Παρεμβάσεις για τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στους δήμους

Με αφορμή τον τραυματισμό εργαζόμενης στον τομέα καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης και τις απολύσεις 440 συμβασιούχων που πιστοποιούν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις πλημμελείς συνθήκες ασφάλειας για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στους δήμους, την Πέμπτη 12 Ιουλίου πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων, γράψιμο σπρέι και κρέμασμα πανό στο Δημαρχείο της πόλης, σε παραρτήματα καθαριότητας που ξεκινάν τις βάρδιες οι εργαζόμενοι/ες, στο Υφυπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και στo Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμάτων Πυλαίας.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΚΑΤΑΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 414 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ, ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΦΤΗΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Το κείμενο που μοιράστηκε στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες:

Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…

Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων. Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν οι ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια super market, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.

…αλλά και με το αίμα μας

Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά «ατυχήματα», τα 73 θανατηφόρα. Ενώ το 2017 αυξήθηκαν κατά 8,7%. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο, για τα αφεντικά είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αντικαταστήσιμα μηχανήματα για να τους παράγουμε το κέρδος.

Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.

Οι εργαζόμενοι/ες στο δήμο βιώνουν από πρώτο χέρι την επισφάλεια, την εντατικοποίηση της εργασίας,

την έλλειψη μέτρων ασφαλείας

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Με αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 και το 2018 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πίεσης από τους δήμους για εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας στον κλάδο μετά την απεργία του περσινού Ιουνίου ήταν η περίπτωση του «ατυχήματος» στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης όπου 45χρόνος καταπλακώθηκε από απορριμματοφόρο. Την ίδια περίοδο 62χρονη εργαζόμενη στον Δήμο Ζωγράφου πέθανε λίγη ώρα πριν αναλάβει την τρίτη σερί βάρδια της μέσα σε 2 μέρες. Μετά από κάθε ατύχημα που έγινε τον τελευταίο χρόνο στον συγκεκριμένο κλάδο, οι δήμοι και άλλοι κρατικοί φορείς εξέφραζαν την θλίψη τους και υποσχόταν την τήρηση των -ή την λήψη νέων- μέτρων ασφαλείας. Φυσικά σχεδόν τίποτα από αυτά δεν έγινε στην πραγματικότητα και οι τραυματισμοί –ακόμα και οι θάνατοι- εργαζομένων συνεχίστηκαν και το 2018.

Τελευταίο θλιβερό περιστατικό αποτελεί ο τραυματισμός συμβασιούχου εργαζόμενης στην υπηρεσία καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης την Τετάρτη 27 Ιουνίου. Κατά την διάρκεια της αποκομιδής απορριμμάτων, καυστικά υγρά πετάχτηκαν πάνω στην εργαζόμενη, από την πρέσα συμπίεσης του απορριμματοφόρου, προκαλώντας της εγκαύματα στο πρόσωπο και το σώμα.

Για ακόμα μια φορά η διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης έβγαλε ανακοίνωση όπου εξέφραζε την θλίψη της, την επανεξέταση των μέσων ατομικής ασφαλείας των εργαζομένων και την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της στην τραυματισμένη εργαζόμενη. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι η συγκεκριμένη εργαζόμενη, μαζί με 413 συναδέλφους της, έχασε την δουλειά της 1 μέρα μετά τον τραυματισμό της. Οι συμβάσεις των 414 εργαζομένων (κάποιοι από το 2014 και κάποιοι από το 2016) ανανεώνονταν συνεχώς ως τις 31 Μαρτίου. Μετά την παύση της ανανέωσης των συμβάσεων τους οι εργαζόμενοι κατέθεσαν αγωγή για ασφαλιστικά μέτρα διεκδικώντας τη μονιμοποίηση τους. Στις 28 Ιουνίου βγήκε η πρώτη δικαστική απόφαση που απορρίπτει το αίτημα τους. Εκμεταλλευόμενη αυτή την απόφαση η διοίκηση του δήμου προχωρά στην πρόσληψη 434 ατόμων για να καλύψει όπως λέει το κενό, παρόλο που η κύρια αγωγή των απολυμένων δικάζεται στις 19 Ιουλίου. Χαρακτηριστικό της προσπάθειας της διοίκησης να πετάξει εκτός των δήμων τους συμβασιούχους που αντιστέκονται είναι η απόφαση που έλαβε πριν από λίγες μέρες και αφορά την άσκηση έφεσης επί δικαστικής απόφασης για την μετατροπή των συμβάσεων 193 συμβασιούχων-παρατασιούχων (που αντίστοιχα με τους 414 διεκδικήσανε την μονιμοποίηση τους) σε αορίστου χρόνου.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν τα αφεντικά δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια για παρερμηνείες. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος και τα ντόπια αφεντικά μας προετοιμάζουν για να χύσουμε το αίμα μας για τα κέρδη τους , πέρα από τους χώρους εργασίας και στο πεδίο του πολέμου. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε τις επικλήσεις τους σε εθνική συσπείρωση ώστε να δεχθούμε χωρίς αντίσταση την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης για να πλουτίζουν αυτοί, λες και τα συμφέροντα μας δεν είναι εξ ορισμού συγκρουόμενα. Αποκορύφωμα αυτής της πολύ επικίνδυνης –για τα συμφέροντα της τάξης μας- στρατηγικής είναι η «κοινωνική συμμαχία» που έχουν συνάψει οι καθεστωτικές συνομοσπονδίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με ενώσεις των αφεντικών και η «πανεθνική μέρα δράσης» που κάλεσαν στα τέλη Μαΐου.

Είναι πιο σημαντικό από ποτέ, όλοι εμείς –οι εργαζόμενες, οι άνεργοι, οι φοιτήτριες, οι μαθητές, οι συνταξιούχοι,κτλ- , να μην τσιμπήσουμε από τη ρητορική της εθνικής ενότητας που μας κρατάει διαιρεμένους, φοβικούς και άπραγους. Να καταλάβουμε πως ο εχθρός μας δεν είναι οι καταπιεσμένοι στην Μακεδονία και στην Τουρκία, ο εχθρός μας είναι μέσα στην Ελλάδα, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, ο εχθρός μας είναι τα αφεντικά και τα κράτη όλου του κόσμου.

Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας. Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ότι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΚΑΤΑΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 414 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ, ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΦΤΗΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ anatolika.espivblogs.net

Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”/ pyranthos.org

 

Εκδήλωση: Η αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός αντιπολεμικού αναχώματος

Η αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός αντιπολεμικού αναχώματος απέναντι στις διακρατικές εντάσεις

ένας καταγεγραμμένος διάλογος μεταξύ 3 ομάδων (συλλογικότητα αναρχικών απο τα ανατολικά, κατάληψη terra incognita, αναρχική ομάδα Πυρανθός) με αφορμή τις αναδυώμενες εντάσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα, τον ιστορικό ρόλο διακρατικών πολιτικοστρατιωτικών οργανισμών και την κοινωνικοοικονομική διάσταση ενός επερχόμενου πολέμου.

Είναι ο πόλεμος μεταξύ του ελληνικού και τουρκικού κράτους αναπόφευκτος;

Ποιες άλλες αιχμές και στοχοθεσίες, εκτός από την αποτροπή του, μπορεί και πρέπει να βάλει ένα αντιπολεμικό-αντιεθνικό κίνημα που οφείλουμε να δημιουργήσουμε;

Σε περίπτωση που ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών, αυτός θα γίνει για την εξυπηρέτηση διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων και διακρατικών κεφαλαίων ή μόνο ντόπιων συμφερόντων των δύο κρατών και ποιός θα είναι υπέυθυνος;

Η κυρίαρχη προπαγάνδα των ελληνικών ΜΜΕ

ρίχνει την ευθύνη στο Τούρκικο κράτος, άραγε ισχύει;

Ποιος ο ρόλος των εντάσεων τόσο στην γεωπολιτική σκακιέρα

όσο και στο εσωτερικό των κρατών;

εκδήλωση-συζήτηση

με αφορμή την έκδοση της διασυλλογικής μπροσούρας

Σάββατο 23 Ιούνη, 18:00 Φυσικό

 

Αντιπολεμική πορεία

Αντιπολεμική πορεία

Παρασκευή 22/6 18:00

καμάρα

Λευτεριά στον Μ. Σεισίδη

Μικροφωνική/ συγκέντρωση αλληλεγγύης Τρίτη 5/6 Τσιμισκή με Ναυαρίνου.

 

Παλαιότερο κείμενο της ομάδας  εδώ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΕΙΡΗΝΗΣ…

Είναι αυτοί που μας φυλακίζουν στα εργασιακά κάτεργα, υφαρπάζοντας κάθε δικαίωμα, ακόμα και στην κάλυψη των βασικών βιοτικών μας αναγκών. Είναι αυτοί που λεηλατούν και εκμεταλλεύονται τον φυσικό κόσμο. Αυτοί που προωθούν στις κοινωνίες τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις διακρίσεις και τον κοινωνικό κανιβαλισμό μεταξύ των αδύναμων. Αυτοί που διψάνε για ανάπτυξη, που πλουτίζουν από εξορύξεις, που αγοράζουν φρεγάτες και νέα μαχητικά αεροπλάνα από τους “συμμάχους” του ΝΑΤΟ, που στρατοπεδεύουν σε ολόκληρα νησιά, που μετατρέπουν τα Βαλκάνια σε ένα μεγάλο επιχειρησιακό στρατιωτικό κέντρο…

…ΜΑΣ ΚΑΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Είναι οι ίδιοι που μας λένε ότι πρέπει όλοι οι Έλληνες κάτω από τη μεγάλη αγκαλιά της εθνικής ενότητας, καταπιεστές και καταπιεσμένοι, πλούσιοι και φτωχοί, αφεντικά και εργαζόμενοι, να ματώσουμε για τα συμφέροντα της πατρίδας. Πιο ειλικρινά αυτό που μας ζητάν είναι, εκτός από τις “θυσίες” που ήδη κάνουμε, να είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τις δικές τους τσέπες. Να εκπαιδευτούμε στην τυφλή υπακοή στους στρατοκράτες, να μισήσουμε τους καταπιεσμένους όλης της γης που έχουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα με εμάς. Αυτούς που μας χωρίζουν σύνορα και φράχτες αλλά μας ενώνουν κοινές μοίρες και αγωνίες. Σε όλους αυτούς, με πείσμα και συνείδηση έχουμε να δώσουμε μια και μόνο υπόσχεση:

ΚΑΡΑΒΑΝΑΔΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ, ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑ

ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣΜΕ ΓΙΑ ΕΣΑΣ

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Κατάληψη Terra Incognita

Συλλογικότητα Αναρχικών από τα Ανατολικά

Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών

Αναρχική Ομάδα Πυρανθός

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Συντρόφισσες/Σύντροφοι

 

Αλληλεγγύη στον Τάσο Θεοφίλου

Σχετικά με την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου

Όσο κι αν η «αντιτρομοκρατική», και ο κύκλος των χειραγωγούμενων από αυτή εισαγγελέων, φαίνεται να έχουν αποκτήσει μια σχεδόν εμμονική προσήλωση στο πρόσωπό μου, η υπόθεσή μου παραμένει μια υπόθεση που δεν είναι καθόλου προσωπική. Είναι πολιτική και αφορά την κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου, του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος και συνολικά της τάξης μας. Είναι πολιτική καθώς ανέδειξε κοινωνικά και έθεσε στη δημόσιακριτική όλες τις αιχμές της καταστολής, με πιο βασικέςτον τρομονόμο, τη μεταφυσική χρήση του DNA και την ποινικοποίηση προσωπικών και πολιτικών σχέσεων. Είναι πολιτική γιατί ανέδειξε τη δύναμη και την κοινωνική επιρροή του κινήματος. Γιατί απέδειξε ότι η «αντιτρομοκρατική» και οι χειραγωγούμενοι από αυτή δικαστικοί κύκλοι, παρότι ανεξέλεγκτοι, δεν είναι παντοδύναμοι.

Τάσος Θεοφίλου

Στις 18 Αυγούστου του 2012, συλλαμβάνεται στην Αθήνα, ύστερα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής οαναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου. Αφού οδηγείται στη ΓΑΔΑ, λαμβάνεται DNA με τη βία, με τοπρόσχημα της σύλληψης για “αντίσταση κατά της αρχής”. Οι κατηγορίες που του προσάπτονται όμως είναι“απόπειρα ανθρωποκτονίας, ανθρωποκτονία κατά συρροή και κλοπή”, για τη ληστεία με το θανάσιμοτραυματισμό ενός ταξιτζή που είχε πραγματοποιηθεί στην Πάρο. Επιπλέον, κατηγορείται για συμμετοχή σετρομοκρατική οργάνωση με αφορμή την πολιτική του ταυτότητα και τις συντροφικές του σχέσεις, πράγμαπου ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά καταδεικνύοντας το χάσμα που τον χωρίζει με την ΣΠΦ και τα μέλη της.

Το μοναδικό στοιχείο που οδηγεί τελικά στη δίκη του τον Νοέμβριο του 2013, είναι γενετικό υλικό σε ένακαπέλο που υποτίθεται πως βρέθηκε στο χώρο της ληστείας. Αξίζει να αναφερθεί πως το καπέλο δεν ήτανστα αρχικά ευρήματα , αλλά προστέθηκε στη δικογραφία μετά τη σύλληψη του Θεοφίλου. Η απόφαση πουπάρθηκε λίγους μήνες μετά ήταν 25 χρόνια κάθειρξης.

Στις 21 Νοεμβρίου 2016 ξεκίνησε η δίκη, σε δεύτερο βαθμό, μετά από έφεση που ασκήθηκε κατά τηςπρωτόδικης απόφασης τόσο από τον ίδιο, όσο και από τον εισαγγελέα (έφεση «υπέρ του νόμου»). Έξι μήνεςμετά, στις 15 Μαΐου 2017, η εισαγγελέας προτείνει την ενοχή του για όλες τις κατηγορίες, ακόμη και γιααυτές από τις οποίες είχε πρωτόδικα αθωωθεί. Συνολικά, η εισαγγελέας προτείνει καταδίκη γιαανθρωποκτονία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, συμμετοχή σετρομοκρατική οργάνωση, οπλοκατοχή και πλαστογραφία. Η  διαδικασία ολοκληρώνεται στις 6 Ιουλίου με την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, η οποία αθωώνει τον Θεοφίλου για όλες τις κατηγορίες.

Στις 27 Μαρτίου 2018, ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Αγγελής ασκεί αναίρεση της αθωωτικής απόφασης του Α’ Πενταμελούς Εφετείου κακουργημάτων Αθηνών με την οποία κηρύχθηκε αθώος ο Θεοφίλου. Αξίζει να αναφερθεί πως ο εν λόγω αντιεισαγγελέας, ως εισαγγελέας Εφετών, τοποθετήθηκε τον Οκτώβρη του 2016 ως εποπτεύων εισαγγελέας στην Αντιτρομοκρατική. Σε λιγότερο από ένα χρόνο (τον Ιούνη του 2017) προήχθη σε αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Το γεγονός αυτό, δείχνει μια σαφή διάθεση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών όχι για απόδοση “δικαιοσύνης”, αλλά επιδίωξης της φυσικής και πολιτικής εξόντωσης πολιτικά ενεργών ατόμων, αγωνιζόμενων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ανθρώπων που οραματίζονται  μια κοινωνία ελεύθερη,  ανεξούσια, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Ο αγώνας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο είναι συνεχής και επίπονος. Στον αγώνα όμως αυτό, επιλέγουμε να συμμετέχουμε συλλογικά, παίρνοντας θέση υπέρ των καταπιεσμένων, στηρίζοντας όσους και όσες στοχοποιούνται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Με βάση όλα τα παραπάνω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Τάσου Θεοφίλου και απαιτούμε την οριστική παύση κάθε δίωξης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Μάης 2018,

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης:

Σάββατο 5/5 11.00 Καμάρα

Παρασκευή 11/05 12.00 Τσιμισκή με Ναυαρίνου

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον ολικό αρνητή στράτευσης Δημήτρη Δ.

Σήμερα το πρωί συνελήφθη για τρίτη φορά σε λιγότερο από 2 χρόνια ο ολικός αρνητής Δημήτρης Δ. κατά τη διάρκεια που έδινε παρουσία στο τμήμα για παλιότερη υπόθεσή του. Ενώ αφέθηκε ελεύθερος από τον στρατιωτικό εισαγγελέα για το αδίκημα της ανυποταξίας, συνελήφθη εκ νέου λόγω της άρνησής του να δώσει αποτυπώματα.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΕΜΠΤΗ 3/5/18 11.30

Αναρχική ομάδα Πυρανθός

Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Σάββατο 28/4

Πολυτεχνείο

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ

LIVING UNDER DRONES

AUTUMN ACID

SEDATEPHOBIA

KATRANAMA

Έναρξη 22:00 αυστηρά

Διαδήλωση ενάντια στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο

 Πορεία ενάντια στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο

Τετάρτη 28/3 18:00

Αγ. Βενιζέλου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όταν το κεφάλαιο μιλάει για ανάπτυξη…

Με αφορμή το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Κεντρικής Μακεδονίας για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, έναν περιπλανώμενο θίασο που αφού πανηγυρίσει που θα φύγουμε από τα μνημόνια σε λίγους μήνες (;) κλείνει συμφωνίες μεταξύ επιχειρηματιών, κεντρικής και τοπικής εξουσίας, είπαμε να θυμηθούμε τι σημαίνει ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση για όλους τους παραπάνω. Ανάπτυξη έφεραν ή προσπάθησαν να φέρουν όλες οι κυβερνήσεις από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης και έπειτα, ανάπτυξη φέρνει και η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με του ΑΝΕΛ. Ανάπτυξη ζητάν και επιδιώκουν οι σύνδεσμοι βιομηχάνων, οι μεγαλέμποροι, οι ξενοδόχοι, οι εφοπλιστές, τα αφεντικά του επισιτισμού και του τουρισμού. Τη λέξη ανάπτυξη ψελλίζουν οι δήμαρχοι και οι νομάρχες για να αρπάξουν κανά χαρτζιλίκι. Τη λέξη ανάπτυξη επαναλαμβάνουν συνεχώς τα στόματα των παρουσιαστών στα δελτία ειδήσεων, εκπροσωπώντας την τσέπη των καναλαρχών. Περιμένουν για κάποιο περίεργο λόγο να χαρούμε και να στρατευτούμε πίσω από ένα στόχο της δικής τους τάξης, από ένα στόχο που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Δεν είμαστε όμως ηλίθιοι. Όταν οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι μιλάν για ανάπτυξη, μιλάν για την λεηλασία των ζωών μας και της φύσης, μιλάν εν ολίγοις, για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Για την επαναφορά, δηλαδή, της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας για αυτούς, μέσα από το δικό μας ξεζούμισμα. Ξέρουμε από πρώτο χέρι ποιες ήταν και ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της διαδικασίας, πολλές από αυτές τις νοιώσαμε να περνάν από πάνω μας:

Καπιταλιστική ανάπτυξη λοιπόν, σημαίνει συνεχής χρηματοδότηση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα, σημαίνει πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και εξώσεις. Σημαίνει αυξήσεις των ενοικίων, ευκολία στο να διωχθούν από το σπίτι οι ενοικιαστές που αδυνατούν να ανταποκριθούν, εκκενώσεις καταλήψεων.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση του συστήματος περίθαλψης, άνθιση όλο και περισσότερων ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων, περιορισμένη πρόσβαση στην υγεία, ακριβά φάρμακα.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ανύψωση ταξικών φραγμών στην ανάγκη μας για μόρφωση, με ιδιωτικά σχολεία και σχολές, με πληρωμή όλο και περισσότερων διδάκτρων, άμεσων ή έμμεσων (φροντιστήρια, συγγράμματα, μεταπτυχιακά). Κι όλα αυτά για να λειτουργήσει ένα σύστημα που εκτός από το να μας διδάσκει εθνικισμό, ρατσισμό, ιεραρχία, υπακοή, ανταγωνισμό φροντίζει να μας κατηγοριοποιεί από νωρίς, ανάλογα με το budget που διαθέτουμε, σε μελλοντικούς καριερίστες ή σε μελλοντικούς όλο και πιο υποτιμημένους εργάτες.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών και υποδομών για να αυξήσει η κυριαρχία την κερδοφορία του κεφαλαίου πάνω σε κάθε μας ανάγκη. Από τα μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι τα λιμάνια, από το νερό μέχρι την ενέργεια, από παραλίες-φιλέτα μέχρι ολόκληρα βουνά, ένα μεγάλο “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” έρχεται να επιβεβαιώσει πως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα μέσα στον καπιταλισμό, υπολογίζεται απλά ως μικρό ή μεγάλο κέρδος που μπορεί να γεμίσει τσέπες των καπιταλιστών. Οι αυξημένοι λογαριασμοί για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών (ρεύμα, νερό, μετακινήσεις, τροφή) και τα κοψίματα των παροχών ή τα άδεια ψυγεία: να τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει άγρια λεηλασία της φύσης με τραγικά αποτελέσματα και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο χρυσός στις Σκουριές, και το πετρέλαιο στην Ήπειρο, εξορύξεις που θα διαλύσουν ολόκληρα βουνά, ποτάμια, οικοσυστήματα, ο αγωγός TAP αλλά και το ατιμώρητο έγκλημα για την πετρελαιοκηλίδα πέρσι στον Σαρωνικό είναι η αρχή μίας αλόγιστης υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και ολόκληρων περιοχών.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει εντατικοποίηση και υποτίμηση της εργασίας, υποκατώτατοι μισθοί για τους εργαζόμενους, απελευθέρωση απολύσεων, εκτεταμένη ημιαπασχόληση, μαύρη εργασία, πλημμελή μέτρα ασφαλείας και σακατεμένους ή νεκρούς εργάτες. Σημαίνει αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, σημαίνει δουλειά Κυριακές, τις “λευκές νύχτες”, σε σπαστά ωράρια για να ξεχάσουμε τι θα πει ελεύθερος χρόνος. Σημαίνει να μη μπορεί ένας άνεργος να πάρει επίδομα ανεργίας, σημαίνει άμισθη εργασία σε μαθητείες και πρακτικές, σημαίνει να συναινούμε όταν μας ανακοινώνουν ότι θα μας πάρουν για 1 εβδομάδα αμισθί δοκιμαστικό και την ταπείνωση που ξεπερνάμε με ευκολία όταν, αφού μας κοιτάνε στα δόντια, μας πετάνε και πάλι στην ουρά του ΟΑΕΔ.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει πως για όλα τα παραπάνω πρέπει να υπάρχει συναίνεση από τους υποτελείς: όσοι δεν τσιμπάν με τις απαραίτητες θυσίες “που οφείλουν να κάνουν για το έθνος και την ανάκαμψη της οικονομίας”, όσοι δεν γίνονται κανίβαλοι και ρατσιστές, όσοι από επιλογή δεν επαιτούν, δεν υπομένουν, δεν συντάσσονται με την αστική ρητορική έχουν να αντιμετωπίσουν μία σειρά από μέτρα καταστολής. Νομοσχέδια που καταργούν κομμάτι-κομμάτι την απεργία, συλλήψεις αγωνιζόμενων, διεύρυνση του τρομονόμου σε αναρχικούς και κομμουνιστές που αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στη βία αλλά και σε ολόκληρα κινήματα όπως στις Σκουριές, διώξεις με βάση ανώνυμα τηλεφωνήματα και με αμφίβολη χρήση του DNA. Αλλά μιας και μιλάμε για κερδοφορία ας αναφέρουμε και τις οικονομικές διώξεις και τα πρόστιμα για μία σειρά επιλογών άμεσης δράσης, κοινωνικής ανυπακοής και άρνησης εκτέλεσης “υποχρεώσεων” προς τους εκμεταλλευτές μας: από την άρνηση πληρωμής διοδίων μέχρι τις χρηματικές εγγυήσεις για αγωνιστές που συνελήφθησαν από τις δυνάμεις καταστολής, κι από τα πρόστιμα στους ολικούς αρνητές στράτευσης μέχρι τα ασύμφορα δικαστικά παράβολα για όσους δεν έσκυψαν το κεφάλι, το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν να βγάλουν κέρδος ακόμα και μέσα από την άρνησή τους.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που μας πετάν ένα από τα σκάνδαλα για να μείνουμε παγωτό, να διαχωρίσουμε εκ νέου τους “καλούς” από τους “κακούς” δυνάστες. Λες και δεν ξέρουμε πως όλη η μπίζνα των φαρμάκων δεν έχει σκοπό τους ασθενείς αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος. Λες και δεν ξέρουμε πως κάθε δραστηριότητα που “εξυπηρετεί τους ανθρώπους” είναι δομημένη πάνω στην παρηκμασμένη αυτή λογική, τα σπασμένα της οποίας καλούμαστε διαρκώς να πληρώσουμε οι από τα κάτω, οι αποκλεισμένοι, οι προλετάριοι.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να είσαι ελληνικής καταγωγής αστός, να κάνεις μπίζνες και να λεηλατείς όλα τα Βαλκάνια για να μη πληρώνεις φορολογία “στο τόπο που τόσο αγαπάς” και να δίνεις μισθούς 100 και 200 ευρώ στους Βαλκάνιους εργάτες, αλλά την ίδια στιγμή να καλείς τον κόσμο να κατέβει στα συλλαλητήρια για να υπερασπιστεί την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να σπέρνεις εθνικισμό και ρατσισμό, να ξαμολάς οπλισμένους φασίστες εναντίον αγωνιζόμενων και εργαζομένων, να τροφοδοτείς εθνικούς μύθους και ψέματα σε μια μάταιη προσπάθεια να σβήσεις την ταξική διαίρεση της κοινωνίας. Κι αν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι αρκετές και ακόμα κι έτσι το κέρδος τους δεν είναι αρκετό, υπάρχουν και άλλοι τρόποι.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να αγοράζεις αεροπλάνα όταν μαλώνεις για το όνομα της Μακεδονίας, και φρεγάτες όταν ο “Ερντογάν γίνεται επιθετικός” μένοντας δεύτερη χώρα μετά τις Η.Π.Α. στο ποσοστό του προϋπολογισμού που πάει για εξοπλιστικά προγράμματα. Σημαίνει να αντιστοιχούν 600 ευρώ ανά έτος στον καθένα μας για αγορά εξοπλισμού που σε περίπτωση που ποτέ ξεκουνήσουμε, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας από τη νέα μεσαία τάξη, τους ρουφιάνους και τους βολεμένους, τους φασίστες, τους μπάτσους και τους στρατιωτικούς.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σε καιρό ειρήνης μεταφράζεται κυρίως στο χυμένο ιδρώτα μας, αλλά σε καιρούς εντάσεων και πολέμου το αίμα μας είναι αυτό που ζητάν να χυθεί. Έτσι λοιπόν, ανάπτυξη σημαίνει αυτή την περίοδο το φυσικό αέριο στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και στην Κύπρο για να έρθουν οι πολυεθνικές να λεηλατήσουν πληρώνοντας ένα συμβολικό αντίτιμο στο πολιτικό τους προσωπικό και εγκαθιστώντας νέες βάσεις της βορειοατλαντικής συμμαχίας στην περιοχή για να σιγουρευτούν ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά και “εθνική επαγρύπνηση” για να μην τολμήσουν οι Τούρκοι να διεκδικήσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των κερδών. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων, εμάς που δεν έχουμε τα βασικά για να ζήσουμε, μας ζητάν να είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε ακόμη μια φορά για τα δικά τους κέρδη.

Τελικά, καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει, όξυνση της ταξικής εκμετάλλευσης και της λεηλασίας της φύσης σε καιρό ειρήνης ενώ σε καιρό εντάσεων και πολέμων επιβολή ταξικής ειρήνης και κλίματος “εθνικής ομοψυχίας” απέναντι στους εχθρούς. Είναι γεγονός πως καμία από τις δύο επιλογές δεν έχει να κάνει με τα δικά μας συμφέροντα, δεν έχει να κάνει με την καλυτέρευση των όρων ζωής μας, δεν έχει να κάνει με την κοινωνική ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου. Και είναι επίσης γεγονός, λυπηρό αλλά νομίζουμε προσωρινό, πως μας έχει πιάσει μια γενικευμένη κατήφεια, μια αμηχανία, μια ηττοπάθεια, μια διάθεση για γκρίνια και μια έλλειψη διάθεσης για δράση και έτσι μένουμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις λογικές του λιγότερου κακού αλλά και της εξατομίκευσης.

Κι όμως , η ανάπτυξη τους είναι τέτοια, που το “να βολευτώ εγώ και άσε τους άλλους” αρχίζει και στερεύει και στο τέλος αυτής της κατρακύλας βρισκόμαστε ήδη ή θα βρεθούμε πολύ σύντομα όλοι μαζί. Είτε είναι μια δουλειά που θα προσομοιάζει με σκλαβιά, είτε είναι ένα σπίτι που δεν θα έχουμε για να κοιμηθούμε, είτε είναι το κομμένο νερό, είτε είναι το ιδιωτικοποιημένο πάρκο που θα μας απαγορεύεται η είσοδος, είτε ακόμα χειρότερο το χαράκωμα που θα μας πετάξουν για τους δικούς τους πολέμους, το κεφάλαιο και το κράτος μας προετοιμάζουν μια συνάντηση και μια κοινή μοίρα που είναι μάταιο να αρνηθούμε. Αντιθέτως δεν είναι μάταιο να επιταχύνουμε αυτή τη συνάντηση και μάλιστα με τους όρους που εμείς θα επιλέξουμε, να οργανωθούμε ταξικά και πολιτικά, να παλέψουμε με κάθε μέσο για καλύτερους όρους ζωής στο σήμερα και καθώς θα ξαναθυμόμαστε πως είναι να νικάμε, να τελειώνουμε οριστικά και με τη ρίζα όλων των προβλημάτων μας και να διεκδικήσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης…

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΜΟΝΟ

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 28/3 18.00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Παρέμβαση στο Βότση με αφορμή δύο εργατικά ατυχήματα στις ανατολικές συνοικίες

Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…

Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων.

 

Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής, η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

 

Τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια super market, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.

 

αλλά και με το αίμα μας

Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά «ατυχήματα», τα 73 θανατηφόρα. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο. Για τα αφεντικά είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αναλώσιμα μηχανήματα παραγωγής κέρδους.

 

Στις 20 Φεβρουαρίου, 31χρονος εργάτης πέφτει από σκαλωσιά στην οδό Ζηργάνου στο Βότση και τραυματίζεται στα πλευρά. Λίγες μέρες αργότερα, στις 5 Μαρτίου 43χρονος εργαζόμενος χάνει τη ζωή του αφού τον χτύπησε το ρεύμα και έπεσε από κενό επτά μέτρων, ενώ τοποθετούσε διαφημιστική πινακίδα στην Γεωργικής σχολής.

 

Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Σε αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.

 

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας.

 

Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.

 

ΕΚΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

 

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ Αναρχική ομάδα Πυρανθός

anatolika.espivblogs.net/ pyranthos.org

 

Φόρτωση περισσότερων