Ούτε μια σπιθαμή εδάφους στους φασίστες. Ούτε ένας σύντροφος μόνος.

Στις 7 Ιανουαρίου αντιφασίστες πραγματοποιούν επίθεση στα κεντρικά γραφεία της φασιστικής συμμορίας ΧΑ στην Αθήνα. Αρκετή ώρα μετά, προσάγονται 37 σύντροφοι καθώς έβγαιναν από το σταθμό του μετρό στα προπύλαια και ενώ έκαναν αφισοκόλληση. Οι σύντροφοι που είναι μέλη του αντιφασιστικού αντιεξουσιαστικού στεκιού ΔΙΣΤΟΜΟ που βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, προσάγονται και εντέλει συλλαμβάνονται ως συμμετέχοντες στην παραπάνω επίθεση. Η διαδικασία της προσαγωγής περιλαμβάνει τραμπουκισμούς και εξευτελισμούς (από ομάδες ΔΙΑΣ, ΜΑΤ και κάθε λογής ένστολο θεματοφύλακα του δόγματος νόμος και τάξης) γεγονός το οποίο δεν μας ξαφνιάζει, ούτε μας εκπλήσσει.

Ούτε και το φόρτωμα με 5 πλημμελήματα (διατάραξη κοινής ειρήνης, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, άρνηση υπαγωγής σε σήμανση, παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία) που αργότερα αναβαθμίστηκαν με το κακούργημα του κουκουλονόμου, αλλά ούτε και τα δημοσιεύματα συνοδευόμενα από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά την προσαγωγή των συντρόφων, πρέπει να μας εκπλήσσουν. Στα εν λόγω δημοσιεύματα γίνεται ονομαστική αναφορά και επομένως στοχοποίηση συγκεκριμένων συντρόφων γνωστών για την αναρχική τους δράση εδώ και χρόνια, από διαπιστευμένα παπαγαλάκια – “δημοσιογράφους” της αστυνομίας σε ρόλο δοσίλογων μιας άλλης εποχής.

Εξακολουθεί να μην μας εκπλήσσει και η προσωρινή κράτηση– φυλάκιση για 4 μέρες των συντρόφων μας στα μπουντρούμια της ΓΑΔΑ.

Ο λόγος που δεν εκπλησσόμαστε για όλα αυτά είναι ότι οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι σε κάθε δίκαιη επίθεση αντιφασιστών στην κεντρική και καλά φυλασσόμενη φωλιά των ναζιστών αυτοί που θα έσπευδαν πρώτοι για αντίποινα θα ήταν οι συναγωνιστές με τις στολές, οι ΔΙΑΣ και τα ΜΑΤ και ο κάθε λογής μπάτσος .

Το αποδεικνύουν περίτρανα κάθε φορά που επιτίθενται σε μια συγκέντρωση ή πορεία αλαλάζοντας υβριστικές κραυγές και φασιστικά συνθήματα ανεβοκατεβάζοντας τα γκλοπ, αφήνοντας ανάπηρο κόσμο που παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Βασανίζοντας στα μπουντρούμια τους στη ΓΑΔΑ, στο Μεταγωγών, στην Αμυγδαλέζα, στην Νιγρίτα και οπουδήποτε αλλού. Δολοφονώντας και προσφέροντας “ζεστή φιλοξενία” βασανίζοντας μετανάστες και πρόσφυγες.

Τα περιστατικά είναι χιλιάδες.

Και τον ρόλο των έγκυρων και έντιμων “δημοσιογράφων¨ στο αστυνομικό ρεπορτάζ σε διατεταγμένη υπηρεσία από την κρατική ασφάλεια, δημοσιεύοντας ονόματα συγκεκριμένων συντρόφων συνοδεία των αποκλειστικών φωτογραφιών με έγκυρες πληροφορίες από αστυνομική πηγή για να δέσει το ρεπορτάζ, γνωρίζουμε από παλιά, όπως και την τακτική των ανακριτών και των εισαγγελέων να αναβαθμίζουν τα πλημμελήματα σε κακουργήματα χωρίς στοιχεία ώστε σύντροφοι να εξοντωθούν ποινικά αλλά και οικονομικά.

Μαζί με τα παραπάνω προστίθεται και η καταδίκη της επίθεσης από όλο τον πολιτικό κόσμο με πρόφαση ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο και δεν πρέπει το κλίμα να πολώνεται για το καλό της χώρας ώστε να μένει η αντιπαράθεση σε ¨πολιτισμένο” πλαίσιο και στις απατηλές αυταπάτες της κάλπης .

Οι μόνοι που έμειναν τελικά έκπληκτοι από το γεγονός και τρομαγμένοι κινήθηκαν για να συμμαζέψουν την κατάσταση στήνοντας ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση είναι το κράτος και τα τσιράκια του. Μόνο αυτοί νιώθουν την ανάγκη να ¨αποκαταστήσουν την διασαλευθείσα τάξη“ συλλαμβάνοντας συντρόφους.

Είναι αδύνατο για το κράτος να αποχωριστεί το δεκανίκι του και να μην το προστατεύσει μιας και και η χρησιμότητά του είναι διαχρονική. Μπορεί η ηγεσία της συμμορίας να έχει (όπως αφελώς πιστεύει η αριστερά) “παροπλιστεί” επειδή βρίσκεται στη φυλακή, αλλά οι εντολές μια χαρά μεταδίδονται και εκτελούνται στο δρόμο από το φασιστικό στρατό ένστολων και μη.

Για το φασισμό και τα έργα του στο χθες, στο σήμερα και το αύριο θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν, ας αρκεστούμε προς το παρόν να αναφερθούμε στη συμβολή του στεκιού ΔΙΣΤΟΜΟ και στους συντρόφους που το απαρτίζουν στον αντιφασιστικό αγώνα. Σε μια περιοχή που επί δεκαετίες υπήρξε προπύργιο του αντιφασισμού η κρατική μεθόδευση από το 2008 και μέχρι τις μέρες μας ήταν η προώθηση της ναζιστικής περιθωριακής ακόμη γκρούπας της ΧΑ. Από την εσκεμμένη υποβάθμιση των πλατειών μέχρι την ρατσιστική υστερία των φερέφωνων της εξουσίας, η σημαντικότερη πτυχή αυτής της πολιτικής ήταν και η επίθεση του κράτους στις γειτονικές καταλήψεις και η συνακόλουθη εκκένωση τους (Villa Amalias και Σκαραμαγκά).

Στο σήμερα, η παρουσία ενός αντιφασιστικού στεκιού στο κέντρο της περιοχής στην οποία οι νεοναζί επιχείρησαν επί χρόνια να παγιώσουν την παρουσία τους, αποκαθιστά την ιστορική συνέχεια σαν μια περιοχή αγώνων και αντιφασισμού και γι αυτό το λόγο έχει την αμέριστη συμπαράσταση μας.

Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, αυτονόητα θα περάσει και μέσα από το τσάκισμα του φασισμού σε κάθε μορφή του.

Δεν θα μας εμποδίσει και φοβίσει τίποτα ώστε να βουλώσουμε μια για πάντα τις φασιστικές τρύπες με τα συντρίμμια και τα χαλάσματα τους.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ¨ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ”, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

ΜΠΑΤΣΟΙ, ¨ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ”, ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 37 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΤΕΚΙΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟ

Σπύρος Στρατούλης: Προσωπική μαρτυρία για τις φυλακές-κάτεργα

 

Θέλω να ξεκινήσω με αυτά που για κάποιους θεωρούνται αυτονόητα, αλλά ταυτόχρονα μερικές φορές τα ξεχνάμε. Η εξουσία καταπιέζει την κοινωνία και η κοινωνία αντιδρά για να πάρει πίσω όσα της ανήκουν. Έτσι και μέσα στη φυλακή, τίποτε δεν ήρθε ή χαρίστηκε ως φυσική συνέπεια των δικαιωμάτων μας. Η εξουσία φυλακίζει ανθρώπους και δε στερεί την ελευθερία, μόνο, όπως λέει στους νόμους της, στερεί τη ζωή μας όλη. Από εκεί ξεκινάει ο σωφρονισμός και για όσα αγωνιζόμαστε, το κράτος τα εμφανίζει ως υποχωρήσεις ανθρωπιάς. Ακόμη και εάν θέλω να πιστεύω πως παγώνω τον χρόνο μετά από 22 χρόνια κράτησης, τίποτε δε θα είναι ίδιο μετά από αυτή την κατάσταση που ζω. Ενώ για μένα όλα φαίνονται μόνιμα, η φυλακή μου είναι η μόνιμη κατάσταση, ο χρόνος γυρίζει, οι σχέσεις αλλάζουν, η κοινωνία εξελίσσεται, άνθρωποι χάθηκαν και ήρθαν άλλοι στη ζωή μου. Έχασα ανθρώπους που παλέψαμε μαζί για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Το σωφρονιστικό σύστημα φρόντισε να φύγουν πολύ νωρίτερα από όσο θα περιμέναμε. Συνήθως επικαλείται ως λόγους θανάτου την άμυνα του κράτους ενάντια στην «αντικοινωνική» συμπεριφορά τους και τις καταχρήσεις από τα ναρκωτικά. Δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μας όμως, ούτε να ξεχνάμε τις κατακτήσεις μας. Όλα αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει και η φυλακή αλλάζει αρκεί να μην πιστέψουμε στη γελοία προπαγάνδα πως όσο και εάν παλεύουμε ο κόσμος δεν προχωράει. Όλα τα διεκδικήσαμε με αγώνες εμείς και οι προγενέστεροι, πάντοτε με επιμονή βέβαια και με μεγάλο προσωπικό κόστος.

Ας μεταφέρω ένα παράδειγμα από τα πρώτα χρόνια της κράτησης μου. Το 1992 ήμουν στη φυλακή ανηλίκων, ΣΚΑ Κορυδαλλού, τηλεόραση δεν επιτρεπόταν, μονάχα ένα ραδιοφωνάκι. Μας κόβανε το ρεύμα στις 22.00 τη νύχτα, το τηλέφωνο και η αλληλογραφία ήταν πλήρως ελεγχόμενη. Αυτά τουλάχιστον σήμερα δεν επιτρέπονται. Η τηλεφωνική επικοινωνία γινόταν δεκτή κατόπιν αίτησης και ακρόασης από τον κοινωνικό λειτουργό. Τα γράμματα διαβάζονταν. Μπορούσαμε να μιλάμε μόνο με τους γονείς μας, τα αδέρφια και σύζυγο εάν είχαμε. Το τηλεφώνημα γινόταν με χρέωση των συγγενών και ο κοινωνικός λειτουργός καθόταν μπάστακας δίπλα μας όσο διαρκούσε η επικοινωνία με μάξιμουμ τα πέντε λεπτά. Μία κακή λέξη αρκούσε για να μας κλείσει το τηλέφωνο. Φαγητό από έξω και ελεύθερα επισκεπτήρια δεν επιτρέπονταν ( με ελάχιστες εξαιρέσεις ). Άδειες ήταν ένα όνειρο που δεν το άγγιζε σχεδόν κανείς ( πολλοί λίγοι κρατούμενοι λάμβαναν διήμερες άδειες μετά την εφαρμογή του μέτρου αυτού περίπου, το 1993 ). Το επισκεπτήριο ήταν με συρμάτινο πλέγμα ανάμεσα, δεν υπήρχαν τηλέφωνα και ο ένας φώναζε περισσότερο από τον άλλο για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τους δικούς του. Σκέτη ζούγκλα δηλαδή. Το γεγονός λοιπόν, πως ο ανθρωποφύλακας περνούσε και μας έκλεινε το φως στις 22.00 μας οδηγούσε στην τρέλα και όχι στον ύπνο. Για παιδιά 18 ετών ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε. Ο ύπνος δε μας πήγαινε πολύ η τρέλα περίσσευε και όσο πλησιάζαν οι γιορτές το Δεκέμβριο και βλέπαμε από τα κελιά μας φωτισμένη την πόλη τόσο εξαγριωνόμασταν. Έτσι καταλήξαμε δυο φορές το Δεκέμβρη του 1992 να εξεγερθούμε, τη μία φορά η στάση κράτησε 8 ώρες και την άλλη 16 ώρες. Τη δεύτερη φορά επειδή είχαμε προξενήσει πολλές ζημιές και είχαμε πιάσει ταράτσα είχε έρθει η υπουργός δικαιοσύνης και καλά, Ψαρούδα – Μπενάκη και μας είχε υποσχεθεί πως εάν επιστρέφαμε στα κελιά μας θα βελτιώνονταν οι συνθήκες κράτησης, δε θα μας έκλειναν το φως στις 22.00 και θα γινόταν πιο ανθρώπινο το επισκεπτήριο. Είχε υποσχεθεί πως κανείς δε θα υφίστατο τις συνέπειες από τη στάση της φυλακής.

Πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα κάναμε στο πειθαρχείο. Περάσαμε οχτώ μέρες στα πειθαρχεία με ξύλο και παγωμένοι από το κρύο, δε μας έδωσαν κουβέρτες και μας χαρίσανε κάμποσα ράμματα στα κεφάλια μας. Στις 3-1-1993 αφού βρισκόμουν στα πειθαρχεία μαζί με αρκετούς φίλους και συγκρατουμένους μου εισέβαλαν ΜΑΤατζήδες και μας στείλανε στην κλούβα μέσω μίας φάλαγγας μπάτσων που μας κλωτσούσε και μας χτυπούσε όπου έβρισκε. Η Ψαρούδα – Μπενάκη είχε τηρήσει το λόγο της. Όμως κάτι πήραμε εκτός από τον πόνο που κουβαλάμε σε μόνιμη βάση. Μας επέτρεψαν τηλεοράσεις ασπρόμαυρες 14 ιντσών ( με κεραίες αυτοσχέδιες ! ) και τα επισκεπτήρια γίνανε χωριστά ανά πτέρυγα, προκειμένου να μην υπάρχει συνωστισμός. Στη Κασσαβέτια μεταφερθήκαμε και εγκαινιάσαμε ένα καινούριο κτίριο φυλακής που κατασκευάστηκε μόνο για τα ανήλικα. Το παραδώσαμε σύντομα στις φλόγες, μας φερόντουσαν σα ζώα και μας μετέτρεψαν από παιδιά σε ζώα. Μέχρι τώρα το κτίριο αυτό δεν «φιλοξένησε» κανένα άλλο φυλακισμένο. Με πήγανε στη Λάρισα και όλα τα ανήλικα σκορπιστήκαμε σε διαφορετικές φυλακές ενηλίκων κουβαλώντας πειθαρχικά που ακόμα και σήμερα μετά από 22 χρόνια τα επικαλούνται οι εισαγγελείς και δικαστές για να απορρίψουν την αποφυλάκιση μου! Το 1996 επίσης ήταν ορόσημο για εμάς τους φυλακισμένους. Σε μια συντονισμένη δράση έγινε μπαράζ εξεγέρσεων σε πολλές φυλακές, Κορυδαλλός, Λάρισα, Πάτρα και Κέρκυρα κυρίως. Έτσι μετά, διεκδικήσαμε τα καρτοτηλέφωνα, άρχισαν να δίνονται οι άδειες, αυξήθηκαν οι μέρες αδειών από 2 σε 5, μπήκανε μαζικά τηλεοράσεις, ηλεκτρικά μάτια, επιτράπηκαν και άλλα αντικείμενα όπως όργανα γυμναστικής ή και άλλες ίσως λεπτομέρειες όπως π.χ. μπλούζες με κουκούλες, μπορούσαμε να αγοράζουμε προϊόντα διατροφής από εξωτερικό μπακάλη όπως λέμε. Ενώ αυτά φαντάζουν αυτονόητα σήμερα μέσα στη φυλακή, αυτά κατακτήθηκαν με αγώνες.

Βέβαια, από το 1999 και μετά άρχισε να γίνεται μία πιο αυστηρή οργάνωση στη φυλακή και προσπάθεια πλήρους ελέγχου των κρατουμένων. Έγινε ο πρώτος διαχωρισμός των κρατουμένων σε κελιά και πτέρυγες με βάση την εθνική τους καταγωγή. Ώσπου φτάσαμε στο Μαλανδρίνο στις 10-8-2001. Ακολούθησε η πολιτική της πλήρους ασφάλειας των πολιτών. Το κράτος θέλησε να δείξει το ευρωπαϊκό του πρόσωπο. Λειτούργησε η πρώτη φυλακή γ΄τύπου, με τον εγκαινιασμό του υπουργού Γιαννόπουλου. Ακολούθησε επίσης, μπαράζ κατασκευής νέων φυλακών, Τρικάλων, Δομοκού, Γρεβενών, Νιγρίτας, Χανίων ως δήθεν απάντηση στο εκσυγχρονισμό και στον πολιτισμό, ενώ η πολιτική και η εργολαβία έπαιρναν και έδιναν. Για αδιευκρίνιστους λόγους από διάφορες φυλακές μετέφεραν κάποιους από εμάς στο Μαλανδρίνο και χωρίς να μας εξηγήσουν έστω τυπικά τα κριτήρια επιλογής αυτών που μετήχθησαν. Μετά από μία εβδομάδα από τους πανηγυρισμούς τους για την προστασία από την παγκόσμια τρομοκρατία, μας μετέφεραν με πομπή πανηγυρικού τύπου που καλύφτηκε από τα μίντια, με συνοδεία ελικόπτερων, ΕΚΑΜ και όλης της κουστωδίας. Τρείς κλούβες, περίπου 70 κρατούμενοι στο σύνολο. Τα μίντια οργίασαν μεταφέροντας εικόνες που προέβαλαν το νέο πρόσωπο της καταστολής. Η κατάσταση στη νέα φυλακή ήταν πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Σε πνίγει το περιβάλλον αυτό, όλα γκρι. Το κελί ήταν κάτι νέο, χωρίς έπιπλα, με τσιμεντένιες κατασκευές όλα, ενσωματωμένα όλα. Μόνο η τηλεόραση και το τηλέφωνο ξεχώριζαν. Η μάντρα του προαυλίου σε ανάγκαζε να στρέφεις το βλέμμα μόνο προς τον ουρανό, δεν μπορούσες να κοιτάξεις τίποτε γύρω. Επίσης δεν είχε ζεστό νερό, το φαγητό ήταν ελάχιστο, ένας τσιμεντένιος κόσμος, δυο νεκρές ζώνες, τρεις μάντρες, απροσπέλαστο φρούριο. Το μόνο που λειτουργούσε ήταν η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων.

Στα 13 χρόνια που λειτουργεί αυτή η φυλακή, έχει πιστεύω περισσότερους θανάτους και από τον Κορυδαλλό. Πλήρης αλλοτρίωση φάρμακα με ναρκωτικά. Το 2007 όπως ήταν αναμενόμενο κάηκε αυτή η φυλακή και κάμποσοι από εμάς πήγαμε κατηγορούμενοι. Μετά από αυτό η φυλακή επανήλθε λειτουργικά στις β΄τύπου και επέστρεψε στο παλιό καθεστώς. Αυτές μου οι εμπειρίες επανέρχονται πολύ έντονα τώρα που ετοιμάσανε πάλι φυλακές γ΄τύπου. Αυτό πάνε να κάνουν και τώρα, πλήρη απομόνωση από το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτικό μας χώρο, λογοκρισία, στέρηση επισκεπτηρίων, έλεγχος της φυλακής από μπάτσους, πλήρης στέρηση αδειών, μεροκαμάτων. Όλα αυτά μου θυμίζουν το καθεστώς όταν μπήκα στη φυλακή πριν από 22 χρόνια. Όσα κατακτήθηκαν με αίμα, πειθαρχικά και βασανιστήρια πάνε να εξαφανίσουνε. Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει αυτό το έκτρωμα και δεν πρέπει να πιστέψουμε πως δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Όσα προηγήθηκαν έμειναν στιγματισμένα στο σώμα μας και στο μυαλό μας, αλλά δεν επιτρέψαμε να είναι πραγματικότητα. Αυτή η κατασταλτική επέλαση του κράτους έχει στόχο την πλήρη εξόντωση μας, να εξαφανίσει τη δυναμική μας και να σπείρει κλίμα τρομοκρατίας μέσα στις φυλακές. Πολλοί κρατούμενοι φαίνονται αδιάφοροι, ίσως επειδή έχουν πέσει στη λούμπα της προπαγάνδας της κυβέρνησης πως η μεταγωγή αυτή δεν τους αφορά, γιατί δηλαδή το κράτος εμφανίζει ως αιχμή του δόρατος τους πολιτικούς κρατούμενους. Η αλήθεια είναι πως στη φυλακή αυτή θα πηγαίνουνε και κρατούμενοι με τα πιο απλά πειθαρχικά παραπτώματα. Διπλή τιμωρία δηλαδή και πλήρης έλεγχος όλων των φυλακών. Πρέπει να οργανωθούμε εντός και εκτός των φυλακών και να αντισταθούμε. Η φυλακή είναι το δυνατότερο όπλο του κράτους προκειμένου να εξαντλήσει όσους αντιδρούν αλλά και να εξαλείψει κάθε πιθανότητα αντίδρασης της κοινωνίας στο άδικο, να φοβίσει ακόμη περισσότερο το άτομο. Ας μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεχάσουμε τη ζωή μας.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος στη φυλακή Λάρισας.

Την Τρίτη 16/12 πραγματοποιήθηκε στη ΦΜΣ από την ομάδα μας η εκδήλωση με θέμα “η πολιτική ομάδα ως κύτταρο του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση”, κομμάτι της οποίας ήταν και η παρουσίαση του βιβλίου “FAI -η οργάνωση του ισπανικού αναρχικού κινήματος στα προεμφυλιακά χρόνια (1927-1936)” από σύντροφο μέλος των εκδόσεων Ευτοπία.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τους συντρόφους των εκδόσεων Ευτοπία καθώς και να τους συγχαρούμε για τον τρόπο που οι εκδόσεις τους παρακολουθούν και παρεμβαίνουν στην κινηματική επικαιρότητα.

Παραθέτουμε την εισήγηση μας για την εκδήλωση.

Εισήγηση για την εκδήλωση “η πολιτική ομάδα ως κύτταρο του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση”

[iframe https://www.yumpu.com/el/embed/view/5DV17TrI889lZMkk 620 600]

Παρουσίαση του βιβλίου :

“FAI -η οργάνωση του ισπανικού αναρχικού κινήματος στα προεμφυλιακά χρόνια (1927-1936)” από μέλος των εκδόσεων Ευτοπία.

Εκδήλωση :

η πολιτική ομάδα ως κύτταρο του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 6 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και δείχνοντας την αλληλεγγύη τους στον αναρχικό κρατούμενο Νίκο Ρωμανό που βρίσκεται στην 26η μέρα απεργίας πείνας, ζητώντας τη λήψη εκπαιδευτικών αδειών, χιλιάδες άνθρωποι πορεύτηκαν δυναμικά στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, συγκροτώντας μια ογκώδη διαδήλωση.
Λίγο πριν φτάσει η διαδήλωση στην πλατεία Αριστοτέλους, ομάδα άγνωστων ατόμων, κινούμενα στις παρυφές της πορείας, πραγματοποίησαν εμπρηστική επίθεση σε κατάστημα, εν ώρα λειτουργίας, τη στιγμή που μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι και άλλος κόσμος. Σύντροφοι και συντρόφισσες από τα αναρχικά/αντιεξουσιαστικά και άλλα οργανωμένα μπλοκ αντέδρασαν άμεσα και ψύχραιμα, έσβησαν την φωτιά, έσπασαν τα τζάμια του καταστήματος προκειμένου να γλιτώσουν τον εγκλωβισμένο κόσμο από ασφυξία και τους βοήθησαν να βγουν ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα.
Ενέργειες όπως η συγκεκριμένη εμπρηστική επίθεση δεν συνάδουν με τη λογική και τις πρακτικές του κινήματος – ενός κινήματος που αγωνίζεται για ζωή και ελευθερία – και τις θεωρούμε ξεκάθαρα εχθρικές απέναντί μας. Εκτός των άλλων, λειτουργούν συκοφαντικά και επιβαρυντικά σε αγωνιστές που συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής.
Για όλους αυτούς τους λόγους, εμείς από την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε ότι τέτοιες ενέργειες δεν θα γίνουν ανεκτές.

•  ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣTEΣ
•  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6/12
•  ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ 2 ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΥΡΙΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
•  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 10/11 ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ

Αναρχική Συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΕΣΕ Θεσσαλονίκης, ΕΚΧ Σχολείο, Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης, Αναρχική Ομάδα Πυρανθός, Σύντροφοι-συντρόφισσες

Στα μπουντρούμια της η δημοκρατία διατρανώνει την ουσία της

Όποιος σε αυτό τον τόπο δεν ανήκει στην αισχρή μειοψηφία που λυμαίνεται τον πλούτο και την εξουσία, ή στους τσανακογλείφτες που τους λιβανίζουν προσμένοντας κανένα κοκαλάκι από το φαγοπότι τους, όποιος έχει έστω ελάχιστα αγωνιστεί τα τελευταία χρόνια ενάντια στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γνωρίζει τι θα πει κρατική βία. Ξέρει πώς το κράτος αντιμετώπισε ακόμα και τις πλέον ήπιες μορφές διαμαρτυρίας όσων οι ζωές τους καταστρέφονταν εν μια νυκτί από μια υπουργική απόφαση. Άλλωστε, το αστυνομικό κράτος έκτακτης ανάγκης δεν προσπάθησε να κρυφτεί. Επιδεικνύεται με θράσος προσπαθώντας να σπείρει την ματαιότητα στα βλέμματα των καταπιεσμένων.

Σε συνθήκες αναδιάρθρωσης οι καπιταλιστές δεν παίζουν, και τα πολιτεύματα είναι απλά εργαλεία. Τα αστικοδημοκρατικά φτιασίδια ήταν καλά όσο η σταθερότητα κρατιόταν με το καρότο. Τα καρότα όμως μαζεύτηκαν στις αποθήκες των λίγων και τα μαστίγια βγήκαν να πειθαρχήσουν την κοινωνία όσο οι κυρίαρχοι προετοιμάζουν την επόμενη μέρα.

Και αν το κράτος αντιμετωπίζει χωρίς προσωπεία τις ευρύτατες κοινωνικές ομάδες που διαμαρτύρονται για την λεηλασία των ζωών τους, κρατάει ακόμα σκληρότερη στάση για τους δηλωμένους εχθρούς του. Αυτούς που τόλμησαν να κινηθούν επιθετικά εναντίον του και να στηρίξουν αυτήν τους την επιλογή όταν έπεσαν στα χέρια του νόμου. Αυτούς που αρνήθηκαν να παίξουν τον ρόλο του λάφυρου στις στιγμές που ο εχθρός επιδείκνυε αλαζονικά τον θρίαμβο του.

Από το καλοκαίρι της “εξάρθρωσης της τρομοκρατίας για πάντα” του 2002, η περιφορά των εικόνων των μελών ή μη της ε.ο 17Ν βορρά πλέον στα λυσσαλέα αρπακτικά της ενημέρωσης, θύμιζε τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών του εμφυλίου. Τα μπουντρούμια που κατασκευάστηκαν ειδικά για τον εγκλεισμό “τρομοκρατών” προβλήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η δημοκρατία εκδικείται.

Έτσι και τον Φλεβάρη του 2013 όταν οι φωτογραφίες των βασανισμένων από την αστυνομία αναρχικών συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό προβλήθηκαν σε όλα τα μέσα προς παραδειγματισμό. Το κακοφτιαγμένο ρετούς και τα κροκοδείλια δάκρυα των δημοσιογράφων το απαραίτητο σκηνικό σε μια παράσταση που φώναζε πως κάθε επίφαση δικαιώματος είναι παρελθόν.

Το κοινό σκηνικό της επιβολής του απόλυτου κρατικού τρόμου όμως ήρθε να ρηγματώσει και τις δύο φορές η αξιοπρέπεια των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Όπως του Ηρακλή Κωστάρη που σε ένα περιβάλλον τρομοϋστερίας και ρουφιανιάς αρνήθηκε την συνεργασία με τις αρχές, παρά τις απειλές πως θα καταλήξει στο Γκουαντανάμο αν δεν υπογράψει ότι του δίνουν. Ή των συλληφθέντων της υπόθεσης Βελβεντού που αψήφισαν τους πάνοπλους μπάτσους, δεν λύγισαν και που η στάση τους εν πολλοίς συμπυκνώθηκε στα συνθήματα που φώναζαν οδηγούμενοι σιδηροδέσμιοι στον ανακριτή και στο “ζήτω η αναρχία κουφάλες” του Νίκου Ρωμανού.

Η εκδικητική μανία των σκυλιών της εξουσίας όμως απέναντι στους αγωνιζόμενους ανθρώπους δεν εξαντλείται μέχρι να τους καθυποτάξει πλήρως. Ακόμα και μέσα στην φυλακή όποιος δεν σκύβει το κεφάλι στερείται και των ελάχιστων “ευεργετημάτων” που υπάρχουν στα κολαστήρια, ώστε να τα κάνουν να φαίνονται πιο ανθρώπινα.

Άλλωστε, για αυτούς ακριβώς τους κρατούμενους χτίζονται νέα ακόμα χειρότερα κολαστήρια τύπου Γ, που αρχικά θα λειτουργήσουν στον Δομοκό. Σύμφωνα με το νέο νόμο (4274/14) στις φυλακές αυτές θα κρατούνται καταδικασμένοι και υπόδικοι για “τρομοκρατία”, όσοι κρίνονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας, καθώς και όσοι κρίνονται επικίνδυνοι για την τάξη της φυλακής όπου κρατούνται. Οι κρατούμενοι θα βρίσκονται απομονωμένοι από το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον τους, χωρίς άδειες, δίχως δικαίωμα για μεροκάματα που μειώνουν την ποινή, με σκληρότερους όρους αποφυλάκισης, υπό διαρκή έλεγχο σε μια φυλακή ζωσμένη από πάνοπλους μπάτσους αντί για σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Πρόβλεψη ευνοϊκών ρυθμίσεων, μέχρι και αποφυλάκιση προβλέπεται μόνο για τους συνεργαζόμενους, δηλαδή επισήμως θεσμοθετείται και ο ρόλος του ρουφιάνου, ώστε ο έλεγχος να προέρχεται και από το ίδιο το σώμα των φυλακισμένων.

Το κράτος ήδη εφαρμόζει σωφρονιστικές μεθόδους εκδικητικότητας και εξόντωσης προς συγκεκριμένες κατηγορίες κρατουμένων, χωρίς φυσικά να περιμένει και την θεσμική κατοχύρωσή των μεθόδων αυτών. Ο Ηρακλής Κωστάρης και ο Νίκος Ρωμανός στερούνται τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνται για την φοίτησή τους στις πανεπιστημιακές σχολές στις οποίες έχουν εισαχθεί, ο πρώτος μάλιστα αφού έχει ήδη παρακολουθήσει 3 χρόνια φοίτησης.
Απέναντι σε αυτό, βάζουν ως έσχατο μέσο αγώνα την ζωή τους κάνοντας απεργία πείνας από τις 28 Οκτωβρίου και τις 10 Νοεμβρίου αντίστοιχα.

Έως τώρα, κρατούμενοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με αποχή συσσιτίου και οι συγκατηγορούμενοι του Ρωμανού ξεκίνησαν κυλιόμενη απεργία πείνας (από 17/11 ο αναρχικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης) διεκδικώντας την ικανοποίηση του αιτήματος αυτού.

Επειδή στους αγώνες των κρατουμένων βλέπουμε κομμάτι του δικού μας ενιαίου αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
Η. ΚΩΣΤΑΡΗ ΚΑΙ Ν. ΡΩΜΑΝΟ

Άμεση δικαίωση του αιτήματός τους για εκπαιδευτικές άδειες