Αντικρατική – Αντικαπιταλιστική πορεία: 9 Σεπτεμβρίου 2023 στις 18:00 στην καμάρα
*Προσυγκέντρωση : στις 17:30, στο ελευθεριακό κέντρο NO PASARAN (Ιασωνίδου 4)
Στην εποχή της ματαιότητας
Οι διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου υπήρξαν ορόσημο του τέλους μιας εποχής που ξεκίνησε πριν 15 χρόνια. Μιας εποχής που σημαδεύτηκε από την αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, μεγάλους αγώνες, την εμφάνιση μιας “εναλλακτικής” σοσιαλδημοκρατίας ως “πολιτικού εκφραστή” των κοινωνικών αντιστάσεων, την αναγόρευση του αρχηγού της σε φωτισμένο ηγέτη της ανατροπής, την αποκαθήλωση του και την καθολική παλινόρθωση του παλαιού συστήματος μέσα από την εμπέδωση της ματαιότητας στους υπηκόους.
Η επέλαση της πιο επιθετικής μορφής καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, συμβαίνει με ελάχιστες πλέον αντιστάσεις. Τα εργατικά κεκτημένα καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο, η φύση λεηλατείται, υποδομές και δίκτυα ξεπουλιούνται, ο δημόσιος χώρος γίνεται έρμαιο των εργολάβων. Όλα αυτά με αιχμή την στρατιωτικοποιημένη πλέον αστυνομία. Ό,τι έχει απομείνει να αντιστέκεται δέχεται την επίθεση του κράτους, με πρώτο και κύριο τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις εκκενώσεις καταλήψεων.
Που γεννάει τέρατα
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ζούμε την πλήρη επικράτηση της αντιεξέγερσης. Μια ολόκληρη βεντάλια φασιστικών μορφωμάτων έχει προβάλει σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ναζί, συνομωσιολόγους, alt-right, θρησκόληπτοι αποτελούν τα κεφάλια μιας Λερναίας Ύδρας το σώμα της οποίας εκκολάφτηκε στις κεντρικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Από τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές ως το πάρτι μιζών με την κούρσα των εξοπλισμών, το αφήγημα με βάση το οποίο πλουτίζουν τα αφεντικά βρίσκει ορκισμένους υπηκόους για να το υπηρετήσουν.
Όσο τα δάση καίγονται από την αδιαφορία του κράτους, ως μη οικονομικά αποδοτικά για να φυτρώσουν επενδύσεις, φασίστικές πολιτοφυλακές κάνουν πογκρόμ ενάντια στης γης τους κολασμένους. Όσο υποτιμάται η εργασία, οι φασίστες δείχνουν ως υπεύθυνους τους πλέον υποτιμημένους εργάτες. Όσο τα αφεντικά κλέβουν τον ιδρώτα μας και διαπράτουν εργατικές δολοφονίες, οι φασίστες χαρακτηρίζουν ως εγκληματίες τους εξαθλιωμένους φτωχοδιάβολους. Έχοντας κάνει κατάληψη στην δημόσια σφαίρα, η φασιστική ρητορική ποτίζει το κοινωνικό σώμα γεννώντας μια πραγματικότητα βγαλμένη από τα πιο δυστοπικά σενάρια.
Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα
Αν κάτι μας έδειξε όμως η περίοδος από το 2008 ως το 2012 είναι πως το μόνο που μπορεί να ανακόψει την επέλαση του κεφαλαίου και την λεηλασία των ζωών μας είναι ο αγώνας. Ο αδιαμεσολάβητος, ακηδεμόνευτος, αδιαπραγμάτευτος αγώνας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και όλα αυτά που συνέστησαν το γεμάτο ζωντάνια και αποφασιστικότητα κίνημα εκείνης της περιόδου.
Και αν κάτι οφείλει να μας μάθει η περίοδος μετά το 2015 είναι το τι παθαίνουν τα κινήματα όταν αφήνουν την τύχη τους στην διαμεσολάβηση και τους σωτήρες της (έστω και “ριζοσπαστικής”) σοσιαλδημοκρατίας. Το πως μόνο οι ίδιοι/ες οι αγωνιζόμενοι/ες μπορούμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να χτίσουμε ένα κόσμο στο ύψος των ονείρων μας. Γιατί η εξουσία είναι φτιαγμένη να “προδίδει”, να αφομοιώνει και να συνθλίβει, ώστε να αναπαράξει τον εαυτό της.
Για την Αναρχία, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Τα όνειρα μας οφείλουν να πάρουν μορφή στο εδώ και στο τώρα, ώστε να γίνουν προτάσεις για τον κόσμο του αύριο. Για έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν θα εξουσιάζονται αλλά θα συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις για τις ζωές τους. Που δε θα υπόκεινται εκμετάλλευση αλλά θα μοιράζονται τον κόπο και θα απολαμβάνουν τους καρπούς του. Που θα οργανώνουν κάθε πτυχή της ζωής τους απολαμβάνοντας την ισότητα και την ελευθερία μέσα από την κοινότητα.
Οι νέες προκλήσεις θα φέρουν νέους αγώνες και νέες ευκαιρίες και τότε όλα θα πρέπει να είναι διαφορετικά…