφάγωμα των εκμεταλλευόμενων για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Προσπαθούν να μας διαιρούν ανάλογα με το χρώμα, τον τόπο προέλευσής μας, το φύλο μας. Η αλληλεγγύη στους μετανάστες πηγάζει μέσα από την ταξική μας θέση και την πολιτική μας συγκρότηση. Στήνοντας αναχώματα σε ρατσισμό και εθνικισμό και δημιουργώντας σχέσεις εμπιστοσύνης και ταξικής αλληλεγγύης οργανώνουμε τη δράση μας και συνεχίζουμε τη μάχη ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.
Σεπ 18
Συγκέντρωση αλληλεγγύης σε διωκόμενο (δίωξη για δεύτερη φορά για το ίδιο αδίκημα)
Συγκέντρωση αλληλεγγύης: Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019 στις 9.00 πμ στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.
O σύντροφος αναρχικός Δημήτρης Δημτσιάδης επέλεξε το δύσκολο δρόμο της άρνησης στράτευσης, ως πολιτική θέση μάχης στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται παγκοσμίως. Η δομή του στρατού είναι αυτή ενός εκτελεστικού μηχανισμού που ασκεί βία ως επιχειρησιακός βραχίονας άνωθεν πολιτικών εντολών. Ένας τέτοιος μηχανισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ιεραρχία, υπακοή, επιβολή και σύνθλιψη του ατόμου κάτω από τις διαταγές των ανωτέρων, στρέφεται δε ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων δηλαδή των ανθρώπων της τάξης μας.
Οι ολικοί αρνητές διώκονται για την επιλογή τους να αρνηθούν να υπηρετήσουν ένα μηχανισμό θανάτου, να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του εθνικού και διεθνούς κεφαλαίου, να είναι «άξιοι» συνεχιστές της πατριαρχίας και της σεξιστικής νοοτροπίας που επικρατεί στην κοινωνία. Σαν αναρχικοί επιλέγουμε όχι μόνο να εναντιωθούμε, αλλά και να πολεμήσουμε τους εθνικισμούς που σπέρνουν τη διχόνοια σε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, σε εθνικούς στρατούς που είναι έτοιμοι να αιματοκυλήσουν κάθε γωνία του πλανήτη, να καταστείλουν εξεγέρσεις, να καταναλώσουν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο του προϋπολογισμού, να προσφέρουν αμισθί εργασία στα αφεντικά.
Στην περίπτωση του Δ. Δημτσιάδη για την επιλογή της ολικής άρνησης το κράτος εξαντλεί την εκδικητικότητά του με κάθε πιθανό τρόπο. Με συνεχείς συλλήψεις, με διοικητικά πρόστιμα, με επιβολή νέων ποινών, με “γραφειοκρατικά” τεχνάσματα που παραπέμπουν σε νέες δίκες κ.α. Χαρακτηριστικά, έχει συλληφθεί 4 φορές για ανυποταξία, ενώ για κάθε μία από αυτές του επιβάλλεται και νέο διοικητικό πρόστιμο
των 6000 ευρώ. Σε κάθε νέα σύλληψη του ζητούνται αποτυπώματα, διαδικασία που αρνείται να υποβληθεί. Τον Ιούνιο του 2017, αθωώθηκε σε δίκη για τα αποτυπώματα που δεν είχε δώσει κατά τη διάρκεια της σύλληψής του λίγες μέρες πριν. Μετά από 2 χρόνια, ξανακαλείται να δικαστεί για το ίδιο αδίκημα λόγω ενός -κατά τα φαινόμενα- γραφειοκρατικού λάθους στα διαβιβαστικά έγγραφα μεταξύ καραβανάδων, μπάτσων και δικαστών.
Ο αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία όμως αποτελεί και αγώνα ενάντια σε κάθε στρατό, αποτελεί και αγώνα ενάντια στον μιλιταρισμό, αποτελεί και αγώνα αλληλεγγύης σε κάθε αγωνιζόμενο που επιχειρείται να συνθλιβεί από αυτόν τον μηχανισμό.
Αλληλεγγύη στον αναρχικό Δ. Δημτσιάδη
Σεπ 13
Σχετικά με την απόπειρα απαλλοτρίωσης από το Leroy Merlin και την προφυλάκιση του αναρχικού Χριστόφορου Κορτέση
Στις 12 Ιουλίου 2019 σε ένα κατάστημα της αλυσίδας Leroy Merlin στην οδό Πειραιώς συνέβη ένα περιστατικό κλοπής αντικειμένων συνολικής αξίας 180 ευρώ. Το περιστατικό δεν θα ήταν αξιοσημείωτο και θα εντάσσονταν στο συνολικό πλαίσιο πρακτικών επιβίωσης της τάξης μας, ένα από τα χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά, εάν δεν συνέβαινε από συγκεκριμένα πρόσωπα. Τα εν λόγω άτομα δραστηριοποιούνται σταθερά και με συνέπεια στο ανταγωνιστικό κίνημα.
Έτσι, ξεδιπλώθηκε ένα ακόμα ασφαλίτικο σχέδιο κατασκευής ενόχων και παραδειγματικής τους τιμωρίας μέσω της αστυνομικής και δικαστικής μαφίας που τελικά οδήγησε στην προφυλάκιση του συντρόφου Χριστόφορου Κορτέση.
Συνοπτικά, οι Χριστόφορος Κορτέσης και Θύμιος Α. κατ’ εντολή του Leroy Merlin οδηγήθηκαν από την εταιρεία ασφάλειας με την επωνυμία OVIT Α.Ε στο τυπικό δωμάτιο που οδηγούνται οι “δράστες” για να διευθετηθεί το ζήτημα με την απόδοση του χρηματικού ποσού που αντιστοιχεί στα προϊόντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο αυτό δεν συνέβη. Ενώ οι σύντροφοι δέχτηκαν να αποδώσουν στο ακέραιο τα χρήματα και ειδοποίησαν οικείους τους να τα προσκομίσουν για το σκοπό αυτό, η εταιρεία σεκιούριτι εν μέσω απειλών και άσκησης βίας ψυχολογικής και σωματικής επεδίωκε να εμπλέξει στην υπόθεση τον Γιάννη Α. εργαζόμενο στο Leroy Merlin στοχοποιημένο από την εργοδοσία για τη συνδικαλιστική του δράση. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή.
Μετά από τρεις ώρες ομηρίας και παράνομης κατακράτησής τους και αφού έγινε σαφές πως στόχος της Leroy Merlin δεν ήταν η επιστροφή των χρημάτων αλλά η κατάδειξη του Γιάννη Α. ως συνεργού, οι Χριστόφορος Κορτέσης και Θύμιος Α. κατάφεραν να απεγκλωβιστούν μαζί με τους συντρόφους. Την επόμενη μέρα ο Χριστόφορος Κορτέσης συλλαμβάνεται από την αστυνομία, ξυλοκοπείται και με κουκούλα οδηγείται στην ασφάλεια. Η εισαγγελέας αναβαθμίζει το κατηγορητήριο σε «ληστρική κλοπή από κοινού» και διευρύνει τις διώξεις σε ακόμα 6 πρόσωπα. Έτσι, ο Χριστόφορος Κορτέσης προφυλακίζεται. Στις 03/09 απορρίφθηκε η προσφυγή στο συμβούλιο πλημμελειοδικών κατά της απόφασης προφυλάκισης του αναρχικού Χ. Κορτέση.
Ο σύντροφος Χριστόφορος Κορτέσης ενσαρκώνει το πρόσωπο πάνω στο οποίο κεφάλαιο και κράτος θα στήσουν ένα ακόμα καφκικής έμπνευσης τρομοσενάριο. Τα χαρακτηριστικά του Χριστόφορου προλετάριος αναρχικός, καταδικασμένος για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα με αναστολή ποινής, ενεργό και αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού χώρου ήταν η ικανή συνθήκη ώστε να βρεθεί σιδηροδέσμιος για να δοθεί το μήνυμα. Αξίζει να σημειωθεί πως ως καταδικασμένος για “τρομοκρατία” ο σύντροφος δεν έχει τη δυνατότητα να έχει τραπεζικό λογαριασμό πράγμα που αποτελεί εμπόδιο ακόμα και στην εργασία του.
Η ίδια ταξική “δικαιοσύνη” που αποφάσισε την προφυλάκιση του Κορτέση για απαλλοτρίωση αξίας 180 € είναι που με μερικές μέρες απόσταση άφησε ελεύθερο τον ιδιοκτήτη των Leroy Merlin ο οποίος σκότωσε με ταχύπλοο 2 ανθρώπους, τους παράτησε στη μέση της θάλασσας και εξαφανίστηκε για 16 ώρες ώστε να αποφύγει την σύλληψη και να πέσουν οι τιμές του αλκοτέστ.
Το πέρασμα από την εργοδοτική αυθαιρεσία στην εργοδοτική τρομοκρατία
H πολυεθνική Leroy Merlin όπως και όλες οι μεγαλοεταιρείες επιδιώκει να βγάλει όσο περισσότερα κέρδη γίνεται, επιβάλλοντας στο χώρο δουλειάς σιγή νεκροταφείου, εξαναγκάζοντας σε παραίτηση ή απολύοντας κάθε εργαζόμενο που δεν υποτάσσεται αλλά διεκδικεί και αγωνίζεται για το αυτονόητο, δηλαδή αξιοπρεπή διαβίωση. Όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε από καιρό στοχοποιήσει τον Γιάννη Α. διότι είναι μέλος του σωματείου εμποροϋπαλλήλων Πειραιά ενεργός και δραστήριος, συμμετείχε σε κάθε απεργία, υπερασπιζόμενος την κυριακάτικη αργία, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα του αλλά και όλων των εργαζόμενων. Και είναι αυτό ακριβώς που αυτό που φοβούνται, ότι το παράδειγμα του Γιάννη μπορεί να το ακολουθήσουν και άλλοι εργαζόμενοι που θέλουν να οργανωθούν στους χώρους δουλειάς και να αναπτύξουν συνδικαλιστική-ταξική δράση.
Για τις εταιρείες ασφάλειες είναι κοινό μυστικό η σύνθεσή τους. Ιδιοκτήτες είναι συνήθως πρώην μπάτσοι, στρατιωτικοί και καραβανάδες. Το προσωπικό απαρτίζεται από μπράβους με διασυνδέσεις στη μαφία της νύχτας, λούμπεν στοιχεία που πρόθυμα και αδίστακτα θα ασκήσουν βία για τα συμφέροντα του αφεντικού τους.
Τα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας έχουν πολλαπλασιαστεί στην μεταμνημονιακή εποχή με τη βούλα πλέον του νομοθέτη. Ελαστικές μορφές εργασίας, πετσοκομμένα μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, μη καταβολή δεδουλευμένων, εντατικοποίηση, απλήρωτες υπερωρίες, εργασία την Κυριακή συνθέτουν το σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον. Σύμφωνα με τους επιθεωρητές εργασίας πάνω από 70 εργαζόμενοι κάθε χρόνο σκοτώνονται στο βωμό του κέρδους των αφεντικών, αριθμός που αφορά μόνο τα δηλωμένα “εργατικά ατυχήματα” και εκτοξεύεται αν υπολογίσουμε την αδήλωτη εργασία ντόπιων και μεταναστών καθώς και τα περιστατικά τα οποία αποκρύπτονται από τις στατιστικές. Μέσα σε αυτό το κλίμα υποταγής και ενσωμάτωσης στο καθεστώς εκμετάλλευσης όταν τα αφεντικά βρεθούν αντιμέτωποι με εργαζόμενους συνειδητοποιημένους με επίγνωση της ταξικής τους θέσης, οργανωμένους στους χώρους δουλειάς τότε αρχίζουν τις απειλές και τους τραμπουκισμούς. Το φαινόμενο πρέπει να παταχθεί από τη ρίζα του.
Κανένας σύντροφος μόνος απέναντι στο κράτος. Κανένας εργαζόμενος μόνος απέναντι στα αφεντικά.
Ο σύντροφος Χ. Κορτέσης είναι στη φυλακή γιατί είναι φτωχός, αναρχικός, αγωνιστής και γιατί αρνήθηκε να γίνει ρουφιάνος. Γιατί απέναντι στις πιέσεις της εργοδοσίας του Leroy Merlin και των μπράβων της OVIT αρνήθηκε να συνεργαστεί και να χάσει τη δουλειά του ένας αγωνιζόμενος εργάτης. Οι υπόλοιποι σύντροφοι που διώκονται βρίσκονται σε αυτή τη θέση γιατί αρνήθηκαν να αφήσουν μόνους τον Χριστόφορο και τον Θύμιο και στάθηκαν μαζί τους ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών και των σκυλιών τους.
Αυτή είναι η παράδοση των εργατών. Αυτή είναι η παράδοση των αγωνιζόμενων. Αυτή είναι η παράδοση των αναρχικών. Αυτές είναι οι αξίες μας και έτσι στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Έτσι στεκόμαστε δίπλα στον Χριστόφορο και τους διωκόμενους για την υπόθεση Leroy Merlin. Με την αξιοπρέπεια του αγώνα. Με τον αγώνα για αξιοπρέπεια. Δε μας πτοούν, μας πεισμώνουν.
Κάθε βδομάδα και δυο νεκροί εργάτες,
κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες
Άμεση αποφυλάκιση του συντρόφου Χριστόφορου Κορτέση
Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση
Ιούν 17
Ανακοίνωση σχετικά με τις πρόσφατες συλλήψεις
Ανακοίνωση για τις συλλήψεις που ακολούθησαν την απόπειρα ληστείας χρηματαποστολής στο νοσοκομείο Αχεπα.
Την Τετάρτη στις 12 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε απόπειρα ληστείας χρηματαποστολής στο νοσοκομείο Αχεπα. Μια ληστεία που είχε ως επακόλουθο να συλληφθούν οι αναρχικοί Κώστας Σακκάς, Γιάννης Δημητράκης και Δήμητρα Συριανού. Την Πέμπτη 13 Ιουνίου οι σύντροφοι και η συντρόφισσα παραπέμπονται στον εισαγγελέα όπου τους απαγγέλλονται οι κατηγορίες: κακούργημα της ληστείας από κοινού, από δράστες με καλυμμένα τα πρόσωπα, για τους δύο πρώτους, και απλή συνέργεια στην κακουργηματική πράξη για τη συντρόφισσα, επιπλέον κατηγορούνται για τρία πλημμελήματα.
Οι λεπτομέρειες της ληστείας προέρχονται από τις πληροφορίες που διαρρέει η αστυνομία και δεν αφορούν αυτήν την ανακοίνωση. Αυτό που μας αφορά όμως είναι το γεγονός ότι και οι τρεις είναι άτομα γνωστά για την μακροχρόνια παρουσία τους στους κοινωνικούς αγώνες. Μολονότι και οι τρεις στο παρελθόν δοκίμασαν στο πετσί τους την εκδικητικότητα αστυνομικής και δικαστικής εξουσίας, δεν έσκυψαν το κεφάλι και δεν συνθηκολόγησαν με κράτος και κεφάλαιο.
Στη χώρα αυτή που ο πιο ληστρικός μηχανισμός οι τράπεζες έχουν γδάρει την κοινωνική βάση, σε κανένα νοήμονα άνθρωπο δεν καίγεται καρφάκι αν μια τράπεζα χάσει κάποιες χιλιάδες ευρώ. Απεναντίας, οι περισσότεροι επιδοκιμάζουν την πράξη αυτή. Ας κρατήσουν λοιπόν οι αρχές την θριαμβολογία για τον εαυτό τους.
Εμείς οι εκμεταλλεύομενοι/ες και καταπιεσμένοι/ες θα σπάσουμε στο κλίμα τρομοϋστερίας και θα σταθούμε αλληλέγγυοι στους συντρόφους μας.
Κανένας αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους.
Δύναμη στους συλληφθέντες!
Ιούν 01
Η μνήμη μας οδηγεί…
Στις 19 Ιουνίου αναμένεται η απόφαση από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.
Πριν 10 χρόνια, ο μπάτσος Κορκονέας διαπληκτίζεται με μια παρέα 15χρονων στα Εξάρχεια. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνώστη σε όλους: κάνει μια γύρα με το περιπολικό, τους ξαναβρίσκει και εκτελεί εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η εξέγερση που ξέσπασε μετά από αυτό το γεγονός ταρακούνησε συθέμελα το κράτος, διαμόρφωσε και διαμορφώνει ακόμη και σήμερα συνειδήσεις, ανανέωσε τον αγώνα μας ενάντια στον κόσμο της εξουσίας.
Κρατάμε ακόμα νωπές τις μνήμες της μεγαλύτερης εξέγερσης των τελευταίων χρόνων. Ποιός θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει το ξέσπασμα των πολυάριθμων αυθόρμητων μαζικών συγκρουσιακών διαδηλώσεων σε όλη την ελληνική επικράτεια; η μεγαλειώδης στιγμή που στο δρόμο συναντήθηκαν διάφορα κομμάτια της κοινωνίας. Κι όλα αυτά στα χρόνια της φαινομενικής οικονομικής ευμάρειας, της κοινωνίας και της ευδαιμονίας που πλάσαρε ο καταναλωτισμός. Φλεγόμενα οδοφράγματα από άχρηστα εμπορεύματα, φλόγες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, εικόνες που έγιναν σύμβολα αντίστασης μιας γενιάς που δήλουσε παρούσα. Παρούσα να αγωνιστεί ενάντια στη υποταγή και την παθητικοποίηση. Στην εξέγερση αυτή (και ειδικά μετά το πρώτο μεγάλο κύμα) πυροδότες υπήρξαν τα άτομα που οργανωμένα και σταθερά αντιμάχονται το υπάρχον. Υπάρχουσες έως τότε καταλήψεις και στέκια καθώς και οι πανεπιστημιακές καταλήψεις που δημιουργήθηκαν έγιναν για μήνες τα σπίτια μας, ως ορμητήρια για το δρόμο. Ο Δεκέμβρης ανέδειξε την πιθανότητα και τη δυνατότητα να ανατραπούν οι προβλέψεις της ροής του προγραμματισμένου. Γι αυτό και είναι τόσο σπουδαίος και είναι ακριβώς αυτό που φοβούνται οι κυρίαρχοι.
Μετά το 2009 το κράτος ακολούθησε την στρατηγική της αντιεξέγερσης επιδιώκοντας βίαια να σβήσει τα ίχνη του Δεκέμβρη. Εκκενώσεις καταλήψεων, δόγμα της μηδενικής ανοχής στο δρόμο με χημικά και ξύλο, επιθέσεις αφεντικών (πχ Κούνεβα), επιθέσεις και δολοφονίες στα τμήματα και στις φυλακές (πχ Κατερίνα Γκουλιώνη), οι παρακρατικές επιθέσεις, εντάθηκαν έως τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013.
Κανείς δεν πείστηκε τότε πως η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια “κακιά στιγμή”, όπως προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας πείσουν οι πολιτικοί και οι ρουφιάνοι στα τηλεοπτικά πάνελ. Τα προσωπεία έπεσαν με πάταγο. Για μήνες ΜΜΕ συκοφαντούσαν την πρωτόγνωρη εξέγερση προσπαθούσαν να την απονοηματοδοτούσαν και να καταδικάσουν το ξέσπασμα της τυφλής βίας αποδεικνύοντας τον κοινωνικό τους ρόλο. Με τόση σαφήνεια λοιπόν αναδείχθηκε η ρήξη μεταξύ κοινωνίας και εντολοδόχων της εξουσίας. Η δίκη του μπάτσου-δολοφόνου και του συνεργού του μεταφέρθηκε μακριά από τα αστικά κέντρα σε μια ακόμη προσπάθεια της εξουσίας να προστατέψει τα καλά της παιδιά: τους μπάτσους που για λογαριασμό της τραμπουκίζουν, δέρνουν, σκοτώνουν και άμα δεν είμαστε εκεί την βγάζουν καθαρή κιόλας. Γι’ αυτό και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με την εισαγγελική πρόταση για αθώωση του συνεργού Β. Σαραλιώτη και ελάφρυνση της ποινής του δολοφόνου Ε. Κορκονέα. Ξέρουμε δυστυχώς πολύ καλά πως λειτουργεί η δικαιοσύνη, ξέρουμε πολύ καλά γιατί σε κάποιους μοιράζει αφειδώς χρονάκια και σε κάποιους άλλους κάνει τα στραβά μάτια. Και προφανώς δε μας προκαλεί καμία έκπληξη ότι ο συγκεκριμένος εισαγγελέας προορίζεται για προαγωγή, αφού πρώτα έπραξε το εντεταλμένο ή μη καθήκον του.
Οφείλουμε να πούμε όμως ότι σε καμία περίπτωση δε θα ικανοποιηθούμε με μια ισόβια καταδίκη του δολοφόνου. Άλλωστε, ο εγκλεισμός είναι ένας θεσμός με τον οποίο είμαστε αξιακά αντίθετοι. Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο γράφουμε αυτές τις γραμμές είναι γιατί η μνήμη μας οδηγεί στους αγώνες μας. Το κράτος έχει συνέχεια, το ίδιο και ο πόλεμος με αυτό. Αν λοιπόν η “δικαιοσύνη” θέλει να χαϊδέψει ευγενικά στην πλάτη τους συγκεκριμένους μπάτσους, εμείς δηλώνουμε πως είμαστε ακόμα εδώ να εντείνουμε με νέο πείσμα τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στον Αλέξανδρο και σ΄ ολους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έχυσαν και χύνουν αίμα στο πεζοδρόμιο από τα γκλομπ και τις σφαίρες των γουρουνιών.
Μια ολόκληρη δεκαετία μετά η μνήμη της εξέγερσης παραμένει ζωντανή και αποκτά νέα νοήματα όσο εντείνεται η λεηλασία των ζωών μας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από εκείνο το Δεκέμβρη: έχουμε κάθε λόγο να πολεμάμε ενάντια στα κράτη, τις φυλακές, τα δικαστήρια, τους στρατούς, τη μισθωτή σκλαβιά, τα αφεντικά, την πατριαρχία και κάθε είδους καταπίεση που μαστίζει τις ζωές μας. Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την οργή μας εκείνο το Δεκέμβρη, όταν όλα αυτά που μας έβγαλαν στο δρόμο τότε, συνεχίζουμε να τα βιώνουμε κάθε μέρα; Ένα ακόμα σύνθημά μας αποδεικνύεται πέρα για πέρα αληθινό: Όσο περνούν τα χρόνια το μίσος μεγαλώνει…
Να οργανώσουμε την οργή μας..
Να κάνουμε τη μνήμη του Δεκέμβρη πραγματικότητα στο τώρα!
ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Μάι 20
Αντιεκλογικό κείμενο και αφίσες
Διανύουμε άλλη μία προεκλογική περίοδο, μια περίοδο όπου οι μηχανισμοί παραπληροφόρησης και συστηματικής εξαπάτησης ένθεν κακείθεν δουλεύουν συστηματικά. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς αυτή την περίοδο, θα βρει και μια προεκλογική παπάτζα μπροστά του. Υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες τάζουν λαγούς με πετραχήλια για να κερδίσουν μια καρέκλα στην πολυπόθητη αρένα εξουσίας και να φουσκώσουν τις τσέπες τους μετά τις εκλογές. Επίδοξοι ευρωβουλευτές που υποστηρίζουν πόσο σταθερή, ασφαλής και προσοδοφόρα είναι η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στο ευρωπαϊκό όχημα. Μπροστά σε αυτό λοιπόν αλλά και σε κάθε εκλογικό πανηγύρι που στήνεται νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για όλα όσα μαστίζουν τις ζωές μας, για όσα μας αποκρύπτουν συστηματικά επαγγελματίες πολιτικοί, κόμματα, ΜΜΕ, και όλοι όσοι εργάζονται για τη διαφύλαξη των προνομίων της κυριαρχίας.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τι πιστεύουμε εμείς ως αναρχικοί για την εκλογική διαδικασία: ο ρόλος των εκλογών (εθνικών, δημοτικών, ευρωεκλογών) διαχρονικά ήταν και θα είναι η εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Είναι απλά ένα παραπέτασμα καπνού που κρατάει ζωντανό το θεσμό της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Είναι το μέσο με το οποίο η εκάστοτε εξουσία απορροφά τους συστημικούς κραδασμούς πουλώντας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ενώ όλοι ξέρουμε πως όποιος κι αν εκλεγεί δε θα αλλάξει τίποτα στην ουσία. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ενεργής πολιτικής ενασχόλησης καθώς αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι απλώς η εναλλαγή του προηγούμενου πολιτικού προσωπικού με το επόμενο. Αρκεί βεβαίως οποιαδήποτε κυβέρνηση να φέρει τα εχέγγυα πως δεν πρόκειται να διαταράξει τα παγιωμένα οικονομικά και μη συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Κοινώς, άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…
Οι διαφεντευτές μας λοιπόν μας καλούν κάθε τέσσερα χρόνια να “επιλέξουμε”. Τα πάντα όμως περιορίζονται στην ημέρα των εκλογών. Το αύριο μας βρίσκει να έχουμε παραδώσει άνευ όρων την καθολική διαχείριση των ζωών μας στους από τα πάνω και μάλιστα στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Αυτό είναι το όριο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και γι’ αυτό θεωρούμε την ψήφο ως ξεκάθαρη δήλωση εθελοδουλείας. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν να αναθέσουμε σε αυτούς την επίλυση των προβλημάτων μας, συναινώντας στην ολοένα και συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή μας.
Και μέσα σ’ αυτήν την επίφαση “δημοκρατίας”, βρίσκει βήμα το γνωστό συνονθύλευμα ρατσιστών, εθνικιστών, καραβανάδων, φιλοχουντικών, νεοναζιστών και κάθε ακροδεξιό κατακάθι που για τη συμμετοχή τους στις εκλογές θα ενδυθούν τον ¨δημοκρατικό” τους μανδύα. Δήθεν αντιμνημονιακοί που στην πραγματικότητα είναι τα πιο πιστά σκυλιά του κεφαλαίου, που είναι οι πρώτοι που στη βουλή θα ψηφίσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα, που με τις άναρθρες κραυγές τους θα ζητάνε περισσότερη αστυνόμευση, έλεγχο, επιτήρηση και καταστολή, αναμασώντας το ιδεολόγημα της απειλής του εσωτερικού εχθρού και των έξωθεν εχθρών του έθνους. Ταυτόχρονα, σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού πυρετού αλλά και την επόμενη μέρα, οι μετανάστες, άνθρωποι με τους οποίους ζούμε και δουλεύουμε μαζί, θα παραμείνουν για άλλη μια φορά αόρατοι, ενώ οι «πολίτες» θα ψηφίζουν για περισσότερη ασφάλεια και πιο σφιχτά σύνορα υπό το φόβο των «άλλων».
Ένα κοινότοπο επιχείρημα που ακούμε είναι πως αν δεν ψηφίσουμε, θα ευθυνόμαστε για μια ενδεχόμενη άνοδο των φασιστών. Αυτό όμως δεν αντικατοπτρίζει παρά την οπτική την λογική των θιασωτών την κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Βλέπουν τον αγώνα ενάντια στην φασιστική απειλή ως κάτι που συμβαίνει κάθε τετραετία και ελπίζουν στην ως διά μαγείας λύση, λες και ο αγώνας ενάντια στα ναζιστικά σκουπίδια αποτυπώνεται στις κάλπες και δεν είναι διαρκής και αδιάκοπος. Σε δρόμους, και πλατείες όπου τσακίζεται καθημερινά ο φασισμός.
Η εκλογική ψευδαίσθηση βρίσκει πεδίο αναπαραγωγής όχι μόνο σε επίπεδο κράτους (βουλευτικές εκλογές), αλλά και σε τοπικό (δημοτικές, περιφερειακές) και υπερεθνικό (ευρωεκλογές). Καλούμαστε να επιλέξουμε τους τοπικούς «άρχοντες» βλέποντας όμως κάθε φορά το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο τόσο από τα «αριστερά» όσο και από τα «δεξιά». Δημάρχους να υπόσχονται ανάπτυξη μέσα από τον «εξευγενισμό» των τεχνηέντως υποβαθμισμένων περιοχών και την εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου προς όφελος του κεφαλαίου, να ωρύονται για τις πορείες που «κλείνουν την αγορά», για τους κατειλημμένους χώρους που είναι «εστίες ανομίας». Και την ίδια στιγμή, οι δεκάδες εργατικές δολοφονίες σε δημοτικές υπηρεσίες και έργα να περνούν στα ψιλά … ‘Όσον αφορά τις ευρωεκλογές, ακόμα και ο πιο αφελής θα πρέπει να έχει καταλάβει ότι η μηχανισμοί της ένωσης ουδόλως ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου πόσο μάλλον για αυτά των από τα κάτω. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης τέτοιων δομών είναι η απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου, η εξασφάλιση της κερδοφορίας και η θωράκιση των συνόρων.
Συγκυρία
Τα τελευταία χρόνια, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο διεξάγεται μια ακραιφνώς βίαιη επίθεση στους καταπιεσμένους από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Ο κύκλος που ξεκίνησε από την εξέγερση του Δεκέμβρη, συνεχίστηκε με τον κοινωνικό αναβρασμό του 2010 -2012 και κατέληξε στην ανάληψη της εξουσίας από πρώην «ενεργά» κομμάτια του κινήματος (ΣΥΡΙΖΑ) φαίνεται να κλείνει…
Η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ από το 2015 έως σήμερα έχει καταφέρει μια επίθεση στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που πολύ θα ζήλευαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το γεγονός αυτό δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Οποιαδήποτε κυβέρνηση όποια απόχρωση και να έχει αποτελεί τον διαχειριστή του κράτους και τον εκπρόσωπο του κεφαλαίου. Πραγματικός σκοπός της είναι αφενός η διαρκής αφαίμαξη του κοινωνικού πλούτου, η συνεχής επίθεση σε όλα τα πεδία της ζωής των φτωχών, των προλετάριων ντόπιων και μεταναστών. Αφετέρου, παράλληλος στόχος είναι και η ισχυροποίηση των συμφερόντων των κυρίαρχων. Εν ολίγοις, στόχος των διαχειριστών οποιουδήποτε κράτους είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε την αστική δημοκρατία. Ένα ηχηρό παράδειγμα που επιβεβαιώνει όλα όσα λέμε είναι το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 5/7/2015: η ίδια η κυβέρνηση μας απέδειξε με τον πιο γελοίο τρόπο ότι όταν η εξουσία θέτει τα διλήμματα, την απόφαση την παίρνει η ίδια, αδιαφορώντας φυσικά για τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κοινωνικής βάσης. Και όταν διαψεύστηκαν οι όποιες προσδοκίες επικράτησε απογοήτευση.
Η κινηματική άμπωτη, ολοκληρώνεται τόσο με την αφομοίωση κινηματικών δομών και πρακτικών από το σύστημα (π.χ. αριστερή κυβέρνηση) όσο και με την σιωπηλή -και μη- συναίνεση στην αριστερή διαχείριση του κράτους από ένα μέρος του ευρύτερου κινήματος. Οι επερχόμενες εκλογές έρχονται να ανοίξουν έναν νέο κύκλο το ίδιο ή και περισσότερο δυσοίωνο. Από τη μια η «ήπια» διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης και από την άλλη η σκληρή ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη της αντιπολίτευσης. Κάτι σαν το καρότο και το μαστίγιο. Τι θα αλλάξει όμως πραγματικά για εμάς; Όσο πιο πολύ προσέξει κανείς τους δύο πόλους, τόσο φαίνονται όλο και πιο ίδιοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι το όλο σύστημα της αντιπροσώπευσης στηρίζεται στην φαντασίωση ότι τα εκτελεστικά και νομοθετικά σώματα που εκλέγονται πρέπει ή μπορεί ενδεχομένως να αντιπροσωπεύουν τη βούληση των ψηφοφόρων. Όλοι οι άνθρωποι προσδοκούν δύο πράγματα: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευημερία σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, να επιλέγουν, να δρουν. Αλλά οι φιλοδοξίες εκείνων που κυβερνούν, εκείνων που χαράσσουν και επιβάλλουν νόμους. είναι διαμετρικά αντίθετες με τις δικές μας προσδοκίες. Και δυστυχώς, χωρίς την δυναμική αντίδραση από την πλευρά μας, την πλευρά των καταπιεσμένων, η υποβάθμιση των ζωών μας θα διαιωνίζεται.
Εμείς από την πλευρά μας, εναντιωνόμαστε συνολικά στον κρατικό μηχανισμό. Μόνο εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε τα προβλήματα μας και μόνο εμείς οι από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας από κοινού μπορούμε να τα λύσουμε. Προσπαθούν να μας πείσουν για τη σημασία των εκλογών λέγοντας ότι τάχα με το να απέχουμε από αυτές απέχουμε από τα κοινά, ενώ συχνά η προεκλογική περίοδος βαφτίζεται «εκλογική μάχη». Για μας η μόνη μάχη που έχει αξία είναι ο ταξικός κοινωνικός πόλεμος, στον οποίο εμείς έχουμε ήδη διαλέξει πλευρά. Ο πόλεμος αυτός είναι καθημερινός και περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ζωής μας. Θα παλέψουμε μαζί με τους ανθρώπους της τάξης μας, τους καταπιεσμένους, τις μετανάστριες. Στους χώρους της δουλειάς, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στις καταλήψεις, σε κάθε αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα αγωνιστούμε μέσα από σωματεία βάσης κόντρα στον κρατικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και στα σωματεία-σφραγίδα, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς που ασχολούνται ουσιαστικά με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου όπου κατοικούμε, σε σχολεία και σε σχόλες, μέσα από πολιτικές ομάδες και ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά.
Για την δημιουργία ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου βασισμένου στις άξιες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινοκτημοσύνης. Για έναν κόσμο ελεύθερο από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Για την Αναρχία, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Μάι 13
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα και άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του.
Tο κράτος εκδικείται τους εχθρούς του. Το έχουν αποδείξει περίτρανα όλοι οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας, ανεξάρτητα από της πολιτική τους προέλευση με τις δεκάδες διώξεις, φυλακίσεις, βασανισμούς και εξοντωτικές ποινές που έχουν επιβάλει ανά τα χρόνια σε αγωνιστές και συντρόφους. Δεν θα γινόταν εξαίρεση στον πολιτικό κρατούμενο και αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα. Ότι κατάφερε να πετύχει με προηγούμενες απεργίες πείνας έρχεται τώρα μία καινούργια φουρνιά δικαστών να του τα ξαναστερήσει. Άλλωστε η προηγούμενη φουρνιά κρίθηκε ακατάλληλη μιας και του είχε επιτρέψει να βγει εκτός φυλακής με 48ωρες άδειες, (ένα καθόλα νόμιμο δικαίωμά του) που όμως οι εκφραστές της νομιμότητας δεν του το παραχώρησαν, αλλά απεναντίας ο Κουφοντίνας το διεκδίκησε ξανά και ξανά μέσα από επίπονους αγώνες που έδωσε. Μάλιστα είναι τέτοιο το μένος τους που διώκουν για άγνωστους λόγους και ύστερα από εντολή της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου τον προηγούμενο εισαγγελέα εφετών Πειραιά και τον εισαγγελέα πρωτοδικών Πειραιά, τα άτομα δηλαδή που ψήφισαν υπέρ της χορήγησης τακτικής άδειας.
Από την Πέμπτη 2/5 ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται για ακόμη μία φορά σε απεργία πείνας με αίτημα την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο και την τακτική χορήγηση αδειών. Ζητάει βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή να συμβεί το αυτονόητο. Να του χορηγηθεί άδεια όπως έγινε και τις προηγούμενες φορές πάλι ύστερα από διαδικασία αγώνα.
Το κράτος επικαλείται την επικινδυνότητα του μιας και δεν έχει μετανοήσει για την πολιτική του δράση προηγούμενων χρόνων και για όσο διάστημα είναι φυλακισμένος. Και όμως το γελοίο αυτό επιχείρημα, όπως και άλλα αντίστοιχα, από την πλευρά της εξουσίας είναι αρκετό για να στερεί από ανθρώπους, όπως και στην περίπτωση του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα, τα κατοχυρωμένα με αγώνες δικαιώματα τους. Είναι αυτό το κομμάτι της κρατικής εξουσίας, αυτή η άθλια κάστα των δικαστών και εισαγγελέων που αποφασίζει να θάψει ζωντανούς (χαρακτηριστικά παραδείγματα η φυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή, η έφεση στην αθωωτική απόφαση του Τ. Θεοφίλου, η εξοντωτική ποινή στον Μ. Σεισίδη χωρίς στοιχεία), όσους αγωνίζονται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε, ενάντια στην υποτίμηση και εξαθλίωση των ζωών μας, ενάντια στο άδικο και με αντίστοιχες γελοίες δικαιολογίες να επιτρέπει σε κάθε λογής πολιτικό λαμόγιο, αφεντικό και φασίστα να συνεχίσει την δουλειά του, υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντα της εξουσίας. Αυτή είναι η δουλειά τους και για αυτό πληρώνονται, να φυλάσσουν και να διαιωνίζουν τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.
Μιας λοιπόν και η υγεία του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα έχει κλονιστεί από τις αλλεπάλληλες απεργίες πείνας που έχει πραγματοποιήσει ως έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας για να υπερασπιστεί όχι μόνο τα δικά του δικαιώματα αλλά και όσων αντιστάθηκαν μέσα σε αυτές τις αποθήκες ψυχών για δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, δηλώνουμε ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνος.
Δεν θα επιτρέψουμε να θάψουν ζωντανό στα κελιά της δημοκρατίας κανένα αγωνιστή και σύντροφο. Αν είναι αυτονόητη η λειτουργία κάθε εξουσίας να υποτάξει τους εχθρούς της ζητώντας δηλώσεις μετανοίας, είναι χρέος κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου να αντισταθεί. Πέρα από δημοκρατικούς δικαιωματισμούς οι κατακτήσεις των κρατουμένων είναι θέσεις μάχης στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο τις οποίες οφείλουμε να διαφυλάξουμε.
Κανένας αγωνιστής μόνος στα χέρια του κράτους.
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα και άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του.
Μάι 12
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μ. Σεϊσίδη
Στις 4/08/2016 σε τυχαίο έλεγχο των μπάτσων στην Σπάρτη συλλαμβάνονται ύστερα από καταδίωξη οι αναρχικοί Κ. Σακκάς και Μ. Σεϊσίδης οι οποίοι καταζητούνταν για διαφορετικές καταδικαστικές αποφάσεις ο καθένας.
Κατά την διάρκεια της καταδίωξης τους οι μπάτσοι πυροβολούν σε ευθεία βολή εναντίον των άοπλων συντρόφων, ευτυχώς χωρίς να τους πετύχουν, ενώ κατά την διάρκεια της σύλληψης και μετά από αυτή ξυλοκοπούνται και υπόκεινται σε βασανιστήρια στην αστυνομική διεύθυνση Λακωνίας. Χωρίς παρουσία δικηγόρου και με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρονται στην Αθήνα. Από εκεί αφού διατάσσεται η προφυλάκιση τους.
Ο αναρχικός Μ. Σεϊσίδης καταζητούνταν και μάλιστα με επικήρυξη 600.000 ευρώ για την συμμετοχή του σε ληστείες της συμμορίας που κατασκεύασε η αντιτρομοκρατική δίνοντας της το όνομα “ληστές με τα μαύρα”.
H υπόθεση ξεκινάει στις 26/01/06 όταν ο σύντροφος Γ. Δημητράκης μετά από ληστεία στην Εθνική Τράπεζα, πυροβολημένος από αστυνομικούς, κακοποιείται δημόσια θέα και συλλαμβάνεται. Με την μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ να παίζει σε όλα τα κανάλια μαζί με εικόνες της κακοποίησης του τραυματία συντρόφου οι εγκέφαλοι της αντιτρομοκρατικής αποφασίζουν να φορτώσουν άλλες 6 “ορφανές” ληστείες ώστε να φεύγουν από το αρχείο τους. Για να μπορέσουν να δέσουν τις κατηγορίες ώστε ο σύντροφος να πάει με τον αντιτρομοκρατικό (που τότε χρειαζόταν 4 άτομα για να ενεργοποιηθεί) απαγγέλουν κατηγορίες στους συντρόφους Γ. Τσιρώνη και τα αδέρφια Σίμο και Μάριο Σεϊσίδη.
Ο Γ. Δημητράκης καταδικάζεται τον Ιούλιο του 2007 για την ληστεία στην εθνική τράπεζα στην Σόλωνος αρχικά με βαριά ποινή (κάθειρξη 25 χρόνων) και σε δεύτερο βαθμό αφού έχει ξεφουσκώσει η φούσκα της αντιτρομοκρατικής στο μισό σε 12,5 χρόνια και αφού εκτίει την ποινή του αποφυλακίζεται, ενώ για τις υπόλοιπες 6 ληστείες, την απόπειρα ανθρωποκτονίας και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος αθωώνεται.
Οι υπόλοιποι 3 κατηγορούμενοι διέφυγαν την σύλληψη και ζούσαν φυγόδικοι. Στις 03/05/2010 μπάτσοι καταδιώκουν, πυροβολούν, σακατεύουν στο ξύλο και συλλαμβάνουν τον Σίμο Σεϊσίδη με συνέπεια τον ακρωτηριασμό του ποδιού του. Στις 29/5/2015 συλλαμβάνεται ο Γ. Τσιρώνης σε επιχείρηση της ΕΛΑΣ, επιχείρηση που οδήγησε στην αυτοκτονία του Σπύρου Δραβίλα. Αμφότεροι αθωώνονται ομόφωνα, σε 2 διαφορετικά δικαστήρια, για όλες τις κατηγορίες που αφορούν την συγκεκριμένη υπόθεση.
Με ένα κατηγορητήριο που είχε κουρελιαστεί άλλες 3 φορές στις αίθουσες των δικαστηρίων κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε την αθώωση και του Μάριου Σεϊσίδη. Αντ’ αυτού όμως τον Απρίλη του 2017 σε μία απόφαση μνημείο δικαστικής αυθαιρεσίας ο σύντροφος καταδικάζεται πρωτόδικα σε 36 χρόνια κάθειρξη.
Η εκδικητική μανία του πλέγματος των διωκτικών μηχανισμών δεν είναι κάτι που μας εκπλήσσει. Ξέρουμε πολύ καλά πως το θράσος τους είναι απύθμενο όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν όσους αναγνωρίζουν ως εχθρούς του κράτους. Αν κάτι είναι που μπορεί να προστατέψει από τέτοιου είδους αυθαιρεσίες όσους έχουν ταχθεί στον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, είναι η δύναμη της αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων και η ανάδειξη του πραγματικού προσώπου του κράτους, αυτού που θέλει να κρύβει από την κοινωνία. Τον χωρίς όρια μηχανισμό σύνθλιψης ανθρώπου και φύσης για την υπεράσπιση των συμφερόντων μιας δράκας κεφαλαιοκρατών και των σκυλιών τους.
Στις 15/5 είναι το εφετείο του Μάριου. Δεν θα ανεχθούμε ούτε μια μέρα παραπάνω ομηρίας του συντρόφου. Οι ζωές μας δεν είναι παιχνίδια στα χέρια των διωκτικών μηχανισμών για να μοιράζονται γαλόνια. Ομηρία 13 χρόνων, τραυματισμοί συντρόφων, φυλακίσεις και ό,τι συνεπάγεται το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε τον Γενάρη του 2006 πρέπει να τελειώσουν άμεσα.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ