Οκτ 05
Εκδήλωση-Συζήτηση για τη δίκη της 13ης Οκτώβρη:
Τετάρτη 6 Οκτώβρη, 20:00 στον πλάτανο του Βιολογικού ΑΠΘ
-Ομιλητής: Γιώργος Καλαϊτζίδης
-Τηλεφωνική Παρέμβαση: Άννυ Παπαρούσου (δικηγόρος)
Επιτροπή αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης στους Ν. Ματαράγκα & Γ. Καλαϊτζίδη
Οκτ 03
Το Σάββατο 2/10 κατά την διάρκεια της μεγαλειώδους αντιφασιστικής διαδήλωσης και έπειτα από την επίθεση των δυνάμεων καταστολής συλλαμβάνονται δύο σύντροφοι. Την Κυριακή 3/10 περνάνε αυτόφωρο με τις κατηγορίες της αντίστασης, διατάραξης, οπλοκατοχής και απόπειρας σωματικής βλάβης για τον έναν από τους 2 συντρόφους δηλαδή οι κλασικές κατηγορίες που φορτώνουν σε αγωνιστές οι προστάτες των νεοναζί και των αφεντικών. Αυτή η στάση δεν είναι κάτι καινούργιο, άλλωστε έχουμε κουραστεί να λέμε συνέχεια τα ίδια. Όσο παλεύουμε για τις ζωές μας, όσο οραματιζόμαστε μία άλλη κοινωνία θα τους έχουμε απέναντί μας και αυτούς και τους φασίστες. Δεν πτοούμαστε και στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, γιατί ξέρουμε πως αυτή είναι η δύναμή μας.Είναι χρέος ολόκληρου του αντιφασιστικού κινήματος και του κόσμου του αγώνα να σταθεί στο πλάι των συντρόφων .
Οκτ 03
Το Σάββατο 2/10 κατά την διάρκεια της μεγαλειώδους αντιφασιστικής διαδήλωσης και έπειτα από την επίθεση των δυνάμεων καταστολής συλλαμβάνονται δύο σύντροφοι . Την Κυριακή 3/10 περνάνε εισαγγελέα με τις κατηγορίες της αντίστασης , διατάραξης, οπλοκατοχής και απόπειρας σωματικής βλάβης για τον έναν από τους 2 συντρόφους δηλαδή οι κλασικές κατηγορίες που φορτώνουν σε αγωνιστές οι προστάτες των νεοναζί και των αφεντικών. Αυτή η στάση δεν είναι κάτι καινούργιο, άλλωστε έχουμε κουραστεί να λέμε συνέχεια τα ίδια. Όσο παλεύουμε για τις ζωές μας, όσο οραματιζόμαστε μία άλλη κοινωνία θα τους έχουμε απέναντί μας και αυτούς και τους φασίστες. Δεν πτοούμαστε και στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, γιατί ξέρουμε πως αυτή είναι η δύναμή μας.Είναι χρέος ολόκληρου του αντιφασιστικού κινήματος και του κόσμου του αγώνα να σταθεί στο πλάι των συντρόφων .
Καλούμε σε συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της αντιφασιστικής διαδήλωσης
Κυριακή στις 9:30 στο δικαστικό μέγαρο Θεσσαλονίκης
Καμία δίωξη στους συντρόφους μας.
Κράτος και κεφάλαιο γεννούν τον φασισμό.
Ταξική Οργάνωση Κοινωνική Αλληλεγγύη
Σεπ 29
Στις 13 Οκτωβρίου δικάζονται στην Αθήνα οι σύντροφοι Ν. Ματαράγκας και Γ. Καλαϊτζίδης που κατηγορούνται για φυσική κι ηθική αυτουργία αντίστοιχα στην εκτέλεση του ναρκέμπορα “Χαμπίμπι” στα Εξάρχεια το 2016. Ο “Χαμπίμπι” που είχε γίνει φόβος και τρόμος στην περιοχή των Εξαρχείων με έναν μεγάλο αριθμό βίαιων, αντικοινωνικών και σεξιστικών συμπεριφορών στο ενεργητικό του, είχε εκτελεστεί στις 7 Ιούνη και την ευθύνη της εκτέλεσής του είχε αναλάβει η οργάνωση “Ένοπλες ομάδες πολιτοφυλακής”.
Εκείνη την περίοδο δρούσε στα Εξάρχεια κύκλωμα εμπορίας ουσιών που με τη συνεργασία της αστυνομίας είχε κάνει την περιοχή τσιφλίκι του. Έπειτα από άλλη μια σεξιστική επίθεση που αποτράπηκε με την παρέμβαση 4 αναρχικών, ο “Χαμπίμπι” είχε επιτεθεί με μαχαίρι στους συντρόφους (ανάμεσά τους κι ο Γ. Καλαϊτζίδης) στέλνοντας στην εντατική έναν από αυτούς. Ακολούθησε μια μεγάλη κινητοποίηση συλλογικοτήτων και κατοίκων των Εξαρχείων που μετά από πολύμηνους αγώνες κατάφεραν να εκδιώξουν από την περιοχή τους ναρκέμπορες οι οποίοι συνελήφθησαν.
Τέσσερα χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2020 η η 2η τακτική ανακρίτρια καλεί τους Γ. Καλαϊτζίδη και Ν. Ματαράγκα να καταθέσουν ως ύποπτοι για την εκτέλεση του “Χαμπίμπι”. Τα “στοιχεία” εναντίον τους ήταν εξαρχής σαθρά. Για τον Ν. Ματαράγκα υπάρχουν δυο καταθέσεις μελών της συμμορίας των ναρκεμπόρων οι οποίες βρίθουν αντιφάσεων κάνοντας εμφανές πως είναι ψευδείς. Για τον Γ. Καλαϊτζίδη το μοναδικό στοιχείο είναι η δημόσια δήλωσή του με την οποία γνωστοποιούσε την επίθεση που δέχτηκε από τον “Χαμπίμπι” καλώντας ταυτόχρονα σε μαζικό αγώνα για την εκδίωξη της μαφίας από την περιοχή. Τον Ιούνιο του 2020 η ανακρίτρια αφήνει ελεύθερους τους συντρόφους μετά την απολογία τους, χωρίς περιοριστικούς όρους. Κι ενώ η φυσική εξέλιξη θα ήταν η υπόθεση να τεθεί στο αρχείο, τον Απρίλιο του 2021 γίνεται γνωστό ότι οι δύο σύντροφοι θα δικαστούν με βάση τα παραπάνω σαθρά στοιχεία.
Στις 13 Οκτωβρίου λοιπόν δικάζονται 2 αγωνιστές που το μοναδικό τους έγκλημα είναι η συμμετοχή στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και ειδικότερα στον αγώνα ενάντια στις μαφίες. Δικάζονται με βάση κατευθυνόμενες από την αστυνομία μαρτυρίες δύο μελών της ίδιας μαφίας ενάντια στην οποία αγωνίστηκαν. Το κράτος όχι μόνο στήνει άλλη μια σκευωρία στις πλάτες συντρόφων θέτοντάς τους ουσιαστικά υπό ομηρία αλλά τους απειλεί και με την ποινή των ισοβίων.
Πρόκειται περί μιας πρωτοφανούς υπόθεσης που αφορά όλο το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα αλλά και την κοινωνική βάση στο σύνολό της. Όχι μόνο επειδή δύο ενεργοί αγωνιστές κινδυνεύουν με πολιτική και φυσική εξόντωση. Όχι μόνο επειδή η μαφία και το κράτος προσπαθούν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος. Αλλά επειδή αν επιτρέψουμε στην κρατική και παρακρατική μαφία να πετύχει αυτή τη φορά τον στόχο της κανένας και καμία δε θα είναι ασφαλής. Θα γεμίζουμε τις φυλακές για εγκλήματα που δεν έχουμε διαπράξει όπως συνέβη με τον Τ. Θεοφίλου που φυλακίστηκε για 5 χρόνια και τελικά αθωώθηκε, όπως συνέβη με τον Σεϊσίδη και τόσους άλλους. Θα σκεφτόμαστε δυο και τρεις φορές να συμμετέχουμε σε αγώνες υπό τον φόβο ότι η απλή συμμετοχή μας σε αυτούς μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα παρόμοιες σκευωρίες. Θα ποινικοποιηθεί τελικά η ίδια η έννοια του αγώνα.
Και σε αυτή τη μάχη δε θα αφήσουμε μόνους τους συντρόφους μας. Θα είμαστε παρούσες και παρόντες ενάντια στη σκευωρία και στους κρατικούς σχεδιασμούς.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΜΑΦΙΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ
ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ Γ. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗ ΚΑΙ Ν. ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΕΜΠΟΡΟΥ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΤΟ 2016
Σεπ 29
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ
Για μισό και πλέον αιώνα τα Εξάρχεια στην Αθήνα αποτελούν μια γειτονιά όπου είναι χώρος συνεύρεσης, ελευθερίας, δημιουργίας και αγώνα για κόσμο ασφυκτιεί στα πλοκάμια της μεγαλούπολης και δε βλέπει τον εαυτό του στο εκάστοτε κυρίαρχο αφήγημα της επιτυχίας. Χωρίς να είναι κάποιος αντικαπιταλιστικός παράδεισος που έχει μείνει αναλλοίωτος από τα κελεύσματα της κατανάλωσης, κρατάει ακόμα έναν αέρα αντίστασης και στεγάζει πολιτικά και πολιτιστικά εγχειρήματα ανατρεπτικών προθέσεων. Για αυτό το λόγο το κράτος προσπαθεί λυσσαλέα να πατήσει πόδι στην περιοχή και να επιβάλει αστυνομοκρατία.
Ένα από τα όπλα που χρησιμοποιεί είναι και οι ναρκομαφίες που ξαμολάει για να λυμαίνονται την περιοχή προσπαθώντας να επιβάλουν καθεστώς τρόμου. Όπου δε φτάνει το γκλοπ του μπατσου, φτάνει η σύριγγα του πρεζέμπορα. Απέναντι στα οπλισμένα παρακρατικά σκυλιά των μαφιών οι κάτοικοι των Εξαρχείων οργανώνονται και απαντάνε με συλλογικό αγώνα και δράση. Συνελεύσεις, πορείες, εκδηλώσεις στην πλατεία, μοιράσματα κειμένων πόρτα-πόρτα, παρεμβάσεις στις πιάτσες είναι καθημερινότητα για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους στα Εξάρχεια απέναντι στους εμπόρους ναρκωτικών, οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Είναι γνωστό σε όλους τους κατοίκους τις περιοχής πως οι dealers εξαφανίζονται, με μαγικό τρόπο, ακριβώς πριν εμφανιστεί η αστυνομία ενώ εμφανίζονται ξανά μόλις οι μπάτσοι φύγουν. Για να μη μας αφήσει καμία αμφιβολία για τις σχέσεις στοργής που έχει με τους πρεζέμπορες σε αυτό τον καθημερινό πόλεμο, το κράτος βρίσκει εκ νέου αφορμή να χτυπήσει τους αναρχικούς.
Άλλη μία φορά βρισκόμαστε μπροστά σε μεθοδεύσεις της κρατικής ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής απέναντι σε συντρόφους με ανύπαρκτα στοιχεία και με φακέλους που ξεθάβονται μετά από χρόνια. Άλλη μία φορά που μπάτσοι βάζουν στο στόχαστρό τους συντρόφους, μάλιστα αυτή τη φορά χρεώνοντας τους μία δολοφονία. Συγκεκριμένα οι αναρχικοί Νίκος Ματαράγκας και Γιώργος Καλαϊτζίδης οδηγούνται στις 13/10 σε μια στημένη δίκη -καθ’ υπόδειξη των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών- κατηγορούμενοι για φυσική και ηθική αυτουργία για την υπόθεση εκτέλεσης ενός εμπόρου ναρκωτικών στα Εξάρχεια το 2016, παρότι όταν είχαν κληθεί για απολογία (Ιούνιος 2020) είχαν αφεθεί ελεύθεροι από τον ανακριτή, καθώς μοναδικό “στοιχείο” που τους εμπλέκει με την υπόθεση είναι δυο καταθέσεις μελών της ναρομαφίας.
Στα Εξάρχεια, στη Θεσσαλονίκη (Ροτόντα, Ναβαρίνου, Ρωμαϊκή Αγορά) και σε όλα τα μέρη του πλανήτη, από τους πολέμους για τον έλεγχο της παραγωγής οπίου και τα πρεζοκάραβα των κουμπάρων ως τις πιάτσες στις πλατείες, η σχέση με την αστυνομία είναι δομικό κομμάτι της μαφίας που τα ελέγχει με άκρες και προστασία από το ίδιο το κράτος, ως μία από τις πιο κερδοφόρες δουλείες. Δε χρειάζεται να πούμε και πολλά για τα στοιχεία και τους μάρτυρες που εξαφανίζει ή εμφανίζει η αστυνομία όποτε γουστάρει, απαλλάσσοντας “επιφανείς πολίτες” ή ενοχοποιώντας, όπως στην παρούσα περίπτωση, συντρόφους. Το κύκλωμα είναι μεγάλο, καλά οργανωμένο, για αυτό και θησαυρίζει σπέρνοντας θάνατο και εξαθλίωση σε ανθρώπους της τάξης μας παραμυθιάζοντας και περιθωριοποιώντας τους.
Οι σύντροφοι ως κομμάτι του αναρχικού κινήματος, μαζί με εκατοντάδες αγωνιζόμενους, είναι ενεργά μέλη εδώ και χρόνια κινήσεων ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και τις ναρκομαφίες στα Εξάρχεια. Αποτελούν προφανή στόχο για τους μπάτσους, μήπως και καταφέρουν να ανακόψουν τις κοινωνικές αντιστάσεις και τη θέληση για ζωή. Τους πληροφορούμε ότι ο κόπος τους είναι μάταιος. Δεν θα επιτρέψουμε καμία σκευωρία να θάψει ζωντανούς στα μπουντρούμια της δημοκρατίας τους συντρόφους μας. Δεν θα αφήσουμε τις μαφίες να κάνουν κουμάντο στις ζωές μας, τους μπάτσους να μας καταστέλλουν, την δικαιοσύνη να μας φυλακίζει. Δεν θα επιτρέψουμε για κανένα λόγο την πολιτική εξόντωση των συντρόφων μας.
Άμεση παύση της δίωξης των αναρχικών Ν.Ματαράγκα – Γ.Καλαϊτζίδη
Σεπ 17
8 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα
Αντιφασιστική πορεία Σάββατο 18/9 Καμάρα στις 18:00
Ιούν 28
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΕΦΕΙ
To τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας που περιλαμβάνουν από καταπίεση και καταναγκασμούς, απειλές και δήθεν εργασιακά “ανταλλάγματα” έως στυγνά εγκλήματα όπως βιασμούς και δολοφονίες. Η καταγγελία μιας αθλήτριας για το βιασμό της μέσα στο χώρο του αθλητισμού αποτέλεσε τη θρυαλλίδα ώστε να ξεδιπλωθεί η αλήθεια για την ταξική και έμφυλη καταπίεση που υπόκεινται τα υποκείμενα μέσα στην εργασία τους, στο χώρο του αθλητισμού, του θεάματος, γεγονότα δηλαδή που πολλοί ήξεραν και σιωπούσαν, απλώς διότι η σεξουαλικοποιημένη βία, οι παρενοχλήσεις κτλ είναι νόρμα στον ελλαδικό χώρο.
Η γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, ο βιασμός της καθαρίστριας στα Πετράλωνα, η εγκατάλειψη της Δήμητρας μετά από τροχαίο ,είναι πολύ χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες ιστορίες θυμάτων της πατριαρχικής επιβολής που αφήνει πίσω της πτώματα. Δυστυχώς, τα προαναφερθέντα περιστατικά μόνο μεμονωμένα δεν είναι, απεναντίας αποτελούν στιγμιότυπα ενός καθημερινού πολέμου, παρότι απουσιάζουν εκκωφαντικά επίσημες καταγραφές για τα πραγματικά περιστατικά έμφυλης βίας.
Η περίοδος της πανδημίας διαπιστωμένα σχετίστηκε με την κλιμάκωση της ενδοοικογενειακής βίας και την αύξηση των κρουσμάτων έμφυλης βίας. Η πατριαρχία ως δομικός πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος για να εδραιωθεί δεν απαιτείται μόνο η επιβολή. Απαιτείται συστηματική εκπαίδευση από μικρή ηλικία ώστε να εσωτερικευτούν οι ρόλοι, να εδραιωθούν οι διαχωρισμοί, να παγιωθούν οι στερεοτυπικές αντιλήψεις σχετικά με το ρόλο των δύο φύλων. Το κράτος μέσω του προπαγανδιστικού μηχανισμού του επιχειρεί διαχρονικά να συγκαλύψει τους θύτες και να αποδώσει ευθύνες στα θύματα μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο pattern. H περίπτωση του δολοφόνου των Γλυκών Νερών συγκεντρώνει με κρυστάλλινο τρόπο την επίκληση των πιο συντηρητικών και χαμερπών ένστικτων της κοινωνίας. Το χαρτί του προτύπου της αγίας ελληνικής οικογένειας έπαιξε στα media μέχρι την τελευταία στιγμή, μολονότι τα στοιχεία για την υπόθεση έδειχναν από την πρώτη στιγμή το πρόσωπο του δολοφόνου. Mίντια περσόνες ανέλαβαν να δικαιολογήσουν και να συγκαλύψουν το έγκλημα σκυλεύοντας το θύμα και εγκωμιάζοντας το θύτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυαν το ρατσιστικό τους δηλητήριο προς δήθεν “σκληρούς αλλοδαπούς πρόσφατα αποφυλακισμένους” κτλ…” ολοκληρώνοντας με τον ίδιο προβλέψιμο τρόπο την αναπαράσταση περί παριών που συγκεντρώνουν στο πρόσωπό τους όλες τις αρνητικές ιδιότητες, μετανάστης, αποφυλακισμένος κτλ…
Στα Πετράλωνα όπου εργαζόμενη γυναίκα βιαζόταν και ξυλοκοπούνταν για ώρες χρειάστηκε συνδρομή γειτόνων για να γλιτώσει. Παρόλο που ο βιαστής ήταν μέσα στο σπίτι η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και τον άφησε να διαφύγει. Έξω από το σπίτι του βιαστή συγκεντρώθηκαν αλληλέγγυοι προς την εργαζόμενη ενώ οι μπάτσοι ήταν προκλητικοί προς τους αλληλέγγυους. Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια η αστυνομία μπουκάρει στα σπίτια ανεμπόδιστη χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα (βλ. περίπτωση Ινδαρέ κ.α).
Επιπλέον, το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια που ψηφίστηκε πρόσφατα επισφραγίζει με δραματικό τρόπο ότι τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που συνήθως είναι τα παιδιά και οι μητέρες δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από τους κακοποιητές τους, επισφραγίζοντας και θεσμικά τη “φυλακή” τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες συγκεντρώνουν πολλαπλές καταπιέσεις στο πρόσωπό τους με κομβικότερη την ταξική. Επιφορτισμένες με το μεγάλωμα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού οι γυναίκες μένουν συχνά εκτός εργασίας που θα τους επέτρεπε να είναι οικονομικά ανεξάρτητες και να αυτοκαθοριστούν. Για τις εργαζόμενες οι συνθήκες εργασίας είναι σαφώς δυσμενέστερες με μεγάλη μισθολογική ανισότητα σε σχέση με την ανδρική εργασία. Συνεπώς και ο κοινωνικός περίγυρος περιορίζεται με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να εγκλωβίζονται και να ασφυκτιούν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον που όσο προβληματικότερο είναι τόσο καταπιεστικότερο γίνεται για τις ίδιες.
Ως αναρχικοί/ες οραματιζόμαστε το σπάσιμο της πατριαρχίας αυτής της ιδιαίτερης μορφής κυριαρχίας. Ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι ατομικός και συλλογικός. Από τη μια πρέπει ως άτομα να αποτινάξουμε τον μηχανικό καταναγκασμό που ίσως ασκούμε σε αλλους/ες αλλά και την εθέλουσια υποταγή και την παθητικότητα με την οποία το σύστημα μας διαπότισε. Από την άλλη -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε σεξισμό και την πατριαρχία ως σύστημα αξιών που στηρίζει το κράτος και το κεφάλαιο. Μεθοδικά και οργανωμένα με όπλο και γνώση της συλλογικής μας δύναμης. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη. Δεν αναγνωρίζουμε ρόλους με βάση το φύλο ούτε ως βιολογικό ούτε ως κοινωνικό κατασκεύασμα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος στην αυτοέκφραση της προσωπικότητάς του και ο περιορισμός αυτής είναι η απόλυτη βία.
Αγώνας για το σπάσιμο της πατριαρχίας, για το χτίσιμο ενός κόσμου ισότητας και ελευθερίας
Mικροφωνική -συγκέντρωση :
Τρίτη 29 Ιουνίου στις 19.00 στην καμάρα
Ιούν 14
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Όσο το ελληνικό κράτος και η Ε.Ε ενισχύουν με την αντιμεταναστευτική πολιτική τους τα ρατσιστικά, κανιβαλιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας (που ήδη υπάρχουν), αφουγκράζονται παράλληλα τις ανάγκες εκτόνωσής τους ανά καιρούς και δρουν αντιστοίχως, πάντα με γνώμονα την πολιτική ατζέντα που προσπαθεί να εγγυηθεί την αναπαραγωγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες στον πόλεμο που εξαπολύει το κράτος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών και στις πρακτικές που χρησιμοποιεί, είτε αυτές θεωρούνται νόμιμες είτε παράνομες. Ο συνολικότερος σκοπός, να θέσει όλο και περισσότερο υπό τον έλεγχό του τον μεταναστευτικό πληθυσμό, να τον περιορίσει στοιβάζοντας τον σε καμπς και κέντρα κράτησης, να τον καταστήσει «αόρατο» και παράνομο μέσω του εγκλεισμού και του αποκλεισμού του.
Έτσι, τα καμπς μετατρέπονται από ανοιχτές δομές (που ούτως ή άλλως οι συνθήκες αντιστοιχούσαν σε αυτές μιας φυλακής) σε κλειστές. Σε αυτές τις κολάσεις έρχεται να προστεθεί ένας εκτεταμένος έλεγχος εισόδου/εξόδου, καθ’ υπόδειξη του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και με ευθύνη του ελληνικού κράτους, που πατάει πάνω στην λογική της ασφάλειας αυτών που μένουν μέσα και ένα τείχος, πλέον εκτός από την μεταφορική διάσταση και με υλική υπόσταση, έρχεται να μπει ανάμεσά μας. Άλλο κομμάτι της στρατιωτικής διαχείρησης των μεταναστ(ρι)ών είναι και τα pushbacks που το κράτος πλέον προσπαθεί να νομιμοποιήσει (με Κοινή Υπουργική Απόφαση η Τουρκία αναγνωρίζεται ως ασφαλής τρίτη χώρα για αρκετούς αιτούντες άσυλο), δολοφονική-και τεκμηριωμένα-πρακτική απαγωγής μέσα από καμπς και επιχειρήσεις ‘σκούπα” σε κέντρα πόλεων. Μια ακόμα πιο αόρατη και δυσπρόσιτη συνθήκη όταν έχει να κάνει με την κίνηση των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα, από τον Έβρο μέχρι και το Αιγαίο όπου συνοριοφύλακες και λιμενικό δεν έχουν να ανησυχούν πολλές φορές για μάρτυρες. Σε πλήρη συμφωνία με αυτά βρίσκεται και η αυστηροποίηση της νομικής διαδικασίας χορήγησης ασύλου αλλά και η νομοθεσία γενικότερα, όσον αφορά την πρόσβαση σε στέγαση, εκπαίδευση και περίθαλψη. Στεγαστικά προγράμματα που περνάνε στα χέρια του κράτους, με μηδενική στόχευση στην κοινωνική ένταξη των μεταναστ(ρι)ών και πάντα αναμειγμένες ΜΚΟ που απλά τσεπώνουν χρηματοδότηση και πετάνε κόσμο έξω από τα σπίτια του με τραμπούκικες μεθόδους. Φυσικά, ένα μέρος του μεταναστευτικού πληθυσμού το «ενσωματώνει» με καθεστώς μαύρης εργασίας, ασκώντας εκβιαστικά την εκμετάλλευση πάνω στα σώματά τους.
Μόνα εμπόδια στις πολιτικές του κράτους η ορατότητα και οι κοινοί αγώνες
Πολλά από αυτά τα ζητήματα γνωστά, άλλα λιγότερο, αλλά σίγουρα η οπτική που μένει εκτός δημόσιας σφαίρας είναι η διαχείριση αυτών των ζητημάτων από τους ίδιους τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Γι’ αυτό και συχνά, οι πράξεις των μεταναστ(ρι)ών εκλαμβάνονται ως παράλογες από τους ντόπιους, όταν παρουσιάζονται αποκομμένες από το πλαίσιο των διεκδικήσεων, κάτι που υιοθετείται από το κράτος ως όπλο στην περαιτέρω παρανομοποίηση κάθε πτυχής της ζωής τους. Η θεαματική αναπαραγωγή των αρνήσεων των μεταναστ(ρι)ών λειτουργεί ως ένα ακόμα εργαλείο εναντίον τους (και ταυτόχρονα ως η “απόδειξη ότι διαφέρουν από τους ντόπιους”), κάτι που βλέπουμε από τις δίκες μεταναστών που κατηγορούνται για παράνομη διακίνηση ανθρώπων, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα, μέχρι και τις κατευθυνόμενες δίκες των ανηλίκων (οι οποίοι έχουν ήδη καταδικαστεί) και των ενηλίκων (έφηβοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν βαριές ποινές) που κατηγορούνται για το κάψιμο του ΚΥΤ της Μόριας.
Όσο όμως υπάρχει κόσμος που αντιδρά στην επιβολή του εγκλεισμού του σε κέντρα κράτησης και καμπς και στην επιβολή του αποκλεισμού του από στέγαση, περίθαλψη (εν μέσω κόβιντ μάλιστα), ελευθερία στην μετακίνηση και γενικότερα από κάθε πτυχή αξιοπρεπούς ζωής, τόσο περισσότερο θα εντείνεται η επίθεσή εναντίον του. Η επίθεση αυτή όμως πάντα θα συναντά αντίσταση, κομμένους φράχτες, αυτοοργανωμένα σχολεία μέσα σε καμπ, την συνεχή κίνηση των ανθρώπων πέρα από σύνορα, στάχτες στις κολάσεις που επινοήθηκαν για χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες.
Και σίγουρα αυτό που θα βρίσκει μπροστά του από εμάς θα είναι η επιθυμία μας για συνάντηση, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις πλατείες, εκεί που χτίζονται οι σχέσεις και οι κοινότητες αγώνα, εκεί που το μοίρασμα των εμπειριών και των βιωμάτων γεννάει την επιθυμία για ξεπέρασμα αυτού του κόσμου.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ “ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ” ΤΗΣ ΜΟΡΙAΣ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ-ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΟΥΤΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΟΥΤΕ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΧΑΡΤΙΑ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΤΡΙΤΗ 15/06, 19:00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
TO STOP THE WAR AGAINST MIGRANTS
As the Greek state and EU are boosting, with their antimigration policy, the society’s racist, cannibalistic reflexes (that already exist), they also listen to the society’s needs for outlet, from time to time, acting accordingly, always following their political agenda that tries to ensure the reproduction of the-already existent- social relations.
In the last years we are witnessing a war of the state against migrants and the practices it uses, either these are considered legal or illegal. Its purpose in total, to put the migrant population more and more under its control, to contain it by stacking it in the camps and in detention centers, to make it «invisible» and illegal through its confinement and its exclusion.
Camps that were considered open (either way the conditions inside were like those in a prison) are now becoming closed spaces. In these hellish places an expanded control of entrance/exit is added, supervised by the International Organization for Migration and authorized by the Greek state. This is based on the excuse of the safety of the migrants living in them. A wall is also rising between us, now literally, with a material substance. Another part of the militaristic management of migrants comes with the form of pushbacks, something that the state is now trying to legalize (under a Joint Ministerial Decision, Turkey is recognized from now on as a safe third country for many of the asylum seekers), a murderous-it has been proved-practice of abduction, taking people from inside the camps, the city centers. A more invisible and hard-to reach us-condition when it has to do with the migrants’ movement between the borders, from Evros to the Aegean, where the border and coast guard agency don’ t need to worry for witnesses. In accordance with these, there is the legal process to get asylum that is becoming harder to get, but also, the legislation in general, regarding the access to housing, education and to healthcare. Housing programs that are passing in the hands of the state, with zero aiming for social integration of the migrants and always having NGOs involved, that just get funding and throw people out of their houses bullying them. Of course, a part of the migrants’ population is «integrated» by the state, under the regime of undeclared work, applying its exploitation with extortion, on migrants’ bodies.
The only obstacles to the state’s policies are visibility and common struggle
Many of these issues are known, others are less known, but certainly the aspect that remains out of the public sphere is the management of these issues by migrants themselves. That’ s why, often, the actions of migrants are considered nonsensical by the locals when presented as something outside of the struggle’s context, something that the state uses as a weapon in the further illegalization of every aspect of their lives. The reproduction of migrants’ negations, as a form of “spectacle”, is used as another tool against them, something that we see in the migrants’ trials that are accused of illegal trafficking of people, while trying to reach the Greek borders, but also in the trials of the minors (that have already been convicted) and the adults (teenagers facing heavy sentences) that are accused of arsoning Moria.
As long, as there are people reacting to the enforcement of confinement in detention centers or camps and to the enforcement of exclusion from housing, education, healthcare, freedom of movement and in general exclusion from any aspect of a decent life, the more it (the state) will intensify its war against those people. This war will always face resistance, cut-down fences, self-organized schools inside the camps, the constant movement of people beyond borders, ashes in the hellish places that are built for thousands of migrants.
And for sure, the one thing that will rise in front of it, by our side, is the wish to come together, in the streets, in the neighborhoods and the squares, where relations and the communities to struggle are built, where sharing experiences gives birth to the wish of overcoming this world.
SOLIDARITY WITH THOSE ACCUSED OF ARSONING MORIA
COMMON STRUGGLES OF MIGRANTS-LOCALS
PAPERS, HOUSING, ACCESS TO HEALTHCARE AND EDUCATION FOR ALL
SOLIDARITY DEMO: TUESDAY 15/06, 19:00 VENIZELOS STATUE
Συνέλευση Stop War on Migrants
Ιούν 10
Την Τετάρτη 9 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο κατάστημα του Σκλαβενίτη στην Ευκαρπία της Θεσσαλονίκης. Ανοίχτηκε πανό, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα σε εργαζόμενους και πελάτες τα οποία έκαναν αναφορά στα πλημμελή μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς αλλά και στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, καλώντας ταυτόχρονα στην αυριανή απεργία. Υπενθυμίζουμε πως εκατοντάδες είναι οι άνθρωποι που νόσησαν λόγω της πλήρους αδιαφορίας για την προστασία της υγείας των εργαζομένων στα καταστήματα του Σκλαβενίτη, ενώ στο κατάστημα της Ευκαρπίας υπήρξε και ένας από τους τρεις νεκρούς των προηγούμενων μηνών. Την ίδια στιγμή σε πολλές αλυσίδες σούπερ μάρκετ κρούσματα έμεναν αδήλωτα και συνέχιζαν να λειτουργούν κανονικά, ενώ μαζί με τις απολύσεις εντατικοποιήθηκε και η εργασία από αυτούς που είδαν τα κέρδη τους να πολλαπλασιάζονται και που τρίβουν τα χέρια τους με το επερχόμενο νομοσχέδιο…
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι:
ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ – ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ…
10 ΙΟΥΝΗ ΜΕΡΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
Συνέλευση ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο
