Τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει η απειλή του πολέμου στη γειτονιά των Βαλκανίων και της ανατολικής Mεσογείου. Την ώρα που οι εθνικισμοί αναζωπυρώνονται και βρίσκουν χώρο έκφρασης στη δημόσια σφαίρα, οι διακρατικές εντάσεις στην περιοχή αυξάνονται. Με κύριες αιχμές την κυριότητα στα νερά της μεσογείου και στα κοιτάσματα ορυκτών που υπάρχουν εκεί, το ζήτημα της ενέργειας και τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία στην περιοχή, οι εκμεταλλευτές από κάθε πλευρά των συνόρων επιχειρούν να επιβληθούν στην περιοχή.

Οι περίοδοι που οι κρίσεις οξύνονται είναι αυτές όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί παίρνουν πιο επιθετική μορφή. Ο πόλεμος είναι μια ακόμη διαδικασία ‘’δημιουργικής καταστροφής ’’. Η ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές για ασύστολη εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και την ανοικοδόμηση των περιοχών αυτών. Ακόμα περισσότερο δίνει την δυνατότητα πλεονάζον εργατικό δυναμικό να θανατωθεί ή να γίνει διαχείριση του με ειδικές συνθήκες (εξορίες, σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης) ώστε να βγει εκτός παραγωγής.

Σε καιρούς κρίσεων η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται λόγω της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ζωτικό για το κράτος να καλύψει αυτές τις αντιθέσεις κάτω από το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας. Υπό την απειλή του πολέμου γίνεται πολύ πιο εύκολο να πείσει τους εκμεταλλευόμενους να παραβλέψουν τα αντικρουόμενα με τους εκμεταλλευτές τους συμφέροντα ώστε να παλέψουν εναντίον ενός “κοινού εξωτερικού εχθρού”. Εφόσον τα πράγματα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο, το κράτος και το κεφάλαιο θα βγάλουν την τελευταία τους εφεδρεία τον φασισμό, είτε ως παρακράτος, είτε ως ολοκληρωτική μορφή του κράτους, προκειμένου να επιβάλλουν την πειθάρχηση του “εσωτερικού εχθρού”.

Οι πόλεμοι στην καπιταλιστική περιφέρεια εξαναγκάζουν ολόκληρους πληθυσμούς στην προσφυγιά και την μετανάστευση. Όσοι και όσες δεν πνίγονται στη θάλασσα ή δε δολοφονούνται στα σύνορα και καταφέρνουν να περάσουν στη ‘’δύση’’, βιώνουν μια απάνθρωπη συνθήκη είτε στα κάτεργα ως φθηνά εργατικά χέρια είτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως περίσσευμα.

Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη συνθήκη παίζει το ΝΑΤΟ, μία πολιτικο-στρατιωτική διακρατική συμμαχία, μέλος της οποίας είναι και το ελληνικό κράτος, που είναι υπεύθυνη για σφαγές και πολεμικές συρράξεις σε διάφορα –μακρινά ή κοντινά- σημεία του πλανήτη. Κάθε κράτος προσπαθεί να ισχυροποιήσει τη θέση του στην περιοχή και ευρύτερα στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ελληνικό κράτος δεν μένει αμέτοχο. Διεκδικεί και αυτό κομμάτι από την πίτα χρησιμοποιώντας τη δυναμική αυτής της συμμαχίας για την στρατιωτική και επιχειρησιακή του αναβάθμιση στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα και τα γειτονικά κράτη (Β. Μακεδονία) επιδιώκουν τη συμμετοχή τους στη συμμαχία για τα δικά τους οφέλη.

Την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος μας καλεί να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά του σε ένα ενδεχόμενο πόλεμο, η πραγματική ζωή μας δείχνει πως τα δικά μας συμφέροντα είναι διαφορετικά. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από το άγχος της επιβίωσης, της μισθωτής σκλαβιάς, των ελαστικών σχέσεων εργασίας ή της ανεργίας για όσους/ες περισσεύουν στον καπιταλισμό. Η κυβέρνηση δίνει προεκλογικά δωράκια (επιδόματα, κλπ) με ημερομηνία λήξης προσπαθώντας να αντιστρέψει το κλίμα, ενώ οι σταθερές κρατικές δαπάνες για πολεμικό εξοπλισμό και στρατιωτικές ασκήσεις είναι υπέρογκες.

Η πραγματική ζωή μας δείχνει πως με τους εκμεταλλευόμενους σε κάθε γωνία του πλανήτη δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, ενώ με τους εκμεταλλευτές μας εντός και εκτός των συνόρων η μάχη είναι διαρκής. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν το αλληλοφάγωμα των εκμεταλλευόμενων για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Γνωρίζουμε πως στο ενδεχόμενο ενός πολέμου, οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Για το λόγο αυτό, οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στον πόλεμο αλλά και στο ενδεχόμενο αυτού, σαν κομμάτι της δράσης μας ενάντια στα κράτη, τον εθνικισμό και το κεφάλαιο.

Ενάντια σε εθνικιστικές λογικές που ονειρεύονται ένα ισχυρό ελληνικό κράτος στα Βαλκάνια κυριαρχώντας επί των υπολοίπων και ενάντια και σε πατριωτικές λογικές που θεωρούν το ελληνικό κράτος αδύναμο και υποτελές στις “μεγάλες δυνάμεις”, συγκαλύπτοντας έτσι τις ευθύνες και το ρόλο που παίζει το ίδιο, δυναμώνουμε τις δομές μας και οργανώνουμε τη δράση μας. Οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στα κράτη και τους στρατούς τους γιατί τα συμφέροντά μας είναι αντιπαραθετικά με τα δικά τους. Οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στον καπιταλισμό, τη γενεσιουργό αιτία της κοινωνικής ανισότητας που υπάρχει παγκοσμίως. Οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στον εθνικισμό και στο μύθο της εθνικής ενότητας, γιατί αποτελεί το δεξί χέρι κράτους και κεφαλαίου και την τελευταία τους εφεδρεία την κρίσιμη στιγμή.
Οργανώνουμε τη δράση μας για το μόνο πόλεμο που είναι η ελπίδα για την αποφυγή του αιματοκυλίσματος μεταξύ των καταπιεσμένων. Τον πόλεμο που θα μας οδηγήσει στην κοινωνική απελευθέρωση μέσω της κοινωνικής επανάστασης για να δημιουργήσουμε ένα κόσμο πιο δίκαιο και ελεύθερο, ένα κόσμο χωρίς κράτη και έθνη, χωρίς ρατσισμό και πατριαρχία, χωρίς ανισότητες και αφεντικά.

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ
(αλλά με αιτία τον πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά )
Σάββατο 6/4 στις 12:00 στην Καμάρα