Στα μπουντρούμια της η δημοκρατία διατρανώνει την ουσία της
Όποιος σε αυτό τον τόπο δεν ανήκει στην αισχρή μειοψηφία που λυμαίνεται τον πλούτο και την εξουσία, ή στους τσανακογλείφτες που τους λιβανίζουν προσμένοντας κανένα κοκαλάκι από το φαγοπότι τους, όποιος έχει έστω ελάχιστα αγωνιστεί τα τελευταία χρόνια ενάντια στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γνωρίζει τι θα πει κρατική βία. Ξέρει πώς το κράτος αντιμετώπισε ακόμα και τις πλέον ήπιες μορφές διαμαρτυρίας όσων οι ζωές τους καταστρέφονταν εν μια νυκτί από μια υπουργική απόφαση. Άλλωστε, το αστυνομικό κράτος έκτακτης ανάγκης δεν προσπάθησε να κρυφτεί. Επιδεικνύεται με θράσος προσπαθώντας να σπείρει την ματαιότητα στα βλέμματα των καταπιεσμένων.
Σε συνθήκες αναδιάρθρωσης οι καπιταλιστές δεν παίζουν, και τα πολιτεύματα είναι απλά εργαλεία. Τα αστικοδημοκρατικά φτιασίδια ήταν καλά όσο η σταθερότητα κρατιόταν με το καρότο. Τα καρότα όμως μαζεύτηκαν στις αποθήκες των λίγων και τα μαστίγια βγήκαν να πειθαρχήσουν την κοινωνία όσο οι κυρίαρχοι προετοιμάζουν την επόμενη μέρα.
Και αν το κράτος αντιμετωπίζει χωρίς προσωπεία τις ευρύτατες κοινωνικές ομάδες που διαμαρτύρονται για την λεηλασία των ζωών τους, κρατάει ακόμα σκληρότερη στάση για τους δηλωμένους εχθρούς του. Αυτούς που τόλμησαν να κινηθούν επιθετικά εναντίον του και να στηρίξουν αυτήν τους την επιλογή όταν έπεσαν στα χέρια του νόμου. Αυτούς που αρνήθηκαν να παίξουν τον ρόλο του λάφυρου στις στιγμές που ο εχθρός επιδείκνυε αλαζονικά τον θρίαμβο του.
Από το καλοκαίρι της “εξάρθρωσης της τρομοκρατίας για πάντα” του 2002, η περιφορά των εικόνων των μελών ή μη της ε.ο 17Ν βορρά πλέον στα λυσσαλέα αρπακτικά της ενημέρωσης, θύμιζε τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών του εμφυλίου. Τα μπουντρούμια που κατασκευάστηκαν ειδικά για τον εγκλεισμό “τρομοκρατών” προβλήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η δημοκρατία εκδικείται.
Έτσι και τον Φλεβάρη του 2013 όταν οι φωτογραφίες των βασανισμένων από την αστυνομία αναρχικών συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό προβλήθηκαν σε όλα τα μέσα προς παραδειγματισμό. Το κακοφτιαγμένο ρετούς και τα κροκοδείλια δάκρυα των δημοσιογράφων το απαραίτητο σκηνικό σε μια παράσταση που φώναζε πως κάθε επίφαση δικαιώματος είναι παρελθόν.
Το κοινό σκηνικό της επιβολής του απόλυτου κρατικού τρόμου όμως ήρθε να ρηγματώσει και τις δύο φορές η αξιοπρέπεια των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Όπως του Ηρακλή Κωστάρη που σε ένα περιβάλλον τρομοϋστερίας και ρουφιανιάς αρνήθηκε την συνεργασία με τις αρχές, παρά τις απειλές πως θα καταλήξει στο Γκουαντανάμο αν δεν υπογράψει ότι του δίνουν. Ή των συλληφθέντων της υπόθεσης Βελβεντού που αψήφισαν τους πάνοπλους μπάτσους, δεν λύγισαν και που η στάση τους εν πολλοίς συμπυκνώθηκε στα συνθήματα που φώναζαν οδηγούμενοι σιδηροδέσμιοι στον ανακριτή και στο “ζήτω η αναρχία κουφάλες” του Νίκου Ρωμανού.
Η εκδικητική μανία των σκυλιών της εξουσίας όμως απέναντι στους αγωνιζόμενους ανθρώπους δεν εξαντλείται μέχρι να τους καθυποτάξει πλήρως. Ακόμα και μέσα στην φυλακή όποιος δεν σκύβει το κεφάλι στερείται και των ελάχιστων “ευεργετημάτων” που υπάρχουν στα κολαστήρια, ώστε να τα κάνουν να φαίνονται πιο ανθρώπινα.
Άλλωστε, για αυτούς ακριβώς τους κρατούμενους χτίζονται νέα ακόμα χειρότερα κολαστήρια τύπου Γ, που αρχικά θα λειτουργήσουν στον Δομοκό. Σύμφωνα με το νέο νόμο (4274/14) στις φυλακές αυτές θα κρατούνται καταδικασμένοι και υπόδικοι για “τρομοκρατία”, όσοι κρίνονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας, καθώς και όσοι κρίνονται επικίνδυνοι για την τάξη της φυλακής όπου κρατούνται. Οι κρατούμενοι θα βρίσκονται απομονωμένοι από το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον τους, χωρίς άδειες, δίχως δικαίωμα για μεροκάματα που μειώνουν την ποινή, με σκληρότερους όρους αποφυλάκισης, υπό διαρκή έλεγχο σε μια φυλακή ζωσμένη από πάνοπλους μπάτσους αντί για σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Πρόβλεψη ευνοϊκών ρυθμίσεων, μέχρι και αποφυλάκιση προβλέπεται μόνο για τους συνεργαζόμενους, δηλαδή επισήμως θεσμοθετείται και ο ρόλος του ρουφιάνου, ώστε ο έλεγχος να προέρχεται και από το ίδιο το σώμα των φυλακισμένων.
Το κράτος ήδη εφαρμόζει σωφρονιστικές μεθόδους εκδικητικότητας και εξόντωσης προς συγκεκριμένες κατηγορίες κρατουμένων, χωρίς φυσικά να περιμένει και την θεσμική κατοχύρωσή των μεθόδων αυτών. Ο Ηρακλής Κωστάρης και ο Νίκος Ρωμανός στερούνται τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνται για την φοίτησή τους στις πανεπιστημιακές σχολές στις οποίες έχουν εισαχθεί, ο πρώτος μάλιστα αφού έχει ήδη παρακολουθήσει 3 χρόνια φοίτησης.
Απέναντι σε αυτό, βάζουν ως έσχατο μέσο αγώνα την ζωή τους κάνοντας απεργία πείνας από τις 28 Οκτωβρίου και τις 10 Νοεμβρίου αντίστοιχα.
Έως τώρα, κρατούμενοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με αποχή συσσιτίου και οι συγκατηγορούμενοι του Ρωμανού ξεκίνησαν κυλιόμενη απεργία πείνας (από 17/11 ο αναρχικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης) διεκδικώντας την ικανοποίηση του αιτήματος αυτού.
Επειδή στους αγώνες των κρατουμένων βλέπουμε κομμάτι του δικού μας ενιαίου αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
Η. ΚΩΣΤΑΡΗ ΚΑΙ Ν. ΡΩΜΑΝΟ
Άμεση δικαίωση του αιτήματός τους για εκπαιδευτικές άδειες
