Ούτε μια ώρα στο στρατό
Χτισμένοι πάνω σε όλους τους μύθους του έθνους, της φυλής, του φύλου, της θρησκείας οι εθνικοί στρατοί αποτελούν τον απόλυτο μηχανισμό επιβολής της κρατικής θηριωδίας πάνω στους ανθρώπους. Προστατεύουν την κρατική οντότητα ως απειλή για κάθε εχθρό εξωτερικό ή εσωτερικό αλλά και ως αφομοιωτικός μηχανισμός που αναπαράγει νοοτροπίες, συμπεριφορές, ρόλους, εξυψώνει τα εθνικά φαντασιακά και εμπεδώνει την υποταγή στα μέλη του.
Ως αναρχικοί, δηλαδή αντικρατιστές και διεθνιστές, σημαντικό κομμάτι της δράσης μας είναι και η εναντίωση με λόγο και πράξη στον στρατό. Αναδεικνύουμε το ρόλο του και αποδομούμε την προπαγάνδα περί φρούρησης της πατρίδας. Επιτεθόμαστε σε όλα τα φαντασιακά που τον συστήνουν. Αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να στρατευθούμε. Χτίζουμε γέφυρες με τους καταπιεσμένους όλης της γης. Κηρύττουμε τον δικό μας πόλεμο, τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Στην αιχμή του δόρατος αυτού του αγώνα βρίσκονται οι ολικοί αρνητές στράτευσης. Σύντροφοι που αποφάσισαν να θέσουν ως ένα από τα κεντρικά σημεία της δράσης τους αυτή τους την εναντίωση και να σταθούν ανοιχτά αντιμέτωποι απέναντι στο κράτος, μπροστά στην κοινωνία. Σύντροφοι που σε αυτό τον αγώνα παίρνουν δέσμευση ζωής κοιτώντας το κτήνος στα μάτια χωρίς να το αποφεύγουν.
Στεκόμαστε δίπλα στους ολικούς αρνητές στράτευσης ηθικά και πρακτικά και απέναντι στην ποινική με δικαστήρια και οικονομική με αλλεπάλληλα πρόστιμα των 6.000 ευρώ επίθεση του κράτους. Ενάντια στην υποταγή του ατόμου προτάσσουμε την συλλογικότητα της ελευθερίας και τονίζουμε πως αν ισχύει το “κανένας μόνος απέναντι στο κράτος” για κάθε σύντροφο, για τους αρνητές στράτευσης ισχύει ακόμα παραπάνω.
Λίγα λόγια για τον αντιμιλιταρισμό και τον στρατό ως μηχανισμό
Ως αναρχικοί είμαστε αντιμιλιταριστές. Όχι επειδή τρέφουμε πασιφιστικές πεποιθήσεις, κάθε άλλο. Θεωρούμε πως η κοινωνική αντιβία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης μας και είναι ο μόνος τρόπος για να έρθει μέσω της κοινωνικής επανάστασης η κοινωνική απελευθέρωση. H επαναστατημένη κοινωνία θα πρέπει να είναι έτοιμη να αμυνθεί απέναντι στις επιθέσεις που θα δεχτεί από τους εξουσιαστές. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία όμως είναι δεδομένο πως αποτελεί και αγώνα ενάντια σε κάθε στρατό. Γιατί η έννοια του στρατού δεν είναι απλά συνυφασμένη με την εξουσία αλλά αποτελεί την αποθέωσή της.
Η δομή του στρατού είναι αυτή ενός εκτελεστικού μηχανισμού που ασκεί βία ως επιχειρησιακός βραχίονας άνωθεν πολιτικών εντολών. Ένας τέτοιος μηχανισμός δεν μπορεί αντίστοιχα να λειτουργήσει χωρίς ιεραρχία, υπακοή, επιβολή και σύνθλιψη του ατόμου κάτω από τις διαταγές των ανωτέρων. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την εκτέλεση του λιποτάκτη και την εξύψωση της μορφής του ήρωα. Χωρίς γαλόνια, σαρδέλες και γιωτόμπαλα. Κανένας δε μπορεί ποτέ να είναι ίσος με κανέναν σε ένα στρατό.
Κανένας στρατός δεν μπορεί ποτέ να απελευθερώσει. Εθνικός, θρησκευτικός ή επαναστατικός ένας στρατός μπορεί να υπόσχεται “απελευθέρωση” αλλά μόνο νέα καταπίεση μπορεί να φέρει. Γιατί ως αναρχικοί γνωρίζουμε πως κάθε αγώνας είναι υποχρεωτικά εικόνα του κόσμου που θέλει να δημιουργήσει. Δεν μπορεί ένας μηχανισμός ο οποίος αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που τον αποτελούν ως στατιστικές προς επίτευξη ενός σκοπού, ως πειθήνια κρέατα για κανόνια, να φέρει έναν κόσμο ελεύθερων και ίσων ανθρώπων και θα συναποφασίζουν για κάθε πτυχή της ζωής τους.
Ο καθένας μας πρέπει να είναι έτοιμος δυνητικά να επιτεθεί σε αυτόν τον κόσμο, να αμυνθεί απέναντι στην αναγέννηση του φασισμού, να δημιουργήσει την επανάσταση και να την προστατεύσει. Τα μέσα έχουν τη θέση τους το ένα δίπλα στο άλλο, ούτε ως ανώτερα ούτε ως κατώτερα αλλά ως ίσα που ψάχνουν την στιγμή τους και πάνω από όλα καθυποταγμένα στο σκοπό.
Η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί να έρθει μόνο από τη δράση που θα αποφασίσουν συλλογικά και θα πράξουν κοινά, ίσα και ελεύθερα υποκείμενα. Με πειθαρχία στις δικές τους αποφάσεις και όχι υπακοή στις αποφάσεις άλλων. Με ελεύθερη βούληση και όχι υποταγή. Με συντονισμό αλλά όχι με ιεραρχία. Συντεταγμένα αλλά όχι στρατιωτικοποιημένα.
Η καθημερινότητα μας διέπεται και διαπερνάται από τις αρνήσεις που πραγματοποιούμε στις σχολές, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Από την άρνηση για εντατικοποίηση μέχρι την άρνηση για την περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας δεν μπορούμε να ιεραρχήσουμε κάποιο στάδιο αγώνα ως σημαντικότερο ή ως κομβικό και αμιγώς πολιτικά ορθό. Η δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης αποτελεί ιδιαίτερης σημασίας απόφαση καθώς για τα ελληνικά δεδομένα οι ποινικές και οικονομικές διώξεις που επιβάλλει το κράτος φαντάζουν ανυπέρβλητες. Ζητούμενο στην περίπτωση των ολικών αρνητών είναι να δημιουργήσουμε τις βάσεις εκείνες που θα στηρίζουν πολιτικά και ηθικά την κάθε περίπτωση άρνησης στράτευσης, θα αναδεικνύουν τον λόγο των ίδιων των αρνητών, ενώ παράλληλα θα επιδιώκεται η σύνδεση μεταξύ αυτού του αγώνα και των αγώνων που διαδραματίζονται στην εκάστοτε συγκυρία. Το αδιαμφισβήτητο στοίχημα του κινήματος είναι να συνδεθούν όλες οι καθημερινές αρνήσεις των αγωνιζόμενων, να μετατραπούν σε συνθέσεις με σκοπό την δημιουργία ρωγμών στο κεφάλαιο, βάζοντας βάσεις για την κοινωνική επανάσταση.
Τη στιγμή που η μεσόγειος και η μέση ανατολή γίνονται πεδίο εκτεταμένων πολεμικών συγκρούσεων και η απειλή μιας γενικευμένης σύγκρουσης επανέρχεται στο προσκήνιο από τους κυρίαρχους, την στιγμή όπου ο στρατός αναλαμβάνει πλέον ζωτικό ρόλο στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους και του κεφαλαίου, με πρόσφατο παράδειγμα την εμπλοκή του στη δημιουργία των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, το πρόταγμα του αντιμιλιταρισμού και της άρνησης στράτευσης γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ.
Στις 25 Φλεβάρη 2016 δικάζεται σε δεύτερο βαθμό ο ολικός αρνητής στράτευσης Μιχάλης Τόλης στο Αναθεωρητικό Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης. Εκεί πρόκειται να συνδικαστούν οι 2 εφέσεις του που αφορούν στις 2 πρωτόδικες καταδίκες που έχει λάβει: στις 14-3-2014 από το Στρατοδικείο Ρουφ, 8 μήνες φυλάκιση με ετήσια αναστολή και μετατρεπόμενη προς 5 ευρώ ημερησίως και στις 14-5-2015 από το Στρατοδικείο Ιωαννίνων, 10 μήνες φυλάκιση με διετή αναστολή και αυτή μετατρεπόμενη προς 5 ευρώ ημερησίως. Θα είμαστε εκεί.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΜΙΧΑΛΗ ΤΟΛΗ
που δικάζεται στο Αναθεωρητικό Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου
Εδώ και δεκαετίες στην μέση ανατολή μαίνεται ένας διαρκής πόλεμος ο οποίος πραγματώνεται είτε με άμεση εμπλοκή των κρατών της Δύσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, είτε ως αποτέλεσμα της απορρύθμισης των τοπικών κοινωνιών από τις πολιτικές επιβολής και πλιατσικολογήματος που εφαρμόστηκαν. Ένας πόλεμος ο οποίος περνάει απαρατήρητος από τους “πρωτοκοσμικούς” υπηκόους που ζουν σε μια γυάλα “ασφάλειας”, τη γυάλα που οι καπιταλιστές προσφέρουν σε όσους έχουν την τύχη να ζουν στα εδάφη τα οποία αποτελούν τη βάση των επιχειρήσεων και των οργανισμών διαφέντευσης του πλανήτη, όλα αυτά τα χρόνια.
