Στη δίκη του συντρόφου Μάριου Σεϊσίδη, αποδείχτηκε περίτρανα, για ακόμη μία φορά το μέγεθος και η σφοδρότητα της σύγκρουσης, που μαίνεται αδιάκοπα μεταξύ των αγωνιστών του αναρχικού κινήματος και του καθεστώτος. Η ποινή των 36 ετών κάθειρξης, που ξεδιάντροπα ανακοίνωσε το τρίο των δικαστών, για τη ληστεία στην εθνική τράπεζα στη Σόλωνος το 2006 και της συναυτουργίας σε τρείς απόπειρες ανθρωποκτονιών (του φρουρού της τράπεζας και δύο ένστολων γουρουνιών), αποτελεί πράξη εκδίκησης και εκφοβισμού τόσο προς τον ίδιο, όσο και προς όσους-ες επιλέγουν να αρνούνται την υποταγή και τον ήσυχο θάνατο, που κράτος και κεφάλαιο επιβάλει καθημερινά σε κάθε έκφανση της ζωής μας.

Η δικαστική απόφαση είναι αδύνατο να ειδώθει κάτω από διαφορετικό πρίσμα, όταν σε κανένα στάδιο της δίκης δεν προέκυψε η συμμετοχή του Μάριου, σε κάποια από τις δεκάδες κατηγορίες μίας κακοστημένης και υπερδιογκωμένης δικοφραφίας, όπως είναι αυτή των «ληστών με τα μαύρα». Όταν για την ίδια υπόθεση οι σύντροφοι Σίμος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης έχουν αθωωθεί σε δίκες, όπου οι εισαγγελείς έχουν ομολογήσει στις αγορεύσεις τους ότι η υπόθεση δεν έπρεπε κάν να φτάσει στη δικαστική αίθουσα! Όταν για τον Γιάννη Δημητράκη, που είχε παραδεχθεί τη συμμετοχή του στη ληστεία της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος, το πενταμελές εφετείο κατέληξε σε ποινή 12,5 ετών κάθειρξης , αποδομώντας την πρωτόδικη και εξίσου εξοντωτική ποινή των 35,5 ετών κάθειρξης.

Σε μία ακόμη δικαστική διαδικασία –παρωδία, ταμίες τραπεζών, αυτόπτες μάρτυρες(αν και δεν είχαν κληθεί από όλες τις τράπεζες για τις οποίες κατηγορούταν ο Μάριος, δείγμα γραφής της ευτελούς αξίας του αρχικού κατηγορητηρίου ), αλλά ακόμη και οι αστυνομικοί που καταδίωξαν τους δράστες της ληστείας της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος, όπως και ο φρουρός της εν λόγω τράπεζας, δεν εισέφεραν το παραμικρό ως ένδειξη ή απόδειξη ενοχής του.

Η εισαγγελέας όμως, εκτελώντας καταφανώς άνωθεν εντολές, με μόνο της στοιχείο ένα έγγραφο πραγματογνωμοσύνης DNA από τα εγκληματολογικά εργαστήρια της αστυνομίας, που φέρεται να ταυτίζει ίχνη αίματος που βρέθηκαν 500 μέτρα μακριά από την Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος με δείμα DNA του Μάριου, πρότεινε την ενοχή του τόσο για την κατηγορία της ληστείας( ζήτησε μάλιστα να εφαρμοστεί το άρθρο της ιδιαίτερης σκληρότητας που επιφέρει μέχρι και ισόβια!), όσο και για τρείς απόπειρες ανθρωποκτονίας! Τελικά το προεδρείο, υιοθέτησε σχεδόν αυτούσια την ανύπαρκτη επιχειρηματολογίας εισαγγελική πρόταση(απέρριψε μονο το άρθρο για την ιδιαίτερη σκληρότητα), επιμετρώντας συγχωνευτικά ποινή κάθειρξης 36 ετών!( η απαλλαγή του από τις άλλες 6 ληστείες τραπεζών, του ξεπλύματος μαύρου χρήματος και της εγκληματικής οργάνωσης ήταν ευτυχώς αυτονόητη…).

Στο πρόσωπο του συντρόφου Μάριου, οι αστυνομοδικαστικοί μηχανισμοί μεθόδευσαν και πήραν, χωρίς κανένα πρόσχημα αστικής νομιμότητας, μία σαδιστική ρεβάνς για τα 11 χρόνια φυγοδικίας του, για το γεγονός ότι ανήκει στον αναρχικό χώρο, για τη διαφύλαξη έστω και μετά από 11 χρόνια του κύρους των διωκτικών μηχανισμών, για την εμπέδωση ενός τρομοκρατικού μηνύματος που δηλώνει πρός όσους-ες δεν σκύβουν το κεφάλι, την ανορίοτη, βίαιη και μονοπωλιακή ισχύ του καθεστώτος.

Μα για ποιό κύρος των διωκτικών μηχανισμών πρόκειται τελικά, όταν μιλάμε για την συγκεκριμένη υπόθεση; Αυτών που εκβίασαν και απείλησαν φιλικό,συγγενικό και συντροφικό περιβάλλον για να εκμαιεύσουν καταθέσεις αναγνωρίσεων των φερόμενών ως δραστών, στα πρόσωπα του Μάριου,Σίμου και Γρηγόρη; Καταθέσεις που στις ακροαματικές διαδικασίες των δικών, μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των μαρτύρων αποδείχτηκαν περίτρανα, πως ήταν προϊόν πολλών ωρών ασφυκτικής πίεσης και τρομοκρατίας από τα λαγωνικά της Γ.ΑΔ.Α.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς γι αυτό το κύρος των διωκτικών αρχών; Την εξώθηση τριών ανθρώπων σε καθεστώς φυγοδικίας στη βάση στημένων ενταλμάτων, όπως ήταν αυτά του Μάριου και του Γρηγόρη, που στηρίχθηκάν σε αναγνώριση 50% (!) μετά από πολύωρη ανάκριση σε φιλικό πρόσωπο για τον μέν πρώτο και ακριβώς στη βάση της ίδιας λαθροχειρίας και για τον δεύτερο? Η μήπως το όνομα του Σίμου που ξερνάγαν όλα τα καθεστωτικά μίντια, ως δράστη, πρίν ακόμη στεγνώσει το αίμα του τραυματισμένου συντρόφου στην άσφαλτο, τη μέρα της ληστείας;

Να θυμίσουμε ότι για χρόνια αστικές φυλλάδες, αφιέρωναν σελίδες νουάρ αφηγημάτων καθ’ υπόδειξη της αστυνομίας, στοχοποιώντας τους ως ύποπτους ή δράστες για ένοπλες ενέργειες αντάρτικου πόλης και ληστειών τραπεζών, σκιαγραφώντας ακατάπαυστα μία αυθαίρετη αλλά επιβαρυντική εικόνα ενοχής; Τροφοδοτώντας ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό, που το 2009 καταλήγει στην επικήρυξη των τριών καταζητούμενων και βαπτισμένων, ως Νο1 δημόσιοι κίνδυνοι, από τα υπουργικά θρασίμια του Πασοκ Γ. Παπακωνσταντίνου και Μ.Χρυσοχοϊδη προς 600.000 ευρώ.

Ή να ξεχάσουμε τον βαρύτατο φόρο αίματος που πλήρωσε ο Σίμος τον Μάη του 2010, όταν και σε καταδιωξή από ένστολα γουρούνια τραυματίστηκε θανάσιμα και επήλθε μετά από κάκιστη νοσηλεία, τις κρίσιμες τουλάχιστον μέρες, ο ακρωτηριασμός του κάτω δεξιού του άκρου; Να αφήσουμε στη λήθη τη μέρα σύλληψης του συντρόφου Γ.Τσιρώνη και Σ.Χριστοδούλου τον Μάη του 2015 και την αυτοκτονία του Σπύρου Δραβίλα, όταν σε αποκλεισμό οικίας από εκατοντάδες μπάτσους, αρνήθηκε να ξαναγευτεί το «κύρος» των διωκτών του; Να προσπεράσουμε μήπως το γεγονός ότι ο Μάριος, όπως και ο σύντροφος Κ.Σακκάς, γλιτώσαν από καθαρή τύχη το θάνατο από τις ευθείες βολές, κατά τη διάρκεια καταδιωξής τους, από ένστολους δολοφόνους στην περιοχή της Σπάρτης τον Αύγουστο του 2016, όταν και συνελήφθησαν άοπλοι, με μοναδικές «ύποπτες» αποσκευές, τσάντες με ρούχα διακοπών;

Η λίστα καταγραφής του «κύρους» της κρατικής κατασταλτικής μηχανής και των μηχανισμών του, τόσο σ’ αυτή την υπόθεση, όσο και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις διώξεων συντρόφων-ισσων, είναι ένας ατελείωτος χείμαρρος εκδικητικής μανίας και λυσσαλέας προσπάθειας εξόντωσης και εξαντλησής των αγωνιστών, που εκβάλει σε κάθε σπιθαμή αυτής της χώρας και φυσικά εντός των αστικών δικαστηρίων και των σωφρονιστικών κολαστηρίων. Κύριος στόχος είναι να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα των συντρόφων και να παραδειγματιστούν όσοι-ες σκέφτονται, να διαβούν παρόμοιες ή διαφορετικής μορφής διαδρομές αγώνα και αντίστασης.

Εμείς, που σε όλο αυτό το δικαστικό γολγοθά σταθήκαμε δίπλα του είμαστε σίγουροι, πως ο Μάριος παρά την εξοντωτική και τελείως εκδικητική ποινή που του επιβλήθηκε, θα συνεχίσει απτόητος και με υψηλό φρόνημα την πορεία του εντός και των τειχών, χωρίς να υποστείλει ούτε για μια στιγμή τη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης ενάντια στους δυνάστες αυτού του κόσμου, όπως συνέβη και στα 20 χρόνια της νόμιμης και ‘’παράνομης’’ παρουσίας του στους κοινωνικοταξικούς αγώνες , μέχρι να βρεθεί ξανά ελεύθερος εκτός των τειχών. Με υψωμένη τη γροθιά της αλληλεγγύης, δηλώνουμε πως τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται, και του ευχόμαστε: Καλή δύναμη σύντροφε!

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

αλληλέγγυοι-ες

Στις 13 Μαρτίου έφτασε και εμένα η σειρά μου να καλεστώ να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Ένα θεσμό του ελληνικού κράτους που προάγει χαρακτηριστικά και αξίες που διαχέονται σε όλη μας την καθημερινότητα και σίγουρα δεν βρίσκω τον εαυτό μου να ταυτίζεται με αυτές. Έναν θεσμό,ο οποίος υπηρετεί ρόλους και συμφέροντα που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τη συνείδηση, τις ανάγκες και τα συμφέροντά μου..

Ο ρόλος του στρατού εντός των συνόρων

Ανέκαθεν ο στρατός είχε σαν ρόλο την προπαγάνδιση και την προάσπιση των εκάστοτε οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων. Από τα κράτη που δημιουργούνταν και θωρακίζονταν με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, τις πολυεθνικές αυτοκρατορίες, μέχρι και τη σημερινή μορφή των εθνικών κρατών. Στο σήμερα, ο στρατός κάθε κράτους έχει σαν σκοπό τη διάχυση της εθνικιστικής ιδεολογίας και την ενίσχυση της εθνικής ενότητας εντός της εκάστοτε κοινωνίας. Αυτής της πλασματικής ενότητας που θέλει να μας πείσει ότι τα συμφέροντα και οι ανάγκες των καταπιεσμένων/ εκμεταλλευομένων ταυτίζονται με αυτά της εκάστοτε αστικής τάξης κάθε κράτους. Ακόμη και όταν βλέπουμε την αριστερά να προασπίζεται τα συμφέροντα των «από τα κάτω», μας καλεί να δείξουμε το πατριωτικό μας φρόνημα, είτε για λαϊκίστικους (ψηφοθηρικούς) λόγους είτε για τη συσπείρωση του «λαού» που θα βάλει πλάτες για έναν ακόμη κρατικό μηχανισμό. Για να ενισχύσει αυτή τη θέση του, ο στρατός είναι συνυφασμένος με τις μεγαλύτερες μαφίες αυτού του κόσμου, τις θρησκείες και τους φορείς που τις εκπροσωπούν. Στηρίζεται σε αυτή την κοινωνική ταυτότητα (στα μέρη μας: έλληνας – στρέητ –χριστιανός ορθόδοξος) που του επιτρέπει να ολοκληρώσει αυτό το φαντασιακό παζλ ενότητας.

Για να πετύχει αυτή η ενότητα πρέπει πρώτα να επιτευχθεί η ομοιομορφία της μάζας, ο κατακερματισμός του ατόμου μέσω της πειθάρχησης στις ιεραρχίες και τις αξίες υποταγής που κυριαρχούν ήδη μέσα στην κοινωνία. Είναι η πειθαρχία στους ρόλους που μας επιβάλλονται από τη θέση μας στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά, και διέπουν την καθημερινότητα και τις σχέσεις μας. Για να μας κάνει να νιώσουμε «μοναδικοί» που καλούμαστε να υπηρετήσουμε, ο στρατός ενισχύει τις σεξιστικές και πατριαρχικές αντιλήψεις της κοινωνίας, πως «θα γίνουμε άντρες, ήρωες, μαχητές και λεβέντες» σαν το ισχυρό, ανώτερο φύλο που είμαστε. Όμως, επειδή η κυριαρχία παγκοσμίως χρειάζεται και άλλες ταυτότητες/ ρόλους να μπαίνουν στο κόλπο του στρατού, γίνεται ολοένα πιο συχνό το φαινόμενο να καλούνται και οι γυναίκες να υπηρετήσουν και στην ουσία να ενσαρκώσουν τα ανδρικά πρότυπα που τις θέλουν υποταγμένες. Όταν, όμως, ένα κράτος δεν μπορεί να πετύχει την ενότητα των υπηκόων του και να αφομοιώσει τις συνειδήσεις προς όφελος του, αυτό πρέπει να επιτευχθεί μέσω της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Αυτό είναι το σημείο που ο στρατός θα αποτελέσει το μεγαλύτερο χαρτί της καταστολής (όπως έχει κάνει και στο παρελθόν στον ελλαδικό χώρο, καταστέλλοντας απεργίες και κοινωνικές εξεγέρσεις). Ακόμη και η αστυνομία, όσο περνούν τα χρόνια, υιοθετεί αυτήν τη στρατιωτικοποιημένη και επιβλητική δομή, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και όταν κάποιο κράτος δεν μπορεί να επιβληθεί και χάνει τον έλεγχο, ο στρατός είναι έτοιμος να πάρει τη σκυτάλη και να εγκαθιδρύσει πραξικοπήματα ώστε να επανέλθει η ελεγχόμενη και διαχειρίσιμη κατάσταση εντός της κοινωνίας που θα επιτρέψει στα συμφέροντα του κεφαλαίου να υλοποιηθούν.

Εκτός των συνόρων

Ταυτίζοντας τα συμφέροντα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, κάθε κράτος χρησιμοποιεί το στρατό του για τη διαφύλαξη των «συμφερόντων της πατρίδας». Καθώς, όμως, αυτά τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται, αλλά στην πραγματικότητα είναι αντίθετα, ο στρατός στην ουσία αποτελεί τον φρουρό των εδαφικών κεκτημένων και των οικονομικών συμφερόντων του κεφαλαίου σε εθνικό/κρατικό επίπεδο. Βλέπουμε, επίσης, τα κράτη να χρησιμοποιούν τους στρατούς τους για τη δημιουργία «παιχνιδιών εντυπώσεων» μέσα από στημένα σκηνικά τόνωσης του εθνικού φρονήματος. Έχει καταντήσει γελοίο κάθε φορά που επικρατεί αναβρασμός στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους να συμπίπτει με παραβιάσεις των τούρκων στα ίμια, απειλώντας την εθνική κυριαρχία (όπως συμβαίνει και αυτή την εποχή). Επίσης, ο στρατός παίρνει μέρος σε ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις οικονομικών συμμαχιών. Ειδικά ο ελληνικός στρατός, και ως μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, έχει συμμετάσχει στις μεγαλύτερες σφαγές για την υπεράσπιση και την προαγωγή των συμφερόντων του κεφαλαίου τόσο στα βαλκάνια όσο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Ενώ ο ελληνικός στρατός έχει συμμετάσχει σε πολεμικές συρράξεις ανά τον κόσμο άμεσα ή έμμεσα, πλέον χρέος του είναι και να διαφυλάξει τα κρατικά εδάφη αλλά και την «πολιτισμένη ευρωπαϊκή ήπειρο» από εισβολές μεταναστών. Οι οποίοι, τις περισσότερες φορές, προέρχονται από πολέμους που ο ελληνικός στρατός ή οι «σύμμαχοι» πήραν μέρος. Το ελληνικό κράτος, είτε με τη μορφή του στρατού, του λιμενικού, της Frontex, είτε με τη μορφή παρακρατικών ομάδων, συλλαμβάνει, πνίγει, σκοτώνει όλους αυτούς που έρχονται να «αλλοιώσουν» την εθνική ταυτότητα, τις αξίες του ελληνισμού και της ορθοδοξίας που διακατέχουν την κοινωνία και τον εκλεπτυσμένο δυτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αλλά, επειδή το κράτος πρέπει να δείξει ένα πολιτισμένο και ανθρωπιστικό προφίλ και να χρησιμοποιήσει τους μετανάστες σαν εργαλείο για φτηνά εργατικά χέρια ή για την απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων για τη διαχείρισή τους, έχει την ανάγκη να τους ξεχωρίσει σε νόμιμους και παράνομους. Όσους δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί και να αποκομίσει όφελος από αυτούς, τους στοιβάζει στα «κέντρα φιλοξενίας». Εκεί, με τη δουλειά των ανθρωποφυλάκων να την παίρνει εργολαβία ο στρατός, οι μετανάστες ζουν σε καθαρά πολιτισμένες προδιαγραφές που οδηγούν σε νεκρούς από το κρύο, τις αρρώστιες και την εξαθλίωση, και είναι έκθετοι στις ορέξεις ρατσιστών κάθε περιοχής.

Όμως, ενάντια σε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, υπάρχουν κομμάτια της κοινωνίας που αναγνωρίζουν τη θέση τους σ’ αυτό τον κόσμο, δεν εθελοτυφλούν ή ιδιωτεύουν, αγωνίζονται και οργανώνονται σε κοινότητες με βάση τη θέση τους στην κοινωνία και τη συνείδησή τους. Μέσα σε αυτά βρίσκω τον εαυτό μου. Αγωνιζόμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή κρατικής δομής, ενάντια στην επέλαση του κεφαλαίου που υποτιμά τις ζωές μας συνεχώς, μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αυτοοργανωμένες δομές και διαδικασίες. Και επειδή ο πόλεμος είναι καθημερινός στα εργασιακά κάτεργα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, εκεί όπου επικρατεί η απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση, στους κάθε λογής έγκλειστους που δέχονται όλη την εξοντωτική αυστηρότητα του κράτους, στις διαχυμένες ρατσιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις μέσα στην κοινωνία, καθημερινός οφείλει να είναι και ο αγώνας μας.

Σαν κομμάτι αυτών των κοινοτήτων, αρνούμαι να υπηρετήσω στο στρατό, έναν θεσμό με κάθετη μορφή οργάνωσης και ιεραρχίες, που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων και ενάντια στις αναρχικές αξίες και θέσεις που με εκφράζουν και έχω επιλέξει σ’ αυτή τη ζωή. Αρνούμαι να πραγματώσω την υποχρέωση και το καθήκον μου απέναντι στην πατρίδα και επιλέγω να γίνω ένας ακόμη προδότης του έθνους, ενός έθνους που μόνο απέναντί μου το έχω βρει και απέναντί του θα με βρίσκει.

Επιλέγω την ολική άρνηση στράτευσης καθώς είναι μία πράξη – θέση μάχης στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται παγκοσμίως. Κατανοώντας τους συντρόφους που επέλεξαν άλλη μορφή απαλλαγής από τον στρατό (Ι5, εναλλακτική θητεία), αντιλαμβανόμενος τις δυσκολίες της επιλογής της άρνησης στράτευσης αλλά και την προσωπική στρατηγική αγώνα και τις προτεραιότητες κάθε αγωνιζόμενου, θεωρώ το στρατό ένα θεσμό εχθρικό που όχι απλώς πρέπει να αποφεύγεται αλλά, με τα χαρακτηριστικά που πρεσβεύει και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, οφείλουμε να τον πολεμάμε κάθε μέρα.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΘΕΟ – ΑΦΕΝΤΗ – ΠΑΤΡΙΔΑ

Ορφέας Κ. Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2017

Μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της ανοιχτής συνέλευσης δυτικών συνοικιών, θα πραγματοποιηθεί διήμερο εκδηλώσεων στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά.

Για την προπαγάνδιση τους αλλά και για να ανοίξει το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και της υπεράσπισης των δημόσιων χώρων, πραγματοποιήθηκαν 2 μικροφωνικές παρεμβάσεις στις λαϊκές αγορές της Πολίχνης και της Σταυρούπολης, μοιράσματα και αφισοκολλήσεις σε Ξηροκρήνη, Εύοσμο, Σταυρούπολη, Ηλιούπολη, Πολίχνη, Νεάπολη, Λαγκαδά αλλά και στο κέντρο.

Στην δεύτερη μέρα, Σάββατο 8/4 στις 16.00 θα γίνει η πρώτη παρουσίαση της μπροσούρας «Ιδιωτικοποιήσεις, μια ακόμη πτυχή της υποτίμησης των ζωών μας» σε γειτονιές της πόλης.

Φτάσαμε στο 2017 για να καταλάβουμε  τι σημαίνουν λέξεις όπως σκλάβοι, σύγχρονη δουλεία, σκλαβοπάζαρο, κάτεργο. Και όλα αυτές οι λέξεις για να περιγράψουμε τους χώρους που εργαζόμαστε αρκετοί από εμάς περισσότερο από μισή μέρα, κάθε μέρα και δυστυχώς η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι πιο σκληρή για να περιγραφεί με λέξεις.

Η ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από τα αφεντικά προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, αντλώντας υπεραξία ακόμη και από την έκφραση των συναισθημάτων μας¹ δεν έχει τελειωμό. Στην αρχή ήρθε η μείωση μισθού, τα ελαστικά ωράρια, η μείωση του ποσού αποζημίωσης και η ευκολία απόλυσης, οι κάμερες για την ”ασφάλεια” του προσωπικού- (εμείς λέμε για τον καλύτερο έλεγχο του). Αργότερα τα μισά ένσημα, οι διαθεσιμότητες, τα λουκέτα και οι πτωχεύσεις σε μία νύκτα, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, το μειωμένο ταμείο ανεργίας και η ανεργία. Εννοείται πως τα αφεντικά μας ζητάγανε να κάνουμε υπομονή, όλα θα στρώσουν και να χαμογελάμε στην δουλειά. Εννοείται ότι η κατάσταση δεν έστρωσε στο ελάχιστο οι νόμοι ο ένας μετά τον άλλο εξυπηρετούσαν τα αφεντικά, εργασία την Κυριακή, απελευθερωμένα ωράρια, λευκές νύκτες για την τόνωση της αγοράς, εντατικοποίηση της εργασίας ώστε να βγαίνει και από λιγότερους, λιγότερα και ελλιπή μέτρα προστασίας για ατυχήματα, μαύρη εργασία για να μην χρεώνεται και το αφεντικό στο ΙΚΑ, εικονικές συμβάσεις , υποχρεώσεις εργαζομένων, εσωτερικοί κανονισμοί, εταιρικοί κανόνες και κόντρα άλλοι κανονισμοί, περισσότερες κάμερες και πάει λέγοντας. Από κοντά και ή αύξηση του κόστους αναπαραγωγής μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής (μεταφορές και δημόσιες συγκοινωνίες, νερό, ρεύμα, θέρμανση, τιμές προϊόντων και τροφίμων).

Με βάση αυτή την κατάσταση είναι φυσικό επακόλουθο τα αφεντικά να ζητάνε από εμάς περισσότερα παρέχοντας ακόμη λιγότερα. Ιδιαίτερα για τις μεγάλες πολυεθνικές και μη αλυσίδες στον κλάδο του εμπορίου και του επισιτισμού οι εσωτερικοί κανονισμοί και τα ψιλά γράμματα στις συμβάσεις είναι ο νόμος εργασίας πάνω στον οποίο θα εναρμονιστεί κάποια στιγμή και αυτός του κράτους. Η καινούργια σύμβαση στα HM με δικαίωμα μεταφοράς για εργασία σε όλη την χώρα χωρίς κάλυψη εξόδων όπως περιγράφει με αγωνία μία εργαζόμενη, οι 500 απολύσεις μέσα σε 3 χρόνια στο ΠΛΑΙΣΙΟ ώστε να μην αποκτάει κανένας εργαζόμενος δικαιώματα με τον χρόνο εργασίας του, οι ρήτρες που βάζουν σε περίπτωση απόλυσης από τα καφέ ΜΙΚΕΛ, τα τζάμπα δοκιμαστικά για να δουν αν κάνεις για την δουλειά, η επίσημη  κρατική κοροϊδία των ανέργων προς όφελος των αφεντικών με τα κοινωφελή προγράμματα και τα VOUCHER,  το βιογραφικό αστροναύτη που πρέπει να έχεις για να βιδώσεις μία βίδα είναι το μέλλον για όλους εμάς τους από τα κάτω.

Ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τελειωμό και η εκμετάλλευση στο έπακρο θα συνεχίσει όσο δεν μπαίνουν ταξικά αναχώματα από τους εργαζομένους. Η απουσία πραγματικών αγώνων χωρίς μεσάζοντες και ειδικούς, οργανωμένοι από εμάς για όλους εμάς βοηθάει τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας και τα αφεντικά να κινούνται ανεξέλεγκτα συμπιέζοντας μας περισσότερο, υποτιμώντας την εργατική μας δύναμη και στο τέλος να μας διώχνουν  θεωρώντας μας αναλώσιμους. Η αναλωσιμότητα αυτή έχει και μία άλλη πτυχή, αυτή των εργατικών δολοφονιών. Κέρδος σημαίνει εντατικοποίηση της εργασίας και λιγότερο κόστος για φθηνότερα ή καθόλου μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Ατυχήματα-δολοφονίες στατιστικά νούμερα για αυτούς, συνάδελφοι που δεν θα γυρίσουν σπίτι τους για εμάς, άνθρωποί μας σήμερα, εμείς οι ίδιοι αύριο.

Οι αγώνες πάντως που γίνονται με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά και βλέπουμε εμείς, αδιαμεσολάβητοι και μαχητικοί, μέσα από σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες και συνελεύσεις, πρωτοβουλίες εργαζομένων ή κοινότητες αγώνα πραγματικά βάζουν φραγμό στα αφεντικά και επιστρέφουν αρκετά από τα κλεμμένα πίσω στους εργαζόμενους. Μάλιστα είναι τέτοιο το στραπάτσο των αφεντικών που επιστρατεύουν τα πάντα προκειμένου να μας σταματήσουν.

Πολύ εύστοχα η Εργατική Ομοσπονδία Βάσης μιλάει για την αναβίωση του ”συνδικαλιστικού της ασφάλειας” της στρατιωτικής χούντας , ξανά στα χρόνια της δημοκρατίας, που με στημένες κατηγορίες και μεθοδεύσεις στέλνει στο δικαστήριο εργαζόμενους που απλά ζητάνε τα δεδουλευμένα τους και τα δικαιώματα τους που απορρέουν από την εργασία τους, για όσο ακόμα ισχύουν με βάση την νομοθεσία. Ο ζήλος της κρατικής ασφάλειας και του τμήματος της ασφάλειας προστασίας πολιτεύματος (!) ενδεχομένως και της ΚΥΠ να ακούει και κανένα τηλέφωνο(πάντα για λόγους εθνικής ασφάλειας) είναι εντυπωσιακός και δικαιολογεί απόλυτα τον μισθό τους στα αφεντικά. Ο βαθμός  διαπλοκής μεταξύ κρατικής ασφάλειας, τοπικών αστυνομικών διοικητών και μη, αφεντικών, μπράβων, νύκτας και εισαγγελέων, ειδικά με τα αφεντικά στον επισιτισμό και την νύκτα,  όπως φαίνεται σε τόσες περιπτώσεις ( AIOLOS COURIER, μεζεδοπωλείο ATHINAI BISTROT, ψητοπωλείο DAFFI’S, μεζεδοπωλείο ΣΑΛΑΝΤΙΝ, μπαρ ΒΟΤΑΝΟΠΩΛΕΊΟ)² φαίνεται από την ευκολία και την άνεση με την οποία παρεμβαίνουν σε κάθε συγκέντρωση, ”προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση”  πάντα προς όφελος του αφεντικού και οι μηνύσεις και εισαγγελικές παραγγελίες μπαίνουν σε εφαρμογή για την τρομοκράτηση των εργαζομένων.

Οι διαπραγματεύσεις και ο εργατικός αγώνας έξω από τους χώρους δουλειάς μεταξύ των εργαζομένων και των σωματείων βάσης και των αφεντικών από την άλλη βαπτίζονται εκβιασμός και τα σωματεία βάσης  εγκληματικές οργανώσεις. Μία τέτοια περίπτωση εκδικάζεται και στις 28 Μαρτίου με κατηγορούμενους/ες  μέλη του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και τους εργαζόμενους που βρίσκονταν σε εργατικό αγώνα στα κάτεργα ΣΑΛΑΝΤΙΝ και ΒΟΤΑΝΟΠΩΛΕΊΟ. Στους δύο αυτούς χώρους το σωματείο βάσης μαζί με τα υποκείμενα και αλληλέγγυους έδωσε τους ταξικούς αγώνες που έπρεπε για κερδίσουν οι εργαζόμενοι και για αυτό και το ”συνδικαλιστικό της ασφάλειας” προσπαθεί με τις στημένες κατηγορίες να του ανακόψει την μελλοντική δράση. Προφανώς και η τρομοκρατία τους δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων είναι πολύ δυνατότερη από κάθε κρατική και παρακρατική σκευωρία και ο αγώνας μας δεν σταματάει με τέτοιες μεθοδεύσεις.

Στην παραπάνω σύμπραξη αφεντικών-μαφίας-μηχανισμών καταστολής δεν λείπει και ο δικαστικός συρφετός που εκδίδει περιοριστικά μέτρα σε εργαζόμενους που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, τα ένσημα τους και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τρανταχτά παραδείγματα οι αποφάσεις για το φροντιστήριο ΠΡΙΣΜΑ στην Αθήνα και για τα φροντιστήρια  ΜΠΑΧΑΡΑΚΗΣ στη Θεσσαλονίκη. Στην δεύτερη περίπτωση το δικαστήριο επέβαλλε και καταβολή αποζημίωσης στο αφεντικό από τους εργαζόμενους, το σωματείο και αλληλέγγυους, άσχετα εάν ο εργαζόμενος δικαιώθηκε για την καταβολή των χρωστούμενων δεδουλευμένων. Είναι τόσο ταξική η δικαιοσύνη που για την εργατική νομοθεσία και τις άθλιες συνθήκες εργασίας με νεκρούς εργάτες, την οποία τα αφεντικά έχουν κάνει κουρελόχαρτο,  δεν δίνει δεκάρα.

Στην Θεσσαλονίκη γενικότερα και την περιφέρεια της οι μηχανισμοί καταστολής και το παρακράτος  έχουν μεγαλουργήσει αρκετές φορές. Το τοπικό δίκτυο της μαφίας είναι πιο οργανωμένο και ευέλικτο με ενισχυμένα αντανακλαστικά. Έτσι όπου δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα οι μπράβοι και οι φασίστες ( BANQUET, ζαχαροπλαστεία Ble, ταχυφαγείο Ζωή κ Κότα) αναλαμβάνει το επίσημο κράτος με σωρούς από μηνύσεις, συλλήψεις και δικογραφίες, βαπτίζοντας και εδώ τον εργατικό αγώνα συκοφαντική δυσφήμιση και παρεμπόδιση λειτουργίας του μαγαζιού, ενώ και εδώ ψέλλιζαν τη λέξη εκβιασμός σε τουλάχιστον μία περίπτωση. Αυτή ενός φούρνου (του φούρνου του Λάμπρου) όπου κατά την διάρκεια του εργατικού αγώνα διμοιρίες δημιουργώντας φραγμό από κλούβες γύρω από το μαγαζί και με πρωτοφανή  επαγγελματική αφοσίωση, φυλάγανε το μαγαζί. Το αφεντικό έχοντας εξόφθαλμη σχέση  με όλο τον κρατικό μηχανισμό κατάφερε να βαφτίσει τους απολυμένους εργαζόμενους σε εγκληματική οργάνωση στέλνοντας τους σε δικαστήριο. Και η εκμετάλλευση στα κάτεργα του συνεχίζεται όπως και το ιδιότυπο κράτος εν κράτει των αφεντικών με τους μηχανισμούς του.

Ολόκληρες αστυνομικές διευθύνσεις κινητοποιούνται όπως έγινε σε συνδικαλιστική παρέμβαση σωματείων, εργαζόμενων γιατρών και αλληλέγγυων στο  δημόσιο νοσοκομείο του Κιλκίς, για την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη ντόπιων και μεταναστών, ύστερα από παραγγελία του φασίστα διευθυντή, με το κυνηγητό να φτάνει ακόμη και μέσα σε ιατρεία. Τα ίδια και στο ΙΚΑ Βέροιας όταν εργαζόμενος πήγε να καταγγείλει με το σωματείο του (ΣΣΜ Θεσσαλονίκης) την ανασφάλιστη εργασία του. Υπάλληλος προσπαθούσε να τον εμποδίσει με δικαιολογίες και όταν αυτός εμφανίστηκε με το σωματείο του γέμισε ο τόπος κάθε λογής μπάτσους (κρυφούς και φανερούς).

Στην Θεσσαλονίκη συνέβη και το ανήκουστο να συλλαμβάνεται ολόκληρη απεργιακή συγκέντρωση έξω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Συνεργαζόμενων Πτηνοτροφικών Επιχειρήσεων »ΖΑΒΕΛ» στην Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης, συμφερόντων του ομίλου »Ζούρα» γνωστοί με την επωνυμία »ΧΑΡΜΑ», ύστερα από εντολή  του αφεντικού που καταπατάει ολόκληρη την εργατική νομοθεσία για πλάκα. Στην δε περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ κατά την διάρκεια των συγκεντρώσεων ενάντια στους  πλειστηριασμούς  για να μην πουληθεί το εργοστάσιο που έχουν καταλάβει οι απλήρωτοι εργαζόμενοι και αυτοδιαχειρίζονται την παραγωγή του, τα δικαστήρια θυμίζουν κατεχόμενη ζώνη με την μπατσοκρατία  να δίνει τα ρέστα της. Στην πόλη που έδωσε επιχειρηματικό άσυλο στον Οικονομάκη, αφεντικό της  ΟΙΚΟΜΕΤ³ και παραλίγο δολοφόνο της εργάτριας Κ. Κούνεβα μετά την δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Η διαπλοκή στο μεγαλείο της. Στο εν λόγω επιχειρηματικό απόβρασμα οι φορείς της πόλης, δημοτική αρχή και ΟΤΑ μαζί με την ΕΕΑΑ⁴ του έδωσαν για δώρο τη διαχείριση των ανακυκλώσιμων απορριμμάτων της πόλης, μπίζνα με τεράστια κέρδη και μάλιστα επιδοτούμενα, ώστε να μπορεί να συνεχίζει να τρομοκρατεί εργαζόμενους.

Δεν έχουμε αυταπάτες για όλα τα παραπάνω αλλά η συμπόρευση του εθνικού κορμού για την περαιτέρω εκμετάλλευση μας είναι χοντροκομμένη για να είναι απλά εμφανής. Στην ιδέα και μόνο της οργάνωσης από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και της συλλογικής διεκδίκησης τα αφεντικά προσπαθούν με κάθε μέσο να την ανακόψουν. Δεν είναι τόσο οι νίκες αυτών των αγώνων και το κόστος τους μεγάλο ή μικρό για τα αφεντικά, αλλά ότι χαλάνε την εργασιακή ειρήνη που με κάθε μέσο προσπαθούν να επιβάλλουν και δείχνουν μία δυναμική και μία διέξοδο για όλους εμάς να ανακόψουμε το ζοφερό μέλλον που μας ετοιμάζουν. Είναι όλοι αυτοί οι μικροί αγώνες που γεννούν συνειδήσεις και ανοίγουν περάσματα για τον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν εργάτες

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στα κάτεργα που δουλεύουμε. Μην ξεχνάμε όμως πως κάποιοι από εμάς δεν ξαναγυρίζουν ποτέ σπίτι τους. Τα αφεντικά προκειμένου να αποκομίσουν περισσότερο κέρδος παραβλέπουν τα ατομικά μέτρα προστασίας που δικαιούμαστε ή τα μας αναγκάζουν να τα αγοράζουμε εμείς. Οι οδηγοί δικύκλων είναι μία κατηγορία εργαζομένων που τα αφεντικά πατώντας πάνω στην ελλιπή εργατική νομοθεσία αναγκάζουν όλους εμάς να αγοράζουμε μόνοι μας τα μέτρα προστασίας και να φροντίζουμε για το όχημα της δουλειάς που συνήθως  είναι δικό μας (άρα επωμιζόμαστε και το κόστος συντήρησης ). Σε συνάρτηση με την εντατικοποίηση στην δουλειά ειδικά σε  τέτοιον κλάδο όπως είναι οι ταχυμεταφορές, ο δρόμος δεν αργεί να βαφτεί κόκκινος. Ο εργαζόμενος Παναγιώτης Βρέτταρος, πατέρας δύο παιδιών, εργαζόμενος από το 2001 στη SPEEDEX έχασε την ζωή του την Τρίτη 14 Φλεβάρη του 2017, όπως και λίγες μέρες αργότερα ένας 22χρονός  διανομέας της αλυσίδας MIKEL  άφησε την πνοή του στις 9 Μαρτίου στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Είχε προηγηθεί  ατύχημα την ώρα της δουλειάς του ( εργαζόταν στο κατάστημα στον Κολωνό, λεωφόρο Καβάλας) στις 2 του Μάρτη. Ο κατάλογος για τους οδηγούς δικύκλου δεν έχει τελειωμό καθώς το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Πάτρα στις 15/6  σκοτώθηκε ο επίσης διανομέας της ACS 25χρονός Βασίλης Γιαννακόπουλος.

Το χειμώνα που πέρασε μία άλλη αλυσίδα μαζικής εστίασης  και πρωτοπόρος στα κέρδη στον κλάδο με επιχειρήσεις σε όλα τα βαλκάνια, τα γνωστά EVEREST του ομίλου κολοσσού στον κλάδο της εστίασης VIVARTIA⁵ προκειμένου να μην κλείσει για λίγες ώρες ένα κατάστημα, για να γίνουν επικίνδυνες εργασίες επισκευής, δολοφόνησε την εργαζόμενη λογίστρια Βασιλική Παραστατίδου και τραυματίστηκαν  άλλοι 5 πελάτες και εργαζόμενοι. Είναι τέτοια η δίψα τους για χρήμα που δεν λογαριάζουν τίποτα. Δεν λογοδοτούν σε κανέναν για όλους αυτούς τους ανθρώπους της τάξης μας που σακατεύονται και δολοφονούνται στα εργασιακά τους κάτεργα.

Στο νοσοκομείο «ΕΛΠΙΣ» στην Αθήνα υποχώρησε ολόκληρη σκάλα με αποτέλεσμα ένας 26χρονος ειδικευόμενος γιατρός να παλεύει μεταξύ ζωής και θανάτου διασωληνωμένος σε άλλο νοσοκομείο. Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα χώρο που κάθε μέρα χρησιμοποιούν χιλιάδες ασθενείς/χρήστες υγείας και εργαζόμενοι, πράγμα που σημαίνει πως από τύχη δεν είχαμε και άλλα θύματα.

Σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα αυτή τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο και το μεγαλύτερο στην πόλη της Θεσσαλονίκης, το υπό κατασκευή  ΜΕΤΡΟ της πόλης, ανατράπηκε ένας γερανός σκοτώνοντας τον 50χρονο χειριστή-υπεργολάβο του. Το δυστύχημα έγινε στο εργοτάξιο του Μετρό στην Καλαμαριά (οδό Πόντου). Όπως περιγράφουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ο αυτοκινούμενος γερανός πήγε να σηκώσει έναν τροχήλατο γερανό (παπαγάλος) που βρισκόταν σε βάθος περίπου 20 μέτρων. Για άγνωστο λόγο, ο γερανός ανατράπηκε, έπεσε μέσα στο όρυγμα και το κουβούκλιο όπου βρισκόταν ο χειριστής έγινε σμπαράλια.

Οι εργαζόμενοι που βρίσκονταν στο σημείο πρόλαβαν και απομακρύνθηκαν, σε διαφορετική περίπτωση πιθανά θα υπήρχαν και άλλα θύματα. Η επιχείρηση απεγκλωβισμού του νεκρού χειριστή από άνδρες της πυροσβεστικής και του ΕΚΑΒ συνεχίστηκε για πολλές ώρες μετά το «ατύχημα». Αν και ο νεκρός υπεργολάβος ήταν και ο υπεύθυνος για την τήρηση των μέτρων ασφαλείας και τις συνθήκες εργασίας  ως αφεντικό, το θέμα παραμένει ότι όποιος και να χειριζόταν το γερανό εκτελώντας αυτή την  εργασία με ακατάλληλα μέσα θα σκοτωνόταν. Η ιδιότητα του νεκρού βολεύει και την  μεγάλη κατασκευάστρια εταιρεία ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ να τα φορτώσει όλα πάνω του αποποιούμενη τις ευθύνες της. Όλα καλά δηλαδή.

να μην αφήσουμε καμία δολοφονία εργάτη αναπάντητη

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και όσο εμείς επιτρέπουμε να συμβαίνουν τόσο τα αφεντικά θα μας θεωρούν αναλώσιμους. Είναι αυτές οι ουρές της ανεργίας που αναγκάζουν πολλούς από εμάς να κλείνουμε τα μάτια στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στην εντατικοποίηση της δουλειάς μας , στους όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς παραγωγής, στην υποτίμηση της ζωής μας και τελικά στην ίδια τη ζωή. Κάθε σπιθαμή κεκτημένων με αγώνες που αφήνουμε στα αφεντικά το πληρώνουμε με αίμα των χαμένων συναδέλφων μας και ιδρώτα και χρόνο από τις χαμένες ζωές μας.

Ήρθε η ώρα με οργάνωση στους χώρους δουλειάς, γύρω από τα ταξικά μας σωματεία βάσης και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μαχητικούς αγώνες  και απεργίες να εμποδίσουμε τα αφεντικά να μας ξεζουμίζουν άλλο. Να βάλουμε ένα τέλος στις αυθαιρεσίες τους και στα σχέδια τους για περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας. Να σταματήσει η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Να βαδίσουμε όλοι μαζί στον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση μέχρι την πραγμάτωση της.

Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός

Κάποιες μικρές επεξηγήσεις για πράγμα που δεν χωρέσανε στο κείμενο και γίνεται αναφορά.

[1] Shop now or  Cry later!. Διαφημιστική καμπάνια με τεράστια αυτοκόλλητα εντός και εκτός του   εμπορικού κέντρου στην δυτική Θεσσαλονίκη(one salonika outmall). Προφανώς με την πρώτη ματιά ο στόχος ήταν οι καταναλωτές και τα συναισθήματα τους σε περίοδο εκπτώσεων, μαζί με Κυριακή τα μαγαζιά ανοικτά και black Friday. Χαρούμενοι καταναλωτές όμως δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν είναι και οι εργαζόμενοι αφήνοντας για 8 και 10 ώρες τα συναισθήματά τους στο σπίτι. Με ένα μήνυμα τριπλός στόχος, χαρούμενοι καταναλωτές, κέρδη για τα αφεντικά, πειθαρχημένοι εργάτες.

[2] Περισσότερες πληροφορίες θα βρει κανείς στην σελίδα της Εργατικής Ομοσπονδίας Βάσης (ΕΡΓ.Ο.ΒΑ) και για την προσπάθεια εγκληματοποίησης των εργατικών αγών και των σωματείων βάσεις αλλά και για τους ίδιους τους εργατικούς αγώνες. Κυκλοφορεί επίσης και μπροσούρα από την Εργατικής Ομοσπονδίας Βάσης για τον ίδιο λόγο.

https://ergova.wordpress.com/

https://ergova.files.wordpress.com/2015/07/brosuradioxeis.pdf

[3] ΟΙΚΟΜΕΤ: κάτεργο στο χώρο της καθαριότητας δημόσιων κτηρίων με την μορφή εργολαβιών. Αφεντικό ο Οικονομάκης. Η Κ. Κούνεβα εργάτρια καθαρίστρια και συνδικαλίστρια διεκδίκησε τον Δεκέμβριο του 2008 τα αυτονόητα. Η απάντηση ήταν επίθεση έξω από το σπίτι της με βιτριόλι στο πρόσωπο για την αγωνιστική της δράση. Το τι ακολούθησε εν μέσω της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 μπορεί κανείς να το ανακαλύψει απλά πληκτρολογώντας τα παραπάνω ονόματα σε μία μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο. Εμείς προτείνουμε για διάβασμα την μπροσούρα της συνέλευσης αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα την οποία θα βρείτε ηλεκτρονικά εδώ  https://brosoura.files.wordpress.com/2010/01/brochure.pdf  και εδώ http://www.anarxeio.gr/files/pdf/SA_sthn_K.Kouneva_Sta_matia_bitrioli_2010-01_BR.pdf

[4] ΕΕΑΑ. Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης-Ανακύκλωσης ΑΕ (ΕΕΑΑ) ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2001 από βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις που, είτε διαθέτουν συσκευασμένα προϊόντα στην ελληνική αγορά, είτε κατασκευάζουν διάφορες συσκευασίες. Στο μετοχικό κεφάλαιο του Συστήματος συμμετέχει κατά 35% και η Κεντρική ‘Ενωση Δήμων Ελλάδος (Κ.Ε.Δ.Ε). http://www.herrco.gr/default.asp?siteID=1&pageID=3&langID=1 . Με μία απλή αναζήτηση στην σελίδα τους ανακαλύπτει κανείς το ποιόν της εταιρίας. Με ένα κλίκ στους μετόχους αποκαλύπτεται όλο το ελληνικό κ ξένο κεφάλαιο μαζεμένο μαζί. Ενδεικτικά COCA – COLA 3Ε Ελλάδος Ανώνυμος Βιομηχανική και Εμπορική Εταιρεία,COLGATE PALMOLIVE (HELLAS) AEBE,CROWN HELLAS CAN AE, ION AE, NESTLE ΕΛΛΑΣ ΑΕ, VIVARTIA ABEE,ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ ΑΕ, ΕΛΑΪΣ – UNILEVER HELLAS AE ΑΠΟΡΡΥΠΑΝΤΙΚΩΝ, ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΩΝ, ΤΡΟΦΙΜΩΝ, ΜΕΒΓΑΛ ΑΕ, ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ ΑΒΕ ΣΙΓΑΡΕΤΩΝ, ΠΡΟΚΤΕΡ & ΓΚΑΜΠΛ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ,ΤΕΤΡΑ ΠΑΚ ΕΛΛΑΣ ΑΕ,ΦΑΓΕ ΑΕ κα

Στην ουσία πρόκειται για εταιρεία κομπίνα που έστησαν όλα τα μεγάλα αφεντικά ώστε να διαχειρίζονται τα απορρίμματα τους μετά την χρήση από τους καταναλωτές με επιχορήγηση από το κράτος και τους δήμους. Δηλαδή  πληρώνονται για μία συσκευασία 3 φορές. Μία από τον καταναλωτή, μία από το κράτος γιατί την συλλέγουν τζάμπα μέσα από το σύστημα συλλογής απορριμμάτων του κάθε δήμου και μία από το τελικό προϊόν που συλλέγουν από τα απορρίμματα για επαναχρησιμοποίηση ως πρώτη ύλη για την επόμενη συσκευασία. Από αυτό το κερδοφόρο πανηγύρι δεν θα μπορούσε να λείπει λαμόγιο του βεληνεκούς του Οικονομάκη με την δικιά του μονάδα επεξεργασίας και διαλογής απορριμμάτων από τους μπλε κάδους, προφανώς επιδοτούμενη και αυτή, στην βιομηχανική περιοχή της Σίνδου Θεσσαλονίκης. Την επιλογή του συγκεκριμένου αφεντικού έκανε από κοινού ο δήμος Θεσσαλονίκης και η ΕΕΑΑ ξεπληρώνοντας του έτσι μία παλιά χάρη που έκανε για όλους αυτούς  πίσω στο μακρινό 2008.

Για την ιστορία Ο Οικονομάκης υποσχέθηκε σε μία τωρινή εργαζόμενη του στην διαλογή των απορριμμάτων ότι αν συνεχίσει να αντιδράει στις εργατικές αυθαιρεσίες που πράττει θα χρειαστεί να θυμηθεί τι έπαθε η Κούνεβα. Να υποθέσουμε ότι ο εισαγγελέας ασχολούνταν  για το αν η αντίδραση της εργαζόμενης αποτελεί παρεμπόδιση της λειτουργίας του κάτεργου και αν ναι, τότε μήπως υποκινάτε από κάποια εγκληματική οργάνωση-σωματείο σύμφωνα με την δικαιοσύνη τους. Για την ιστορία με τις μπίζνες στα σκουπίδια θα επανέλθουμε άλλη φορά.

[5]  VIVARTIA: κολοσσός στον κλάδο της εστίασης, ίσως ο μεγαλύτερος, με τεράστια κέρδη. Στον ομιλό της ανήκουν οι φίρμες: Everest, Olympic Catering, La Pasteria, Papagallino, Olympus Plaza, Goody’s, Flocafe, Hellenic Catering.

Ο όμιλος επεκτείνει τις δραστηριότητες του στην Αίγυπτο, την Αλβανία, την Αυστραλία, την Βουλγαρία, την Κύπρο, την Λευκορωσία, την Ουγγαρία, την ΠΓΔΜ, την Ρουμανία και την δημοκρατία του Κοσσόβου με ότι αυτό συνεπάγεται για τους εκεί εργαζόμενους. Μάλιστα βρίσκονταν σε στρατηγική συνεργασία με τον γαλλικό όμιλο SODIFRAM για την ανάπτυξη του στις γαλλικές νησιώτικες αποικίες στο σύμπλεγμα των νήσων Κομορών, την Μεγάλη Βρετανία, την Σαουδική Αραβία και την κίνα. Μεγάλες δουλειές για μεγάλα αφεντικά, ποιος νοιάζεται λοιπόν για μία νεκρή εργάτρια όταν έχει τόσα εκατομμύρια σκλάβους. Πηγές των παραπάνω είναι οι οικονομικές φυλλάδες που με τρανταχτούς τίτλους όπως ”Ελληνικές επιχειρήσεις επενδύουν στο εξωτερικό και κερδίζουν”  διαφημίζουν τα κατορθώματα του ντόπιου κεφαλαίου στην υφήλιο.

Την Κυριακή 19/3 πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεια με αφορμή το κάλεσμα του ιερού λόχου. Οι φασίστες έχοντας καταλάβει ότι αυτή η πόλη δεν τους χωράει ανακοίνωσαν την τοποθεσία της συγκέντρωσής τους λίγες ώρες πριν την παραγματοποίησή της.

Στις 11 το πρωί, αντιφασίστες/τριες κινήθηκαν με πορεία από το άγαλμά βενιζέλου προς το λευκό πύργο, ο οποίος ήταν αποκλεισμένος από κλούβες των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ. Όταν δόθηκε η αφορμή, οι μπάτσοι επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους και κατά τις συμπλοκές πραγματοποιήθηκαν τρεις προσαγωγές συντρόφων, οι οποίες λίγες ώρες αργότερα μετατράπηκαν σε συλλήψεις.

Η απόπειρα των φασιστών να κάνουν πορεία στο κέντρο της πόλης απετράπη από τον κόσμο που παρέμεινε συγκεντρωμένος αποκλείοντας κάθε πρόσβαση σε Τσιμισκή-Εγνατία..

Οι σύντροφοι που συνελήφθησαν το μεσημέρι κρατούνται ακόμα και θα περάσουν από αυτόφωρη διαδικασία τη Δευτέρα 20/3 στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ  ΦΑΣΙΣΜΟ  ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 20/3 ΣΤΙΣ 11.30

«…εσείς δηλαδή παραμένετε αμετανόητος;»
Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια της έδρας που προσφάτως απέρριψε την αίτηση άδειας του αναρχικού Κώστα Γουρνά. Ο Κώστας Γουρνάς συνελήφθει τον Απρίλιο του 2010. Κατά την σύλληψη του είχε αναλάβει την ευθύνη για την συμμετοχή του στην επαναστατική οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε στις αρχές τον Σεπτέμβρη του 2002 έπειτα από την επικήρυξή του από το ελληνικό κράτος. Ο ίδιος ανέλαβε την ευθύνη για την συμμετοχή του στην επαναστατική οργάνωση 17Ν. Το εφετείο αρνείται την παραχώρηση αδειών όπως ορίζει ο νόμος μετά το πέρας της 6ετίας. Όπως επίσης δεν χορηγούνται άδειες και σε άλλους πολιτικούς κρατούμενους ενώ τις δικαιούνται, με τελευταία παραδείγματα τους αναρχικούς Καραγιαννίδη, Χαρίση, Σαραφούδη, Ρωμανό.
Δύο υποθέσεις με διαφορετική αφετηρία αλλά με κοινό παρανομαστή. Και οι δυο αγωνιστές αποτελούν εχθρούς του κράτους καθώς παραμένουν πιστοί στα ιδανικά του αγώνα και της επανάστασης, δεν ανασκεύασαν τις εκάστοτε δηλώσεις τους, αντίθετα συνέχισαν να αγωνίζονται εντός των τειχών με συνεχείς γραπτές παρεμβάσεις, ενίοτε πραγματοποιώντας απεργίες πείνας θέτοντας την ίδια τους σωματική ακεραιότητα σε κίνδυνο, προκειμένου να διεκδικήσουν αυτονόητα δικαιώματα που ισχύουν για όλους τους κρατούμενους.
Η εξουσία αναγνωρίζει λοιπόν στα πρόσωπα αυτών των δύο αγωνιστών δύο συνεπείς αντιπάλους. Στις περιπτώσεις αυτές αναστέλλεται το δικονομικό σύστημα ή μάλλον παρακάμπτεται ως μη ισχύων. Είναι δηλαδή η εξουσία αυτή που αναστέλλει η ενεργοποιεί το «δίκαιο» κατά το δοκούν. Δημιουργεί έτσι μια ασαφή ζώνη, που δεν περιγράφεται από το νόμο, στην οποία μπορούν να περιέρχονται ιδιάζουσες υποθέσεις ή υποθέσεις βαρύνουσας σημασίας για το κράτος, λες και τα θεσπισμένα κατασταλτικά μέτρα δεν είναι ήδη επαρκή. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα μιλήσουμε για τα «δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών» καθώς το δικό μας δικαιϊκό σύστημα δεν περιγράφεται και δεν καθορίζεται με νόμους. Είναι χαρακτηριστικό όμως πως αυτοί που μέχρι χθες αυτοπαρουσιάζονταν ως οι ταγοί του ανθρωπισμού, παρουσιάζονται σήμερα ως οι ταγοί του νόμου και της τάξης.
Σε μία συγκυρία όπου η συγκυβέρνηση Συριζα-Ανελ ετοιμάζεται να υπογράψει το τέταρτο μνημόνιο, για να λεηλατήσει ακόμα περισσότερο τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, φροντίζει να αποκόψει τους κοινωνικούς δεσμούς και τα ερείσματα από τους αγωνιστές κρατούμενους και να τους απομονώσει. Δείχνει έτσι τί τύχη επιφυλάσσει στους δηλωμένους της εχθρούς, ενεργοποιώντας το καθεστώς εξαίρεσης, παρακάμπτοντας οποιεσδήποτε νομοθετικές ρυθμίσεις περί αδειών κρατουμένων, χρησιμοποιώντας την πρόφαση ότι οι ίδιοι αποτελούν απειλή για το πολίτευμα.
Από την μεριά μας, τασσόμαστε δίπλα στον αγώνα των κρατουμένων καθώς θεωρούμε τα δικαιώματα τους κεκτημένα αγώνων και ως τέτοια θα τα υπερασπιστούμε. Καθώς αντιλαμβανόμαστε πως μαζί με τους αγωνιζόμενους κρατούμενους μας χωρίζουν μόνο τείχη που πρέπει να γκρεμίσουμε.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων.

Να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά.

Πορεία αλληλεγγύης Τετάρτη 15/03 στις 18:00 στην καμάρα
(στα πλαίσια της πανελλαδικής μέρας δράσης)

Σε συνέχεια των δράσεων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στην υποτίμηση των όρων ζωής μας, ενάντια στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου, θα πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις έξω από την ΕΥΑΘ στην Καμάρα τη Δευτέρα 6/3 στις 12.00, και έξω από τη ΔΕΗ της Τσιμισκή τη Δευτέρα 13/3 στις 12.00 .

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

ΧΩΡΙΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΑ

Όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν!

Κράτος και κεφάλαιο, έχοντας στην κατοχή τους τα μέσα παραγωγής, και συνεπώς τη δυνατότητα του καθορισμού των κοινωνικών σχέσεων και το θεσμικό μονοπώλιο στη βία, δεν βγάζουν κέρδος μόνο με την εκμετάλλευσή μας στους χώρους εργασίας, αλλά και με την εκβιαστική συνθήκη του να μας πουλάν όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Ένας από τους πιο βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινούνται οι εκφραστές του κεφαλαίου είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, η μεταφορά υπηρεσιών, υποδομών, εκτάσεων γης και μέσων επιβίωσης σε ιδιωτικά χέρια. Οι δημόσιοι χώροι, η ενέργεια και οι φυσικοί πόροι μπορεί να είναι σήμερα εμπορευματοποιημένοι, αλλά εμείς τους αντιλαμβανόμαστε ως κοινά αγαθά, τα οποία πρέπει να διαχειρίζεται και να απολαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας.

“Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι και το ξύδι”

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ακόμα ένας τρόπος για να μεταφερθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης από τους εκμεταλλευτές στους εκμεταλλευόμενους. Επιφέρουν ελαστικές σχέσεις εργασίας και δυσχεραίνουν τις συλλογικές διεκδικήσεις με σκοπό την αύξηση των κερδών των αφεντικών. Επιπλέον, αποκλείουν την πρόσβαση στα αγαθά σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα πληρωμής τους. Αυτούς δηλαδή που δεν έχουν να πληρώσουν ένα λογαριασμό, τους ντόπιους και μετανάστες προλετάριους. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται από το λεγόμενο υπέρ–ταμείο, το οποίο έχει μέλη που τοποθετήθηκαν εκεί από την ελληνική κυβέρνηση αλλά και μέλη που διορίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μηχανισμούς της. Το νέο υπέρ–ταμείο έρχεται να συνεχίσει το έργο του ΤΑΙΠΕΔ, πολλά μέλη του οποίου κατηγορούνται ότι “έστηναν διαγωνισμούς”, ότι είχαν συμβούλους που λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι εταιρειών-υποψήφιων αγοραστών, ότι ζημίωσαν τα δημόσια ταμεία πουλώντας πολύ πιο φθηνά από την πραγματική αξία, της κάθε υποδομής και υπηρεσίας. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν και τώρα. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη του υπερ–ταμείου θα δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

“Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.”

Ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα πουλήθηκαν ήδη ή πρόκειται να πουληθούν, κυριολεκτικά για ψίχουλα, εντός των επόμενων μηνών και επηρεάζουν άμεσα το βιοτικό μας επίπεδο. Ξεκινάμε με το νερό, όπου η ΕΥΑΘ πρόκειται να πουληθεί σε πολυεθνική εταιρεία, ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως όπου υπήρχαν ιδιωτικοποιήσεις στο νερό, ανέβαινε η τιμή του και έπεφτε η ποιότητά του για την αύξηση των κερδών. Στον τομέα της ενέργειας, η ΔΕΗ πουλιέται κομμάτι–κομμάτι σε ιδιώτες με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα, παρόμοια η κατάσταση με τα ΕΛΠΕ και την ΔΕΠΑ –εταιρεία για το φυσικό αέριο. Στον τομέα των μετακινήσεων, οι Θεσσαλονικείς ήδη λουζόμαστε την ελεύθερη αγορά καθώς ο ΟΑΣΘ αποτελεί μονοπώλιο και έχει αυξήσει πάνω από 100% τα εισιτήρια μέσα στην κρίση, ενώ ο ΟΣΕ πωλείται επίσης κομμάτι–κομμάτι. Στον τομέα των υποδομών, το λιμάνι της πόλης, η Εγνατία οδός, το αεροδρόμιο Μακεδονία, τα ΕΛΤΑ περνάν σταδιακά στα χέρια επιχειρηματιών, με ότι αυτό συνεπάγεται (και πάλι) για τις τιμές και την ποιότητα των υπηρεσιών και τις σχέσεις εργασίας. Στο κομμάτι των ελεύθερων χώρων, το κράτος πουλάει ολόκληρες εκτάσεις, μέσα κι έξω από τις πόλεις: Στη Χαλκιδική στις περιοχές Ποσείδι, Άγιος Ιωάννης Σιθωνίας, Κασσάνδρα, Νέα Ηράκλεια (Σαχάρα), ξεπουλιούνται ολόκληρες εκτάσεις δάσους και παραλίας για να χτιστούν ξενοδοχειακές μονάδες, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην Ασπροβάλτα και στην Αγία Τριάδα. Στη Θεσσαλονίκη έχουν πουληθεί η Αγορά Μοδιάνο και προς πώληση είναι η παραλία της Αρετσούς στην Καλαμαριά όπως και το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στα δυτικά της πόλης.

Η ιδιοκτησία συνεπάγεται την μετατροπή της περίσσειας των ιδιόκτητων αγαθών σε εμπόρευμα, το οποίο σημαίνει αποστέρησή τους από το κοινωνικό σύνολο. Απέναντι στο δίπολο ιδιωτικό-κρατικό αντιτάσσουμε το δημόσιο/κοινωνικό, δηλαδή την ελεύθερη πρόσβαση και χρήση των αγαθών βάσει των αναγκών μας. Το κράτος δεν αποτελεί έναν ουδέτερο μηχανισμό ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, αλλά όργανο των πρώτων για να διαιωνίσουν την ταξική εκμετάλλευση. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στο όνομα της κατοχής και του ελέγχου των κοινωνικών αγαθών από το κράτος, αλλά ως ένα πρώτο βήμα στον αγώνα για την απαλλοτρίωση και την απόλαυσή τους από το σύνολο της κοινωνίας. Αγωνιζόμαστε για μια χειραφετημένη, αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία η οποία θα βασίζεται στην εξής αρχή: «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Κάθε ιδιωτικοποίηση είναι μια ήττα σε σχέση με αυτό τον στόχο τόσο σε πρακτικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο.

“Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.”

Οφείλουμε, μαζί με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες της κάθε υπηρεσίας, μαζί με τους γείτονες που βιώνουμε τα ίδια προβλήματα, να αγωνιστούμε για να μη δούμε τους όρους ζωής μας να χειροτερεύουν, για να σταματήσει κάθε μας ανάγκη να είναι ένα ακόμη εμπόρευμα προς πώληση, για να υπερασπιστούμε την ποιότητα ζωής μας και το περιβάλλον από την απληστία κράτους και κεφαλαίου. Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί και πρέπει να αποσυνδεθεί από το αίτημα για περισσότερο έλεγχο του κράτους πάνω στις ανάγκες μας. Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα των εκμεταλλευόμενων ενάντια στην λεηλασία των ζωών μας, είτε αυτός αφορά τα νέα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, είτε την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, είτε την υπεράσπιση της φύσης και των ελεύθερων χώρων πρασίνου μέσα στην πόλη.

Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί και πρέπει να ενταχθεί μέσα στον συνολικό αγώνα για έναν κόσμο χωρίς τάξεις, χωρίς κράτη, χωρίς εκμετάλλευση.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, αναρχική συλλογικότητα «Άνω θρώσκω», αναρχική ομάδα «Πυρανθός»

Να τελειώνουμε με τα παραμύθια της αντιτρομοκρατικής δέκα χρόνια μετά

Το καλοκαίρι που μας πέρασε στις 4 Αυγούστου σε τυχαίο έλεγχο των μπάτσων στην Σπάρτη συλλαμβάνονται ύστερα από καταδίωξη οι αναρχικοί Κ. Σακκάς και Μ. Σεϊσίδης οι οποίοι καταζητούνταν για διαφορετικές καταδικαστικές αποφάσεις ο καθένας.

Κατά την διάρκεια της καταδίωξης τους οι μπάτσοι πυροβολούν σε ευθεία βολή εναντίον των άοπλων συντρόφων, ευτυχώς χωρίς να τους πετύχουν, ενώ κατά την διάρκεια της σύλληψης και μετά από αυτή ξυλοκοπούνται και υπόκεινται σε βασανιστήρια στην αστυνομική διεύθυνση Λακωνίας από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, προκειμένου να δώσουν δακτυλικά αποτυπώματα και στοιχειά ταυτότητας. Εννοείται η δημοκρατίας τους, αρνείται την παρουσία δικηγόρου και με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρονται στην Αθήνα. Από εκεί αφού διατάσσεται η προφυλάκιση τους ο Σακκάς μεταφέρεται στις φυλακές Μαλανδρίνου και ο Σεϊσίδης στις φυλακές Δομοκού. Πέραν των κατηγοριών που σχετίζονται με την κλοπή του αυτοκινήτου που οδηγούσαν, τις παραβάσεις του κ.ο.κ και τα της σύλληψης τους (που τους φορτώνουν οι μπάτσοι για να δικαιολογήσουν την βία και τους πυροβολισμούς) κατηγορούνται και ως μέλη της ΕΟ επαναστατικός αγώνας. Ο αναρχικός Κ. Σακκάς καταζητούνταν για παράβαση περιοριστικών όρων της αποφυλάκισης του και για ανεκτέλεστη ποινή φυλάκισης, ενώ ο αναρχικός Μ. Σεϊσίδης καταζητούνταν και μάλιστα με επικήρυξη 600.000 ευρώ για την συμμετοχή του σε ληστείες της συμμορίας που φαντάστηκε η αντιτρομοκρατική δίνοντας την το όνομα ληστές της «συμμορίας με τα μαύρα».

Έτσι κάπου εδώ ξεκινάει και το παραμύθι

Στις 16 Ιανουαρίου του 2006 πραγματοποιείται ληστεία στην εθνική τράπεζα στην οδό Σόλωνος, στο κέντρο της Αθήνας. Κατά την διαφυγή των δραστών γίνεται συμπλοκή με τους μπάτσους που έχουν καταφθάσει με βροχή από σφαίρες πάνω από τα κεφάλια πολιτών. Στην συμπλοκή τραυματίζεται βαριά ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης που συλλαμβάνεται κιόλας στην προσπάθεια του να διαφύγει μαζί με μία τσάντα που περιέχει όπλα, τα οποία όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν. Οι τηλεοπτικές εικόνες με τον Γ. Δημητράκη να βρίσκεται στο έδαφος ακινητοποιημένος με χειροπέδες και βαριά τραυματισμένος, ενώ κάθε λογής κάθαρμα της αστυνομίας του δίνει και από μία κλωτσιά κάνουν το γύρο του κόσμου. Τις επόμενες μέρες, τα παπαγαλάκια της ασφάλειας, ”έγκριτοι” κατά τα άλλα (αλήτες και ρουφιάνοι) δημοσιογράφοι αναπαράγουν το παραμύθι της αντιτρομοκρατικής (αυτής της μεγάλης σχολής χαφιέδων) που μιλάει για συμμορία, ως μέλος της οποίας τοποθετούνταν ο Δημητράκης, η οποία από το 2002 είχε διαπράξει άλλες 6 ληστείες με μεγάλα χρηματικά ποσά. Οι μπάτσοι μαζί με τους παπαγάλους τους θα της δώσουν και το όνομα οι ληστές της «συμμορίας με τα μαύρα», λόγω του μαύρου χρώματος των ρούχων που υποτίθεται πως φοράγανε οι δράστες, για να ισχυροποιήσουν τα σενάρια τους περί σχέσεων με ένοπλες οργανώσεις επαναστατικής βίας και χρηματοδότησης ενός άγνωστου επαναστατικού ταμείου. Το παραμύθι όμως της συμμορίας για να δέσει χρειάζεται και άλλους, γιατί ένα άτομο μόνο του συμμορία δεν κάνει. Δουλειά πιάνουν οι χαφιέδες της αντιτρομοκρατικής ξεσκονίζοντας φακέλους αναρχικών ( ναι, αυτούς που έχουν καταργηθεί), χρησιμοποιώντας την καταγεγραμμένη πολιτική δράση του καθενός και περιπλέκοντας πολιτικές, φιλικές και οικογενειακές σχέσεις. Φτιάχνουν έτσι “προφίλ” αδίστακτων τρομοκρατών και εγκληματιών στα πρόσωπα αναρχικών συντρόφων. Το πόρισμα της σούπας είναι τα εντάλματα σύλληψης για άλλους 3 αναρχικούς: το Σίμο Σεϊσίδη, τον αδελφό του Μάριο Σεϊσίδη και το Γρηγόρη Τσιρώνη. Ο μαγικός αριθμός 4 της αντιτρομοκρατικής ώστε να δικαιολογήσει με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο την εγκληματική οργάνωση.

Ο Γ. Δημητράκης μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου το κοράκι της αντιτρομοκρατικής εισαγγελέας Ι. Διώτης αναλαμβάνει να βασανίσει για να αποσπάσει ομολογίες και πληροφορίες,

επαναλαμβάνοντας το έγκλημα που έγινε στον Σ. Ξηρό στον ευαγγελισμό. Δυστυχώς για αυτόν το πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε άμεσα απέτρεψε κάτι τέτοιο χαρίζοντας την ζωή στον σύντροφο και ανακόπτοντας τα περαιτέρω σχέδια των μπάτσων. Ο σύντροφος οδηγείται χωρίς να έχει αναρρώσει πλήρως στην φυλακή, το παραμύθι όμως συνεχίζεται καθώς εκτός από την ληστεία που συνελήφθη οι μπάτσοι αργότερα του φορτώνουν άλλες 6 ανεξιχνίαστες ληστείες, ενώ οι φωτογραφίες των συντρόφων που επέλεξαν το δρόμο την φυγοδικίας -και όχι άδικα με τόσες μεθοδεύσεις των μπάτσων- κοσμούν τα ευαγή ιδρύματα της μπατσοκρατίας με χειρόγραφους τίτλους από κάτω: τρομοκράτης, άκρως επικίνδυνος, εγκληματίας, οπλοφορεί, ανάλογα με την φαντασία του κάθε γουρουνιού που την ανάρτησε. [1]

Όταν το παραμύθι αρχίζει να χαλάει, η αντιτρομοκρατική αναλαμβάνει ξανά ρόλο. Αυτή την φορά του εκδικητή

Ο Γ. Δημητράκης καταδικάζεται τον Ιούλιο του 2007 για την ληστεία στην εθνική τράπεζα στην Σόλωνος αρχικά με βαριά ποινή ( κάθειρξη 25 χρόνων) και σε δεύτερο βαθμό αφού έχει ξεφουσκώσει η φούσκα της αντιτρομοκρατικής στο μισό σε 12,5 χρόνια και αφού εκτίει την ποινή του αποφυλακίζεται, ενώ για τις υπόλοιπες 6 ληστείες, την απόπειρα ανθρωποκτονίας και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος (επαναστατικό ταμείο) αθωώνεται. Επιπλέον κατά την διάρκεια της δίκης αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα που βρέθηκαν στο Δημητράκη δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ και ότι το μεγαλύτερο μέρος των σφαιρών που ρίχτηκαν κατά την συμπλοκή προέρχονταν από τα όπλα της αστυνομίας, πράγμα που επέφερε και τον τραυματισμό πολίτη στο πόδι. Έτσι καταρρίπτεται η ιστορία των μπάτσων για συμμορία με μαύρα, εγκληματικές οργανώσεις, τρομοκρατία και επαναστατικά ταμεία και βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι μεθοδεύσεις και τα μαγειρέματα των μπάτσων και σε αυτή την σκευωρία. Οι άλλοι 3 παραμένουν σε καθεστώς φυγοδικίας με κίνδυνο της ζωής τους σε τυχόν συνάντηση με τους ένστολους φονιάδες να ”εκπυρσοκροτήσει ” κάποιο από τα κουμπούρια τους. Οι μπάτσοι δεν χάνουν ευκαιρία κάθε φορά με αφορμή την σύλληψη αναρχικών να διαρρέουν στους ρουφιάνους τους δημοσιογράφους την ιστορία με τους ληστές με τα μαύρα ακόμη και αν αυτή δεν υφίσταται πλέον, συντηρώντας έτσι το κλίμα τρομοκρατίας εναντίον των 3 συντρόφων και πιέζοντας για ενδεχόμενη παράδοση τους για δίκη με ”ίσους ” όρους.

Το Γ. Δημητράκη δεν θα τον ξεχάσουν βέβαια οι διωκτικοί μηχανισμοί μετά την αποφυλάκισή του καθώς κατά καιρούς διάφοροι ένστολοι και μη μπάτσοι θα τον τραβολογήσουν σε κάποιο τμήμα με απίστευτες δικαιολογίες στα όρια της φάρσας. Το μένος απέναντι σε αγωνιστές δεν ξεχνιέται εύκολα.

Παρέα με τα σενάρια των μπάτσων έρχεται και το κράτος να ξαναστήσει το παραμύθι τον Οκτώβριο του 2009 με την επικήρυξη 600.000 ευρώ των 3 αναρχικών συντρόφων από τον τότε υπουργό μπατσοκρατίας Μ. Χρυσοχοΐδη ενισχύοντας το ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους και στρέφοντας πλέον με επίσημη κρατική εντολή τις κάνες των όπλων πάνω τους, ανάγοντας στον “εχθρό” ένα νούμερο. Προφανώς και όλα αυτά τα έκανε το ανδρείκελο που ονομάζεται Χρυσοχοΐδης, υπουργός της μνημονιακής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ως πιστός φύλακας των συμφερόντων των αφεντικών του, βυθίζοντας παράλληλα μία ολόκληρη κοινωνία στην εξαθλίωση. Δεν πέσαμε από τα σύννεφα απλά με αυτήν την κίνηση επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας: ότι όσο η σκευωρία καταρρίπτονταν στις δικαστικές αίθουσες, τόσο οι μπάτσοι θα δρούσαν ανεξέλεγκτα ”αποδίδοντας με τον δικό τους τρόπο δικαιοσύνη”. Το κλίμα που κατασκεύασαν βοηθούσε σε αυτό.

Στις 3 Μάιου 2010 μπάτσοι συλλαμβάνουν σε τυχαίο έλεγχο τον Σίμο Σεϊσίδη, ο οποίος στην προσπάθεια του να ξεφύγει δέχεται πυροβολισμό από πίσω από μπάτσο ο οποίος είναι καλυμμένος. Αν και έχει όπλο μαζί του δεν το χρησιμοποιεί ενώ ο τραυματισμός του σε

συνδυασμό με την βία κατά τη στιγμή της σύλληψης (τα σπασμένα πλευρά, το πρησμένο από το ξύλο πρόσωπο με αποτέλεσμα να μην τον αναγνωρίζουν ούτε οι οικείοι του), την καθυστερημένη μεταφορά στο Ιπποκράτειο, την πλημμελή σε πρώτη φάση αντιμετώπιση του τραύματος, καθώς και τη συνεχή παρουσία κάθε είδους αστυνομικών στο ασθενοφόρο, το δωμάτιο νοσηλείας, ακόμα και το χειρουργείο, οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του και τελικά στον ακρωτηριασμό του ποδιού του.

Το κατηγορητήριο ενοχής υπάρχει από πριν (ενεργός αναρχικός, μέλος των ληστών της «συμμορίας με τα μαύρα», τρομοκράτης, μέλος ένοπλης οργάνωσης και ότι άλλο φανταστεί η αντιτρομοκρατική ) και οι γνωστοί πλέον ρουφιάνοι δημοσιογράφοι πιάνουν δουλειά μπας και το παραμύθι ξαναδέσει…

Ο Σίμος παραμένει έγκλειστος στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, καταδικασμένος συνολικά για δύο υποθέσεις και προφυλακισμένος για άλλες τρεις. Στις 30 Μαρτίου του 2011 θα δικαστεί σε πρώτο βαθμό για την ληστεία της Εθνικής Τράπεζας τον Ιανουάριο του 2006, καθώς και για έξι ακόμα ληστείες τραπεζών με βάση το κατηγορητήριο για την συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση ληστές με τα μαύρα.

Τον Μάιο του 2011 στη δίκη ο Σ. Σεϊσίδης κρίθηκε ομόφωνα αθώος για τις ληστείες στην εθνική τράπεζα στην Σόλωνος το 2006, για την οποία καταδικάστηκε ο αναρχικός Γ. Δημητράκης, για τις 6 ληστείες της συμμορίας ληστών-φάντασμα πλέον με τα μαύρα όπως επίσης και για την απόπειρα ανθρωποκτονίας στον μπάτσο που τον πυροβόλησε ακρωτηριάζοντας τον το πόδι. Επομένως το σενάριο της ασφάλειας καταρρίπτεται για δεύτερη φορά, αλλά παρόλα αυτά η σκευωρία των μπάτσων δε λέει να τελειώσει…

Στο διάστημα πριν την σύλληψη, προκειμένου να μην παραγραφούν τα αδικήματα πλημεληματικού χαρακτήρα για τις ληστείες, οι 3 καταζητούμενοι σύντροφοι δικάστηκαν ερήμην σε ποινές φυλάκισης για αδικήματα για τα οποία στην συνέχεια αθωώθηκαν. Αυτό όμως δεν αποτέλεσε εμπόδιο στα σχέδια των μπάτσων για συνεχείς ενοχλήσεις εναντίον του Σ. Σεϊσίδη, ακόμη και μετά από την αποφυλάκισή του και την αθώωση του. Χαρακτηριστική είναι και η αντιμετώπιση του από τον συρφετό των ρουφιάνων των ΜΜΕ τα οποία με αμείωτη ένταση αναπαράγουν το παραμύθι της ασφάλειας. [2]

… Και το φιάσκο της ασφάλειας συνεχίζεται …

Ο αναρχικός Γρηγόρης Τσιρώνης καταζητούμενος και αυτός για την φανταστική συμμορία των ληστών με τα μαύρα συλλαμβάνεται σε σπίτι στη Νέα Αγχίαλο Βόλου στις 29 Μάιου 2015 σε μία χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας για την σύλληψη υπόπτων για την ληστεία τράπεζας στο Δίστομο. Ληστεία στην οποία δεν μετείχε ο Τσιρώνης.

Η ιστορία πλέον γνωστή πέρα από τα όρια της φάρσας με τους μπάτσους να διαρρέουν τα παραμύθια τους και οι ρουφιάνοι κάνουν το έργο τους χωρίς ενοχές. Έτσι και αλλιώς το σύνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ – ΜΜΕ – ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ δεν βγήκε τυχαία, βάζοντας στο κόλπο και τα παρακρατικά δεκανίκια του συστήματος. Για άλλη μία φορά τα δημοσιεύματα φτιάχνουν κλίμα αρνητικό για τον σύντροφο και για άλλη μία φορά οι χαφιέδες της ασφάλειας και οι συνεργοί τους τρώνε τα μούτρα τους. [3]

Τον Ιούνιο του 2016 ο αναρχικός Γρηγόρης Τσιρώνης κρίθηκε ομόφωνα αθώος από το Β’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Κατηγορούνταν και αυτός για την υπόθεση της ληστείας το 2006 στο κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας επί της οδού Σόλωνος στην οποία είχε τραυματιστεί βαριά ο Γιάννης Δημητράκης. Επιπλέον με την απόφαση του το δικαστήριο , προς το οποίο υπέβαλε απαλλακτική πρόταση ακόμη και ο Εισαγγελέας Έδρας, τον αθώωσε και από όλες τις

υπόλοιπες κακουργηματικές πράξεις που είχαν αποδοθεί σε βάρος του και αφορούσαν άλλες 6 ληστείες τραπεζών, πέντε απόπειρες ανθρωποκτονιών, συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης κ.α. Για τις ίδιες δηλαδή πράξεις που είχε αθωωθεί το 2011 και ο Σίμος Σεϊσίδης.

Για την ιστορία θα καταγράψουμε τις δηλώσεις του δικηγόρου του για να μην επαναλαμβανόμαστε εμείς: …Έκθετοι για άλλη μία φορά οι ασφαλίτικοι μηχανισμοί μπροστά στη μεγαλοπρεπή κατάρρευση μιας από τις μεγαλύτερες σκευωρίες τους, είναι υποχρεωμένοι να απολογηθούν στην κοινή γνώμη για την χρόνια κατασυκοφάντηση και το κυνήγημα, που τον εξώθησε στη φυγοδικία και στάθηκε αιτία για την άδικη μέχρι τώρα προφυλάκισή του…

και αφού δεν βάζουν τέλος αυτοί στο παραμύθι τους … ας του βάλουμε εμείς ένα…

Γυρίζοντας στο σήμερα Δεκέμβρης του 2016 βρίσκουμε τον σύντροφο αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη προφυλακισμένο και εν αναμονή μιας δίκης σκευωρίας, με ένα κατηγορητήριο που έχει κουρελιαστεί άλλες 3 φορές στις αίθουσες των δικαστηρίων. Δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί τίποτα λιγότερο από την απελεύθερωσή του. Ήδη οι σκευωρίες άρχισαν (πάλι) να καταρρίπτονται μία μία, ξεκινώντας από την κατηγορία του ίδιου όσο και του Κ. Σακκά ως μέλη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, για την οποία ο εισαγγελέας αποφάσισε την αποφυλάκιση τους. Φαίνεται πως τα στοιχεία της αντιτρομοκρατικής δεν ήταν και τόσο αδιάσειστα όσο τα παρουσιάζουν εδώ και χρόνια μέσα από τις διαρροές τους.

Παρουσιάσαμε το χρονικό της ιστορίας για να καταδείξουμε το μένος των διωκτικών μηχανισμών απέναντι σε αναρχικούς και αγωνιζόμενους ανθρώπους. Μένος που δεν διστάζει να πλάσει ιστορίες, να βασανίσει, να φυλακίσει στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, να πυροβολήσει στο ψαχνό, να εξαφανίσει -αν μπορούσε- όλους μας για να εδραιώσει την κυριαρχία και να διασφαλίσει καλύτερα τα κέρδη για αφεντικά του. Ούτε τότε που ξεκίνησε η ιστορία πίσω στο μακρινό 2006, ούτε και τώρα δεν τρέφουμε αυταπάτες για το ρόλο όλων αυτών των χαφιέδων, από όποιο πόστο και αν υπηρετούν το σύστημα όλα αυτά τα χρόνια ( μπάτσοι, μμε, δικαστικοί, πολιτικοί, υπουργοί…).Για αυτό και δεν κάναμε ούτε ένα βήμα πίσω, ακόμα και στα δύσκολα, καταφέρνοντας με την αλληλεγγύη μας να γκρεμίσουμε ασφαλίτικες μεθοδεύσεις και φυλακές ώστε οι σύντροφοί μας να μην λυγίσουν και μην σκύψουν το κεφάλι στην κρατική καταστολή που τους επιφύλαξαν. Επίσης δεν κάναμε ούτε ένα βήμα πίσω όλα αυτά τα χρόνια για να μην αφήσουμε σπιθαμή έδαφος σε τέτοιες κρατικές πρακτικές. Με την υψωμένη μας γροθιά έξω από τα μπουντρούμια και τις αίθουσες δικαστηρίων τους δείχνουμε την αλληλεγγύη μας ώστε να μην τολμήσουν να τυλίξουν σε μία κόλλα χαρτί οποιονδήποτε σύντροφο και αγωνιζόμενο άνθρωπο.

Ας τελειώσουμε λοιπόν αυτή την φορά μία και καλή το παραμύθι τους. Αν και αρκετά μεγάλο δεν το πίστεψε κανένας…

Έτσι λοιπόν, στις 16 Δεκεμβρίου, καλούμαι να δώσω μια ακόμη μάχη, αυτήν τη φορά σε δικαστικό επίπεδο. Καλούμαι να δώσω ένα οριστικό τέλος σε αυτήν τη κακοστημένη υπόθεση. Μια αστυνομοδικαστική φούσκα που συντήρησαν τόσα χρόνια οι άνδρες της αντιτρομοκρατικής, μαζί με τους δημοσιογράφους τους. Θα σταθώ απέναντί τους για να υπερασπιστώ την όποια επιλογή έκανα στη ζωή μου. Κυρίως όμως, την επιλογή μου να δραστηριοποιηθώ στον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο από την ηλικία των 15 ετών. Την επιλογή μου να βρεθώ σε συνελεύσεις, συγκεντρώσεις αλλά και πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα.

Ως αναρχικός αγωνιστής, δεν πρόκειται να κάνω καμιά ηθική και ιδεολογική έκπτωση στα πιστεύω μου, δεν θα κάνω ούτε μισό βήμα πίσω και δεν θα σκύψω το κεφάλι μου σε κανένα δικαστήριο, σε καμιά φυλακή, σε κανέναν ανθρωποφύλακα. Μέχρι το όραμα μου για την κοινωνική επανάσταση να γίνει πράξη. Μέχρι τη νίκη, μέχρι τη λευτεριά.

Μάριος Σεϊσίδης Φυλακές Κορυδαλλού

Λευτεριά στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη

Πυρανθός, Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης

Δεκέμβριος 2016

[1].(…Στους κουκουλοφόρους ληστές της «συμμορίας με τα μαύρα» η Αστυνομία απέδωσε άλλες έξι ανεξιχνίαστες ληστείες τραπεζών που πραγματοποιήθηκαν από τον Νοέμβριο του 2002 ως τον Ιανουάριο του 2005. Σύμφωνα με το βούλευμα με αριθμό 644 που εξέδωσε τον Μάρτιο του 2007 το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο, στον Γιάννη Δημητράκη και τους συνεργούς του αποδόθηκαν οι ληστείες στην Εμπορική Τράπεζα στην οδό Πανεπιστημίου, στην Εθνική Τράπεζα στην Πλάκα, στα υποκαταστήματα της Alpha Bank στην οδό Στουρνάρη και στην οδό Χαλκοκονδύλη, στην Εθνική Τράπεζα στην πλατεία Ελευθερωτών στο Χαλάνδρι και τέλος στην Εθνική Τράπεζα στου Γκύζη, όπου μάλιστα σημειώθηκε και πάλι ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς. Η λεία των επτά ληστρικών επιθέσεων ξεπερνά τις 700.000 ευρώ.)

Πηγή : ο αρχιπαπαγάλος της αντιτρομοκρατικής και μόνιμος συνεργάτης της ως κονδυλοφόρος μεταδότης πληροφοριών από τα μέσα, Β. Λαμπρόπουλος σε ένα από τα πολλά άρθρα του/ δελτία τύπου και σενάρια επιστημονικής φαντασία που γράφει στη φυλλάδα ΤΟ ΒΗΜΑ εδώ και χρόνια.

[2]. Συνελήφθη ο κατηγορούμενος για τους «ληστές με τα μαύρα», Σίμος Σεϊσίδης … http://www.kathimerini.gr/814695/article/epikairothta/ellada/synelhf8h-o-kathgoroymenos-gia-toys-lhstes-me-ta-mayra-simos-seisidhs

Η πηγή του παραπάνω ασυνάρτητου και καθοδηγούμενο από τους μπάτσους βδελυδογραφήματος είναι η κατά τα άλλα έγκριτη φυλλάδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (9.5.2015) Ο ρουφιάνος συντάκτης του κειμένου δεν φρόντισε καν να επαληθέψει το παραμύθι που σέρβιρε η υψηλά ιστάμενη πηγή του στον 6ο όροφο στο μπατσομέγαρο της πρωτεύουσας.

Με ένα απλό ψάξιμο στο διαδίκτυο ανακαλύπτει κανείς ακόμη μεγαλύτερα μαργαριτάρια από τους υπερασπιστές της αλήθειας αλήτες/ρουφιάνους/δημοσιογράφους.

[3]. ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΦΑΝΤΟΣ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ … Νέα τροπή στην υπόθεση της Αγχίαλου – Συνελήφθη ο «ληστής με τα μαύρα» Γρηγόρης Τσιρώνης… Πλούσια λεία από τη δράση τους… http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/nea_tropi_stin_ypothesi_tis_agxialou_synelifthi_o_listis_me_ta_maura_grigoris_tsironis-64194919/

Για την αντιγραφή αυτή τη φορά του δημοσιογραφικού εμετού ευχαριστούμε την φυλλάδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ 30.5.2015. Ολόκληρο το άρθρο συμπληρώνει τα εμετικά σενάρια της ασφάλειας και με άλλες εξίσου λεπτομέρειες και συμπεράσματα για την συγγραφή βιβλίου επιστημονικής φαντασίας. Η αναζήτηση της αλήθειας πάντως κάπου ξεχάστηκε μαζί με τις αθωωτικές αποφάσεις των συντρόφων για το παραμύθι της ασφάλειας με όνομα ληστές με τα μαύρα, τα επαναστατικά ταμεία και τις ένοπλες οργανώσεις…