Μακριά από τις κάλπες- μέσα στους αγώνες

εκλογες πανόΣτις 18 Σεπτεμβρίου κλείνουν ακριβώς δύο χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, σε γειτονιά του Κερατσινίου. Μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια πολλά πράγματα άλλαξαν στην κοινωνική πραγματικότητα, πολλά επίσης έμειναν ολόιδια. Θλιβερή επέτειος που όμως σημαίνει πολλά στις μέρες μας και τις μέρες που θα έρθουν.

Όσοι επένδυσαν στην ελπίδα ότι η διαχείριση της εξουσίας από ένα αριστερό κόμμα θα «εξανθρωπίσει» τον καπιταλισμό και θα ανακουφίσει τα φτωχά στρώματα διαψεύστηκαν οικτρά. Ο Συριζα εκμεταλλευόμενος την διάχυτη απογοήτευση καλλιεργώντας συστηματικά την αυταπάτη της ανάθεσης και με μπούσουλα την αντιμνημονιακή ρητορική, κατάφερε να αυξήσει κατακόρυφα το εκλογικό ποσοστό του και να μαντρώσει χιλιάδες ψηφοφόρους. Μέσα σ΄ αυτούς τους επτά μήνες λοιπόν του ιδιότυπου κυβερνητικού σχηματισμού Συριζα-Ανελ επιβεβαιώθηκε ότι οι νεοφώτιστοι κρατούντες συνέχισαν με αμείωτη ένταση την φτωχοποίηση και εξαθλίωση των προλεταριακών στρωμάτων. Με βασικό εργαλείο την αύξηση της εκμετάλλευσης με όρους ασφυξίας για τους εργαζόμενους, την κατεδάφιση όλων των κεκτημένων στις εργασιακές σχέσεις, την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας.

Από την άλλη πλευρά, η συγκυβέρνηση κατέστειλε τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν αυτό το διάστημα. Άλλωστε, η τοποθέτηση του Πανούση ως αναπληρωτή υπουργού προστασίας του πολίτη, ήταν τοποθέτηση κλειδί, διότι πρόκειται για άτομο γνωστό για τις σχέσεις του με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, εκφραστή χυδαιολογημάτων για την ύπαρξη τρομοκρατίας στα Εξάρχεια, πολέμιου των καταλήψεων και υποστηρικτή της πάταξης του “αναρχικού φαινομένου”. Το επιβεβαιώνουν οι συλλήψεις μετά από κάθε ένταση και μικροεπεισόδια στα Εξάρχεια, η καταστολή των καταλήψεων “Κένταυρος”, “Σχολείο”, “Αcta et Verba”, οι επιθέσεις από τα κατοχικά ΜΑΤ στους διαδηλωτές στο μέτωπο της Χαλκιδικής, οι χειρισμοί στην απεργία πείνας των αναρχικών κρατουμένων που οδήγησαν σε ψεύτικες υποσχέσεις , η εκκένωση της κατειλημμένης πρυτανείας που ως κέντρο αγώνα εξέφραζε αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας, η επίθεση σε διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε μετά από την έκρηξη στα διυλιστήρια Ασπροπύργου και το θάνατο 4 εργαζομένων, και η πρόδηλη υπεράσπιση των συμφερόντων του Λάτση και πολλά άλλα.

Τώρα ο Συριζα ενόψει των εκλογών στις 20 Σεπτέμβρη ζητά ξανά να αποσπάσει συναίνεση. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιεί, είναι ότι αυτός σαν σκληρός διαπραγματευτής κατάφερε με κόπο να υπογράψει το 3ο μνημόνιο, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Χρησιμοποιώντας και το χαρτί του φαιδρού δημοψηφίσματος, καπηλεύεται μια κοινωνική «νομιμοποίηση» που ποτέ δεν απέσπασε για να εντείνει την εκμετάλλευση και καταπίεση. Στο εν λόγω δημοψήφισμα ενώ πήρε συγκεκριμένη απάντηση, έπραξε ακριβώς κόντρα στο αποτέλεσμα της κάλπης, αποδείχθηκε ξεκάθαρα λοιπόν ότι η ανάθεση στον εκάστοτε εξουσιαστή δεν μπορεί να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα για τους καταπιεσμένους. Και μάλιστα εμφανίζει το 3ο μνημόνιο ως αναπόφευκτη λύση, ως μοιραία κατάληξη, λες και είναι φυσικό φαινόμενο.

Στο στρατόπεδο των δεξιών- νεοφιλελεύθερων έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ανακουφισμένοι μιας και η αριστερή διαχείριση τους ξέπλυνε για τα καλά και επιπλέον τους δόθηκε χρόνος για να ανασυνταχθούν.

Όμως ο πόλεμος μαίνεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως υπερεθνική ένωση αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της διασφάλισης και αύξησης της κερδοφορίας των αφεντικών, (τραπεζών, πολιτικών, επιχειρηματιών) προσφέρει στήριξη σε πολέμους που διεξάγονται περιφερειακά, δολοφονεί στα σύνορα, ορθώνει τοίχους, φράχτες και κατόπιν χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους πνιγμένους πρόσφυγες.

Οι εκλογές λοιπόν αποτελούν απλώς το άλλοθι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ενισχύοντας τη ψευδαίσθηση της ματαιότητας και της αδυναμίας των κοινωνιών να οργανώσουν και να καθορίσουν το μέλλον τους, οι εξελίξεις έρχονται δρομολογημένες και προαποφασισμένες. Σ΄ ένα κλίμα ταξικής ειρήνης αναβιώνει η εθνική ομοψυχία και ενότητα.

Εμείς σαν αναρχικοί προτάσσουμε την ταξική αντεπίθεση, μακριά από τις κάλπες, τη λογική του μικρότερου κακού και τη διαμεσολάβηση. Η συμμετοχή μας στους αντιιεραρχικούς αγώνες που διεξάγονται είναι η μόνη προϋπόθεση για τη αναζήτηση ουσιαστικής διεξόδου για τους καταπιεσμένους. Η αδιάκοπη παρουσία μας σε όλα τα πεδία του κοινωνικού-ταξικού είναι αυτή που θα διασφαλίσει τη συνεύρεση, τη ζύμωση και θα θέσει τις βάσεις για να καταστεί η κοινωνική επανάσταση εφικτή και πραγματοποιήσιμη.

Αποχή από τις εκλογές, καταστροφή κράτους και κεφαλαίου