Νοέ 27

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

μικροφωνική 30/11 στις 19:00 Δ. Γούναρη & Τσιμισκή

Στις φυλακές την περίοδο αυτή διαδραματίζεται ένα ακόμα οργανωμένο σχέδιο σύνθλιψης της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας μέσω των πιο πρόσφατων αλλαγών του Σωφρονιστικού Κώδικα. Ένα ακόμη νομικό έκτρωμα της αστικής δημοκρατίας που καταστρατηγεί ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων ενισχύοντας την ουσία των κολαστηρίων απανταχού στον πλανήτη, που είναι να εκδικηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο τους δέσμιούς του, να τρομοκρατήσει την κοινωνία αφού αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία πειθάρχησης κράτους-κεφάλαιου.

Οι αλλαγές που θα επέλθουν είναι πολλές και σημαντικές και θα κάνουν την ζωή των κρατούμενων ακόμα πιο δύσκολη. Περιορισμοί στις άδειες με αυστηροποίηση των λόγων μη χορήγησης ή ανάκλησής τους, αποκλεισμός της πιθανότητας αναστολής για ποινές μεγαλύτερες των δύο ετών, εξίσωση της απόπειρας με την τετελεσμένη πράξη, θεμελίωση δικαιώματος για άδεια και υφ όρων απόλυση πολύ αργότερα από ότι ίσχυε εάν κάποιος κατηγορείται για τρομοκρατικές ή εγκληματικές οργανώσεις. Στην ίδια λογική με τα προηγούμενα εμπίπτουν και οι περικοπές στις εκπαιδευτικές άδειες, η επαναφορά ουσιαστικά των φυλακών Τύπου Γ με την ονομασία Σωφρονιστικά Καταστήματα Αυξημένης Ασφάλειας, ενώ παράλληλα θεσπίζεται και η απαγόρευση μεταγωγής σε αγροτικές φυλακές για συγκεκριμένες κατηγορίες κρατούμενων. Πέρα από τις αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, οι κρατούμενοι σε πολλές φυλακές της χώρας έρχονται αντιμέτωποι και με τις αυθαιρεσίες των διοικήσεων των φυλακών.

Έτσι, κρατούμενοι σε πολλές φυλακές στην χώρα επέλεξαν να μην αποδεχτούν τις νέες αυστηροποιημένες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις του Σωφρονιστικού Κώδικα, και να πραγματοποιήσουν μαζικές κινητοποιήσεις με στόχο το μπλοκάρισμα της ψήφισής τους. Από τον Οκτώβριο του 2022 οι κρατούμενοι κάνουν έναν πολύμηνο αλλά και πολύμορφο αγώνα που περιλαμβάνει αποχές από το συσσίτιο, άρνηση καταμέτρησης, απεργία από τα μεροκάματα, να βρίσκονται σε ΄΄ανοιχτά΄΄ κελιά ακόμη και απεργίες πείνας. Ο εν λόγω αγώνας τους έφερε αντιμέτωπους με περισσότερη καταστολή, βίαιες μεταγωγές με τιμωρητικό πρόσημο ακόμα και απάνθρωπες απομονώσεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι μεταγωγές πολλών αγωνιζόμενων κρατουμένων τον τελευταίο χρόνο με σκοπό να καμφθούν οι αντιστάσεις που γεννιούνται εντός των τειχών.

Οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα, αλλά και αυτές που έπονται, στοχεύουν να τσακίσουν ποινικά τις οργανωμένες αντιστάσεις που ξεπηδούν στην κοινωνία. Πρακτικές αγώνα όπως για παράδειγμα η περιφρούρηση απεργιών, οι κινήσεις προλεταριακής αυτοάμυνας ενάντια σε κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις ποινικοποιούνται σε ακόμη πιο αυστηρό πλαίσιο προς τέρψη του ακροδεξιού ακροατηρίου. Υπό την απειλή έκτισης μέρους της ποινής ακόμη και για πλημμελήματα, το κράτος μέσω της καταστολής επιχειρεί να καταστείλει κάθε απόπειρα κοινωνικής ανυπακοής. Έχουμε φτάσει στο σημείο, ολόκληρες συλλογικότητες να μπορούν να χαρακτηριστούν εγκληματικές οργανώσεις λόγω αγωνιστικών πρακτικών, παρεμβάσεων και κινητοποιήσεων, όπως για παράδειγμα βλέπουμε να συμβαίνει με τη συλλογικότητα του Ρουβίκωνα. Και για το λόγο αυτό, οι αγώνες των κρατουμένων συνδέονται άμεσα με τους αγώνες της κοινωνίας. Το μπλοκάρισμα των δυσμενών αλλαγών σε Σωφρονιστικό και Ποινικό Κώδικα θα είναι προς όφελος όλων των αγωνιζόμενων.

Αυτές οι κινήσεις του κράτους δεν είναι τίποτα άλλο παρά από μια ολομέτωπη επίθεση τόσο στην κοινωνία όσο και την τάξη μας προσθέτοντας με αυτόν τον τρόπο ένα ακόμα εργαλείο στο νομικό οπλοστάσιο του Κράτους. Η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού περιλαμβάνει όλες τις λυσσαλέες επιθέσεις που βιώνουμε καθημερινά σε αυτά τα πεδία. Από την καταστολή και την αναβάθμιση του υλικοτεχνικού εξοπλισμού της αστυνομίας μέχρι τις δολοφονίες ανήλικων Ρομά και τις κρατικές σκευωρίες σε βάρος συντρόφων, από την ποινικοποίηση των απεργιών, μέχρι τους νεκρούς μετανάστες στην Μεσόγειο. Με κρατικές δολοφονίες σε Τέμπη, Βόλο, Λάρισα, Ρόδο από την εγκληματική διαχείριση στις πλημμύρες και τις φωτιές, την ανελέητη εξαθλίωση και φτώχεια, μέχρι τις επιθέσεις στις δομές αγώνα η συνθήκη που διαμορφώνεται είναι δυστοπική. Ο αγώνας μας οφείλει να επεκτείνεται σε όλα τα πεδία που η εκμετάλλευση και η καταπίεση της κυριαρχίας επελαύνει. Οι αγώνες των κρατουμένων μέσα στα χρόνια αποτελούν κομμάτι των αντιστάσεων που λαμβάνουν χώρα ενάντια στη συνολική υποτίμηση των ζωών μας.

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Νοέ 01

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη δίκη για την κατάληψη Terra Incognita

Η κατάληψη Τerra Incognita στο κέντρο της Θεσσαλονίκης εκκενώθηκε, κατόπιν μιας χολιγουντιανού τύπου αστυνομικής επέμβασης, στις 17 Αυγούστου του 2020. Κατά τα 16μιση χρόνια λειτουργίας της αποτέλεσε ένα ζωντανό κέντρο αγώνα στην καρδιά της πόλης, ένας χώρος ο οποίος στέγασε εγχειρήματα, φιλοξένησε συλλογικότητες και από τον οποίο πέρασαν χιλιάδες ανθρώπων από τον ελλαδικό χώρο και το εξωτερικό. Ένας χώρος που διεξάχθηκαν αναρίθμητες εκδηλώσεις, συναυλίες, προβολές, εργαστήρια, ένα αναπόσπαστο και κομβικό σημείο στην κινηματική ιστορία της πόλης.

Στις 14/02/2022 και μετά από ενάμιση χρόνο της εκκένωσης της κατάληψης η ασφάλεια Θεσσαλονίκης ξεκίνησε να παραδίδει κατ’ οίκον κλήσεις για προανακριτική κατάθεση σε 10 συνολικά άτομα σχετικά με μια ογκώδη δικογραφία που σχηματίστηκε και αφορά την υπόθεση Τerra Incognita. Στις 09/03 μέσω δικηγόρων τα άτομα που έλαβαν τις κλήσεις κατέθεσαν τα απολογητικά τους υπομνήματα. Τα άτομα αυτά καλέστηκαν να δώσουν εξηγήσεις για βαρύτατου τύπου κατηγορίες όπως: συμμορία, πλαστογραφία, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών υλών, κλοπή ηλεκτρικής και άλλης μορφής ενέργειας, περί φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων, νομοθεσία περί όπλων – οπλοχρησία σε συνδυασμό με άλλο έγκλημα.

Τελικά ασκήθηκαν πλημμεληματικού χαρακτήρα διώξεις με βάση φερόμενα ως ευρήματα που βρέθηκαν την ημέρα της εκκένωσης στο κτίριο και φερομένων ως αποτυπωμάτων σε κινητά αντικείμενα ή ονόματα από παλιούς λογαριασμούς. Οι διώξεις αυτές είναι διώξεις στο σωρό, εκδικητικές και αυθαίρετες, όπως αυτές που συνηθίζει να κάνει η ασφάλεια πολιτεύματος με άτομα ασύνδετα μεταξύ τους, με όποιο όνομα κατάφερε να “δέσει” για να μεθοδεύσει μια ακόμη σκευωρία των διωκτικών αρχών, επικυρώνοντας τον κύκλο των κατασταλτικών επιχειρήσεων ενάντια στις καταλήψεις- αποδίδοντας βαρύτατες διώξεις σε άτομα και επιχειρώντας να επισφραγίσει στα δικαστήρια αλλά και να εμπεδώσει κοινωνικά το πολυμασημένο αφήγημα ότι οι καταλήψεις είναι “κέντρα ανομίας”. Ο στόχος προφανής: ο εκφοβισμός και ο τιμωρητικός παραδειγματισμός των ατόμων που συμμετέχουν στηρίζουν ή επισκέπτονται κατειλημμένα εγχειρήματα και η συνακόλουθη οικονομική και ηθική εξόντωσή τους.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που τα τύμπανα του πολέμου ηχούν στην Γάζα με την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων. Στον ελλαδικό χώρο αυτονόητα αγαθά όπως η τροφή και η στέγαση μετατρέπονται σε προϊόντα πολυτελείας, την ώρα που η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό πλουτίζουν στις πλάτες μας. Το καπιταλιστικό σύστημα επιχειρεί να στεριώσει πάνω ένα σαθρό υπόβαθρο που βασίζεται στη βία και την εξαθλίωση των από τα κάτω. Λεηλατώντας, φτωχοποιώντας, εξαναγκάζοντας ανθρώπους στη μετανάστευση, πνίγοντας τους στις θάλασσες ή τσακίζοντάς τους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, όταν δεν τους βομβαρδίζουν. Εκεί που η ζωή μας έγινε τόσο φθηνή, τους απαντάμε: το όραμά μας για μια ανεξούσια ζωή είναι ακριβό. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι αυτού του οράματος, κανείς δεν μπορεί να χαλκεύσει την ιστορία τους, την οποία ήδη έχουν γράψει οι καταληψίες.

Η Tera Incognita υπήρξε για πολλούς/ες από εμάς το μέρος όπου ονειρευτήκαμε έναν κόσμο διαφορετικό, όπου το ατομικό δεν υποτάσσεται αλλά εξυψώνεται μέσω του συλλογικού, όπου η ισότητα και η ελευθερία παίρνουν νόημα ως λέξεις μέσω της συντροφικότητας και, κυρίως, ένα μέρος όπου αυτά τα όνειρα δεν ήταν απλός μπούσουλας για το μέλλον αλλά στοιχήματα στο εδώ και το τώρα. Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να παραγραφεί, ούτε να ξαναγραφτεί για να χωρέσει στο αφήγημα του οποιουδήποτε. Κανένας μπάτσος, κανένας δικαστής, κανένας εισαγγελέας δεν μπορεί να την αμαυρώσει. Είναι μια ιστορία που δεσμευόμαστε να υπερασπιστούμε ως παρακαταθήκη του αναρχικού κινήματος.

Την Δευτέρα 6/11 πραγματοποιείται η δίκη σε πρώτο βαθμό. Η πρώτη πράξη αυτής κρατικής ιλαροτραγωδίας θα μας βρει εκεί που ήμασταν πάντα. Στην πρώτη γραμμή να υπερασπιζόμαστε την μνήμη, τους αγώνες, τις δομές και τους ανθρώπους.

Καμία δίωξη στους/στις κατηγορούμενους/ες της εκκένωσης της κατάληψης Terra Incognita

Συγκέντρωση: Δευτέρα 6/11 στις 9:00, δικαστήρια Θεσ/νίκης

Οκτ 25

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΗΡΕ ΜΠΡΟΣ

Στις 7/10/2023 ένα ετερογενές πλήθος στρατιωτών και μαχητών της Χαμάς ελαφρά οπλισμένων, άγνωστο πώς καταφέρουν και αιφνιδιάζουν τον ισραηλινό στρατό κατά μήκος του τοίχους της Λωρίδας της Γάζας, ανατινάζουν κομμάτια αυτού και εισβάλοντας προκάλεσαν ένα μακελειό με μεγάλο αριθμό νεκρών σε ισραηλινούς στρατιώτες, αστυνομικούς και πολίτες που βρέθηκαν στο διάβα τους. Η ιδιότυπη αυτή διείσδυση ακόμη και σε βάθος 30 χιλιομέτρων στο «έδαφος» του Ισραήλ και οι τυφλοί βομβαρδισμοί σε πόλεις και χωριά προκάλεσαν ένα ανύποπτο χάος, με πολίτες να προσπαθούν να σωθούν με κάθε τρόπο, βρισκόμενοι ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.

Το κράτος του Ισραήλ διοικούμενο αυτή τη στιγμή από τον πιο φανατικό και ακροδεξιό συνασπισμό πολιτικό κομμάτων, απάντησε με τον ίδιο τρόπο που κάνει εδώ και 70 χρόνια. Τυφλοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί στην πυκνοκατοικημένη Γάζα που κατοικούν οι Παλαιστίνιοι σε ένα καθεστώς ιδιότυπης φυλάκισης που τους έχει επιβληθεί με το έκτρωμα- τοίχο που τους περιορίζει εντός του «κράτους φυλακής». Η απάντηση ήταν αναμενόμενη με ή χωρίς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών της παλαιστινιακής αντίστασης. Μία απάντηση που διαχρονικά δεν περιλαμβάνει μόνο βόμβες και θάνατο, άλλα και αρπαγή καλλιεργήσιμης γης, τσιμέντωμα πηγαδιών, κάψιμο και εκτόπισμα ολόκληρων χωριών για να τα εποικίσουν φανατικοί φασίστες ισραηλινοί πολίτες.

Αυτή την φορά η ισραηλινή κρατική μηχανή αιφνιδιασμένη από το χτύπημα που δέχτηκε και το απότομο γκρέμισμα του πλέγματος ασφαλείας που διαφήμιζε στον δυτικό κόσμο, πήγε ένα βήμα παραπέρα κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση πολέμου, καλώντας τους πολίτες στα όπλα και μοιράζοντας τα, βομβαρδίζοντας την γειτονική Συρία και Λίβανο με αφορμή διασυνοριακή ανταλλαγή πυροβολισμών και «ύποπτες κινήσεις» και απειλώντας να εξαφανίσει από προσώπου γης όποιον αυτή θεωρεί υπεύθυνο ή αντιδράσει στα πολεμικά σχέδια που θέλει να εφαρμόσει αλλάζοντας το χάρτη ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Το κράτος του Ισραήλ, προφασιζόμενο την αυτοάμυνά του, έχει αποκλείσει πλεον πλήρως τη Γάζα από πρόσβαση σε ρεύμα νερό και τροφή. Πολύνεκρες επιχειρήσεις διεξάγονται πλέον και στη Δυτική όχθη. Μέσω συνεχών βομβαρδισμών έχει προκαλέσει εκατόμβες νεκρών, φτάνοντας στο σημείο να βομβαρδίσει στις 17/10 και νοσοκομείο με εκατοντάδες θύματα, στην πλειοψηφία τους παιδιά.

Το κράτος του Ισραήλ αποτελεί μία εξόχως καταπιεστική και μιλιταριστική κρατική δομή τόσο στο εξωτερικό  όσο και εντός του. Πέρα από τη γενοκτονία που διαπράττει εδώ και δεκαετίες εναντίον των Παλαιστινίων, επιχειρεί να συντρίψει έστω και τις μικρές φωνές αντίστασης στο εσωτερικό του. Ο στρατός του αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους παγκοσμίως και η στρατιωτική θητεία είναι εδώ και χρόνια υποχρεωτική τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Ισραηλινοί και Ισραηλινές που έχουν αρνηθεί να υπηρετήσουν στο στρατό και να γίνουν κομμάτι του θανάτου που σπέρνει το κράτος τους στην περιοχή δέχονται ισχυρή καταστολή και μπαινοβγαίνουν στις φυλακές της χώρας ακόμη και για δεκαετίες.

Οι δυτικοί ηγέτες και από κοντά η “κοινή γνώμη” έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ του ισραηλινού κράτους αγνοώντας ή εν μέρει στηρίζοντας το έγκλημα που αυτό διαπράττει  εδώ και δεκαετίες εις βάρος των αραβόφωνων κατοίκων της επικράτειάς του. Στον αντίποδα κομμάτια της αριστεράς έσπευσαν να ταυτιστούν και να δαφνοστεφανώσουν τα «όπλα της αντίστασης» μιας οργάνωσης όπως η Χαμάς, που επιλέγει και την τυφλή βία ως μέσο πάλης, ενάντια ομολογουμένως σε έναν πάνοπλο εχθρό, βαθιά όμως θρησκευτικά φανατισμένη, οργανωμένη ιεραρχικά γύρω από τα θεόσταλτα παραμύθια ενός ανύπαρκτου θεού και εχθρική απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική για κοινωνική επανάσταση.

Αξίζει να σημειωθεί πως η ένοπλη Παλαιστινιακή αντίσταση έχει ιστορία που ξεπερνάει τα 70 χρόνια, με κύριους εκφραστές δυνάμεις με κοσμικό χαρακτήρα. Οι φονταμενταλιστικές δυνάμεις παίρνουν το πάνω χέρι μετά την αποτυχία των συμφωνιών του Όσλο και την εκτεταμένη διαφθορά των προκατόχων τους.

Το ελληνικό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ έσπευσε να πάρει θέση υπέρ του απαρτχάιντ που επιβάλει το κράτος του Ισραήλ και να θέσει το σύνολο των βάσεων του στις υπηρεσίες των πολεμικών μηχανών που θα συνδράμουν σε βοήθεια, κυρίως αμερικάνικης προέλευσης προς το παρόν, αλλά και οι υπόλοιποι σύμμαχοι και εταίροι στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ξεκίνησαν να γυαλίζουν τα κανόνια τους. Δεν πρέπει άλλωστε να πάει χαμένο το 2% των δημοσιονομικών ταμείων σε πολεμικούς εξοπλισμούς που δαπανείται κάθε χρόνο, ούτε η μετατροπή του ελλαδικού χώρου από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ, για τις πολεμικές ανάγκες της συμμαχίας στα πεδία των μαχών σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.

Και κάπως έτσι, ένας ακόμη πόλεμος θα ορίσει τις τύχες εκατομμύρια προλετάριων, θύματα των κρατικών μηχανών και του κεφαλαίου που θα τους αλέσουν για να πετύχουν τα δικά τους συμφέροντα. Πολεμικές βιομηχανίες που θα πλουτίσουν, ενεργειακοί κολοσσοί που θα εκμεταλλευτούν ευκολότερα και ασφαλέστερα το πλούσιο υπέδαφος της περιοχής, κατασκευαστικές που θα ανοικοδομήσουν τις ισοπεδωμένες πόλεις και χαρούμενα αφεντικά και κρατικοί διαχειριστές που θα εκμεταλλευτούν για ένα πιάτο φαί όσους προλετάριους ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας επιζήσουν από τον πόλεμο και «εργαστούν» για να ορθοποδήσουν τα κράτη.

Οι επιπτώσεις από τέτοιου είδους συρράξεις δεν μπορεί να είναι τίποτα διαφορετικό από τον θάνατο, την εξαθλίωση, την φτώχεια και τελικά τον ξεριζωμό όλων των καταπιεσμένων που έχουν βρεθεί στην μέση των κρίσεων συσσώρευσης του καπιταλισμού, ο οποίος σπέρνει την δυστυχία στο διάβα του στην προσπάθεια διαχείρισης των αντιφάσεων που τον διέπουν. Έτσι, όσοι προσπαθούν να σωθούν και μπουν σε κάποιο σαπιοκάραβο του θανάτου βρίσκονται αντιμέτωποι με την γνωστή θέση της Ε.Ε, και κατ’ επέκταση του ελληνικού κράτους, για την Ευρώπη φρούριο. Περισσότεροι φράχτες, περιπολίες, εντατικότερη θαλάσσια επιτήρηση, μαζικά push-backs και ναυάγια είναι κάποια εξ αυτών.

Έχουμε ξαναγράψει την φράση “ο΄3ος Παγκόσμιος Πόλεμος ακούγεται πιο σοβαρά από ποτέ” στην αρχή του Ρώσο-Ουκρανικού πολέμου, όμως αυτή την φορά υπάρχει μια κλιμάκωση γεγονότων που φαίνεται ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς όχι μόνο στην Μέση Ανατολή αλλά ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πιο συγκεκριμένα, στη Μέση Ανατολή ισχυρά γειτονικά κράτη όπως Τουρκία, ΗΑΕ, Ιράν, Κατάρ και Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να επωφεληθούν από την ένταση στην περιοχή, με την Κίνα να κάνει τα στραβά μάτια μέχρι στιγμής λόγω και της οικονομικής συμφωνίας με το Ιράν, ενώ το Ισραήλ υιοθετεί επεκτατικές πολιτικές μέσω προσαρτήσεων και εποικισμών με την επίβλεψη των αεροπλανοφόρων των Η.Π.Α στην Μεσόγειο. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από περιφερειακούς ανταγωνισμούς, που επιμένουν στον χρόνο (όπως το κουρδικό, στην Συρία, Ιράκ κτλ) με αποτέλεσμα συχνά να βρίσκεται στο επίκεντρο αιματηρών συγκρούσεων. Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτή τη μάχη συγκρούονται πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου ώστε να επιβληθούν στην περιοχή οικονομικά και στρατιωτικά, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τις ζωές μας αφού μιλάμε για χώρες που είναι πυρηνικές δυνάμεις.

Σε μια πολεμική σύγκρουση αποτελεί μεγάλο πειρασμό το να ψάξεις να βρεις ποιο κράτος φταίει λίγο παραπάνω από το άλλο. Ποιος “τρελός” δικτάτορας θέλει να κατακτήσει τον πλανήτη και ποια “δίκαια” κράτη προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν. Ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιοι τον προκάλεσαν. Είναι μια συζήτηση φορτισμένη από το αίμα παιδιών, τα δάκρυα μανάδων και τον πόνο προσφύγων. Ειδικά όταν ο πόλεμος σου χτυπά την πόρτα τα ερωτήματα γίνονται επιτακτικά και οι απαντήσεις είναι ζωής ή θανάτου. Μέσα σε μια στιγμή μπορείς να βρεθείς να υποστηρίζεις ένα τέρας απέναντι σε ένα άλλο. Μια παγίδα διαιώνισης σφαγών καταπιεσμένων από καταπιεσμένους.

Ως εργαζόμενοι/ες, φτωχοί/ες, καταπιεσμένοι/ες αυτό που μας αναλογεί στον πόλεμο που συμβαίνει στην Μέση Ανατολή δεν είναι να μπούμε στο δίλημμα που θέτει η κυριαρχία μεταξύ δύο κρατών ή θρησκειών. Υποχρέωσή μας είναι να αναδείξουμε όλες εκείνες τις λειτουργίες του καπιταλισμού που κάνουν μια διευρυμένη πολεμική σύγκρουση να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, όποια και αν είναι η αφορμή ή ο τόπος. Υποχρέωσή μας είναι να αγωνιστούμε ενάντια στο απαρτχάιντ που επιβάλει το κράτος του Ισραήλ αλλά και κάθε θεοκρατικού και εν γένει εξουσιαστικού μηχανισμού.

Στον πόλεμο, απέναντι στην κυριαρχία του θανάτου η μόνη διέξοδος των καταπιεσμένων είναι ο αγώνας για ζωή. Η αυτοοργάνωση των αναγκών με βάση την αλληλεγγύη, η αναδιοργάνωση της κοινωνικής συγκρότησης, η αυτοπροστασία με ένοπλες πολιτοφυλακές είναι προοπτικές πολύ πιο εφικτές τη στιγμή που οι κρατικές δομές καταρρέουν υπό το βάρος του πολέμου. Το χρέος των αγωνιστών είναι να μπολιάσουν τη ρημαγμένη κοινωνία με ένα νέο όραμα, μια ελπίδα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης που μπορεί να αναδυθεί από τα χαλάσματα, να προτείνουν λύσεις, να ζυμωθούν με τους υπόλοιπους/ες επαναστατημένους/ες και με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους.

Οι αλλεπάλληλες κρίσεις του καπιταλισμού όλο και συχνότερα εδαφικοποιούνται πράγμα που κάνει μεγαλύτερη την ανάγκη να προβλέψουμε τις κινήσεις των κρατών και να προετοιμαστούμε για τις ευκαιρίες που τυχόν θα παρουσιαστούν, γι’ αυτό οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα που να δίνει απαντήσεις για το πώς προτείνει την οργάνωση της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Είναι επιτακτικό να μορφοποιήσουμε σε σύγχρονη βάση ως πρόταση ένα μοντέλο του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντα μας ενάντια στους δυνάστες που σπέρνουν θάνατο.

Ενάντια στο απαρτχάιντ που επιβάλει το κράτος του Ισραήλ

Αλληλεγγύη στους/στις καταπιεσμένους/ες στην Παλαιστίνη

Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης και όσους όσες αντιστέκονται στο Ισραήλ

Ούτε εθνικός ούτε θρησκευτικός
ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός

Οκτ 17

Aλληλεγγύη στην κατάληψη του Ευαγγελισμού-Παύση κάθε δίωξης στους συλληφθέντες/ισσες

 

Στις 30/09 εκκενώνεται η κατάληψη Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο. Πάνοπλοι μπάτσοι, μεταξύ άλλων και η κρατική συμμορία των ΤΑΕ (Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων) εισβάλλουν στο κτίριο, συλλαμβάνουν 10 άτομα που βρίσκονταν μέσα και ένα άτομο έξω από την κατάληψη  και λεηλατούν το εσωτερικό της. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης οι συλληφθέντες υπέστην ξυλοδαρμούς  κ βασανιστήρια, ενώ ένας εξ ΄αυτών δεμένος πισθάγκωνα βρίσκεται στο κενό από την ταράτσα του κτιρίου, τραυματισμένος σοβαρά. Η εκδικητική βεβήλωση και καταστροφή της κατάληψης από τους μπάτσους συνεχίστηκε με το μπάζωμα πορτών και παραθύρων και τον εγκλωβισμό στο εσωτερικό του κτιρίου των ζώων της κατάληψης. Έκτακτα καλείται συγκέντρωση αλληλεγγύης η οποία χτυπήθηκε από την αστυνομία.

Η εκκένωση του Ευαγγελισμού αποτελεί συνέχεια της κρατικής πολιτικής για επίθεση σε κατειλημμένους κινηματικούς χώρους, στοχεύοντας ουσιαστικά στις διαδικασίες και υποδομές των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Λίγο καιρό πριν το κράτος είχε επιτεθεί στο Στέκι Άνω Κάτω Πατησίων, στο Στέκι στο Πολυτεχνείο, στην Κατάληψη Ζιζάνια κλπ. Υποψήφιοι δήμαρχοι έσπευσαν να καπηλευτούν την εκκένωση του Ευαγγελισμού λίγες μέρες πριν τις εκλογές, διακηρύσσοντας το δόγμα νόμος και τάξη εις βάρος της κοινωνίας. Η πρυτανεία του πανεπιστημίου- στο οποίο ανήκει το κτίριο- φαινομενικά νίπτει τας χείρας της, στην ουσία όμως εποφθαλμιά να βάλει στο χέρι ένα ακόμη «φιλέτο» προς εμπορική αξιοποίηση που δεν θα έχει καμία σχέση με τις ανάγκες φοιτητών και φοιτητριών.

Τα τελευταία 22 χρόνια, η κατάληψη του Ευαγγελισμού αποτελούσε σημείο αναφοράς του κινήματος του Ηρακλείου και της Κρήτης γενικότερα. Η κατάληψη είχε κομβική παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες των τελευταίων ετών, αποτέλεσε το ουσιαστικό ανάχωμα στην επιχειρούμενη επέλαση του φασισμού με αποτέλεσμα να μην μείνουν φασιστικά γραφεία στην περιοχή. Επίσης, αποτέλεσε το σημείο συνάντησης και ζύμωσης χιλιάδων ανθρώπων. Μέσα από εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, αυτοοργανωμένες συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις κ.α, έσπαγε το κυρίαρχο καθεστώς του καταναλωτισμού, της ιδιοκτησίας και της εμπορευματοποιημένης ψυχαγωγίας. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους, πάνω από 2000 άτομα διαδήλωσαν για την υπεράσπιση της κατάληψης την Κυριακή 08/10, ανήμερα των δημοτικών εκλογών, συγκρούστηκαν με τους μπάτσους, στέλνοντας σαφές μήνυμα ότι το κράτος δεν ξεμπέρδεψε με την κατάληψη.

Οι καταλήψεις αποτελούν τα σπίτια του αντιιεραρχικού και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Είναι τα σημεία που απελευθερώνονται από την εκμετάλλευση κράτους και κεφαλαίου, γίνονται χώροι προσβάσιμοι στην κοινωνία, σημεία συνάντησης των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Μέσα από τις δομές και τις διαδικασίες που στεγάζουν αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της οργάνωσης των αντιστάσεων. Η έννοια της κατάληψης είναι εχθρική προς την καταπίεση που επιβάλλει η κυριαρχία, καταλύει το θεσμό της ιδιοκτησίας, δείχνει έναν άλλο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας όπου οι στιγμές και οι ζωές μας δεν μπαίνουν στα καλούπια του εμπορεύματος. Για αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις, ως κομμάτι υπεράσπισης των ίδιων των αγώνων μας.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

Σεπ 20

5 χρόνια από τη δολοφονία του/της Ζακ Κωστόπουλου /Zackie-Οh

Πριν 5 χρόνια στις 21/09/2018, ο/η Ζακ Κωστόπουλος/Zackie-Οh δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από μαγαζάτορες και μπάτσους, όταν εγκλωβίστηκε ζητώντας καταφύγιο σε ένα άδειο κοσμηματοπωλείο στην οδό Γλάδστωνος. Ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου Ευάγγελος Δημόπουλος και ο μεσίτης Αθανάσιος Χορταριάς (μέλος φασιστικής οργάνωσης) δολοφόνησαν τον Ζακ χτυπώντας τον μανιωδώς στο κεφάλι ώσπου να καταφτάσουν οι μπάτσοι και να ολοκληρώσουν το έργο τους. Όλα αυτά τα χρόνια η Zackie-Oh δολοφονήθηκε ξανά και ξανά από μίντια, δικαστές, νοικοκυραίους με στόχο την συγκάλυψη των δολοφόνων και τη διαφύλαξη ενός συντηρητικού/πατριαρχικού συστήματος.

Η απόφαση του δικαστηρίου με την πλήρη αθώωση των μπάτσων και την εξαιρετικά ευνοϊκή μεταχείριση των δολοφόνων ήρθε να επισφραγίσει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη όσον αφορά τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου και τους ανθρώπους που δεν χωρούν στα καλούπια της κυριαρχίας.

Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που όπλισε τα χέρια των δολοφόνων της Zackie-Οh παραμένει διάχυτος μέσα στον κοινωνικό ιστό. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών κρατικής και έμφυλης βίας που συνεχώς αυξάνονται. Το βαρέλι του εξουσιαστικού συμπλέγματος κράτους – καπιταλισμού – πατριαρχίας δεν έχει πάτο. Από τα συνεχή περιστατικά έμφυλης βίας, τις αμέτρητες γυναικοκτονίες έως τα (θεσμικά ή μη) κυκλώματα trafficking που ή εμπλέκονται μπάτσοι -όπως στην υπόθεση της Ηλιούπολης- είτε ένα μάτσο επιφανείς κοπρίτες όπως στις υποθέσεις της Γεωργίας Μπίκα και του Κολωνού. Η αστική δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ βρίσκονται πάντα στο πλευρό τους ώστε να τους βγάζουν λάδι. Πλέον, ο θάνατος από την άσκηση εξουσίας εντός του κοινωνικού σώματος, την υπεράσπιση της ιδιοκτησίας και των συμφερόντων του κεφαλαίου τείνει να γίνει μία καθημερινή συνθήκη. Το είδαμε με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο στις δολοφονίες των 600 μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο, της τρανς Άννας στον Άγιο Παντελεήμονα, του μετανάστη εργάτη από το Πακιστάν Σιράζ Σαφτάρ, του  Αντώνη Καρυώτη στο λιμάνι του Πειραιά.

Όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι απλά μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η συστημική βία που επιχειρείται να εμποτιστεί για τα καλά στη συνείδηση των ανθρώπων. Ο εκφασισμός και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας συντελείται με σταθερά βήματα. Η είσοδος τριών ακροδεξιών κομμάτων στη βουλή δεν θα μας έλεγε από μόνη της τίποτα αν δεν είχε το κοινωνικό υπόβαθρο να εκφραστεί. Μισαλλόδοξα, ρατσιστικά, σεξιστικά και ομοφοβικά παραληρήματα καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο δημόσιο λόγο. Η τόνωση της εθνικής υπερηφάνειας, η προσήλωση σε αναχρονιστικούς θεσμούς όπως αυτός της θρησκείας, η προάσπιση των συμφερόντων της πατριαρχίας αποτελούν κρατικές στρατηγικές και είναι πάντα εναντίον των καταπιεσμένων και των απόκληρων αυτού του κόσμου.

Η οργή μας δεν πρέπει να εκφράζεται μόνο με λέξεις. Οφείλει να βγει στο δρόμο μαχητικά, οργανωμένα και δημιουργικά. Μέσω της κοινωνικής αλληλεγγύης να μην αφήσουμε καμία μόνη απέναντι στην έμφυλη βία, να μην συνηθίσουμε το θάνατο των ανθρώπων της τάξης μας και να μπλοκάρουμε την επέλαση κράτους, πατριαρχίας και κεφαλαίου στις ζωές μας. Να επιστρέψουμε στους κυρίαρχους και τους κανίβαλους αυτού του κόσμου την κοινωνική αντιβία που τους αναλογεί.

Για έναν κόσμο με ισότητα και ελευθερία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Στηρίζουμε την πορεία στις 21/09/2023 στις 19.00 στο Αγ. Βενιζέλου

Σεπ 16

10 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα

18 Σεπτεμβρίου 2013- Δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P)
10 χρόνια μετά όλα συνεχίζονται…

Ήταν 18 Σεπτεμβρίου 2013 όταν ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας (Killal P) έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά, μέλους του τάγματος εφόδου της νεοναζιστικής γκρούπας Χρυσής Αυγής.10χρόνια μετά, απέναντι σε όλα όσα ύψωσε ο Παύλος το ανάστημά του είναι ακόμα εδώ.

Μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2023 αναδείχθηκε ότι ο κοινωνικός εσμός διαποτισμένος από ρατσισμό, μισαλλοδοξία, σκοταδισμό βρήκε για ακόμα μια φορά τους εκφραστές του για την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση. Πάνε χρόνια άλλωστε που το πολιτικό σύστημα έχει εγκολπώσει θεσμικά τις λογής φασιστικές γκρούπες. Το σύστημα θα τους ενεργοποιήσει για να εδραιώσει την κυριαρχία του. Η κοινωνική οργή πρέπει να διοχετευτεί προς τα κάτω και το σώμα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων πρέπει να διασπαστεί. Έτσι, οι φασίστες τα αγαπημένα παιδιά του καπιταλιστικού συστήματος θα πιάσουν δουλειά. Μολονότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση την έβγαλε προσωρινά από το προσκήνιο, το φίδι απλώς άλλαξε δέρμα. Τα νεοσύστατα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή οι Σπαρτιάτες, η Νίκη και η Ελληνική Λύση δεν προέκυψαν από το πουθενά. Η δεξαμενή των ψηφοφόρων τους είναι κοινή, ακροδεξιοί ορθόδοξοι φονταμεταλιστές, υπερσυντηρητικοί, νεοναζί, μπάτσοι, απόστρατοι, χουντικοί, παρακρατικοί και ψεκασμένοι συνωμοσιολόγοι.

Η αριστερά (και όχι μόνο) που τόσο είχε ποντάρει στην καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Το δίπολο νομιμοποίηση – απονομιμοποίηση των φασιστικών κομμάτων αποδείχθηκε ψευδές. Από τη ρητορική για την ενίσχυση του “δημοκρατικού τόξου” βγαίνει κερδισμένο μόνο το κράτος διότι πριμοδοτείται η λογική της ανάθεσης, αποδυναμώνεται ο αντιφασιστικός αγώνας και το κράτος εμφανίζεται ως ο απόλυτος εγγυητής της σταθερότητας.

Η ίδια η κυβέρνηση με τους πλευρο-αδωνο-βορίδηδες επισφραγίζει με κάθε επισημότητα την ακροδεξιά ατζέντα. Η διάπραξη μαζικού τύπου κρατικών εγκλημάτων έγινε καθημερινότητα. Οι εκατοντάδες δολοφονημένοι πρόσφυγες/ισσες στο ναυάγιο της Πύλου, οι 26 απανθρακωμένοι πρόσφυγες μέσα στο δάσος της Δαδιάς , ως απόρροια της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και των πρακτικών push back είναι όλο και πιο συχνή καταντάει κανονικότητα. H έκθεση της κοινωνίας απέναντι σε αυτές τις πρακτικές είναι τόσο συχνή και έτσι επιταχύνεται η εξαχρείωση και ο εκφασισμός της.

Το ιδεολόγημα του εθνικισμού και πατριωτισμού διαπερνά κάθετα και μολύνει τη δημόσια σφαίρα. Από τη συστηματική προπαγάνδα των ΜΜΕ έως την ιδεολογική κατήχηση στα σχολεία με εργαλεία την παραπληροφόρηση, τη διαστρέβλωση και την απόκρυψη της ιστορίας. Η εθνική ενότητα προωθείται ως ύψιστη αξία κοινωνικής συνοχής ώστε να εμπεδωθεί από νωρίς η συναίνεση, η πειθάρχηση, η υπακοή, στις επιταγές της κυριαρχίας απέναντι σε κάθε κριτική σκέψη και διαφορετική φωνή. Για τους απείθαρχους υπάρχει το δόγμα της μηδενικής ανοχής, κατασταλτικές επιχειρήσεις στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Τάξη και ασφάλεια πάνω από όλα. Εκκένωση καταλήψεων, αστυνομοκρατία, επίθεση σε διαδηλώσεις.

Η ανασυγκρότηση όμως των φασιστικών σχηματισμών δεν γίνεται μόνο με όρους θεσμικούς αλλά γίνεται και στο δρόμο, στις γειτονιές στα γήπεδα. Η επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου στις γειτονιές είναι γεγονός. Ήδη μετράμε δύο πρόσφατες δολοφονίες αυτή του οπαδού της ΑΕΚ Μιχάλη Κατσουρή από τους νεοναζί οπαδούς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ αλλά εδώ πρέπει να αναφερθεί και η δολοφονία του μετανάστη εργάτη από το Πακιστάν Σιράζ Σαφτάρ. Δολοφονία, που δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει το ρατσιστικό καρτέρι θανάτου και τη δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν το 2013.

Το αντιφασιστικό κίνημα θα τους αντιμετωπίσει και θα τους τσακίσει. Και το τσάκισμα τους θα γίνει στο δρόμο. Mε την οργάνωση του μαχητικού αντιφασισμού και κοινωνικής αυτοάμυνας στις γειτονιές. Με ανθεκτικότητα, υπομονή και πίστη στο ιδανικό της πανανθρώπινης ελευθερίας, για να μην γυρίσουμε ποτέ στις μαύρες σελίδες της ιστορίας. Τιμούμε τους νεκρούς του αντιφασιστικού αγώνα και οργανώνουμε την αντεπίθεση της τάξης μας απέναντι στο κράτος κεφάλαιο και τα τσιράκια τους.

Στήριξη της αντιφασιστικής πορείας Δευτέρα 18-09 στις 19.00 στην Καμάρα

Κράτος και κεφάλαιο γεννούν και τρέφουν το φασισμό
Ο φασισμός τσακίζεται στο δρόμο

Σεπ 06

ΔΕΘ 2023 : Αντικρατική-αντικαπιταλιστική πορεία 09/09/2023 στις 18:00 στην καμάρα

Αντικρατική – Αντικαπιταλιστική πορεία: 9 Σεπτεμβρίου 2023 στις 18:00 στην καμάρα

*Προσυγκέντρωση : στις 17:30, στο ελευθεριακό κέντρο NO PASARAN (Ιασωνίδου 4)

Στην εποχή της ματαιότητας

Οι διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου υπήρξαν ορόσημο του τέλους μιας εποχής που ξεκίνησε πριν 15 χρόνια. Μιας εποχής που σημαδεύτηκε από την αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, μεγάλους αγώνες, την εμφάνιση μιας “εναλλακτικής” σοσιαλδημοκρατίας ως “πολιτικού εκφραστή” των κοινωνικών αντιστάσεων, την αναγόρευση του αρχηγού της σε φωτισμένο ηγέτη της ανατροπής, την αποκαθήλωση του και την καθολική παλινόρθωση του παλαιού συστήματος μέσα από την εμπέδωση της ματαιότητας στους υπηκόους.

Η επέλαση της πιο επιθετικής μορφής καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, συμβαίνει με ελάχιστες πλέον αντιστάσεις. Τα εργατικά κεκτημένα καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο, η φύση λεηλατείται, υποδομές και δίκτυα ξεπουλιούνται, ο δημόσιος χώρος γίνεται έρμαιο των εργολάβων. Όλα αυτά με αιχμή την στρατιωτικοποιημένη πλέον αστυνομία. Ό,τι έχει απομείνει να αντιστέκεται δέχεται την επίθεση του κράτους, με πρώτο και κύριο τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις εκκενώσεις καταλήψεων.

Που γεννάει τέρατα

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ζούμε την πλήρη επικράτηση της αντιεξέγερσης. Μια ολόκληρη βεντάλια φασιστικών μορφωμάτων έχει προβάλει σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ναζί, συνομωσιολόγους, alt-right, θρησκόληπτοι αποτελούν τα κεφάλια μιας Λερναίας Ύδρας το σώμα της οποίας εκκολάφτηκε στις κεντρικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Από τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές ως το πάρτι μιζών με την κούρσα των εξοπλισμών, το αφήγημα με βάση το οποίο πλουτίζουν τα αφεντικά βρίσκει ορκισμένους υπηκόους για να το υπηρετήσουν.

Όσο τα δάση καίγονται από την αδιαφορία του κράτους, ως μη οικονομικά αποδοτικά για να φυτρώσουν επενδύσεις, φασίστικές πολιτοφυλακές κάνουν πογκρόμ ενάντια στης γης τους κολασμένους. Όσο υποτιμάται η εργασία, οι φασίστες δείχνουν ως υπεύθυνους τους πλέον υποτιμημένους εργάτες. Όσο τα αφεντικά κλέβουν τον ιδρώτα μας και διαπράτουν εργατικές δολοφονίες, οι φασίστες χαρακτηρίζουν ως εγκληματίες τους εξαθλιωμένους φτωχοδιάβολους. Έχοντας κάνει κατάληψη στην δημόσια σφαίρα, η φασιστική ρητορική ποτίζει το κοινωνικό σώμα γεννώντας μια πραγματικότητα βγαλμένη από τα πιο δυστοπικά σενάρια.

Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα

Αν κάτι μας έδειξε όμως η περίοδος από το 2008 ως το 2012 είναι πως το μόνο που μπορεί να ανακόψει την επέλαση του κεφαλαίου και την λεηλασία των ζωών μας είναι ο αγώνας. Ο αδιαμεσολάβητος, ακηδεμόνευτος, αδιαπραγμάτευτος αγώνας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και όλα αυτά που συνέστησαν το γεμάτο ζωντάνια και αποφασιστικότητα κίνημα εκείνης της περιόδου.

Και αν κάτι οφείλει να μας μάθει η περίοδος μετά το 2015 είναι το τι παθαίνουν τα κινήματα όταν αφήνουν την τύχη τους στην διαμεσολάβηση και τους σωτήρες της (έστω και “ριζοσπαστικής”) σοσιαλδημοκρατίας. Το πως μόνο οι ίδιοι/ες οι αγωνιζόμενοι/ες μπορούμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να χτίσουμε ένα κόσμο στο ύψος των ονείρων μας. Γιατί η εξουσία είναι φτιαγμένη να “προδίδει”, να αφομοιώνει και να συνθλίβει, ώστε να αναπαράξει τον εαυτό της.

Για την Αναρχία, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Τα όνειρα μας οφείλουν να πάρουν μορφή στο εδώ και στο τώρα, ώστε να γίνουν προτάσεις για τον κόσμο του αύριο. Για έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν θα εξουσιάζονται αλλά θα συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις για τις ζωές τους. Που δε θα υπόκεινται εκμετάλλευση αλλά θα μοιράζονται τον κόπο και θα απολαμβάνουν τους καρπούς του. Που θα οργανώνουν κάθε πτυχή της ζωής τους απολαμβάνοντας την ισότητα και την ελευθερία μέσα από την κοινότητα.

Οι νέες προκλήσεις θα φέρουν νέους αγώνες και νέες ευκαιρίες και τότε όλα θα πρέπει να είναι διαφορετικά…

Αυγ 04

Παρέμβαση με γιγαντοαφίσες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Ιούλ 05

Πέμπτη 06/07/2023: Cocktail bar στον πεζόδρομο της Γκαρμπολά

Πέμπτη 06/07/2023: Cocktail bar στον πεζόδρομο της Γκαρμπολά 20:00 με 24:00

Ιούν 24

Αποχή από τις εκλογές – συμμετοχή στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες

Οι εκλογές στις 21/5 ανέδειξαν με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η πεποίθηση αλλαγής του πολιτικού/ κοινωνικού γίγνεσθαι μέσω της ψήφου είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη. Η επικράτηση της ν.δ σημαίνει ότι η σκληρή ακροδεξιά της πολιτική εις βάρος των εκμεταλλευόμενων κ καταπιεσμένων θα συνεχιστεί για τα επόμενα χρόνια. Επίσης, η αριστερά με τα απαρχαιωμένα εργαλεία της για την ανάλυση των κοινωνικών ζητημάτων δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει σε ψήφους την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Έτσι λοιπόν, στις 25/6 έχουν κηρυχθεί εθνικές εκλογές με ενισχυμένη αναλογική, μέσω των οποίων θα προκύψει λογικά η επόμενη αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ακόμα μια φορά η αστική δημοκρατία ζητά τη συναίνεση από το προλεταριάτο για να το πατήσει κάτω. Καλούμαστε να επιλέξουμε τον διαχειριστή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσής μας.
Ήδη από το 2008 και έπειτα, που η καπιταλιστική κρίση έγινε πιο εμφανής στον ελλαδικό χώρο μέχρι σήμερα, έχουμε ζήσει πολλά. H επίθεση στην τάξης μας από το κράτος και από το κεφάλαιο, με τελευταίο διαχειριστή την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζεται μέσα από ένα σύνολο νόμων που θεσπίστηκαν.


Τα εγκλήματα είναι αναρίθμητα. Η διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 που στοίχισε την ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας, το κατεστραμμένο ΕΣΥ, το αντεργατικό νομοσχέδιο, το νομοσχέδιο για τα ασφαλιστικό, το νομοσχέδιο για το περιβάλλον, το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία, τον νέο σωφρονιστικό κώδικα κλπ. Η συγκάλυψη βιασμών και του κυκλωμάτων trafficking με εμπλεκομένα μεταξύ άλλων πολιτικά πρόσωπα και άτομα από επιχειρηματικούς κύκλους, (υπόθεση Ηλιούπολης, υπόθεση Λιγνάδη, υπόθεση της 12χρονης), οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν δάση και ολόκληρα χωριά. Οι επαναπροωθήσεις και δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα του Έβρου και στο Αιγαίο που δεν έχει σταματήσει να ξεβράζει τα κορμιά των ταξικών μας αδερφών. Εξώσεις και πλειστηριασμοί, όπου κόσμος πετιέται στο δρόμο ακόμα και για ευτελείς οφειλές μεγιστοποιώντας τα κέρδη των τραπεζών. Η άγρια καταστολή κάθε φωνής διαμαρτυρίας και αντίστασης από την αστυνομία. Η ακρίβεια σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, στην ενέργεια, στα νοίκια. Το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα της σύγκρουσης 2 τρένων στα Τέμπη που συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου ως συνέπεια της ιδιωτικοποίησης και διάλυσης του ΟΣΕ  είχε σαν αποτέλεσμα το σακάτεμα και τη δολοφονία δεκάδων συνανθρώπων μας. Τελευταίο κρατικό έγκλημα αποτελεί ο πνιγμός 600+ μεταναστ(ρι)ών ανοιχτά της Πύλου από φασίστες λιμενομπατσους που έφεραν εις πέρας τη ρατσιστική πολιτική ελληνικού κράτους και Ε.Ε. Και παρόλα αυτά ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας (και δεν μιλάμε για τους κεφαλαιοκρατες, που τα συμφέροντά τους ταυτίζονται ουτως ή άλλως με την εκάστοτε κυβέρνηση) συνεχίζει να στηρίζει αυτές τις πολιτικές της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του θανάτου, γεμάτο εθελοδουλεία καρτεράει για την ατομικες λύσεις πάνω από την ευημερία των συνανθρώπων του.


Ο καταποντισμός του πολιτικού τσίρκου του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο ότι θεωρούσε πως μπορεί να πατήσει σε δύο βάρκες ενώ ουσιαστικά μετατοπίζεται συνεχώς προς τα δεξιά. Αποτελώντας -το αριστερό χέρι του συστήματος- επιθυμουσε με τη σειρά του να αναλάβει εκ νέου την εξουσία. Επιθυμουσε να είναι ξανά ο διαχειριστής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ της συγκυβέρνησης με τους ακροδεξιούς των Ανελ , του Όχι στο δημοψήφισμα που έγινε Ναι. Είναι η σοσιαλδημοκρατία των μνημονίων, της θέσπισης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που εκκένωσε πολιτικές και στεγαστικές καταλήψεις οδηγώντας στο δρόμο μετανάστες/τριες, που ξεπούλησε σε ιδιώτες την δημόσια περιουσία. Είναι ο ίδιος που ιδιωτικοποίησε -μεταξύ άλλων και- τον ΟΣΕ και γι αυτό το λόγο είναι συνένοχος στο έγκλημα στα Τέμπη. Είναι ακόμα ένα πιστό σκυλί των αφεντικών.


Η ανάθεση και κάλπικη ελπίδα ότι η σοσιαλδημοκρατία θα άλλαζε τα πράγματα προς το καλύτερο σήμανε και το τέλος των κοινωνικών κινημάτων της διετίας 10-12. Ο Σύριζα έταξε τα πάντα σε όλους/ες, δημιουργώντας την πεποίθηση σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που γέμιζε τους δρόμους, συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής και γινόταν απειλή για την καθεστηκυία τάξη, πως με μια ψήφο θα κατακτούσε έστω κάποια από αυτά για τα οποία έφαγε ξύλο, χημικά και καταστολή. Τέλος, σχετικά με τους φασίστες, δεν τρέφουμε αυταπάτες για την παρουσία τους ή όχι στη βουλή, ο δρόμος είναι το μόνο πεδίο που πολεμιέται και νικιέται ο φασισμός. Καταλήγοντας, ο κόσμος που έχει να προσφέρει η κυριαρχία έχει μονάχα φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονίες, γυναικοκτονίες, μαφίες και πολέμους.

Ζούμε στην εποχή που ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εδαφικοποιείται με ένοπλες συρράξεις. Εμφανίζονται όλο και περισσότερες εστίες πολέμων ανά την υφήλιο ως αποτέλεσμα των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Πόλεμοι που έχουν ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ο καπιταλισμός είναι σε κρίση και κυριαρχεί πάνω στο αίμα. Είναι το λιγότερο γελοίο να πιστεύουμε πως η ζοφερή αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει με τις εκλογές της αστικής δημοκρατίας.


Μια ακόμη διαπίστωση των εκλογών στις 25/5 είναι το γεγονός ότι οι αριθμοί των φασιστών όχι μόνο έχουν παγιωθεί αλλά βγαίνουν συνεχώς νέα μορφώματα. Η πολυδιάσπαση του ακροδεξιού βόθρου περιλαμβάνει ναζί, πολιτικά ναυάγια της χρυσής αυγής, παραθρησκευτικες οργανώσεις, ζωντανά απολιθώματα του Παϊσίου, ενστολα καθίκια του στρατού και της αστυνομίας, μεσαιωνικά μιάσματα που μιλάνε για κατάργηση των εκτρώσεων και μαγνητικά πεδία εμβολιασμενων και πολλούς αλλους επιφανείς ή μη ακροδεξιούς. Όλοι τους στην υπηρεσία κράτους, κεφαλαίου και παριαρχίας. Δεν έχουμε τις παραμικες αυταπάτες ότι το ανάχωμα στο φασισμό θα έρθει μέσα από μια εκλογική τους αποτυχία (μη είσοδος στη Βουλή). Όπως γίνονταν πάντα ιστορικά, έτσι και τώρα, το ανάχωμα στους φασίστες αποτελεί το τσάκισμα τους στα καθημερινά κοινωνικά πεδία κάνοντας τους ανενεργούς στη διάχυση του δηλητηρίου τους.


Κάθε ψήφος είναι δήλωση υποταγής στο σύστημα κυριαρχίας, η συμμετοχή και μόνο στις εκλογές είναι το άλλοθι και η νομιμοποίησή τους. Κάθε ψήφος είναι και ένα επιχείρημα για όσους τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα μας λένε “σκάστε γιατί ο λαός μίλησε” όταν θα αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Κάθε ψήφος είναι και ένα βήμα μακριά από την επανάσταση. Όχι γιατί η αποχή είναι από μόνη της επαναστατική πράξη αλλά γιατί η συμμετοχή στο πανηγύρι των εκλογών είναι αντεπαναστατική. Και από αυτή την μίζερη ζωή μόνο η κοινωνική επανάσταση μπορεί να μας βγάλει. Αυτήν οργανώνουμε με καθημερινή συμμετοχή. Ώστε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να μην την παραδώσουμε ποτέ ξανά σε κανέναν εξουσιαστή με ή χωρίς εκλογές.

Η επόμενη μέρα των εκλογών να μας βρει στον δρόμο. Μόνο αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Μόνο αν βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες, τις ανάγκες της τάξης μας, των φτωχών, των προλετάριων, των καταπιεσμένων, των απόκληρων, ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών έχουμε ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Το σύμπλεγμα κράτους – κεφαλαίου δεν εξανθρωπίζεται παρά μόνο καταστρέφεται. Οι εκφραστές της κυριαρχίας προωθούν το ιδεολόγημα του καπιταλιστικού ρεαλισμού, στην αντίληψη που θεωρεί πιο πιθανό το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα είναι οι ίδιοι που μας κατηγορούν συχνά για ουτοπιστές γιατί θεωρούμε μόνη διέξοδο την Κοινωνική Επανάσταση.

Φυσικά όμως και δεν αρκεί η αποχή. Χρειάζεται ουσιαστική συμμετοχή σε όλα τα πεδία της ζωής μας από το σπίτι και τη γειτονιά μέχρι τα σχολεία, τις σχολές και τους χώρους εργασίας. Να πάρουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής να αλλάξουμε την δομή της σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων και της φύσης, να καταστρέψουμε την μισθωτή εργασία και το εμπόρευμα. Να αγωνιστούμε για το χτίσιμο ενός καινούργιου κόσμου μέσα από εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες βάσης, ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, με άγριες απεργίες διαρκείας, μέσα από συνελεύσεις στις γειτονιές για τη δημιουργία κομμούνων αυτοοργανωμένων και αντιιεραρχικών.

Να οργανωθούμε ενάντια σε ό,τι μας καταστρέφει τη ζωή, αντιιεραρχικά και αλληλέγγυα

Ενάντια σε κράτος κεφάλαιο και πατριαρχία

Μόνη ρεαλιστική λύση: η κοινωνική επανάσταση για την κοινωνική απελευθέρωση

 

Φόρτωση περισσότερων