ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ

“εγώ όμως πιστεύω σε αυτά που θέλω να κάνω
με μίσος από πάνω μου τα δεσμά τινάζω
φυλάξου εσύ κι οι όμοιοί σου και αν αντέχεις κοίτα
να, με μια κίνηση τον ουρανό αρπάζω.
Τα όνειρά μου είναι οι εφιάλτες σας
με μίσος θα γκρεμίσουν τις αυταπάτες σας…”

Στις 31 Δεκεμβρίου 2021 πραγματοποιήθηκε εκκένωση και κατεδάφιση τμημάτων του κατειλημμένου στεκιού του βιολογικού που βρίσκεται εντός του πανεπιστημιακού campus του ΑΠΘ. Μέσα από τη γνωστή επίδειξη τηλε-τρομο-σόου η ΕΛΑΣ κυκλοφορεί στα ΜΜΕ τις φωτογραφίες από τους γκρεμισμένους τοίχους του βιολογικού επιδεικνύοντάς τo σαν ξεκοιλιασμένο τρόπαιο. Το μεγάλο φαγοπότι εργολάβων και λοιπών ενδιαφερόμενων μόλις ξεκίνησε…

Το έργο πραγματοποιείται κατόπιν έκδοσης μιας άδειας εργασιών μικρής κλίμακας και που τιτλοφορείται ως
«ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΔΙΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΧΩΡΩΝ ΙΣΟΓΕΙΟΥ ΚΤΗΡΙΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ Σ.Θ.Ε.» και εμείς αναρωτιόμαστε για ποιές ανάγκες μιλάνε τα αρπακτικά της πρυτανείας. Σίγουρα πάντως όχι για τις ανάγκες των φοιτητών. Από τα φοιτητικά μας χρόνια ήδη γνωρίζαμε ότι ολόκληρο το campus διέπεται από καθεστώς οικοδομικών αυθαιρεσιών μιας και πολλά από τα κτίρια του δεν έχουν καν οικοδομική άδεια! Για τις κτιριακές υποδομές τι να πρωτοπούμε… για το στοίβαγμα φοιτητών μέσα σε ανήλιαγες υπόγειες αίθουσες δίπλα σε ξεχειλισμένες από σκατά τουαλέτες. Εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες (από τότε που έκλεισε η πόρτα της Θεολογικής σχολής από την Εγνατία) όλοι οι χειρισμοί που αφορούν τον επανασχεδιασμό των κτιρίων και του περιβάλλοντος χώρου είναι προσχηματικοί. Ο απώτερος στόχος είναι : η κοινωνική απομόνωση του campus, η αποκοπή του από την πόλη, η περιχαράκωση των φοιτητών σε αποστειρωμένους και ελεγχόμενους χώρους ένας τόπος δηλαδή προσδεδεμένος στο άρμα ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους πλήρως παραδομένος στις επιταγές της εκάστοτε “εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης-αναδιάρθωσης”. Με λίγα λόγια οι χωρικοί και κτιριακοί μετασχηματισμοί είναι αποτέλεσμα κρατικών πολιτικών κατασταλτικών αποφάσεων.

Για το κατειλημμένο στέκι στο βιολογικό που μέτρησε 34 χρόνια κατάληψης και που βρήκε τη θέση του στην ιστορία ως η μακροβιότερη κατάληψη εντός πανεπιστημιακού χώρου, τι να πρωτοπεί κανείς. Δύο πράγματα μόνο για το πώς το ζήσαμε κ εμείς. Ήταν ο χώρος στον οποίο ανέκαθεν στεγάζονταν ποικίλα εγχειρήματα αγώνων και συλλογικότητες. Λειτουργούσε οριζόντια μακριά από κάθε τύπο ιεραρχίας. Στέγασε αγώνες φοιτητικούς, και κοινωνικούς με αντιεξουσιαστικά, αντικρατικά, αντιπατριαρχικά, αντιφασιστικά χαρακτηριστικά. Φιλοξένησε συναυλίες από όλο τον κόσμο με DIY χαρακτηριστικά με ελεύθερη συνεισφορά, μακριά από κάθε λογική κέρδους, ειδικών και επαγγελματιών. Στη μουσική, θέση είχε ο αυθορμητισμός και ο πειραματισμός. Αποτέλεσε σταθμό, όχι απλά τοπόσημο για την πόλη της Θεσσαλονίκης και του ελλαδικού χώρου αλλά και διεθνώς. Ένα κομμάτι ενός διεθνούς δικτύου κυκλοφορίας ανθρώπων, μοιράσματος υλικών, ιδεών και επινοήσεων. Ένας χώρος που ακόμα και οι λιγότερο πολιτικοποιημένοι έβρισκαν ελκυστικό και οικείο γιατί πολύ απλά δεν ήθελε να νουθετήσει. Ένας χώρος που τα βράδια τον οικειοποιούνταν οι punks, η εξεγερμένη νεολαία και το πρωί τον διαχειρίζονταν φοιτητές σε μια ίσως λιγότερο εντυπωσιακή καθημερινότητα. Ένας χώρος όπου συγκρότησε μια διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα και αντικουλτούρα που εξέφραζε το ριζοσπαστικό, τον αντικαταναλωτικό τρόπο ζωής, το αντιεμπορευματικό, το αντιθεαματικό. Ένας χώρος που μέσα από τα νοήματα και τις αισθητικές και καλλιτεχνικές underground εκφράσεις καλλιέργησε τα βλέμματα και τις καρδιές μας χωρίς να χρειάζονται λέξεις “…. μόνα απαραίτητα εργαλεία ήταν μερικές εφημερίδες, ένα ψαλίδι, κόλλα, μια αίσθηση αηδίας, μια αίσθηση χιούμορ και η αίσθηση το να είσαι ενάντια στην εξουσία σήμαινε να είσαι ενάντια στην εξουσία των λέξεων…”, ένας χώρος που οι οντότητες συγκροτήθηκαν επιθετικά απέναντι στο υπάρχον.

Για μας τίποτα δεν τελείωσε, η κληρονομιά του κατειλημμένου στεκιού του βιολογικού μας βαραίνει όλους/ες ως ένα χρέος δίπλα σε κάθε αγωνιστή, δίπλα σε κάθε αγώνα, δίπλα σε κάθε παιδί που ονειρεύεται, δίπλα στο όραμά μας για ένα κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας δίπλα στην απόφαση που πήραμε εκείνο το βράδυ στο βιολογικό να αντιμαχόμαστε αυτόν τον κόσμο της καταπίεσης και εκμετάλλευσης με όλες μας τις δυνάμεις.