Στις 20/06 ομάδες ένστολων σκουπιδιών απαρτιζόμενες από ΟΠΚΕ και Δράση εισβάλουν στα Προσφυγικά με σκοπό την τρομοκράτηση των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στην Κοινότητα. Αποτέλεσμα αυτής της εισβολής είναι η απαγωγή ενός 15χρονου και η προσαγωγή άλλων δύο ατόμων, συνθήκη η οποία προκάλεσε την άμεση συμπλοκή σύσσωμης της Κοινότητας αναγκάζοντας τους μπάτσους να υποχωρήσουν.

Είναι ξεκάθαρο ότι κράτος-κεφάλαιο παίζουν τα ρέστα τους εδώ και καιρό στην στρατηγική της έντασης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, με αιχμή του δόρατος τις δομές του αγώνα. Κύριο ζητούμενο είναι να καμφθεί -μέσω της τρομοκράτησης– το ηθικό όσων αγωνίζονται αλλά και να εμπεδωθεί η ματαιότητα του αγώνα μέσω της συνεχούς αναβάθμισης του θεσμικού οπλοστασίου. Η ακόρεστη δίψα τους για ολοκληρωτική επιβολή διαβαίνει το τελευταίο σκαλοπάτι, πού είναι η κανονικοποίηση της ακρότητας.

Γιατί μόνο ως ακρότητα μπορεί να χαρακτηριστεί η απαγωγή ενός 15χρονου, ο ψυχολογικός πόλεμος αλλά και ο βασανισμός τον οποίο υπέστη, με ξυλοδαρμό και απειλές βιασμού.

Οι μεθοδεύσεις για την ενορχηστρωμένη επίθεση ήταν έκδηλες όλο το προηγούμενο διάστημα με παρακολουθήσεις και προσαγωγές. Η κοινότητα των Προσφυγικών και κατ’ επέκταση οι καταλήψεις είναι χώροι πολιτικών διαδικασιών, τόποι έκφρασης της αλληλεγγύης και οργάνωσης του αγώνα. Τέτοια εγχειρήματα που είναι οργανωμένα από τη βάση, όπου μετανάστες- ντόπιοι – φτωχοί και περιθωριοποιημένοι συνυπάρχουν με τους όρους τους, είναι ακριβώς αυτό που επιχειρούν να εξαφανίσουν.

Το κατηγορητήριο των συλληφθέντων είναι βαρύτατο και περιλαμβάνει 10 πλημμελήματα 2 εκ των οποίων είναι στην διακεκριμένη τους μορφή, αλλά και ειδικούς περιοριστικούς όρους. Η ευκολία με την οποία τα ΜΜΕ αναπαράγουν δελτία με σκοπό τη διαμόρφωση μιας ψευδούς εικόνας του 15χρονου, τον οποίο δε διστάζουν να εμπλέξουν ακόμα και σε υποθέσεις εγχώριας τρομοκρατίας, είναι απλά εμετική. Αυτό όμως που κράτος-κεφάλαιο στοχεύει να χτυπήσει είναι οτιδήποτε δύναται να παραχθεί σε συλλογικό επίπεδο. Για αυτό μέσα στην δίκη ξεδιπλώθηκε ένα κυνήγι μαγισσών με την εξαγγελία αναζήτησης προς ταυτοποίηση ακόμα 70 ”αγνώστων” ατόμων, σε μια προσπάθεια να τους θέσουν κατά το δοκούν ανενεργούς, στα πλαίσια μιας μεταγενέστερης μεθοδευμένης εισβολής τους.

Όμως ο στόχος δεν είναι μόνο η καταστολή και η αστυνομοκρατία απέναντι σε όσους/ες αγωνίζονται, αλλά είναι προφανώς και η προστασία της κερδοφορίας των αφεντικών. Η Κοινότητα αποτελεί αγκάθι στα σχέδια του κράτους και των επιχειρηματικών ομίλων για την δημιουργία της περίφημης διπλής ανάπλασης, που περιλαμβάνει την περιοχή των Προσφυγικών – Βοτανικού – Πάρκο Γουδί και σκοπό έχει τον “εξευγενισμό” της. Το ιδανικό σενάριο είναι η άνευ αντίδρασης μετεγκατάσταση των καταπιεσμένων εργατών, η δημιουργία καταλυμάτων για την κερδοφόρα μπίζνα του τουρισμού και η αποστείρωση της περιοχής από κάθε ταξικό και κοινωνικό πρόσημο. Έτσι, αφενός θα εξυπηρετηθούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και αφετέρου θα εμπεδωθεί από τους καταπιεσμένους η αντίληψη ότι τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την επίβλεψη ή την συνεργασία του κράτους. Ότι τίποτα δεν ξεφεύγει χωρίς να μεσολαβήσει η εμπορευματοποίηση και το κέρδος, ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι κοινό και να αξίζει να αγωνιστείς για αυτό.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

Στις 21/4 μπάτσοι της κρατικής ασφάλειας συλλαμβάνουν τον αναρχικό Αντρέα Φ. στην Πάτρα, εισβάλλοντας στο σπίτι του. Έπειτα από πολύωρες έρευνες την υπόθεση αναλαμβάνει η αντιτρομοκρατική. Με τη συνήθη πρακτική του ανώνυμου τηλεφωνήματος και μία σειρά από κατασκευασμένα στοιχεία των μπάτσων, ο Αντρέας κατηγορείται για συμμετοχή στην οργάνωση «Σύμπραξη Εκδίκησης», αρνούμενος τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Στις 26/4, ο Αντρέας περνάει από ανακριτή και εισαγγελέα όπου αποφασίζεται η προφυλάκισή του. Την ίδια μέρα πραγματοποιείται στην Πάτρα συγκέντρωση αλληλεγγύης στην κατάληψη Παραρτήματος. Πριν την ανακοίνωση της προφυλάκισης, οι μπάτσοι επιτίθενται στη συγκέντρωση, πραγματοποιώντας 25 συλλήψεις αλληλέγγυων. Στη συνέχεια εισβάλλουν στο Παράρτημα, μαγαρίζοντας τον κατειλημμένο χώρο. Σε όλη την υπόθεση, από την πρώτη στιγμή συμβάλλει και ο οχετός τοπικών και μη ΜΜΕ, αναπαράγοντας τα ψεύδη της αστυνομίας.

Το κράτος επιτίθεται στους εχθρούς του. Η σύλληψη και η προφυλάκιση του Αντρέα αποτελεί μία ακόμη επιχείρηση φίμωσης και καταστολής όσων αγωνίζονται. Τόσο οι συνεχείς υποθέσεις στημένων κατηγοριών εναντίον αγωνιστ(ρι)ών όσο και η αναβάθμισή τους με τον αντιτρομοκρατικό νόμο (187Α), όπως πρόσφατα συνέβη και στην περίπτωση του Γ. Καλαϊτζίδη, στοχεύουν στην απενεργοποίηση των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ο Αντρέας συμμετέχει δεκαετίες στους κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες και σε πολιτικές διαδικασίες στην πόλη της Πάτρας και ως εκ τούτου βρέθηκε στο στόχαστρο της πιο σκληρής μορφής καταστολής. Με την υπόθεση αυτή, οι μπάτσοι δεν επιχειρούν ένα πλήγμα μόνο στον Αντρέα αλλά και την τρομοκράτηση του συνόλου του αναρχικού κινήματος αλλά και των κοινωνικών αντιστάσεων.

Ο σύγχρονος κρατικός ολοκληρωτισμός επιτίθεται σε όσους και όσες αγωνίζονται αλλά και ευρύτερα στις δομές και στις διαδικασίες του κινήματος. Η επίθεση στη συγκέντρωση αλληλεγγύης και η εισβολή στην κατάληψη του Παραρτήματος το επιβεβαιώνουν. Η συγκεκριμένη επίθεση έρχεται να προστεθεί σε όσες έχουν συμβεί το τελευταίο αρκετό χρονικό διάστημα σε συγκεντρώσεις και πορείες, τις μαζικές συλλήψεις (πχ πορείες για Παλαιστίνη) και στις εκκενώσεις καταλήψεων ανά τον ελλαδικό χώρο. Όμως, οι κινήσεις και οι δράσεις μας δεν αποτελούν τρομοκρατία (όπως επικαλείται το κράτος) για την κοινωνία.

Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά και η επέλαση του κεφαλαίου στις ζωές μας, τα εργατικά δυστυχήματα και η συνεχής φτωχοποίηση της κοινωνίας. Τρομοκρατία είναι ο εθνικισμός και τα φασιστικά αποβράσματα που ξερνάει στο διάβα του με τις ευλογίες της κυριαρχίας. Τρομοκρατία είναι οι πόλεμοι, οι καταστροφές και το αίμα που αφήνουν στο πέρασμά τους. Τρομοκρατία είναι η μετανάστευση και ο ξεριζωμός και η προσφυγιά που έπονται και οι αμέτρητοι νεκροί στα ναυάγια κάθε χρόνο. Τρομοκρατία είναι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τρομοκρατία είναι οι γυναικοκτονίες και η έμφυλη βία που αυξάνεται εντός του κοινωνικού ιστού. Τρομοκρατία είναι οι μαζικές κρατικές δολοφονίες, όπως στα Τέμπη, και η επιχειρούμενη συγκάλυψή τους. Τρομοκρατία, εν τέλει, είναι ο ίδιος ο θεσμός του κράτους.

Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση στέκεται ως ανάχωμα στην επέλαση της κρατικής καταστολής. Τα ψεύδη και οι σκευωρίες των μπάτσων θα πέσουν για μια ακόμη φορά στο κενό. Υπερασπιζόμαστε τους χώρους μας και όσους/ες δέχονται κατασταλτικές επιθέσεις ως κομμάτι του συνολικού μας αγώνα.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΡΕΑ Φ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ 25 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Τα ξημερώματα στις 03/06 έγινε επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ στον χώρο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με σκοπό την εκκένωση της κατάληψης “Ελευθεριακό Στέκι Primavera” που βρισκόταν στον χώρο της Θεολογικής σχολής. Η συνταγή γνωστή: ξημερώματα υπό ”άκρα” μυστικότητα και τις κάμερες στημένες στα κατάλληλα σημεία, πάνοπλοι αστυνομικοί εισβάλουν στον πανεπιστημιακό χώρο έτοιμοι να δώσουν την εικόνα που λείπει από την κυρίαρχη αφήγηση και προχωρούν στην εκκένωση της κατάληψης. Μια εικόνα που δείχνει το κράτος ως εγγυητή της ασφάλειας και ομαλότητας της κοινωνικής ζωής, με μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε δεν μπορεί να ελέγξει ή σε ό,τι αντιτίθεται, πραγματοποιώντας έτσι άλλη μια επίθεση μέσα στο χώρο των πανεπιστημίων ενάντια στη φοιτητική κοινότητα και όχι μόνο.

Το τελευταίο διάστημα το πραγματικό πρόσωπο του Κράτους–Κεφαλαίου που σκορπά δυστυχία και θάνατο έχει αποκαλυφθεί ακόμα και στους πιο αδαείς. Η γυναικοκτονία έξω από το Α.Τ Αγ Αναργύρων, η μαζική δολοφονία στα Τέμπη, και η μαζικότερη δολοφονία μεταναστών στο Ναυάγιο της Πύλου, είναι γεγονότα που μέσα σε πυκνό ιστορικά χρόνο δείχνουν πόσο αναλώσιμοι είμαστε.

Ο χώρος των πανεπιστημίων είναι ένας χώρος ζυμώσεων όπου υπάρχουν αυξημένα αγωνιστικά αντανακλαστικά πράγμα που τα καθιστά εκ προοιμίου casus beli. Ο περιορισμός οποιασδήποτε δραστηριότητας-ελευθερίας είναι μέρος του μεγαλύτερου σχεδίου για την οικονομική “αξιοποίηση” του πανεπιστημίου χωρίς αντιδράσεις. Είτε με την μορφή άμεσων συνεργασιών με εταιρείες για έρευνα, είτε με εργολαβίες και αξιοποίηση των πανεπιστημιακών χώρων όπως άλλωστε επιχειρήθηκε σε άλλες περιπτώσεις π.χ στις καταλήψεις ROSA NERA στα Χανιά και στον Ευαγγελισμό στο Ηράκλειο. Όπως γνωστοποίησε σε ανακοίνωση της η «αναρχική συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere»,ο χώρος θα έβγαινε σε δημοπρασία προς εξεύρεση ιδιωτών κερδοσκόπων, από την «Εταιρεία Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας» του ΑΠΘ.

Την ίδια στιγμή που η κοινωνία κλυδωνίζεται από βίαιη φτωχοποίηση και έντονη εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας, η ακρίβεια καλπάζει, η πρώτη κατοικία εκπλειστηριάζεται, οι δημόσιες δομές τα νοσοκομεία τα σχολεία οι σχολές καταρρέουν από τα πολλά κτιριακά και λειτουργικά προβλήματα, ο δημόσιος χώρος οι πλατείες συρρικνώνονται από την ασφυκτική παρουσία των μπάτσων (βλ. Άνω Πόλη Θεσ/νικης), επιχειρείται να εμπεδωθεί το δόγμα τάξη και ασφάλεια. Η εκκένωση αυτή λοιπόν δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί παρά συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων και προσπάθεια περιορισμού κάθε φωνής αντίστασης. Κράτος και κεφάλαιο επιδιώκουν τα πανεπιστήμια να απονεκρωθούν από τις φοιτητικές διεργασίες από κάθε κοινωνική και αγωνιστική πτυχή που θα μπορούσε να διαμορφώσει σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι πειθήνια άτομα έτοιμα για να βγουν στην παραγωγή χωρίς πολλά πολλά.

Η λυσσαλέα επίθεση που δέχεται όποιος/α επιλέξει να εναντιωθεί στην σαπίλα της αποστειρωμένης φοίτησης και απομονωμένης ανέλιξης που προτείνουν ως μοναδική επιλογή δεν θα μείνει αναπάντητη. Συντασσόμαστε στο παρόν με τις αλληλέγγυες, ανυπάκουες φωνές που αντιστέκονται, που διεκδικούν αξιοπρέπεια και ελευθερία για να ρίξουμε τον σπόρο της άνοιξης.

Δίνουμε ζωή στα άδεια κτίρια

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

10-100-1000δες καταλήψεις ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης πλήξης.

Δευτέρα 27 Μάϊου 2024 στις 19.00 μμ Τσιμισκή με Γούναρη

Στις 18/5 συλλαμβάνεται ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, μέλος της αναρχικής συλλογικότητας του Ρουβίκωνα, έπειτα από δημοσίευση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης που αφορούσε την υπεράσπιση του κατειλημμένου κέντρου Βοξ απέναντι σε ενδεχόμενη επίθεση των μπάτσων που έχουν στρατοπεδεύσει στο εργοτάξιο της πλατείας Εξαρχείων. Ακόμη πιο κωμικοτραγικό είναι το γεγονός ότι η σύλληψη πραγματοποιήθηκε υπό τον “αντιτρομοκρατικοό νόμο” 187Α και αφορά “τρομοκρατικές πράξεις”. Το δικαστήριο του Γ. Καλαϊτζίδη έχει οριστεί για την Τρίτη 28/5.

Το κράτος επενδύει στον έλεγχο και την καταστολή για να θωρακιστεί απέναντι στους εχθρούς του. Οι ολοκληρωτικές πρακτικές της ακροδεξιάς πολιτικής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας έρχονται προς τέρψη του συντηρητικοποιημένου κομματιού της κοινωνίας που όλο και αυξάνεται. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός περιλαμβάνει μετατροπή των δημοσίων χώρων σε μπατσοκρατούμενες περιοχές με αυξανόμενο έλεγχο πάνω στο κοινωνικό σώμα, καταπάτηση των εργασιακών κεκτημένων, επιθέσεις σε φοιτητικές καταλήψεις προερχόμενες από συνελεύσεις συλλόγων, επιθέσεις σε αντιπολεμικές πορείες που εναντιώνονται στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις αγωνιστών. Την ίδια στιγμή κράτος και μαφία σε αγαστή συνεργασία  ελέγχουν το οργανωμένο έγκλημα προστατεύοντας και συγκαλύπτοντας τους εμπλεκόμενους σε αυτό.

Το κράτος εξελίσσεται και αναβαθμίζεται. Οι πρακτικές που στο παρελθόν φάνταζαν ως κρατικές αυθαιρεσίες πλέον έχουν θεσμοθετηθεί και αποτελούν και επίσημα νόμοι του κράτους. Η εφαρμογή του Νέου Ποινικού Κώδικα δίνει την ευχέρεια στο κράτος να στέλνει φυλακή κόσμο ακόμη και για πλημμελήματα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ποινικοποίηση των αγωνιζόμενων κομματιών. Ένας ποινικός κώδικας βέβαια, κομμένος και ραμμένος για τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους/ες. Αν έχεις φράγκα να πληρώνεις τις υπέρογκες αποζημιώσεις τότε ίσως να την σκαπουλάρεις. Η ταυτόχρονη εφαρμογή του “αντιτρομοκρατικού νόμου” 187Α για τη φίμωση αναρχικών αγωνιστών και αγωνιστριών επεκτείνεται πέρα από το επίπεδο των πολιτικών πρακτικών και στο επίπεδο του λόγου, όπως έγινε και στην περίπτωση του Γ. Καλαϊτζίδη. Με άλλα λόγια “σκάσε και δούλευε και μην αντιμιλάς γιατί θα έχεις πρόβλημα”.

Όσο όμως το κράτος αναβαθμίζει την καταστολή εναντίων των αγωνιστ(ρι)ών τόσο μεγαλύτερες οφείλουν να είναι και οι απαντήσεις μας. Η οργάνωση των καταπιεσμένων σε οριζόντια βάση,  ο εμπλουτισμός και η επανανοηματοδότηση των αγώνων μας αποτελούν επιτακτική ανάγκη. Οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό όσων αντιμετωπίζουν τη χυδαιότητα της κρατικής καταστολής και τα καραγκιοζιλίκια της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας.

ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ  ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΛΑΪΤΖΊΔΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Σάββατο 11 Μάϊου στις 12.00 στην πλατεία 12 Αποστόλων

Σάββατο 13 Απριλίου 12μμ Ολυμπιάδος με Αθηνάς

ROOMS TO LET NO PROBLEM
Το ζήτημα της στέγασης είναι κεντρικό στο σύγχρονο τοπίο έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιταγών κράτους κεφαλαίου τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο. Η στεγαστική κρίση που βλέπαμε να εξελίσσεται πριν από περίπου 20 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες παγκοσμιοποιήθηκε, βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και δυστυχώς δεν φαίνεται να βρίσκεται καν στην κορύφωσή της.

Ο ρυθμός αύξησης των ενοικίων έτρεξε με φρενήρη ρυθμό τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, πολύς κόσμος ξεσπιτώθηκε, εκδιώχθηκε βίαια από τη γειτονιά του μην μπορώντας να ανταπεξέλθει στο παράλογο κόστος ενοικίου, ενοίκιο που είναι εντελώς αναντίστοιχο με τους πολύ χαμηλούς μισθούς και την γενικευμένη ακρίβεια. Φαινόμενο που είναι έντονο κυρίως στα κέντρα των πόλεων οι οποίες σταδιακά μετατρέπονται σε αστικές ερήμους νεοανακαινισμένων προχειροφτιαγμένων γκαρσονιέρων και studio airbnb για τον εγχώριο και ξένο τουρισμό. Η κατοικία, η αστική πολυκατοικία που κυριάρχησε ως μορφή μαζικής στέγασης αλλά και με το κοινωνικό περιεχόμενο που απέκτησε -κυρίως από τις αρχές του 20ου αιώνα και έπειτα- μέσα στα τελευταία 15 χρόνια έχει καταρρεύσει. Η εστία, πέρα από την κατοικία αποτελεί το φυσικό καταφύγιο των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των κατώτερων στρωμάτων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την εστία τους αφού δεν υπάρχει κανένα καθεστώς προστασίας για αυτούς.

Δεν είναι βέβαια μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, oι μεγαλοξενοδόχοι, οι τράπεζες και τα funds που πιέζουν τις τιμές προς τα πάνω. Είναι και οι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες. Με δεδομένο ότι οι μισθοί είναι πενιχροί, βρίσκει έδαφος να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός και έτσι εκμεταλλευόμενοι απομυζούν εκμεταλλευόμενους. Η αποσύνθεση του δομημένου περιβάλλοντος συνεπάγεται αναπόδραστα αποσύνθεση του κοινωνικής συγκρότησης και αντίστροφα. Για την ιστορική, λαογραφική, αισθητική φυσιογνωμία των πόλεων δεν γίνεται ούτε λόγος, οι πόλεις έχουν παραδοθεί στην πλήρη ασυδοσία του real estate και του επενδυτικού κεφαλαίου. Σε γειτονιές πιο ιδιαίτερες όπως πχ στην Άνω Πόλη Θεσ/νικης το φαινόμενο της τουριστικοποίησης είναι πιο έντονο, σταδιακά σβήνουν οι μνήμες της προσφυγιάς και τα σπίτια μετατρέπονται σε προσόψεις – άψυχες βιτρίνες.

Στον ελλαδικό χώρο υπάρχει η ιδιαιτερότητα της μικροιδιοκτησίας στην κατοικία και αυτό το “προνόμιο” μπήκε από νωρίς στο στόχαστρο των μνημονιακών δεσμεύσεων. Η πρώτη κατοικία έπαψε να προστατεύεται και εισήχθη ο θεσμός των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που πέρασε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Επιχειρείται λοιπόν όλα να γίνονται στο σκοτάδι ώστε να μην υπάρχουν φωνές αντίστασης και διαμαρτυρίας. Τα πιο φτωχοποιημένα στρώματα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν καθημερινά την απειλή των εξώσεων και των πλειστηριασμών μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα έξοδα. Με την εμπορευματοποίηση είτε ιδιωτικού είτε δημόσιου χώρου μαζί πάει και η καταστολή, έτσι κάθε φορά που κόσμος αντιδρά σε μία έξωση έχει να αντιμετωπίσει πάνοπλες δυνάμεις καταστολής όπως πχ γινόταν για μήνες στο λόφο του Στρέφη ή στην πλατεία Εξαρχείων.

Τις δεκαετίες 1990 και 2000 αναπτύχθηκε έντονα στον ελλαδικό χώρο το καταληψιακό κίνημα. Μέσα από διεργασίες που λάμβαναν χώρα κυρίως σε νεολαιίστικους κύκλους αναδείχθηκε το ζήτημα της στέγασης ως κομβικό, το δικαίωμα στη στέγαση απέκτησε ξεχωριστή δυναμική και συνδέθηκε με αγώνες τοπικού χαρακτήρα αλλά και πιο διευρυμένους. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι στεγάστηκαν σε καταλήψεις πειραματίστηκαν με ένα πιο συλλογικό τρόπο ζωής, ξέφυγαν από τον εκβιασμό του ενοικίου και εναντιώθηκαν στην λογική της εμπορευματοποίησης της στέγασης αλλά και της ιδιοκτησίας εν γένει. Οι καταλήψεις ως ο πιο ριζοσπαστικός τρόπος στέγασης όμως πολεμήθηκαν λυσσαλέα από κράτος και κεφάλαιο.

Πιο πρόσφατα μετά την έκρηξη του προσφυγικού, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες καταλήψεις που στέγασαν μετανάστες και πρόσφυγες οι οποίοι κατέφευγαν σε αυτές προκειμένου να γλιτώσουν τον απάνθρωπο εγκλεισμό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις δεν άργησαν να ξεδιπλωθούν και εκεί και οι άνθρωποι αυτοί οδηγήθηκαν πίσω στα άθλια στρατόπεδα ή σε κρατητήρια. Έτσι κ αλλιώς για μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας η αναζήτηση στέγης είναι άπιαστο όνειρο.

Η στέγαση είναι δικαίωμα, όχι προνόμιο. Με οριζόντιους ακηδεμόνευτους αγώνες να αντισταθούμε στον εκτοπισμό των ανθρώπων της τάξης μας.

Να μπούμε στα άδεια σπίτια.

Να μπλοκάρουμε εξώσεις και πλειστηριασμούς

Να δημιουργήσουμε δομές αλληλοβοήθειας

Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι

Να συγκρουστούμε με κράτος και κεφάλαιο

Κανένας- καμία μόνη απέναντι στην καταστολή

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024 στις 11.00

Πολιτιστικό κέντρο Τούμπας
Κλεάνθους με Λαμπράκη

ROOMS TO LET NO PROBLEM
Το ζήτημα της στέγασης είναι κεντρικό στο σύγχρονο τοπίο έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιταγών κράτους κεφαλαίου τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο. Η στεγαστική κρίση που βλέπαμε να εξελίσσεται πριν από περίπου 20 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες παγκοσμιοποιήθηκε, βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και δυστυχώς δεν φαίνεται να βρίσκεται καν στην κορύφωσή της.

Ο ρυθμός αύξησης των ενοικίων έτρεξε με φρενήρη ρυθμό τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, πολύς κόσμος ξεσπιτώθηκε, εκδιώχθηκε βίαια από τη γειτονιά του μην μπορώντας να ανταπεξέλθει στο παράλογο κόστος ενοικίου, ενοίκιο που είναι εντελώς αναντίστοιχο με τους πολύ χαμηλούς μισθούς και την γενικευμένη ακρίβεια. Φαινόμενο που είναι έντονο κυρίως στα κέντρα των πόλεων οι οποίες σταδιακά μετατρέπονται σε αστικές ερήμους νεοανακαινισμένων προχειροφτιαγμένων γκαρσονιέρων και studio airbnb για τον εγχώριο και ξένο τουρισμό. Η κατοικία, η αστική πολυκατοικία που κυριάρχησε ως μορφή μαζικής στέγασης αλλά και με το κοινωνικό περιεχόμενο που απέκτησε -κυρίως από τις αρχές του 20ου αιώνα και έπειτα- μέσα στα τελευταία 15 χρόνια έχει καταρρεύσει. Η εστία, πέρα από την κατοικία αποτελεί το φυσικό καταφύγιο των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των κατώτερων στρωμάτων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την εστία τους αφού δεν υπάρχει κανένα καθεστώς προστασίας για αυτούς.

Δεν είναι βέβαια μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, oι μεγαλοξενοδόχοι, οι τράπεζες και τα funds που πιέζουν τις τιμές προς τα πάνω. Είναι και οι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες. Με δεδομένο ότι οι μισθοί είναι πενιχροί, βρίσκει έδαφος να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός και έτσι εκμεταλλευόμενοι απομυζούν εκμεταλλευόμενους. Η αποσύνθεση του δομημένου περιβάλλοντος συνεπάγεται αναπόδραστα αποσύνθεση του κοινωνικής συγκρότησης και αντίστροφα. Για την ιστορική, λαογραφική, αισθητική φυσιογνωμία των πόλεων δεν γίνεται ούτε λόγος, οι πόλεις έχουν παραδοθεί στην πλήρη ασυδοσία του real estate και του επενδυτικού κεφαλαίου. Σε γειτονιές πιο ιδιαίτερες όπως πχ στην Άνω Πόλη Θεσ/νικης το φαινόμενο της τουριστικοποίησης είναι πιο έντονο, σταδιακά σβήνουν οι μνήμες της προσφυγιάς και τα σπίτια μετατρέπονται σε προσόψεις – άψυχες βιτρίνες.

Στον ελλαδικό χώρο υπάρχει η ιδιαιτερότητα της μικροιδιοκτησίας στην κατοικία και αυτό το “προνόμιο” μπήκε από νωρίς στο στόχαστρο των μνημονιακών δεσμεύσεων. Η πρώτη κατοικία έπαψε να προστατεύεται και εισήχθη ο θεσμός των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που πέρασε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Επιχειρείται λοιπόν όλα να γίνονται στο σκοτάδι ώστε να μην υπάρχουν φωνές αντίστασης και διαμαρτυρίας. Τα πιο φτωχοποιημένα στρώματα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν καθημερινά την απειλή των εξώσεων και των πλειστηριασμών μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα έξοδα. Με την εμπορευματοποίηση είτε ιδιωτικού είτε δημόσιου χώρου μαζί πάει και η καταστολή, έτσι κάθε φορά που κόσμος αντιδρά σε μία έξωση έχει να αντιμετωπίσει πάνοπλες δυνάμεις καταστολής όπως πχ γινόταν για μήνες στο λόφο του Στρέφη ή στην πλατεία Εξαρχείων.

Τις δεκαετίες 1990 και 2000 αναπτύχθηκε έντονα στον ελλαδικό χώρο το καταληψιακό κίνημα. Μέσα από διεργασίες που λάμβαναν χώρα κυρίως σε νεολαιίστικους κύκλους αναδείχθηκε το ζήτημα της στέγασης ως κομβικό, το δικαίωμα στη στέγαση απέκτησε ξεχωριστή δυναμική και συνδέθηκε με αγώνες τοπικού χαρακτήρα αλλά και πιο διευρυμένους. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι στεγάστηκαν σε καταλήψεις πειραματίστηκαν με ένα πιο συλλογικό τρόπο ζωής, ξέφυγαν από τον εκβιασμό του ενοικίου και εναντιώθηκαν στην λογική της εμπορευματοποίησης της στέγασης αλλά και της ιδιοκτησίας εν γένει. Οι καταλήψεις ως ο πιο ριζοσπαστικός τρόπος στέγασης όμως πολεμήθηκαν λυσσαλέα από κράτος και κεφάλαιο.

Πιο πρόσφατα μετά την έκρηξη του προσφυγικού, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες καταλήψεις που στέγασαν μετανάστες και πρόσφυγες οι οποίοι κατέφευγαν σε αυτές προκειμένου να γλιτώσουν τον απάνθρωπο εγκλεισμό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις δεν άργησαν να ξεδιπλωθούν και εκεί και οι άνθρωποι αυτοί οδηγήθηκαν πίσω στα άθλια στρατόπεδα ή σε κρατητήρια. Έτσι κ αλλιώς για μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας η αναζήτηση στέγης είναι άπιαστο όνειρο.

Η στέγαση είναι δικαίωμα, όχι προνόμιο. Με οριζόντιους ακηδεμόνευτους αγώνες να αντισταθούμε στον εκτοπισμό των ανθρώπων της τάξης μας.

Να μπούμε στα άδεια σπίτια.

Να μπλοκάρουμε εξώσεις και πλειστηριασμούς

Να δημιουργήσουμε δομές αλληλοβοήθειας

Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι

Να συγκρουστούμε με κράτος και κεφάλαιο

Κανένας- καμία μόνη απέναντι στην καταστολή