Η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων για τον καπιταλισμό σημαίνει κέρδος, όσο περισσότερο γίνεται, αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, τις τοπικές κοινωνίες ακόμη και για ολόκληρα κομμάτια πληθυσμών. Το ελληνικό κράτος έχοντας υποθηκεύσει και παραχωρήσει στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο κάθε δημόσια και κρατική υποδομή, (βλέπε αεροδρόμια, λιμάνια σιδηρόδρομο, αυτοκινητόδρομους, αιγιαλούς μαζί με τις ξενοδοχειακές τους υποδομές, τηλεπικοινωνίες , δίκτυα ηλεκτρισμού, φυσικό αέριο), ήρθε και η σειρά για το υπέδαφος κ ό,τι αυτό περιέχει (υδρογονάνθρακες, μεταλλεύματα), τις βουνοκορφές, τα ποτάμια και τον αέρα.
Με αφορμή την πανδημία του COVID-19 οι διαχειριστές της εξουσίας βρήκαν την ευκαιρία, να παρακάμψουν τις αντιστάσεις της κοινωνίας με όπλο τις απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων για την αποφυγή διασποράς του ιού και όπου χρειάστηκε την καταστολή, να βοηθήσουν και νομοθετικά το κεφάλαιο να ολοκληρώσει όσο πιο ανώδυνα για αυτό την επέλαση και κερδοφορία του.
Αρκετά από τα έργα αυτά βρίσκονταν εδώ και καιρό στα στάδια της κατασκευής ή σε χάρτες και σχεδιαγράμματα ( εκτροπή του ποταμού Αχελώου, εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο και το Ιόνιο, εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, ανεμογεννήτριες στα νησιά του Αιγαίου και τις βουνοκορφές των Αγράφων και άλλων βουνών, ο αγωγός ΤΑΡ που διασχίζει ολόκληρη το βόρειο τμήμα της χώρας). Όπου οι κοινωνικές αντιστάσεις ήταν ισχυρές τα έργα σταμάτησαν προσωρινά (εξορύξεις χρυσού σε Κιλκίς και Έβρο, η δημιουργία ΧΥΤΑ σε Λευκίμη και Κερατέα) ή συνεχίζονται με εμπόδια φέρνοντας ζημιές, γκρίνια και δυσαρέσκεια στους επενδυτές, τους κρατιστές και τα χρηματιστήρια με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις Σκουριές της Χαλκιδικής.
Στο σήμερα, αυτό που άλλαξε είναι η μαζική πλέον προώθηση τέτοιων έργων “ανάπτυξης” με κρατική σφραγίδα νομιμοποίησης κόντρα στις αντιδράσεις της κοινωνίας και με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής να επιβάλλουν το “ορθό” με την βία. “Πράσινη ” ανάπτυξη για το καλό του τόπου. Για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση που έρχεται, με τις προβλέψεις να μιλάνε για την μεγαλύτερη υποβάθμιση της οικονομίας τον τελευταίο αιώνα, και την κοινωνία από την κλιματική αλλαγή.
Αυτό για την χώρα σημαίνει στροφή σχεδόν αποκλειστικά σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας( ανεμογεννήτριες σε κάθε νησί και βουνό και φωτοβολταϊκά πάρκα εκτοπίζοντας καλλιέργειες), καύση σκουπιδιών σε τσιμεντοβιομηχανίες για αρχή ( ξεκίνησε πιλοτικά από τον μαφιόζο δήμαρχο του Βόλου στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ-LAFARGE και πριν λίγες μέρες υπογράφηκε συμφωνία το ίδιο να γίνει και στο ΤΙΤΑΝ της Θεσσαλονίκης) για την παραγωγή ενέργειας και την μείωση των σκουπιδιών και την μετατροπή της Μεσογείου σε ένα απέραντο πάρκο με πλατφόρμες εξορύξεις υδρογονανθράκων, αγωγών μεταφοράς τους και δεξαμενοπλοίων.
Η τελευταία επένδυση φέρνει παρέα και τους εθνικούς και πολυεθνικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς για το ποιος θα πάρει μεγαλύτερο κομμάτι. Οι πολεμικές συγκρούσεις σε Λιβύη και Συρία συνεχίζονται και τα πολεμικά παιχνίδια στο Αιγαίο και την Ανατολικά Μεσόγειο αναβαθμίζονται διαρκώς. Στο παιχνίδι της ανάπτυξης η πολεμική βιομηχανία κατέχει εξίσου περίοπτη θέση καταπίνοντας ολόκληρους προϋπολογισμούς κρατών και βυθίζοντας στην φτώχια ανθρώπους.
Οι περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις στην φύση και τις τοπικές κοινωνίες από όλα αυτά τα έργα είναι ανυπολόγιστες. Η αποψίλωση δασών και ρεμάτων για να γίνουν εξορύξεις στην Χαλκιδική και να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες στα νησιά και τα βουνά έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγάλων πλημμυρών κάθε φορά που βρέχει και την παράλληλη εξαφάνιση των υπόγειων φυσικών δεξαμενών νερού. Το μικροκλίμα της περιοχής αλλάζει εντελώς με ότι αυτό συνεπάγεται για τις υπόλοιπες δραστηριότητες στην γεωργία, την κτηνοτροφία και τον τουρισμό.
Η περίπτωση ενός ατυχήματος σε πλατφόρμα άντλησης στην Μεσόγειο ή σε ένα δεξαμενόπλοιο όπως έγινε πριν χρόνια σε εγκατάσταση της ΒΡ στον κόλπο του Μεξικού, κάνει το ατύχημα στον κόλπο του Σαρωνικού πριν δύο χρόνια να μοιάζει με πταίσμα μπροστά στον αφανισμό οποιαδήποτε μορφή ζωής στα παράλια μιας τέτοιας κλειστής θάλασσας.
Η καύση σκουπιδιών ακόμη και με την μορφή του RDF σε τσιμεντοβιομηχανίες δίπλα στις πόλεις (Βόλος, Θεσσαλονίκη) θα προκαλέσουν αύξηση των καρκινογόνων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα με αύξηση αναλογικά και του καρκίνου στον πληθυσμό.
Το μέλλον όλων αυτών των επενδύσεων το δείχνει η Κοζάνη και η Πτολεμαΐδα με τα ορυχεία λιγνίτη και τις θερμοηλεκτρικές μονάδες παραγωγής ρεύματος. Η απόφαση της κυβέρνησης να σταματήσει την καύση λιγνίτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σημαίνει ότι ένας τόπος που λεηλατήθηκε συστηματικά για δεκαετίες θα αφεθεί κατεστραμμένος χωρίς καμία μέριμνα για την αποκατάσταση του (αυτή κοστίζει ακριβά). Ήδη οι κατολισθήσεις ολόκληρων βουνοπλαγιών είναι γεγονός με τεράστιες συνέπειες και με στρατιές ανέργων σε τοπικές κοινωνίες που εξαρτιόταν οικονομικά αποκλειστικά από αυτή την δραστηριότητα.
Όλα τα παραπάνω, θεσμοθετούνται με το νέο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε το Μάιο. Σε αντίθεση με το παρελθόν όπου οι διάφοροι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας πλειοδοτούσαν στην κήρυξη νέων προστατευόμενων περιοχών για να προσθέσουν στο ενεργητικό τους τη διάσταση περιβαλλοντικής πολιτικής (Natura 2000, Εθνικά Πάρκα κτλ.)1, τώρα ετοιμάζεται να δοθεί βορά στις ορέξεις του Κεφαλαίου το σύνολο των περιοχών αυτών.
Πιο συγκεκριμένα, τροποποιείται το πλαίσιο χρήσεων γης και η κατηγοριοποίηση των προστατευόμενων περιοχών, παραπέμποντας την οριοθέτηση των ζωνών προστασίας σε ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες οι οποίες πάλι με το ίδιο νομοσχέδιο ανατίθενται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα προσλαμβάνονται από τους εκάστοτε επενδυτές! Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον αποχαρακτηρισμό μεγάλων εκτάσεων προστατευόμενων περιοχών και την «διευκόλυνση» των επενδυτικών σχεδίων προκειμένου να ανακάμψει το Κεφάλαιο. Επίσης, προβλέπεται η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων εντός δασικών εκτάσεων και κατά περίπτωση εντός υγροτόπων και ρεμάτων, ενώ καταργείται η αυτοτέλεια Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (ΦΔΠΠ) στα πλαίσια του «επιτελικού Κράτους» .
Τέλος, όπως αναφέρθηκε και πριν, τροποποιείται το πλαίσιο της περιβαλλοντικής αδειοδότησης από την αρμόδια κρατική αρχή με την ΑΕΠΟ (Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Ορών), η οποία στηρίζεται στη ΜΠΕ (Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) που εκπονεί επί πληρωμή ο «επενδυτής» και επιβάλλοντας ασφυκτικές προθεσμίες για γνωμοδοτήσεις των δημόσιων φορέων.
Και αν παραμερίσουμε όλα αυτά προσπαθώντας να αφουγκραστούμε το άγχος των κρατιστών για το μέλλον του τόπου και της ανθρωπότητας μιας και η μόλυνση έχει πιάσει ταβάνι, δεν μπορούμε να μην θέσουμε το ερώτημα ανάπτυξη, κέρδος και φιλική ενέργεια για ποιόν;
Όταν το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων στις περιοχές αυτές θα υποβαθμιστεί, ποιοι θα καρπωθούν την ανάπτυξη; Τέτοιου τύπου έργα μόνο μεγάλοι πολυεθνικοί και όχι μόνο κολοσσοί στον τομέα της ενέργειας και των κατασκευών μπορούν να πραγματοποιήσουν, άρα το κέρδος για το κεφάλαιο επιστρέφει στο κεφάλαιο με την χρηματοδότηση και την εγγύηση του κράτους. Όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι οδηγούνται στον αποκλεισμό από το ρεύμα και την θέρμανση με μαζικά κοψίματα λόγω αδυναμίας πληρωμής των λογαριασμών όλη αυτή η ενέργεια που θα καταλήξει;
Δεν έχουμε αυταπάτες για το μέλλον που μας ετοιμάζουν όσο “πράσινο” και αν το βαφτίζουν και δυστυχώς για αυτούς δεν θα αφήσουμε να μας το ορίσουν. Ο αέρας, το νερό και η τροφή δεν έχουν σύνορα κ δεν περιορίζονται τοπικά, όπως και η μόλυνση και ο θάνατος που θα κουβαλάνε, για αυτό και η εναντίωση μας απέναντι σε κάθε είδους λεηλασία της φύσης θα πρέπει να μας βρίσκει όλους και όλες στους δρόμους. Οι αντιστάσεις σε τοπικό επίπεδο προς το παρόν είναι η σπίθα και η ελπίδα για να μην δεχτούμε το θάνατο. Ας γίνουμε η φωτιά που θα κάψει τις μπουλντόζες και τα σχέδια τους για τον αφανισμό μας.
Προφανώς και υπάρχουν προτάσεις για καλύτερη ζωή για όλους μας και όχι μόνο άρνηση . Όταν οι κοινωνίες αποφασίζουν μόνες τους επί τον αναγκών τους, η τεχνολογία κ η λελογισμένη χρήση της είναι σύμμαχος της. Αρκετά τα παραδείγματα ενεργειακής αυτάρκειας κ διαχείρισης αποβλήτων σε κοινωνίες μικρές και μεγάλες.
Όσο θα υπάρχει καπιταλισμός όμως δεν πρόκειται να μας αφήσουν να δοκιμάσουμε. Γιατί το κέρδος τους θα είναι πάντα πάνω από τις ζωές μας. Να μην τους επιτρέψουμε να πραγματοποιήσουν τα εγκλήματα τους.
Ενάντια στο νέο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Στις 12 Ιουνίου 2019 οι αναρχικοί Γιάννης Δημητράκης και Κώστας Σακκάς συλλαμβάνονται από την Αντιτρομοκρατική αφού έχουν αποσπάσει χρηματικό ποσό από την χρηματαποστολή που ανεφοδίαζε το ΑΤΜ του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη. Παράλληλα συλλαμβάνεται σε χώρο εντός του ΑΠΘ η αναρχική Δήμητρα Συριανού ως συνεργάτης των δύο πρώτων στην ληστεία. Η Αντιτρομοκρατική παραδέχεται ανοιχτά ότι οι δύο αναρχικοί βρίσκονταν υπό παρακολούθηση και περίμενε να επέμβει σε τέτοιο χρόνο ώστε να μπορέσει να φορτώσει στους συλληφθέντες τις μέγιστες δυνατές κατηγορίες.
