Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Σάββατο 28/4

Πολυτεχνείο

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ

LIVING UNDER DRONES

AUTUMN ACID

SEDATEPHOBIA

KATRANAMA

Έναρξη 22:00 αυστηρά

 Πορεία ενάντια στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο

Τετάρτη 28/3 18:00

Αγ. Βενιζέλου

Όταν το κεφάλαιο μιλάει για ανάπτυξη…

Με αφορμή το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Κεντρικής Μακεδονίας για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, έναν περιπλανώμενο θίασο που αφού πανηγυρίσει που θα φύγουμε από τα μνημόνια σε λίγους μήνες (;) κλείνει συμφωνίες μεταξύ επιχειρηματιών, κεντρικής και τοπικής εξουσίας, είπαμε να θυμηθούμε τι σημαίνει ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση για όλους τους παραπάνω. Ανάπτυξη έφεραν ή προσπάθησαν να φέρουν όλες οι κυβερνήσεις από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης και έπειτα, ανάπτυξη φέρνει και η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με του ΑΝΕΛ. Ανάπτυξη ζητάν και επιδιώκουν οι σύνδεσμοι βιομηχάνων, οι μεγαλέμποροι, οι ξενοδόχοι, οι εφοπλιστές, τα αφεντικά του επισιτισμού και του τουρισμού. Τη λέξη ανάπτυξη ψελλίζουν οι δήμαρχοι και οι νομάρχες για να αρπάξουν κανά χαρτζιλίκι. Τη λέξη ανάπτυξη επαναλαμβάνουν συνεχώς τα στόματα των παρουσιαστών στα δελτία ειδήσεων, εκπροσωπώντας την τσέπη των καναλαρχών. Περιμένουν για κάποιο περίεργο λόγο να χαρούμε και να στρατευτούμε πίσω από ένα στόχο της δικής τους τάξης, από ένα στόχο που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Δεν είμαστε όμως ηλίθιοι. Όταν οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι μιλάν για ανάπτυξη, μιλάν για την λεηλασία των ζωών μας και της φύσης, μιλάν εν ολίγοις, για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Για την επαναφορά, δηλαδή, της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας για αυτούς, μέσα από το δικό μας ξεζούμισμα. Ξέρουμε από πρώτο χέρι ποιες ήταν και ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της διαδικασίας, πολλές από αυτές τις νοιώσαμε να περνάν από πάνω μας:

Καπιταλιστική ανάπτυξη λοιπόν, σημαίνει συνεχής χρηματοδότηση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα, σημαίνει πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και εξώσεις. Σημαίνει αυξήσεις των ενοικίων, ευκολία στο να διωχθούν από το σπίτι οι ενοικιαστές που αδυνατούν να ανταποκριθούν, εκκενώσεις καταλήψεων.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση του συστήματος περίθαλψης, άνθιση όλο και περισσότερων ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων, περιορισμένη πρόσβαση στην υγεία, ακριβά φάρμακα.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ανύψωση ταξικών φραγμών στην ανάγκη μας για μόρφωση, με ιδιωτικά σχολεία και σχολές, με πληρωμή όλο και περισσότερων διδάκτρων, άμεσων ή έμμεσων (φροντιστήρια, συγγράμματα, μεταπτυχιακά). Κι όλα αυτά για να λειτουργήσει ένα σύστημα που εκτός από το να μας διδάσκει εθνικισμό, ρατσισμό, ιεραρχία, υπακοή, ανταγωνισμό φροντίζει να μας κατηγοριοποιεί από νωρίς, ανάλογα με το budget που διαθέτουμε, σε μελλοντικούς καριερίστες ή σε μελλοντικούς όλο και πιο υποτιμημένους εργάτες.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών και υποδομών για να αυξήσει η κυριαρχία την κερδοφορία του κεφαλαίου πάνω σε κάθε μας ανάγκη. Από τα μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι τα λιμάνια, από το νερό μέχρι την ενέργεια, από παραλίες-φιλέτα μέχρι ολόκληρα βουνά, ένα μεγάλο “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” έρχεται να επιβεβαιώσει πως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα μέσα στον καπιταλισμό, υπολογίζεται απλά ως μικρό ή μεγάλο κέρδος που μπορεί να γεμίσει τσέπες των καπιταλιστών. Οι αυξημένοι λογαριασμοί για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών (ρεύμα, νερό, μετακινήσεις, τροφή) και τα κοψίματα των παροχών ή τα άδεια ψυγεία: να τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει άγρια λεηλασία της φύσης με τραγικά αποτελέσματα και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο χρυσός στις Σκουριές, και το πετρέλαιο στην Ήπειρο, εξορύξεις που θα διαλύσουν ολόκληρα βουνά, ποτάμια, οικοσυστήματα, ο αγωγός TAP αλλά και το ατιμώρητο έγκλημα για την πετρελαιοκηλίδα πέρσι στον Σαρωνικό είναι η αρχή μίας αλόγιστης υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και ολόκληρων περιοχών.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει εντατικοποίηση και υποτίμηση της εργασίας, υποκατώτατοι μισθοί για τους εργαζόμενους, απελευθέρωση απολύσεων, εκτεταμένη ημιαπασχόληση, μαύρη εργασία, πλημμελή μέτρα ασφαλείας και σακατεμένους ή νεκρούς εργάτες. Σημαίνει αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, σημαίνει δουλειά Κυριακές, τις “λευκές νύχτες”, σε σπαστά ωράρια για να ξεχάσουμε τι θα πει ελεύθερος χρόνος. Σημαίνει να μη μπορεί ένας άνεργος να πάρει επίδομα ανεργίας, σημαίνει άμισθη εργασία σε μαθητείες και πρακτικές, σημαίνει να συναινούμε όταν μας ανακοινώνουν ότι θα μας πάρουν για 1 εβδομάδα αμισθί δοκιμαστικό και την ταπείνωση που ξεπερνάμε με ευκολία όταν, αφού μας κοιτάνε στα δόντια, μας πετάνε και πάλι στην ουρά του ΟΑΕΔ.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει πως για όλα τα παραπάνω πρέπει να υπάρχει συναίνεση από τους υποτελείς: όσοι δεν τσιμπάν με τις απαραίτητες θυσίες “που οφείλουν να κάνουν για το έθνος και την ανάκαμψη της οικονομίας”, όσοι δεν γίνονται κανίβαλοι και ρατσιστές, όσοι από επιλογή δεν επαιτούν, δεν υπομένουν, δεν συντάσσονται με την αστική ρητορική έχουν να αντιμετωπίσουν μία σειρά από μέτρα καταστολής. Νομοσχέδια που καταργούν κομμάτι-κομμάτι την απεργία, συλλήψεις αγωνιζόμενων, διεύρυνση του τρομονόμου σε αναρχικούς και κομμουνιστές που αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στη βία αλλά και σε ολόκληρα κινήματα όπως στις Σκουριές, διώξεις με βάση ανώνυμα τηλεφωνήματα και με αμφίβολη χρήση του DNA. Αλλά μιας και μιλάμε για κερδοφορία ας αναφέρουμε και τις οικονομικές διώξεις και τα πρόστιμα για μία σειρά επιλογών άμεσης δράσης, κοινωνικής ανυπακοής και άρνησης εκτέλεσης “υποχρεώσεων” προς τους εκμεταλλευτές μας: από την άρνηση πληρωμής διοδίων μέχρι τις χρηματικές εγγυήσεις για αγωνιστές που συνελήφθησαν από τις δυνάμεις καταστολής, κι από τα πρόστιμα στους ολικούς αρνητές στράτευσης μέχρι τα ασύμφορα δικαστικά παράβολα για όσους δεν έσκυψαν το κεφάλι, το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν να βγάλουν κέρδος ακόμα και μέσα από την άρνησή τους.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που μας πετάν ένα από τα σκάνδαλα για να μείνουμε παγωτό, να διαχωρίσουμε εκ νέου τους “καλούς” από τους “κακούς” δυνάστες. Λες και δεν ξέρουμε πως όλη η μπίζνα των φαρμάκων δεν έχει σκοπό τους ασθενείς αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος. Λες και δεν ξέρουμε πως κάθε δραστηριότητα που “εξυπηρετεί τους ανθρώπους” είναι δομημένη πάνω στην παρηκμασμένη αυτή λογική, τα σπασμένα της οποίας καλούμαστε διαρκώς να πληρώσουμε οι από τα κάτω, οι αποκλεισμένοι, οι προλετάριοι.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να είσαι ελληνικής καταγωγής αστός, να κάνεις μπίζνες και να λεηλατείς όλα τα Βαλκάνια για να μη πληρώνεις φορολογία “στο τόπο που τόσο αγαπάς” και να δίνεις μισθούς 100 και 200 ευρώ στους Βαλκάνιους εργάτες, αλλά την ίδια στιγμή να καλείς τον κόσμο να κατέβει στα συλλαλητήρια για να υπερασπιστεί την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να σπέρνεις εθνικισμό και ρατσισμό, να ξαμολάς οπλισμένους φασίστες εναντίον αγωνιζόμενων και εργαζομένων, να τροφοδοτείς εθνικούς μύθους και ψέματα σε μια μάταιη προσπάθεια να σβήσεις την ταξική διαίρεση της κοινωνίας. Κι αν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι αρκετές και ακόμα κι έτσι το κέρδος τους δεν είναι αρκετό, υπάρχουν και άλλοι τρόποι.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να αγοράζεις αεροπλάνα όταν μαλώνεις για το όνομα της Μακεδονίας, και φρεγάτες όταν ο “Ερντογάν γίνεται επιθετικός” μένοντας δεύτερη χώρα μετά τις Η.Π.Α. στο ποσοστό του προϋπολογισμού που πάει για εξοπλιστικά προγράμματα. Σημαίνει να αντιστοιχούν 600 ευρώ ανά έτος στον καθένα μας για αγορά εξοπλισμού που σε περίπτωση που ποτέ ξεκουνήσουμε, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας από τη νέα μεσαία τάξη, τους ρουφιάνους και τους βολεμένους, τους φασίστες, τους μπάτσους και τους στρατιωτικούς.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σε καιρό ειρήνης μεταφράζεται κυρίως στο χυμένο ιδρώτα μας, αλλά σε καιρούς εντάσεων και πολέμου το αίμα μας είναι αυτό που ζητάν να χυθεί. Έτσι λοιπόν, ανάπτυξη σημαίνει αυτή την περίοδο το φυσικό αέριο στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και στην Κύπρο για να έρθουν οι πολυεθνικές να λεηλατήσουν πληρώνοντας ένα συμβολικό αντίτιμο στο πολιτικό τους προσωπικό και εγκαθιστώντας νέες βάσεις της βορειοατλαντικής συμμαχίας στην περιοχή για να σιγουρευτούν ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά και “εθνική επαγρύπνηση” για να μην τολμήσουν οι Τούρκοι να διεκδικήσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των κερδών. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων, εμάς που δεν έχουμε τα βασικά για να ζήσουμε, μας ζητάν να είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε ακόμη μια φορά για τα δικά τους κέρδη.

Τελικά, καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει, όξυνση της ταξικής εκμετάλλευσης και της λεηλασίας της φύσης σε καιρό ειρήνης ενώ σε καιρό εντάσεων και πολέμων επιβολή ταξικής ειρήνης και κλίματος “εθνικής ομοψυχίας” απέναντι στους εχθρούς. Είναι γεγονός πως καμία από τις δύο επιλογές δεν έχει να κάνει με τα δικά μας συμφέροντα, δεν έχει να κάνει με την καλυτέρευση των όρων ζωής μας, δεν έχει να κάνει με την κοινωνική ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου. Και είναι επίσης γεγονός, λυπηρό αλλά νομίζουμε προσωρινό, πως μας έχει πιάσει μια γενικευμένη κατήφεια, μια αμηχανία, μια ηττοπάθεια, μια διάθεση για γκρίνια και μια έλλειψη διάθεσης για δράση και έτσι μένουμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις λογικές του λιγότερου κακού αλλά και της εξατομίκευσης.

Κι όμως , η ανάπτυξη τους είναι τέτοια, που το “να βολευτώ εγώ και άσε τους άλλους” αρχίζει και στερεύει και στο τέλος αυτής της κατρακύλας βρισκόμαστε ήδη ή θα βρεθούμε πολύ σύντομα όλοι μαζί. Είτε είναι μια δουλειά που θα προσομοιάζει με σκλαβιά, είτε είναι ένα σπίτι που δεν θα έχουμε για να κοιμηθούμε, είτε είναι το κομμένο νερό, είτε είναι το ιδιωτικοποιημένο πάρκο που θα μας απαγορεύεται η είσοδος, είτε ακόμα χειρότερο το χαράκωμα που θα μας πετάξουν για τους δικούς τους πολέμους, το κεφάλαιο και το κράτος μας προετοιμάζουν μια συνάντηση και μια κοινή μοίρα που είναι μάταιο να αρνηθούμε. Αντιθέτως δεν είναι μάταιο να επιταχύνουμε αυτή τη συνάντηση και μάλιστα με τους όρους που εμείς θα επιλέξουμε, να οργανωθούμε ταξικά και πολιτικά, να παλέψουμε με κάθε μέσο για καλύτερους όρους ζωής στο σήμερα και καθώς θα ξαναθυμόμαστε πως είναι να νικάμε, να τελειώνουμε οριστικά και με τη ρίζα όλων των προβλημάτων μας και να διεκδικήσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης…

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΜΟΝΟ

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 28/3 18.00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…

Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων.

Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής, η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια super market, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.

…αλλά και με το αίμα μας

Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά «ατυχήματα», τα 73 θανατηφόρα. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο. Για τα αφεντικά είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αναλώσιμα μηχανήματα παραγωγής κέρδους.

Στις 20 Φεβρουαρίου, 31χρονος εργάτης πέφτει από σκαλωσιά στην οδό Ζηργάνου στο Βότση και τραυματίζεται στα πλευρά. Λίγες μέρες αργότερα, στις 5 Μαρτίου 43χρονος εργαζόμενος χάνει τη ζωή του αφού τον χτύπησε το ρεύμα και έπεσε από κενό επτά μέτρων, ενώ τοποθετούσε διαφημιστική πινακίδα στην Γεωργικής σχολής.

Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Σε αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας.

Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.

ΕΚΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ Αναρχική ομάδα Πυρανθός

anatolika.espivblogs.net/ pyranthos.org

ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ ΠΟΤΕ

Διανύουμε μια περίοδο αναβίωσης και σύγκρουσης των εθνικισμών, σε βαλκανικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου που γίνεται όλο και πιο επιθετική, οι αντίστοιχες κοινωνικές αντιστάσεις που μοιάζουν να φθίνουν και να μην καταφέρνουν και πολλά, δίνουν χώρο στον κρατικό μηχανισμό να δημιουργήσει μία ψεύτικη διέξοδο, μία ακίνδυνη βαλβίδα αποσυμπίεσης να εκφραστεί στο δρόμο ως ένας άλλος πόλος, συγκροτημένος αυτή τη φορά πάνω στην έννοια του έθνους και της ενότητας γύρω από αυτή.

Για εμάς, ως αναρχικοί, η έννοια του έθνους δεν μπορεί να είναι παρά επίπλαστη και εχθρική, εφόσον χωρίζει τους ανθρώπους με βάση φαντασιακές έννοιες όπως την εθνική καταγωγή, την θρησκευτική ομοιογένεια και τη φυλή. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης αυτή αποτελεί την επίσημη ιδεολογία του εκάστοτε κράτους, νομιμοποιώντας και καμουφλάροντας τον υπάρχοντα εκμεταλλευτικό-καταπιεστικό μηχανισμό. Η εθνική “ομοψυχία” αποκρύπτει τις ταξικές αντιθέσεις και επιβάλλει την κοινωνική ειρήνη διδάσκοντας το «εθνικό συμφέρον» σαν κοινό συμφέρον προλετάριου και αφεντικού.

Σε αυτό το περιβάλλον το έναυσμα για έναν νέο κύκλο εθνικής υστερίας έδωσε η διαφαινόμενη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης για να χρησιμοποιηθεί ο όρος «Μακεδονία» στο όνομα του γειτονικού κράτους, προϊόντος της τελευταίας αιματοβαμμένης αλλαγής που συντελέστηκε στα Βαλκάνια. Κάτι τέτοιο όμως είναι αντικρουόμενο με τον μύθο πάνω στον οποίο το ελληνικό κράτος έχτισε την ύπαρξη του. Αυτόν της εθνικής ομοιογένειας και της αρχαίας καταγωγής των υπηκόων του.

Οι πυλώνες της εθνικής ενότητας όπως η εκκλησία, τα λαϊκά ριζώματα της δεξιάς και το βαθύ κράτος δε θα άφηναν κάτι τέτοιο αναπάντητο. Δεν θα άφηναν έτσι ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να διεκδικήσουν μερίδιο πολιτικού κέρδους από τον κόσμο που συσπειρώνεται γύρω από τη διαμαρτυρία για το όνομα Μακεδονία, βγάζοντας έτσι από το ντουλάπι όλα τα σκοταδιστικά μορφώματα σε διάφορες απίθανες παραλλαγές. Είδαμε λοιπόν να ενεργοποιούνται τα εθνικιστικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας που εκφράστηκαν στα γνωστά συλλαλητήρια. Σημαιοστολισμένοι άνθρωποι, όλων των ηλικιών, άντρες και γυναίκες συγκεντρώθηκαν σε κεντρικά σημεία πόλεων με κεντρικό σύνθημα «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ».

Αιχμή του παραπάνω οχετού δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από τους εχθρούς της ελευθερίας και ορκισμένους εχθρούς των κοινωνικών αγώνων: φασίστες, νεοναζί διάφορων αποχρώσεων, υμνητές της χούντας, παραστρατιωτικοί, κομματικές νεολαίες, παραθρησκευτικοί σύλλογοι, ανεγκέφαλοι χούλιγκανς, ακόμη και κομμάτια της ίδιας της κυβέρνησης. Υμνητές του θανάτου, οι οποίοι δηλητηρίασαν με το λόγο τους και την παρουσία τους την πόλη, κατέβασαν πανό από τη Χ.Α.Ν.Θ. που αναφέρονταν σε έκθεση των θρησκειών που υπήρχαν στην Θεσσαλονίκη, βεβήλωσαν το μνημείο του ολοκαυτώματος των Εβραίων πολιτών της πόλης που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί στον Β΄ΠΠ, επιτέθηκαν σε δομές αγώνα και επιχείρησαν να επιτεθούν και στην αντιεθνικιστική συγκέντρωση στην καμάρα.

Με προκάλυμμα τις δεκάδες -ίσως εκατοντάδες- χιλιάδες που συνέρρευσαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τους εθνικούς μύθους ομάδες φασιστών συνεπικουρούμενες από το πιο βρώμικο κομμάτι του γηπεδικού χουλιγκανισμού επιχείρησαν επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους. Εκεί συνάντησαν όμως την σθεναρή αντίσταση αντιφασιστών/ριών όπως στην περίπτωση του Ε.Κ.Χ Σχολείο στην Θεσσαλονίκη και του αυτοοργανωμένου θεάτρου Εμπρός στην Αθήνα. Τα θρασύδειλα σκουπίδια αφού πήραν τις απαντήσεις τους από τον κόσμο του αγώνα εξάντλησαν την “μαχητικότητα” τους καίγοντας την άδεια, εκείνη τη στιγμή, κατάληψη Libertatia με την ανοχή-εποπτεία των μπάτσων.

Δεν είχαμε αυταπάτες για την ανασύνταξη του εθνικού κορμού σε μία τέτοια συγκυρία και σε ποιους πραγματικά θα στρέφονταν αυτός ο εμετικός συρφετός. Μόνο κάποιοι ξεφτίλες της αριστεράς που στο όνειρο τους κοιμήθηκαν πατριώτες και ξύπνησαν φασίστες, νόμιζαν ότι θα κάνουν ψηφοθηρία μέσα από τον βόθρο. Προφανώς και επιτέθηκαν στο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας που χρόνια τώρα αντιστέκεται στις επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, που βάζει φραγμούς στα σχέδια των αφεντικών.

Γνωρίζαμε τις προθέσεις τους και γι΄ αυτό λάβαμε τα μέτρα μας, στον βαθμό που μας αναλογούσε, ώστε να αποκρούσουμε τις επιθέσεις που θα πραγματοποιούσαν τόσο ο εθνικός οχετός όσο και η ένστολη κρατική κατασταλτική μηχανή. Δυστυχώς, ως κίνημα δεν καταφέραμε να οργανώσουμε επαρκώς την αυτοάμυνα μας ώστε να ανταπεξέλθουμε στην συντονισμένη επίθεση που δεχτήκαμε. Θεωρούμε ωστόσο πως είναι κομβικό να κρατήσουμε την 21/1 ως μάθημα και ως αφορμή για όξυνση του αντιφασιστικού αγώνα στην πόλη μας. Για το ρόλο της αστυνομίας στις επιθέσεις δεν είχαμε καμιά αμφιβολία είχαμε άλλωστε αντιμετωπίσει το αβαντάρισμα της κάθε φορά που 50 ψεκασμένοι και ρασοφόροι μισάνθρωποι μαζεύονταν για να ξεράσουν σκοταδισμό και μισαλλοδοξία.

Άλλωστε, οι ίδιοι ένστολοι δολοφόνοι που χαϊδεύονταν με τους φασίστες και τους εμπρηστές της κατάληψης Libertatia στην καμάρα, είναι αυτοί που επιτέθηκαν στην πορεία αλληλεγγύης στις 22/1 συλλαμβάνοντας 5 συντρόφους και φορτώνοντας τους ακόμη και το κακούργημα του εμπρησμού.

Πρόσφατο περιστατικό είναι και η επίθεση που πραγματοποιήθηκε ενάντια στον κόσμο που βρισκόταν στην κερκίδα σε ερασιτεχνικό αγώνα ποδοσφαίρου της Προοδευτικής Έκρηξης Τούμπας, στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Οι θρασύδειλοι τραμπούκοι επιτέθηκαν εκτός από τους οπαδούς της Προοδευτικής και σε παιδιά, γονείς και αθλητές τραυματίζοντας ελαφριά κάποιους. H απάντηση που έλαβαν όμως ήταν άμεση αναγκάζοντας τους να τραπούν σε φυγή γυρίζοντας πίσω στις τρύπες τους.

Όταν οι καιροί μυρίζουν εθνικιστικό μίσος και διχόνοια εμείς απαντάμε χτίζοντας γέφυρες με τα ταξικά μας αδέρφια εκτός των κρατικών συνόρων, τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες στα Βαλκάνια. Προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τον ταξικό αγώνα, δείχνουμε πως οι εθνικιστικές εξάρσεις δεν μας τρομάζουν και δεν καταστέλλουν τους αγώνες για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Είμαστε σε πόλεμο διαρκείας με το βαθύ κράτος, τους ορκισμένους εχθρούς των αντιστάσεων από τα κάτω και τους υπενθυμίζουμε πως ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης αναπόφευκτα θα περάσει από πάνω τους.

Εκμεταλλευόμενος πλάι σε εκμεταλλευόμενη να σπάσουμε τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν τα κράτη και η ρητορεία τους, να εγείρουμε διεθνή αναχώματα στις ορέξεις των από τα πάνω για πολέμους κι εκμετάλλευση. Να υψώσουμε σε όλον τον κόσμο τη σημαία της κοινωνικής επανάστασης.

Να δώσουμε το στίγμα για την υπέρβαση του υπάρχοντος και για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας.

Γιατί δε θα αφήσουμε τα Βαλκάνια να γίνουν σφαγείο. Δε θα αφήσουμε να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα για κανένα έθνος, για κανένα κράτος, για κανένα αστικό συμφέρον.

Πανβαλκανική πορεία διεθνιστικής αλληλεγγύης 10 Μάρτη 12:00 καμάρα

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Οι αναρχικοί σύντροφοι Μπάμπης Τσιλιανίδης, Δημήτρης Δημτσιάδης, Σωκράτης Τζίφκας βρίσκονται από χθες (25/02) ξανά στη φυλακή. Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η συγχώνευση ποινών τους που αφορούσε παλιότερες διώξεις. Και ενώ στα δικαστήρια που ακολούθησαν τις διώξεις αυτές το κατηγορητήριο που μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε και την ένταξη σε “ ανώνυμη τρομοκρατική οργάνωση” καταφανώς έπεσε, η δικαστική εξουσία τους επιφύλαξε μια σειρά από γραφειοκρατικού τύπου διαδικασίες που συνεπάγονται την πολύχρονη δικαστική τους ομηρία.

Εν ολίγοις, για τις ποινές που τους επιβλήθηκαν δε δικαιούνται αναστολή με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν τον ωμό εκβιασμό ή να πρέπει να εξαγοράσουν το υπόλοιπο μέρος της ποινής (καθώς έχουν ήδη εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της) πληρώνοντας ένα δυσθεώρητο ποσό ή να ξαναφυλακιστούν.

Οι σύντροφοι επέλεξαν το δεύτερο. Δεν είναι μόνο η οικονομική αδυναμία εξαγοράς της ποινής είναι κυρίως η άρνηση ευθυγράμμισης με το σύστημα αυτό. Το σύστημα που γεννά και θρέφει ταξικές ανισότητες και εκμετάλλευση. Το σύστημα που καταδικάζει και φυλακίζει τους οικονομικά ασθενέστερους ενώ ταυτόχρονα προσφέρει προστασία στους οικονομικά ισχυρούς, αναδεικνύοντας τον πραγματικό ρόλο της “δικαιοσύνης” και επιβεβαιώνοντας ότι το “δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού”.

Άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση των αναρχικών
Τζιφκα, Τσιλιανίδη, Δημτσιάδη
& όλων των κρατουμένων που παραμένουν φυλακισμένοι λόγω της αδυναμίας τους
να ανταποκριθούν στα, κάθε μορφής, δικαστικά έξοδα.

Αλληλεγγύη σ’ όσους αγωνίζονται μέσα και έξω από τα κελιά.

Οι εθνικισμοί στα βαλκάνια είναι ακόμη μία φορά σε έξαρση. Οι εκμεταλλευόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με μεγαλύτερη υποτίμηση της ζωής τους, εργατικά κεκτημένα καταρρέουν, οι θάνατοι στα σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές αυξάνουν, η καταστολή σε όσους αντιστέκονται αναβαθμίζεται. Παρόλα αυτά, με αφορμή την ονομασία της γειτονικής χώρας ο εθνικός παροξυσμός ξαναχτυπά. Πολλές χιλιάδες κόσμου συσπειρώνονται στα εθνικά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Κάτω από την ομπρέλα αυτής της επίπλαστης εθνικής ενότητας είναι που εν τέλει οι καταπιεσμένοι μάχονται για τα συμφέροντα, την εδαφική και οικονομική κυριαρχία των αφεντικών τους. Κάτω από αυτή την ομπρέλα της εθνικής ομοψυχίας βρίσκουν χώρο και όλων των ειδών οι φασίστες να διαχύσουν τον εμετικό τους λόγο, να ξεπλυθούν και να επιτεθούν σε καταλήψεις, χώρους αγώνα και αυτοοργανωμένες δομές.
Στις 27/2 δικάζεται στο στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης ο αναρχικός ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Δ. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, η ολική άρνησης στράτευσης είναι μία επίκαιρη και σημαντική επιλογή αγώνα. Οι ολικοί αρνητές διώκονται για την επιλογή τους να αρνηθούν να υπηρετήσουν ένα μηχανισμό θανάτου, να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του εθνικού και διεθνούς κεφαλαίου, να είναι «άξιοι» συνεχιστές της πατριαρχίας και της σεξιστικής νοοτροπίας που επικρατεί στην κοινωνία. Σαν αναρχικοί επιλέγουμε όχι μόνο να εναντιωθούμε, αλλά και να πολεμήσουμε τους εθνικισμούς που σπέρνουν τη διχόνοια σε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, σε εθνικούς στρατούς που είναι έτοιμοι να αιματοκυλήσουν κάθε γωνία του πλανήτη, να καταστείλουν εξεγέρσεις, να καταναλώσουν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο του προϋπολογισμού, να προσφέρουν αμισθί εργασία στα αφεντικά.
Όμως επειδή ο κόσμος δε χωρίζεται σε έθνη, αλλά χωρίζεται σε τάξεις απαντάμε με διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευόμενων. Ξέρουμε καλά πως εχθροί μας είναι το καπιταλιστικό σύστημα που μας εξοντώνει καθημερινά, τα κράτη που μας εξουσιάζουν και απαιτούν να είμαστε πειθήνιοι, οι ιδέες του πατριωτισμού και του εθνικισμού που μας θέλουν ενωμένους προς όφελος άλλων. Ξέρουμε επίσης πολύ καλά πως οι σύμμαχοι μας δεν περιορίζονται στα όρια ενός έθνους ή ενός κράτους. Είναι αυτοί που ανεξάρτητα με τη χώρα που προέρχονται, αναγνωρίζουν την ταξική τους θέση, οργανώνονται και πολεμούν ενάντια στα κράτη και τα αφεντικά, φτύνουν κατάμουτρα την πατριαρχία , αποδομούν και εχθρεύονται κάθε εθνικιστική μπούρδα.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Δ.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΚΕΡΔΟΣ:ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΣΤΕΓΑΣΗ!

Μέσα στην κρίση οι εκμεταλλευόμενοι αδυνατούμε ή δυσκολευόμαστε να καλύψουμε μία σειρά από τις βασικές μας ανάγκες, καθώς η δίψα των αφεντικών για κέρδος δημιουργεί όλο και πιο ασφυκτικούς όρους ζωής για εμάς. Αποκλειόμαστε από την πρόσβαση στην υγεία, στο νερό, στη μόρφωση, στη στέγαση , στην ενέργεια, στις μεταφορές, στην τροφή, σε μορφές διασκέδασης/ ψυχαγωγίας καθώς μία σειρά κοινωνικών αναγκών μετατρέπονται όλο και πιο έντονα σε εμπορεύματα, σε νέα προϊόντα για να συσσωρεύει πλούτο η αστική τάξη.

Για να ανταπεξέλθουμε καλούμαστε να δουλεύουμε όλο και πιο πολύ, όλο και πιο ελαστικά, όλο και πιο φθηνά, χωρίς να μας μένει χρόνος για να ζήσουμε όπως θα θέλαμε. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη για όλους και όλες μας: Την ίδια στιγμή που οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται το κόστος ζωής ανεβαίνει. Πιο συγκεκριμένα, η ανάγκη της στέγασης γίνεται ένας όλο και πιο δύσκολος στόχος για να καλυφθεί: Εξωφρενικές τιμές στα ενοίκια, ένφια και πλειστηριασμοί ακόμη και για όσους έχουν μόνο ένα σπίτι στο οποίο διαμένουν. Η επέλαση κράτους και κεφαλαίου ωθεί αμέτρητους ανθρώπους στο περιθώριο, χιλιάδες είναι οι άστεγοι που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, ενώ ακόμη περισσότεροι οι μετανάστες οι οποίοι διαμένουν σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και χοτ σποτ. Ταυτόχρονα πολλά σπίτια, είτε υπό ατομική, είτε υπό κρατική ιδιοκτησία ρημάζουν άδεια για να κρατιούνται οι τιμές των ενοικίων στα ύψη.

Ακόμα και σε αυτήν τη συγκυρία όμως, που οι καταλήψεις αποτελούν μία συλλογική ταξική απάντηση στο ζήτημα της στέγασης οι εκκενώσεις συνεχίζονται ενώ αρκετές φορές η διάθεση του κράτους προσκρούει πάνω στη μαχητική και πολύμορφη υπεράσπισή τους (Ρόζα Νέρα στα Χανιά, Τερμίτα στο Βόλο). Οι επιθέσεις όμως σε καταλήψεις δεν περιορίζονται μόνο σε αυτές από τους επίσημους κρατικούς μηχανισμούς. Πραγματοποιούνται και από τα γνωστά τσιράκια των αφεντικών, τους φασίστες, που λειτουργούν συμπληρωματικά στην προσπάθεια καταστολής των καταλήψεων ώστε να εξαλείψουν κάθε πιθανότητα διάδοσης της συγκεκριμένης πρακτικής στους υπόλοιπους καταπιεσμένους.

Μιλώντας για καταλήψεις: Οι καταλήψεις αποτελούν σημεία συνάντησης και αντίστασης των εκμεταλλευομένων, ανοιχτούς χώρους έκφρασης, δημιουργίας, κάλυψης αναγκών με την ύπαρξη αυτοοργανωμένων δομών (όπως βιβλιοθήκες, κουζίνες, τυπογραφία, γυμναστήρια κ.α.) χωρίς να διαμεσολαβεί το εμπόρευμα τη στιγμή που τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και περιφράσσονται. Τέλος στην περίοδο που η ανάγκη της στέγασης είναι όλο και πιο δύσκολο να καλυφθεί, οι καταλήψεις στέγης αποτελούν μία λύση που απαντάει επιθετικά στον εκβιασμό του ενοικίου και στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Οι καταλήψεις αποτελούν, μία μορφή αγώνα και μία λύση κάλυψης άμεσων κοινωνικών και ταξικών αναγκών, που γίνεται κτήμα εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο, είτε αφορά εκτάσεις γης (Βραζιλία) είτε αφορά κτίρια που προσφέρονται προς στέγαση και κάλυψη μίας σειράς βασικών αναγκών (Ιταλία, Ισπανία).

Μέσα σε αυτή την περίοδο, που βρισκόμαστε σε μία άνευ προηγουμένου συνθήκη ηττοπάθειας, μοιρολατρίας και παραίτησης, η οποία αναπάντεχα συνοδεύεται από υποχώρηση των αγώνων και των αντιστάσεων είναι ριζοσπαστικό ακόμη και το να αγωνίζεται κανείς για την ίδια του την επιβίωση μέσα στον καπιταλισμό. Και είναι ριζοσπαστικό γιατί ο αγώνας για την κάλυψη των βασικών αναγκών μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης χαράσσει πιο βαθιά τις διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία, μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Μιλώντας για πλειστηριασμούς και εξώσεις πρώτης κατοικίας: Τα τελευταία χρόνια, προαπαιτούμενο για να συνεχίζουν να σώζονται οι τράπεζες με δημόσιο χρήμα, είναι και το να πλειστηριάζονται οι περιουσίες όσων αδυνατούν ή αρνούνται να πληρώνουν το δάνειο, συνθήκη που επεκτείνεται και για χρέη στο δημόσιο. Τα συγκεκριμένα νομοσχέδια, παρά τα όσα κατά καιρούς ισχυρίστηκαν οι εκάστοτε κυβερνώντες, αφορούν ΚΑΙ τις πρώτες κατοικίες ανθρώπων που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο εξαιτίας της αδυναμίας τους να πληρώσουν τους τοκογλύφους του κράτους και των τραπεζών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κρατικής διγλωσσίας, αποτελεί πως μία εβδομάδα μετά τις εξαγγελίες για προστασία κατοικιών αξίας ως 300.000 από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς – που έκαναν οι διαχειριστές της εξουσίας για να αποφύγουν τον σκόπελο των κοινωνικών αγώνων που είχαν μπλοκάρει τους πλειστηριασμούς στα ειρηνοδικεία- το ΕΦΚΑ ζήτησε την έξωση από την πρώτη κατοικία της στον Εύοσμο, γυναίκας 62 χρονών. Η κατοικία ήταν 64 τ.μ. και αξίας 34.000 ευρώ. Βέβαια οι ίδιες οι τράπεζες και συμβολαιογράφοι λίγες μέρες μετά ξεκαθάρισαν πως ουδέποτε η κυβέρνηση πραγματοποίησε τέτοια νομοθετική ρύθμιση και οι εν λόγω κατοικίες δε θα πλειστηριαστούν χαριστικά από αυτούς για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Τέλος και αφού οι μαχητικές ακυρώσεις πλειστηριασμών είχαν φτάσει να συζητιούνται μέσα στα κέντρα αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που “έδειξε τη δυσαρέσκειά της” στην κυβέρνηση, αυτή με τη σειρά της τα βρήκε με τους συμβολαιογράφους για τα μέτρα ασφαλείας που διεκδικούσε η πιο συντηρητική μερίδα τους για να ξεκινήσει τους πλειστηριασμούς -πλέον- και ηλεκτρονικούς.
Σε αντίθεση με τους μεγαλοκαπιταλιστές που πτωχεύουν τις εταιρείες με τους δικούς τους όρους και στέλνουν εκατοντάδες εργαζομένους στην ανεργία, που αρνούνται με το έτσι θέλω να καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές για τους υπαλλήλους τους, που παίρνουν όσα δάνεια θέλουν χωρίς να τα ξεχρεώνουν ποτέ, που αλλάζουν επωνυμίες επιχειρήσεων γλιτώνοντας τις μηχανές και τους χώρους δουλειάς από τις κατασχέσεις (γιατί πέρα από την “επικάλυψη” των κομμάτων, νομοθετεί και ασκεί εξουσία μόνο το κεφάλαιο), χιλιάδες εργάτες και φτωχοποιημένοι/ άνεργοι από τα μικροαστικά στρώματα βρίσκονται ένα βήμα πριν την έξωση για να σωθούν οι τράπεζες, οι εφορίες, τα ασφαλιστικά ταμεία.

Την ίδια στιγμή τα νοίκια, όχι μόνο δεν πέφτουν ακολουθώντας τις τσέπες και τις δυνατότητες των ενοικιαστών, αλλά αυξάνονται, ακολουθώντας την απληστία των “εισοδηματιών” ιδιοκτητών. Μια απληστία που ακόμη δεν έχει συναντήσει απέναντί της μία συλλογική μορφή απάντησης με απεργίες πληρωμής ενοικίου και γερές συλλογικές αυτομειώσεις. Οι ενοικιαστές στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, μαθαίνουμε τα δικαιώματα μας και δεν φεύγουμε από το σπίτι όποτε καπνίσει στον ιδιοκτήτη, πιέζουμε για μειώσεις στο νοίκι ειδικά αν γίνεται να το κάνουμε σε συνδυασμό με τους άλλους ανθρώπους που μένουν σε άλλα σπίτια του νοικάρη, στήνουμε συνελεύσεις γειτονιάς για να δώσουμε τον αγώνα μας όλοι μαζί και να ρίξουμε τις τιμές για όλο και περισσότερους.
Ο αγώνας για τις ανάγκες του προλεταριάτου και ευρύτερα των φτωχωποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, αποτελεί πεδίο συνάντησης της κατακερματισμένης κοινότητας της τάξης μας αλλά και πρόσφορο έδαφος για να συναντηθούν οι επιμέρους καταπιέσεις και οι αρνήσεις μεταξύ τους και να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο ταξικό επαναστατικό κίνημα βάσης.

Η μαχητική υπεράσπιση κάθε μικρού κομματιού που χάνουμε από τη ζωή μας μπορεί να οδηγήσει στη διαπίστωση πως τελικά, κάθε καταπίεση συνδέεται με μία άλλη, κάθε μορφή εκμετάλλευσης έχει ρίζα στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, και πως εν τέλει, μιλώντας ρεαλιστικά, ζωή αξιοβίωτη μπορεί να είναι μόνο μια ζωή χωρίς κράτος και κεφάλαιο όπου όλα θα είναι για όλους, όπου οι άνθρωποι θα διαχειρίζονται οι ίδιοι τον πλούτο που παράγουν προς όφελος του συνόλου και όχι του κέρδους, όπου δε θα υπάρχει κοινωνική ανισότητα, διακρίσεις, όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και πόλεμοι. Τότε και μόνο τότε, όλες οι ανάγκες και όλες οι επιθυμίες του ατόμου και της κοινωνίας θα μπορούν να καλυφθούν. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνουμε πιο δυνατή την δική μας κοινότητα, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και να αρχίσουμε να παλεύουμε για όσα μας στερούν αλλά και για όσα μας αξίζουν. Και ξεκινώντας να ξεκαθαρίσουμε: κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα και νερό.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ-ΜΑΖΙΚΕΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΙΚΙΩΝ- ΑΚΥΡΩΣΕΙΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”/ Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά