Στις 13/3 δικάζεται στο στρατοδικείο του Ρουφ, στην Αθήνα, ο ολικός αρνητής Μπάμπης Τσιλιανίδης, για δύο διαφορετικές περιόδους ανυποταξίας. Τον προηγούμενο μήνα πραγματοποιήθηκαν τα στρατοδικεία τριών άλλων αρνητών στράτευσης, των Κωνσταντή Γουνιτσιώτη, Στράτου Μωυσή και Παύλου Χριστόπουλου με πρωτοφανείς μεγάλες ποινές. Οι ολικοί αρνητές στράτευσης είναι αγωνιστές που επέλεξαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στον εθνικό στρατό. Έναν μηχανισμό που ζέχνει μιλιταρισμό και αποτελεί την αιχμή του δόρατος στη διάχυση του εθνικισμού, την προάσπιση της εθνικής ενότητας και την υποταγή σε κάθε μορφής εξουσία.
Το τελευταίο καιρό παρατηρούμε την άνοδο του εθνικισμού και του πατριωτισμού, δομικών στοιχειών για την εδραίωση του εθνικού στρατού στη συνείδηση της κοινωνίας. Τον τελευταίο χρόνο γίναμε μάρτυρες των θλιβερών «πατριωτικών» συλλαλητηρίων για την ονομασία της γειτονικής χώρας, τα οποία αποτέλεσαν εύφορο έδαφος για τον εθνικισμό να διαχυθεί στον κοινωνικό ιστό, άλλοτε με επιθετικές μορφές και άλλοτε με «καθώσπρέπει» αριστερό πατριωτισμό με αιχμή την εθνική κυριαρχία. Βλέπουμε τα ρατσιστικά ένστικτα και τα στερεότυπα μιας πατριαρχικά δομημένης κοινωνίας να απογειώνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Επίσης, τον τελευταίο καιρό, είδαμε και τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες να κάνουν «κοινωνική συμμαχία» με τους φορείς των αφεντικών προτρέποντάς μας να βάλουμε πλάτη για να ορθοποδήσει η εθνική οικονομία και να εδραιωθεί ακόμη περισσότερο η εθνική ενότητα εντός των καταπιεσμένων.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε τις διακρατικές εντάσεις να αυξάνονται και να εντείνονται, προωθώντας το αίσθημα για θωράκιση της «εθνικής μας άμυνας» ενάντια σε όσους τολμήσουν να θέσουν υπό αμφισβήτηση την εθνική κυριαρχία. Μέσα από ένα ρεσιτάλ μιλιταρισμού, το ελληνικό κράτος μας καλεί να είμαστε σε ετοιμότητα για αλληλοφάγωμα με τις καταπιεσμένες και τους εκμεταλλευόμενους της άλλης πλευράς.
Κομμάτι αυτής της πραγματικότητας είναι και η αυξανόμενη παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενός μηχανισμού, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου αποτελεί και το ελληνικό κράτος, που είναι υπεύθυνος για σφαγές και πολεμικές συρράξεις σε διάφορα –μακρινά ή κοντινά- σημεία του πλανήτη. Ενός μηχανισμού που δε θα διστάσει να αναλάβει ενεργό ρόλο για την ενίσχυση της καταστολής αγώνων και εξεγέρσεων ενάντια στην κυριαρχία, όταν το απαιτήσει η περίσταση. Όμως, η μιλιταριστική μπίζνα του ελληνικού κράτους δε σταματάει στην αυξανόμενη παρουσία αυτής της συμμαχίας στην περιοχή. Ο στρατός και η πολεμική προετοιμασία αποτελούν για τους κυρίαρχους τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις. Το ελληνικό κράτος επιλέγει να επενδύσει υπέρογκα ποσά για εξοπλιστικές δαπάνες την ίδια στιγμή που οι παροχές του για τις βασικές μας ανάγκες (εκπαίδευση, περίθαλψη, κλπ) δεν αρκούν συνήθως ούτε για τα βασικά.
Οι ενδοκαπιταλιστικές διενέξεις για τα ενεργειακά ζητήματα, οι αντιπαραθέσεις για την κυριότητα στις ΑΟΖ, ο ανταγωνισμός για την στρατιωτική, οικονομική και πολιτική κυριαρχία στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου κάνουν την έννοια του πολέμου να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ενός πολέμου που καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας και να παίξουμε το τομάρι μας προς όφελός τους.
Στην πιθανότητα ενός τέτοιου πολέμου (αλλά και κατά τη διαρκή προετοιμασία του) έχουμε διαλέξει πλευρά. Έχουμε διαλέξει την πλευρά που εναντιώνεται στην εθνική ενότητα, στις καταπιέσεις και την εκμετάλλευση που διαρθρώνουν το εξουσιαστικό πλέγμα αυτού του κόσμου, στο μιλιταρισμό και στην πιο προωθημένη έκφρασή όλων αυτών, τους εθνικούς στρατούς. Έχουμε διαλέξει την πλευρά που αναγνωρίζει μόνο την ενότητα μεταξύ εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρίσκονται. Την πλευρά εκείνη που οργανώνεται, αναπτύσσει στο εσωτερικό της σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης, αντιστέκεται και αγωνίζεται. Την πλευρά εκείνη που συλλογικοποιεί τις αρνήσεις της για να τις συνθέσει στη μεγαλύτερη κατάφαση: την Κοινωνική Επανάσταση!