Από τις 28/10 οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού με κινητοποιήσεις διεκδικούν τα δικαιώματά τους και την κατάργηση του νέου σωφρονιστικού κώδικα. Τα ξημερώματα της Δευτέρας 19/12 σωφρονιστικοί υπάλληλοι ανακοινώνουν στον αναρχικό κρατούμενο Θάνο χατζηαγγελου την απόφαση για μεταγωγή του. Εκείνος αρνείται ζητώντας να ενημερωθεί για τον λόγο της μεταγωγής και έπειτα από λίγο κουκουλοφόροι μπάτσοι εισβάλουν στο κελί και τον απαγάγουν. Το βράδυ της ίδιας μέρας βρίσκεται στο τμήμα μεταγωγών Θεσσαλονίκης και προβαίνει σε απεργία πείνας και δίψας με αιτήματα τη γνωστοποίηση του λόγου της μεταγωγής του και την επιστροφή του στον Κορυδαλλό. Το πρωί της επόμενης μέρας πραγματοποιείται η μεταγωγή του στις φυλακές Νιγρίτας. Αυτή αποτελεί μια εκδικητική στάση προς το Θάνο Χατζηαγγελου, λόγω της αγωνιστικής του δράσης και συμμετοχής του στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα. Το κράτος επιχειρεί διαρκώς να καταστείλει κάθε φωνή αντίστασης και οι φυλακές δεν αποτελούν εξαίρεση.
Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας με όνομα «Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός Σωφρονιστικού Κώδικα -Τροποποιήσεις στον ν.2776/1999» αποτελεί ένα ακόμη νομικό έκτρωμα της αστικής δημοκρατίας που καταστρατηγεί ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων. Οι φυλακές παραμένουν στην δικαιοδοσία του υπουργείου προστασίας του πολίτη αντί του υπουργείου Δικαιοσύνης κάνοντας ξεκάθαρο ακόμα κ στον πιο αφελή την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους έγκλειστους. Πιο συγκεκριμένα, για κάποιες κατηγορίες κρατουμένων (πχ ” τρομοκρατία”) μειώνει τις άδειες ή τις κόβει τελείως, δυσκολεύει την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών μη επιτρέποντας στους κρατούμενους να σπουδάσουν. Επίσης, προβλέπεται η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας για όσους θεωρούνται ” επικίνδυνοι” πολιτικοί κ κοινωνικοί κρατούμενοι.
Οι φυλακές βρίσκονται σε άμεση και αμφίδρομη σχέση με το πολιτικό-κοινωνικό περιβάλλον όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα στις εκάστοτε συνθήκες. Μέσα σε ένα περιβάλλον λοιπόν δεκαετούς οικονομικής κρίσης που η εργατική τάξη έχει συνθλιβεί και εξαθλιωθεί, κράτος και κεφάλαιο αναβαθμίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο ώστε να απομονώσουν και να τιμωρήσουν τους παραβατικούς, τους παρίες, ή και τους ταξικούς τους αντιπάλους. Η πολιτική αυτή βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις πολιτικές που ασκούνται σε όλα τα πεδία: στο εργασιακό, στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον και αποκρυσταλλώνεται με τη ληστρική επιδρομή του κεφαλαίου απέναντι στα κατώτερα στρώματα με ταυτόχρονη πάταξη του εσωτερικού εχθρού.
Όπως και να ονομάζουν τις φυλακές είτε κέντρα κράτησης, είτε σωφρονιστικά καταστήματα η ουσία τους παραμένει η ίδια, το ίδιο φρικιαστική. Ο εγκλεισμός δεν σωφρονίζει αλλά συνθλίβει τους ανθρώπους. Η εξουσία επιδιώκει την συνεχή τιμωρία όσων παρανομούν. Αντιμετωπίζει τους κρατούμενους ως τους μοναδικούς υπαίτιους του εγκλήματος και υποκριτικά διαχωρίζει σε υγιές και άρρωστο το κοινωνικό σώμα. Η αστική δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρύψει την ταξική της θέση και φύση. Ένας αντικοινωνικός μηχανισμός όπως είναι το κράτος αντιμετωπίζει με μπάτσους τα ζητήματα του Δικαίου. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλάει για καλύτερες συνθήκες κράτησης, θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο καταστροφικό και επικίνδυνο τόσο για χιλιάδες ψυχές που βρίσκονται στα κελιά της αστικής δημοκρατίας όσο και για ολόκληρη την κοινωνία.
Η φυλακή πέρα από τον εκδικητικό χαρακτήρα της για τους εντός των τειχών λειτουργεί κ ως φόβητρο για το κοινωνικό σώμα, για όσους και όσες δεν μπορούν να επιβιώσουν ζώντας μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, ως φόβητρο για όσους και όσες αγωνίζονται. Όσο το κράτος εντείνει την πολυεπίπεδη επίθεση του, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για οργάνωση και αγώνα.
Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του αναρχικού απεργού πείνας και δίψας από 19/12 Θάνου Χατζηαγγελου.
Κανένας όμηρος στα χέρια του κρατους.
Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων.